Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PZ 35/11
POSTANOWIENIE
Dnia 12 stycznia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Hajn (przewodniczący)
SSN Zbigniew Myszka
SSN Romualda Spyt (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa K. G.
przeciwko N. Spółce z o.o.
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 12 stycznia 2012 r.,
zażalenia strony pozwanej na postanowienie Sądu Apelacyjnego - Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 7 lipca 2011 r.,
oddala zażalenie
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 7 lipca 2011 r. Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych, po rozpoznaniu sprawy z powództwa K. G. przeciwko
N. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością o odszkodowanie, na skutek apelacji
strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego– Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w W. z dnia 8 marca 2010 r., odrzucił apelację.
W uzasadnieniu wskazano, że wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku
i doręczenie go na adres pełnomocnika pozwanego złożony został przez
pełnomocnika (adwokata K, Z.), który nie był należycie umocowany do
2
występowania w sprawie i nie mógł wywołać skutków prawnych przewidzianych w
Kodeksie postępowania cywilnego, a zatem termin do złożenia apelacji (wynikający
z art. 369 § 2 k.p.c.) upłynął 29 marca 2010 r., natomiast strona złożyła ją 26
kwietnia 2010 r. Sąd wskazał także, że na podstawie art. 97 § 2 k.p.c. zobowiązał
nowego pełnomocnika pozwanej Spółki do potwierdzenia przez stronę pozwaną
czynności podejmowanych w procesie przez adwokata K, Z., zgodnie z
obowiązującą wówczas reprezentacją Spółki ujawnioną w Krajowym Rejestrze
Sądowym i statucie Spółki. Jak wynika z oświadczenia prezesa zarządu Spółki z
dnia 18 maja 2011 r., który „zgodnie z KRS” uprawniony był do jednoosobowego
składania oświadczeń w imieniu Spółki, czynności podejmowane w procesie przez
adwokata K, Z. nie zostały potwierdzone. Stąd też Sąd Apelacyjny uznał, że
apelacji wniesiona została po terminie i podlega odrzuceniu na podstawie art. 373
k.p.c.
Pełnomocnik strony pozwanej zaskarżył to postanowienie zażaleniem,
wnosząc o jego uchylenie.
Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono rażące naruszenie art. 369 §1
k.p.c., przez przyjęcie, że nieprawidłowa reprezentacja pozwanego przy składaniu
wniosku o doręczenie wyroku wraz z uzasadnieniem miała wpływ na bieg terminu
do złożenia apelacji.
W uzasadnieniu strona skarżąca podniosła, że wykładnia językowa art. 369
§1 k.p.c. nie pozostawia – jej zdaniem - wątpliwości co do tego, że w przypadku
doręczenia stronie wyroku sądu pierwszej instancji wraz z uzasadnieniem termin do
złożenia apelacji biegnie właśnie od tego zdarzenia. Wskazany przepis znajduje
zastosowanie do wszystkich sytuacji, w których strona otrzymuje wyrok sądu
pierwszej instancji wraz z uzasadnieniem, bez względu na przyczynę jego
doręczenia. Dotyczy to sytuacji, w których wyrok wraz z uzasadnieniem został
doręczony, pomimo braku wniosku, z urzędu lub w skutek ustania przeszkód, o
których mowa w § 88 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
23 lutego 2007 r. Regulamin urzędowania sądów powszechnych (Dz. U. Nr 38, poz.
249 ze zm.). Zdaniem strony skarżącej, „art. 369 § 2 k.p.c., ogranicza jedynie
możliwość złożenia apelacji przez stronę, która nie złożyła wniosku o doręczenie
wyroku sądu pierwszej instancji wraz z uzasadnieniem. Nie ogranicza on w żaden
3
sposób możliwości złożenia apelacji przez stronę, której doręczono wyrok wraz z
uzasadnieniem. Natomiast art. 369 § 1 k.p.c. nie zawiera żadnych ograniczeń -
zrównuje sytuację wszystkich stron postępowania, które otrzymują wyrok sądu
pierwszej instancji wraz z uzasadnieniem”.
