IV CNP 63/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:17-04-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CNP 63/11
POSTANOWIENIE
Dnia 16 listopada 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski
w sprawie ze skargi uczestniczki postępowania W. K.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Apelacyjnego
z dnia 2 grudnia 2010 r.,
w sprawie z wniosku J. K.
przy uczestnictwie Komitetu Wyborczego Wyborców L. w J. i W. K.
o orzeczenie zakazu rozpowszechniania informacji, przepadku materiałów
wyborczych, nakazanie sprostowania i przeproszenia oraz zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 16 listopada 2011 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
2
Uczestniczka W. K. wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Apelacyjnego z dnia 2 grudnia 2010 r.,
wnosząc o jego uchylenie.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
jest nadzwyczajnym środkiem prawnym i musi ona spełniać określone ściśle
w ustawie kryteria, a to: po pierwsze, spełniać wymogi formalne właściwe dla
każdego pisma procesowego oraz po drugie, posiadać tzw. elementy
konstrukcyjne, które pozwalają określone pismo zakwalifikować jako ów
nadzwyczajny środek prawny. Skarga nie posiadająca elementów konstrukcyjnych,
w myśl art. 4248
§ 1 k.p.c., podlega odrzuceniu a limine.
Stosownie do treści art. 4245
§ 1 k.p.c. wymagania konstrukcyjne skargi
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia to: oznaczenie
wyroku, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest on zaskarżony
w całości lub w części; przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie; wskazanie
przepisu prawa, z którym zaskarżony wyrok jest niezgodny; uprawdopodobnienie
wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie wyroku, którego skarga
dotyczy; wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe, a ponadto – gdy skargę wniesiono, stosując
art. 4241
§ 2 k.p.c. – że występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie
skargi oraz wniosek o stwierdzenie niezgodności wyroku z prawem.
Skarga uczestniczki W. K. nie spełnia wszystkich wymogów stawianych
przed tym nadzwyczajnym środkiem prawnym i z tego względu polega ona
odrzuceniu.
W skardze wskazano jedynie zaskarżone orzeczenie, od którego jest
wniesiona wraz z określeniem zakresu zaskarżenia a także przytoczono podstawy
skargi i ich uzasadnienie. Nie wskazano natomiast przepisu prawa, z którym
zaskarżony wyrok jest niezgodny, podczas gdy zachodzi różnica między
przepisami, które zostały naruszone, i przepisami (przepisem), z którymi (z którym)
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne. Ponadto skarżący nie wskazał, aby
3
uczestniczka wskutek wydania zaskarżonego orzeczenia poniosła jakąkolwiek
szkodę, a przez co także brak jest uprawdopodobnienia jej wyrządzenia. Brak
również w skardze wykazania, że wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze
innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Z uwagi na powyższe, stosownie do treści art. 4248
§ 1 k.p.c., skargę
należało odrzucić, o czym orzeczono jak sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 16 listopada 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski
w sprawie ze skargi uczestniczki postępowania W. K.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Apelacyjnego
z dnia 2 grudnia 2010 r.,
w sprawie z wniosku J. K.
przy uczestnictwie Komitetu Wyborczego Wyborców L. w J. i W. K.
o orzeczenie zakazu rozpowszechniania informacji, przepadku materiałów
wyborczych, nakazanie sprostowania i przeproszenia oraz zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 16 listopada 2011 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
2
Uczestniczka W. K. wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Apelacyjnego z dnia 2 grudnia 2010 r.,
wnosząc o jego uchylenie.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
jest nadzwyczajnym środkiem prawnym i musi ona spełniać określone ściśle
w ustawie kryteria, a to: po pierwsze, spełniać wymogi formalne właściwe dla
każdego pisma procesowego oraz po drugie, posiadać tzw. elementy
konstrukcyjne, które pozwalają określone pismo zakwalifikować jako ów
nadzwyczajny środek prawny. Skarga nie posiadająca elementów konstrukcyjnych,
w myśl art. 4248
§ 1 k.p.c., podlega odrzuceniu a limine.
Stosownie do treści art. 4245
§ 1 k.p.c. wymagania konstrukcyjne skargi
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia to: oznaczenie
wyroku, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest on zaskarżony
w całości lub w części; przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie; wskazanie
przepisu prawa, z którym zaskarżony wyrok jest niezgodny; uprawdopodobnienie
wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie wyroku, którego skarga
dotyczy; wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe, a ponadto – gdy skargę wniesiono, stosując
art. 4241
§ 2 k.p.c. – że występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie
skargi oraz wniosek o stwierdzenie niezgodności wyroku z prawem.
Skarga uczestniczki W. K. nie spełnia wszystkich wymogów stawianych
przed tym nadzwyczajnym środkiem prawnym i z tego względu polega ona
odrzuceniu.
W skardze wskazano jedynie zaskarżone orzeczenie, od którego jest
wniesiona wraz z określeniem zakresu zaskarżenia a także przytoczono podstawy
skargi i ich uzasadnienie. Nie wskazano natomiast przepisu prawa, z którym
zaskarżony wyrok jest niezgodny, podczas gdy zachodzi różnica między
przepisami, które zostały naruszone, i przepisami (przepisem), z którymi (z którym)
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne. Ponadto skarżący nie wskazał, aby
3
uczestniczka wskutek wydania zaskarżonego orzeczenia poniosła jakąkolwiek
szkodę, a przez co także brak jest uprawdopodobnienia jej wyrządzenia. Brak
również w skardze wykazania, że wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze
innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Z uwagi na powyższe, stosownie do treści art. 4248
§ 1 k.p.c., skargę
należało odrzucić, o czym orzeczono jak sentencji.