Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UZ 55/11
POSTANOWIENIE
Dnia 25 stycznia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (przewodniczący)
SSN Bogusław Cudowski
SSN Zbigniew Myszka (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku M. N.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.
o wznowienie postępowania,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 25 stycznia 2012 r.,
zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Apelacyjnego […]
z dnia 19 października 2011 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 19 października 2011 r. Sąd Apelacyjny III Wydział
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych odrzucił skargę ubezpieczonego M. N. o
wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem tego Sądu z dnia 25 maja 2011
r., oddalającego apelację ubezpieczonego od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w B. z dnia 5 października 2010 r., oddalającego
jego odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w B. z
dnia 18 grudnia 2009 r. w sprawie wymiaru składek na społeczne i ubezpieczenie
zdrowotne oraz Fundusz Pracy (pkt I postanowienia), a także oddalił wniosek o
2
wstrzymanie wykonania wyroku tego Sądu z dnia 25 maja 2011 r. (pkt II
postanowienia).
W uzasadnieniu Sąd Apelacyjny wskazał, że skarżący oparł skargę na
podstawie określonej w art. 403 § 2 k.p.c., podając jako nową okoliczność w
rozumieniu tego przepisu fakt otrzymania przez organ rentowy wniosku
ubezpieczonego o stwierdzenie nieważności decyzji ZUS będącej przedmiotem
rozpoznania przez Sąd Apelacyjny. W ocenie Apelacyjnego tak ujęta podstawa
oznacza, że skarga nie została oparta na ustawowej podstawie wznowienia, ta
bowiem w sprawie nie zachodzi. Nowe okoliczności faktyczne lub środki
dowodowe, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, to takie fakty, z których
strona nie mogła skorzystać w postępowaniu prawomocnie zakończonym.
Natomiast „wykrycie”, o którym mowa w art. 403 § 2 k.p.c., odnosi się do
okoliczności i dowodów w poprzednim postępowaniu w ogóle nieujawnionych i
wówczas nieujawnialnych, bo nieznanych stronie. Fakty ujawnialne, czyli te, które
strona winna znać, nie są objęte hipotezą tego przepisu. Zatem w sprawie nie może
być mowy o „wykryciu" wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji organu
rentowego, ponieważ wniosek ten - jako sporządzony przez wnoszącego skargę -
był mu znany uprzednio. Fakt jego otrzymania przez organ rentowy nie może być
zatem uznany za nową okoliczność w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c. Wobec tego
skarga podlegała odrzuceniu na zasadzie art. 410 k.p.c. Jednocześnie na
podstawie art. 388 § 1 k.p.c. a contrario, Sąd oddalił jako niezasadny wniosek
ubezpieczonego o wstrzymanie wykonania wyroku z dnia 25 maja 2011 r.
W zażaleniu na to postanowienie skarżący domagał się jego uchylenia w
punkcie I, a także wznowienia postępowania zgodnie z żądaniem skargi,
podtrzymując stanowisko, że „stwierdzenie nieważności decyzji ZUS-u jest
okolicznością faktyczną, która mogłaby mieć istotny wpływ na wynik sprawy
toczącej się przed Sądem Apelacyjnym”. Wnoszący zażalenie wskazał, że w „dniu
29 czerwca 2011 roku powód powziął wiadomość, iż do ZUS-u w B. wpłynął
wniosek datowany 10 maja 2011 r.” o stwierdzenie nieważności decyzji organu
rentowego będącej przedmiotem rozpoznania przez Sąd Okręgowy w sprawie VI U
../10 i Sąd Apelacyjny w sprawie III AUa ../10, „wysłany zwykłym listem w dniu 24
maja 2011 roku”. Wniosek ten, zdaniem wnoszącego zażalenie, „ma istotne
3
znaczenie dla rozstrzygnięcia tych spraw, albowiem wskutek stwierdzenia
nieważności decyzji ZUS-u, a będących przedmiotem postępowania przed w/w
Sądami postępowanie sądowe należałby umorzyć jako bezprzedmiotowe”. Wobec
tego postępowanie przed Sądem Apelacyjnym powinno zostać zawieszone do na
podstawie art. 177 § 1 k.p.c. do czasu prawomocnego zakończenia postępowania
w sprawie o stwierdzenie nieważności decyzji organu rentowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest nieuzasadnione, ponieważ Sądy obu instancji, a także Sąd
Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 25 stycznia 2011 r., II UK 287/11,
oddalającego oczywiście bezzasadną skargę kasacyjną od wyroku Sądu
Apelacyjnego z dnia 25 maja 2011 r., III … /10, podkreśliły, że wnoszący zażalenie
nie wniósł odwołania od ostatecznej decyzji ZUS z dnia 10 listopada 2009 r. o
objęciu go tytułem ubezpieczenia społecznego osób prowadzących pozarolniczą
działalność w okresach od 1 stycznia 1999 r. do 12 czerwca 2000 r. oraz od 1
kwietnia 2003 r. do 31 grudnia 2004 r., ani odwołania od decyzji KRUS z dnia 28
sierpnia 2009 r. o wyłączeniu go z ubezpieczenia społecznego rolników w okresie
od 1 kwietnia 2003 r. do 31 grudnia 2004 r. Brak zaskarżenia wymienionych
ostatecznych decyzji wyklucza ich skuteczne wyeliminowanie z obrotu prawnego w
trybie „unieważnienia” decyzji o podleganiu ubezpieczeniu społecznemu osób
prowadzących pozarolniczą działalność lub wyłączeniu z ubezpieczenia
społecznego rolników, których ubezpieczony, aktualnie wnoszący zażalenie, nie
zaskarżył w sposób prawem przewidziany (art. 4779
k.p.c.).
Powyższe oznaczało, ze uzyskanie wiadomości przez wnoszącego
zażalenie o wpływie jego wniosku o wszczęcie postępowania w sprawie
„stwierdzenia nieważności decyzji ZUS-u będącej przedmiotem rozpoznania przez
Sąd Okręgowy w B. w sprawie VI U …/10”, która została prawomocnie osądzona
wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 25 maja 2011 r., III AUa …/10, w której Sąd
Najwyższy odmówił przyjęcia do rozpoznania oczywiście bezzasadnej skargi
kasacyjnej, nie stanowi okoliczności faktycznej, „która mogłaby mieć istotny wpływ
ma wynik sprawy toczącej się przed Sądem Apelacyjnym” w rozumieniu art. 403 §
4
2 k.p.c., którego zarzutu naruszenia wnoszący zażalenie nawet nie sformułował w
jego treści. W konsekwencji Sąd Najwyższy postanowił jak w sentencji.