Skarżąca podniosła, że właśnie z powodu doręczenia wyroku Sądu
Okręgowego wraz z uzasadnieniem, pozwany nie składał wniosku o przywrócenie
terminu do złożenia apelacji. Gdyby pozwana miała podstawy sądzić, że termin do
wniesienia apelacji biegnie dla niej od dnia ogłoszenia wyroku, z całą pewnością
złożyłaby wniosek o przywrócenie terminu, składając apelację po upływie tego
terminu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest nieuzasadnione. W przedmiotowej sprawie nie ma
wątpliwości, że składający wniosek o doręczenie wyroku Sądu pierwszej instancji
wraz z uzasadnieniem adwokat K. Z. był pełnomocnikiem nienależycie
umocowanym, bowiem przy udzieleniu mu pełnomocnictwa przez stronę pozwaną
nie dochowano wymaganej reprezentacji N. Spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością, co potwierdza odpis Rejestru Przedsiębiorstw Krajowego
Rejestru Sądowego. Działał on zatem jako pełnomocnik nielegitymujący się
pełnomocnictwem a jego czynności - mimo wezwania Sądu w trybie art. 97 § 2
k.p.c. - nie zostały zatwierdzone przez stronę, która w piśmie procesowym z dnia
18 maja 2011 r. stwierdziła, że „nie może potwierdzić czynności podejmowanych
przez adwokata K. Z. w przedmiotowej sprawie (…)”.
Z treści art. 369 § 1 k.p.c. wynika, że apelację wnosi się do sądu, który wydał
zaskarżony wyrok, w terminie dwutygodniowym od doręczenia stronie skarżącej
wyroku z uzasadnieniem, co oznacza, że termin ten jest uwarunkowany uprzednim
wnioskiem o doręczenie wyroku z uzasadnieniem. Nie chodzi zatem o jakiekolwiek
doręczenie, ale o doręczenie dokonane na skutek wniosku strony, która wnosi
apelację. Nie jest więc tak, jak twierdzi skarżąca, że komentowany przepis znajduje
zastosowanie do wszystkich sytuacji, w których strona otrzymuje wyrok sądu
pierwszej instancji z uzasadnieniem, bez względu na przyczynę jego doręczenia,
4
także pomimo braku stosownego wniosku. Strony mogą działać przed sądem przez
pełnomocników (art. 86 k.p.c.), zatem czynność procesowa dokonana przez
pełnomocnika odnosi skutek względem strony przez niego reprezentowanej pod
warunkiem, że został on należycie umocowany, a w przypadku wadliwie
udzielonego pełnomocnictwa – pod warunkiem, że strona zatwierdzi tę czynność
(art. 97 § 1 i 2 k.p.c.). Stanowcze oświadczenie strony, że nie zatwierdza czynności
procesowych dokonanych przez wadliwie umocowanego pełnomocnika, oznacza
ich nieskuteczność. Z tego względu czynność procesowa adwokata Krzysztofa Z.
polegająca na złożeniu wniosku o doręczenie wyroku Sądu pierwszej instancji wraz
z uzasadnieniem nie odniosła skutku w stosunku do strony pozwanej i nie otworzyła
jej terminu do wniesienia apelacji określonego w art. 369 § 1 k.p.c. Inaczej rzecz
ujmując, w imieniu strony pozwanej występowała osoba nieumocowana do
działania w jej imieniu, więc wniosek tej osoby o doręczenie wyroku z
uzasadnieniem nie stanowił wniosku strony pozwanej. Tak więc doręczenie
orzeczenia sądu pierwszej instancji z uzasadnieniem nienależycie umocowanemu
pełnomocnikowi strony (co nastąpiło w niniejszej sprawie - zob. k. 127-128 akt
sądowych), którego czynności strona nie zatwierdziła, jest nieskuteczne i nie
powoduje rozpoczęcia biegu terminu do wniesienia apelacji (por. postanowienia
Sądu Najwyższego: z dnia z dnia 18 lutego 2004 r., I CZ 180/03, LEX nr 602664; z
dnia 2 lipca 2002 r., I PZ 58/02, OSNAPiUS 2002 nr 20, poz. 7 – wkładka).
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy na mocy art. 39814
k.p.c.
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c. orzekł jak w sentencji.