V CNP 26/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:08-04-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CNP 26/11
POSTANOWIENIE
Dnia 6 grudnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz
w sprawie ze skargi J. L.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Rejonowego
z dnia 25 czerwca 2009 r., w sprawie z wniosku W. L.
przy uczestnictwie J. L.
o podział majątku wspólnego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 6 grudnia 2011 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
J. L. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 25 czerwca 2009 r. w sprawie o podział
majątku wspólnego. Kwestionowane orzeczenie zaskarżył w całości, zarzucając
naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 214 § 1 k.p.c., co powodowałoby
nieważność postępowania zgodnie z art. 379 pkt 5 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 5192
§ 2 k.p.c., w sytuacji gdy strona nie skorzystała
z przysługujących jej środków prawnych, dopuszczalność skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia sądu pierwszej instancji
uzależniona jest od istnienia wyjątkowego wypadku polegającego na występowaniu
niezgodności z prawem o kwalifikowanym charakterze, wynikającej z naruszenia
podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw
człowieka i obywatela.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyjaśniono, że za wypadek wyjątkowy
można uznać - przykładowo - nieskorzystanie przez stronę z przysługującego jej
środka zaskarżenia z powodu ciężkiej choroby, katastrofy, klęski żywiołowej lub
błędnej informacji udzielonej przez pracownika sądu (postanowienie z dnia 2 lutego
2006 r., I CNP 4/06, OSNC 2006/6/113). Skarżący nie wykazał, że jakikolwiek
wyjątkowy wypadek występuje w jego sprawie.
Zaskarżonym prawomocnym postanowieniem Sąd Rejonowy ustalił skład
majątku małżonków L., oraz dokonał podziału tego majątku. Skarżący J. L. z racji
wykonywania zawodu marynarza często i długotrwale przebywał poza miejscem
zamieszkania. Z tego powodu uczestnik nie stawił się na rozprawę poprzedzającą
wydanie kwestionowanego postanowienia, czyniąc zarzut Sądowi Rejonowemu, że
nie został prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy. Wezwanie na rozprawę
wraz z opinią biegłego zostało wysłane uczestnikowi na dwa wskazane przez niego
adresy ze skutkiem doręczenia zastępczego. W sprawie ustalono, że uczestnik nie
3
podjął próby ustanowienia pełnomocnika do reprezentowania go w postępowaniu,
bądź też pełnomocnika dla doręczeń. Nie potwierdził się zatem zarzut naruszenia
prawa powodujący nieważność postępowania.
W przedmiotowej sprawie - jak sam skarżący podaje - była możliwość
zaskarżenia postanowienia Sądu Rejonowego, istniała więc możliwość jego
uchylenia lub zmiany. Skarżący nie złożył w terminie apelacji, a wniosek
o przywrócenie terminu do złożenia środka zaskarżenia został prawomocnie
oddalony. Sąd orzekający w sprawie niewadliwie uznał, że uczestnik nie wykazał
braku zawinienia w uchybieniu terminu do wniesienia apelacji od skarżonego
postanowienia.
Analizując treść wniesionej skargi należy stwierdzić, że skarżący nie
wykazał, że jakikolwiek wyjątkowy wypadek występuje w sprawie (art. 5192
§ 2
k.p.c.). Jeżeli strona miała obiektywną możliwość skorzystania z instancji
odwoławczej i z tej możliwości nie skorzystała z przyczyn leżących po jej stronie,
to skarga jest niedopuszczalna. Następuje to zarówno przy świadomej rezygnacji
z wniesienia środka odwoławczego, jak i przy zawinionej przez stronę niemożności
skorzystania z takiego środka (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
23 stycznia 2008 r., V CNP 187/07; OSNC-ZD 2008/4/107).
Wobec powyższego na podstawie art. 4248
§ 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2
k.p.c., Sąd Najwyższy odrzucił skargę.
POSTANOWIENIE
Dnia 6 grudnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz
w sprawie ze skargi J. L.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Rejonowego
z dnia 25 czerwca 2009 r., w sprawie z wniosku W. L.
przy uczestnictwie J. L.
o podział majątku wspólnego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 6 grudnia 2011 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
J. L. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 25 czerwca 2009 r. w sprawie o podział
majątku wspólnego. Kwestionowane orzeczenie zaskarżył w całości, zarzucając
naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 214 § 1 k.p.c., co powodowałoby
nieważność postępowania zgodnie z art. 379 pkt 5 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 5192
§ 2 k.p.c., w sytuacji gdy strona nie skorzystała
z przysługujących jej środków prawnych, dopuszczalność skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia sądu pierwszej instancji
uzależniona jest od istnienia wyjątkowego wypadku polegającego na występowaniu
niezgodności z prawem o kwalifikowanym charakterze, wynikającej z naruszenia
podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw
człowieka i obywatela.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyjaśniono, że za wypadek wyjątkowy
można uznać - przykładowo - nieskorzystanie przez stronę z przysługującego jej
środka zaskarżenia z powodu ciężkiej choroby, katastrofy, klęski żywiołowej lub
błędnej informacji udzielonej przez pracownika sądu (postanowienie z dnia 2 lutego
2006 r., I CNP 4/06, OSNC 2006/6/113). Skarżący nie wykazał, że jakikolwiek
wyjątkowy wypadek występuje w jego sprawie.
Zaskarżonym prawomocnym postanowieniem Sąd Rejonowy ustalił skład
majątku małżonków L., oraz dokonał podziału tego majątku. Skarżący J. L. z racji
wykonywania zawodu marynarza często i długotrwale przebywał poza miejscem
zamieszkania. Z tego powodu uczestnik nie stawił się na rozprawę poprzedzającą
wydanie kwestionowanego postanowienia, czyniąc zarzut Sądowi Rejonowemu, że
nie został prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy. Wezwanie na rozprawę
wraz z opinią biegłego zostało wysłane uczestnikowi na dwa wskazane przez niego
adresy ze skutkiem doręczenia zastępczego. W sprawie ustalono, że uczestnik nie
3
podjął próby ustanowienia pełnomocnika do reprezentowania go w postępowaniu,
bądź też pełnomocnika dla doręczeń. Nie potwierdził się zatem zarzut naruszenia
prawa powodujący nieważność postępowania.
W przedmiotowej sprawie - jak sam skarżący podaje - była możliwość
zaskarżenia postanowienia Sądu Rejonowego, istniała więc możliwość jego
uchylenia lub zmiany. Skarżący nie złożył w terminie apelacji, a wniosek
o przywrócenie terminu do złożenia środka zaskarżenia został prawomocnie
oddalony. Sąd orzekający w sprawie niewadliwie uznał, że uczestnik nie wykazał
braku zawinienia w uchybieniu terminu do wniesienia apelacji od skarżonego
postanowienia.
Analizując treść wniesionej skargi należy stwierdzić, że skarżący nie
wykazał, że jakikolwiek wyjątkowy wypadek występuje w sprawie (art. 5192
§ 2
k.p.c.). Jeżeli strona miała obiektywną możliwość skorzystania z instancji
odwoławczej i z tej możliwości nie skorzystała z przyczyn leżących po jej stronie,
to skarga jest niedopuszczalna. Następuje to zarówno przy świadomej rezygnacji
z wniesienia środka odwoławczego, jak i przy zawinionej przez stronę niemożności
skorzystania z takiego środka (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
23 stycznia 2008 r., V CNP 187/07; OSNC-ZD 2008/4/107).
Wobec powyższego na podstawie art. 4248
§ 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2
k.p.c., Sąd Najwyższy odrzucił skargę.