Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CZ 157/11
POSTANOWIENIE
Dnia 3 lutego 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski (przewodniczący)
SSN Barbara Myszka
SSN Marta Romańska (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa J. K.
przeciwko Miastu Stołecznemu Warszawa
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 3 lutego 2012 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 8 września 2011 r.,
1) oddala zażalenie;
2) zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej 600
(sześćset) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania
zażaleniowego.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z 8 września 2011 r. Sąd Okręgowy odrzucił skargę
kasacyjną powoda od wyroku tego Sądu z 10 lutego 2010 r. z uwagi na zbyt niską
wartość przedmiotu zaskarżenia. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia wskazano,
że pomimo określenia przez skarżącego wartości przedmiotu zaskarżenia na kwotę
przekraczającą 50.000 zł, w rzeczywistości wynosiła ona 10.000 zł, przez co z
uwagi na treść art. 3982
§ 1 k.p.c. skarga kasacyjna była niedopuszczalna.
W zażaleniu na to postanowienie, powód zarzucił, że zostało ono wydane
z naruszeniem art. 3986
§ 2 k.p.c., art. 3982
§ 1 k.p.c. oraz art. 368 § 2 k.p.c.
w związku z brakiem uwzględnienia, że wartość przedmiotu zaskarżenia skargą
kasacyjną przekraczała 50.000 zł, zaś skarżący nie określił tej wartości w toku
postępowania na inną kwotę. Na tej podstawie skarżący wniósł o uchylenie
zaskarżonego postanowienia.
W odpowiedzi na zażalenie pozwany wniósł o jego oddalenie i zasądzenie
kosztów postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest bezzasadne. Sąd Okręgowy trafnie określił wartość
przedmiotu zaskarżenia skargą kasacyjną na kwotę 10.000 zł, postanawiając na tej
podstawie o odrzuceniu tej skargi. Zgodnie z żądaniem pozwu, powód pierwotnie
dochodził w sprawie zapłaty kwoty 10.000 zł, następnie wielokrotnie zmieniał
określenie wysokości tego roszczenia i jego poszczególnych składników.
Oświadczenie złożone przez powoda na rozprawie 19 lutego 2010 r. jest tylko
jednym ze stanowisk, które uległo modyfikacji w składanych następnie pismach.
Nie doszło zatem do skutecznego przekształcenia przedmiotowego zgłoszonego
pierwotnie żądania pozwu. Sądy obu instancji konsekwentnie określały wartość
przedmiotu sporu i zaskarżenia na kwotę 10.000 zł, obliczając stosownie do niej
wysokość opłat oraz kosztów zastępstwa procesowego. W konsekwencji, choć
w toku całego postępowania wartość ta nie została określona w tej kwocie wprost,
nie ulega wątpliwości, że wartość przedmiotu sporu została ustalona
3
w postępowaniu w pierwszej i drugiej instancji na tę samą kwotę – 10.000 zł.
Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego, jej zmiana
w postępowaniu wywołanym wniesieniem skargi kasacyjnej przez podwyższenie
do kwoty przekraczającej 50.000 zł jest niedopuszczalna – por. m.in. orzeczenie
Sądu Najwyższego z 29 sierpnia 1934 r., II C 1223/34, OSNC 1935, nr 1, poz. 47
oraz postanowienie Sądu Najwyższego z 14 września 2000 r., II PZ 55/00, OSNP
2002, nr 7, poz. 164.
Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 39814
k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3
k.p.c. orzeczono jak w postanowieniu, o kosztach postępowania rozstrzygając na
podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i art. 108 § 2 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. w zw.
z art. 39821
k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c. oraz § 12 ust. 2 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 4
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za
czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.
Nr 163, poz. 1349 ze zm.).

I CZ 157/11

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia