I CZ 144/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:16-11-2012
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 144/11
POSTANOWIENIE
Dnia 14 grudnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący)
SSN Irena Gromska-Szuster
SSN Dariusz Zawistowski (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa K. G.
przeciwko Bankowi Polska Kasa Opieki S.A. z siedzibą w W.
o ochronę dóbr osobistych,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 14 grudnia 2011 r.,
zażalenia strony pozwanej na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 29 lipca 2011 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 29 lipca 2011 r. Sąd Apelacyjny odrzucił apelację
pozwanego oraz obciążył go kosztami postępowania. Wskazał, iż apelacja została
wniesiona z uchybieniem ustawowego terminu, a jego przywrócenie przez Sąd
Okręgowy było nieuzasadnione.
Pozwany zaskarżył powyższe postanowienie w całości i wniósł o jego
uchylenie. Skarżący zarzucił naruszenie art. 138 § 2 k.p.c., art. 139 § 1 k.p.c. oraz
art. 217 § 2 w zw. z art. 361 k.p.c. i w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Wskazał, iż wbrew
ocenie Sądu Apelacyjnego przesyłka zawierająca odpis wyroku wraz z jego
uzasadnieniem nie została mu doręczona, gdyż pracownik poczty nie podjął próby
jej doręczenia pracownikowi pozwanego banku, co czyniło bezskutecznym
doręczenie zastępcze. Nie było jednocześnie podstaw do kwestionowania przez
Sąd Apelacyjny postanowienia o przywróceniu terminu do wniesienia apelacji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.
Pozwany w dniu 28 września 2010 r. złożył pismo, w którym domagał się
zrealizowania wniosku z dnia 30 czerwca 2010 r., dotyczącego doręczenia wyroku
z dnia 29 czerwca 2010 r., a w razie jego nieuwzględnienia, przywrócenia terminu
do wniesienia apelacji. Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 5 października 2010
r. przywrócił pozwanemu termin do wniesienia apelacji. Należy zatem przyjąć, że w
jego ocenie nastąpiło wcześniej prawidłowe doręczenie uzasadnienia wyroku, przy
zastosowaniu art. 139 k.p.c. Ta kwestia nie była przedmiotem ponownej oceny ze
strony Sadu Apelacyjnego. Skuteczność doręczenia uzasadnienia zaskarżanego
wyroku była oceniana jedynie przy okazji kontroli zasadności przywrócenia terminu.
Sąd Apelacyjny nie mógł zatem dopuścić się naruszenia przepisów dotyczących
doręczenia wskazanych w zażaleniu pozwanego. Sąd Apelacyjny oceniał jedynie,
czy usprawiedliwione było przywrócenie terminu do wniesienia apelacji przez
pozwanego. Zażalenie w części kwestionującej to stanowisko było natomiast
uzasadnione. Pozwany powołał szereg okoliczności zarówno dla wykazania, że
przesyłka zawierająca uzasadnienie wyroku faktycznie nie wpłynęła, jak i dla
3
wykazania, iż pozwany nie ponosi ewentualnie winy w niezachowaniu terminu do
wniesienia apelacji. Argumentacja przedstawiona przez pozwanego mogła
przemawiać za zasadnością jego stanowiska. Wskazał on miedzy innymi na
sposób odbioru korespondencji i prawidłowe funkcjonowanie tego systemu. Przy
braku w nim adnotacji o dokonaniu doręczenia uzasadniało to przyjęcie przez
pozwanego, że doręczenie uzasadnienia wyroku nie nastąpiło. Należało także
uwzględnić, że upływ czasu pomiędzy złożeniem wniosku o doręczenie odpisu
uzasadnienia wyroku, a datą w której pozwany uzyskał informację o
uprawomocnieniu się wyroku (21 września 2010 r.) przypadający w okresie
wakacyjnym – oraz okres choroby pełnomocnika pozwanego od 18 sierpnia 2010
r. do 18 września 2010 r.), nie przemawiały za przypisaniem stronie pozwanej
braku należytej staranności. Tak też okoliczności te zostały ocenione przez Sąd
Okręgowy, który przywrócił termin do wniesienia apelacji. W uzasadnieniu
zażalenia zasadnie zaś podniesiono, że podważenie przez Sąd drugiej instancji
postanowienia Sądu pierwszej instancji o przywróceniu terminu do wniesienia
środka odwoławczego może mieć miejsce wówczas, gdy zachodzi ku temu pewna
podstawa. Okoliczności występujące w rozpoznawanej sprawie nie uzasadniały
takiej oceny.
Z tych względów zaskarżone postanowienie podlegało uchyleniu na
podstawie art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 39815
§ 1 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 14 grudnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący)
SSN Irena Gromska-Szuster
SSN Dariusz Zawistowski (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa K. G.
przeciwko Bankowi Polska Kasa Opieki S.A. z siedzibą w W.
o ochronę dóbr osobistych,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 14 grudnia 2011 r.,
zażalenia strony pozwanej na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 29 lipca 2011 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 29 lipca 2011 r. Sąd Apelacyjny odrzucił apelację
pozwanego oraz obciążył go kosztami postępowania. Wskazał, iż apelacja została
wniesiona z uchybieniem ustawowego terminu, a jego przywrócenie przez Sąd
Okręgowy było nieuzasadnione.
Pozwany zaskarżył powyższe postanowienie w całości i wniósł o jego
uchylenie. Skarżący zarzucił naruszenie art. 138 § 2 k.p.c., art. 139 § 1 k.p.c. oraz
art. 217 § 2 w zw. z art. 361 k.p.c. i w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Wskazał, iż wbrew
ocenie Sądu Apelacyjnego przesyłka zawierająca odpis wyroku wraz z jego
uzasadnieniem nie została mu doręczona, gdyż pracownik poczty nie podjął próby
jej doręczenia pracownikowi pozwanego banku, co czyniło bezskutecznym
doręczenie zastępcze. Nie było jednocześnie podstaw do kwestionowania przez
Sąd Apelacyjny postanowienia o przywróceniu terminu do wniesienia apelacji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.
Pozwany w dniu 28 września 2010 r. złożył pismo, w którym domagał się
zrealizowania wniosku z dnia 30 czerwca 2010 r., dotyczącego doręczenia wyroku
z dnia 29 czerwca 2010 r., a w razie jego nieuwzględnienia, przywrócenia terminu
do wniesienia apelacji. Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 5 października 2010
r. przywrócił pozwanemu termin do wniesienia apelacji. Należy zatem przyjąć, że w
jego ocenie nastąpiło wcześniej prawidłowe doręczenie uzasadnienia wyroku, przy
zastosowaniu art. 139 k.p.c. Ta kwestia nie była przedmiotem ponownej oceny ze
strony Sadu Apelacyjnego. Skuteczność doręczenia uzasadnienia zaskarżanego
wyroku była oceniana jedynie przy okazji kontroli zasadności przywrócenia terminu.
Sąd Apelacyjny nie mógł zatem dopuścić się naruszenia przepisów dotyczących
doręczenia wskazanych w zażaleniu pozwanego. Sąd Apelacyjny oceniał jedynie,
czy usprawiedliwione było przywrócenie terminu do wniesienia apelacji przez
pozwanego. Zażalenie w części kwestionującej to stanowisko było natomiast
uzasadnione. Pozwany powołał szereg okoliczności zarówno dla wykazania, że
przesyłka zawierająca uzasadnienie wyroku faktycznie nie wpłynęła, jak i dla
3
wykazania, iż pozwany nie ponosi ewentualnie winy w niezachowaniu terminu do
wniesienia apelacji. Argumentacja przedstawiona przez pozwanego mogła
przemawiać za zasadnością jego stanowiska. Wskazał on miedzy innymi na
sposób odbioru korespondencji i prawidłowe funkcjonowanie tego systemu. Przy
braku w nim adnotacji o dokonaniu doręczenia uzasadniało to przyjęcie przez
pozwanego, że doręczenie uzasadnienia wyroku nie nastąpiło. Należało także
uwzględnić, że upływ czasu pomiędzy złożeniem wniosku o doręczenie odpisu
uzasadnienia wyroku, a datą w której pozwany uzyskał informację o
uprawomocnieniu się wyroku (21 września 2010 r.) przypadający w okresie
wakacyjnym – oraz okres choroby pełnomocnika pozwanego od 18 sierpnia 2010
r. do 18 września 2010 r.), nie przemawiały za przypisaniem stronie pozwanej
braku należytej staranności. Tak też okoliczności te zostały ocenione przez Sąd
Okręgowy, który przywrócił termin do wniesienia apelacji. W uzasadnieniu
zażalenia zasadnie zaś podniesiono, że podważenie przez Sąd drugiej instancji
postanowienia Sądu pierwszej instancji o przywróceniu terminu do wniesienia
środka odwoławczego może mieć miejsce wówczas, gdy zachodzi ku temu pewna
podstawa. Okoliczności występujące w rozpoznawanej sprawie nie uzasadniały
takiej oceny.
Z tych względów zaskarżone postanowienie podlegało uchyleniu na
podstawie art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 39815
§ 1 k.p.c.