Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 133/11
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 2 lutego 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący)
SSN Małgorzata Gersdorf
SSA Maciej Piankowski (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa K. M.
przeciwko [...] Urzędowi Skarbowemu [...] w W.
o wynagrodzenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 2 lutego 2012 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 29 listopada 2010 r.,
1. oddala skargę kasacyjną,
2. zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę
1.800,00 (jeden tysiąc osiemset i 00/100) zł tytułem zwrotu
kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
2
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 29 listopada 2010 r., Sąd Okręgowy Sąd Pracy w W. oddalił
apelację powoda K. M. od wyroku Sądu Rejonowego z dnia 9 lipca 2009 r.,
oddalającego powództwo w sprawie przeciwko [...] Urzędowi Skarbowemu W. o
zapłatę wynagrodzenia prowizyjnego oraz obciążającego powoda kwotą 1800 zł
tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego pozwanego, przyjmując za
własne ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji, podzielając
także ich ocenę, a w związku z tym i zapadłe orzeczenie.
Według okoliczności sprawy, powód wniósł o zasądzenie od pozwanego
kwoty 44.463,15 zł brutto tytułem niewypłaconego pełnego wynagrodzenia
prowizyjnego za pracę wykonaną w okresie od 1 października 2005 roku do
31 października 2005 roku wraz z odsetkami za zwłokę liczonymi od dnia
16 listopada 2005 r., które przysługiwało powodowi jako starszemu poborcy
skarbowemu za czynności wykonane w zakresie egzekucji administracyjnej
należności pieniężnych.
Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości jako bezzasadnego oraz o
zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów
zastępstwa procesowego.
Podstawą rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego były następujące ustalenia.
Powód był zatrudniony w Dziale Egzekucyjnym pozwanego od dnia 1 marca
2004 r. na podstawie umowy o pracę na stanowisku poborcy skarbowego, a
następnie starszego poborcy skarbowego. Pracując na tych stanowiskach powód
otrzymywał wynagrodzenie zasadnicze, dodatek stażowy oraz był uprawniony do
otrzymywania wynagrodzenia prowizyjnego z tytułu osobistego wykonywania
czynności w zakresie egzekucji administracyjnej należności pieniężnych. W dniu
3 lipca 2005 r. powód w ramach wykonywania swoich obowiązków służbowych
związanych z egzekucją prowadzoną przeciwko Fundacji „C.” z siedzibą w W.
sporządził w oparciu o informacje przekazane przez głównego księgowego tegoż
podmiotu protokół o stanie majątkowym zobowiązanego. W treści protokołu powód
nie zawarł jednak informacji wskazującej na fakt posiadania przez przedmiotową
fundację praw do kolekcji lalek pod nazwą „[…]”. Na sporządzony w ten sposób
3
protokół następnie powód naniósł także kolejną datę jego spisania - „12.10.2005
roku”. W dniu 12 października 2005 r. powód w trakcie kolejnych czynności
egzekucyjnych podejmowanych w siedzibie zobowiązanej Fundacji „C.” uzyskał
informację od jej prezesa J. W., że fundacja ta jest właścicielem ruchomości w
postaci kolekcji lalek pod nazwą „[…]”. Na podstawie tejże informacji oraz
otrzymanej specyfikacji lalek powód sporządził protokół zajęcia i odbioru
ruchomości. Część kolekcji w dniu 12 października 2005 r. znajdowała się poza
siedzibą fundacji „C.”. W tym dniu eksponowana była w Muzeum Regionalnym w C.
W roku 2005 wymieniona wyżej kolekcja lalek nie stanowiła własności fundacji
„C.”, prawo to bowiem przysługiwało Spółdzielni Pracy im. [...] w K. Należności
pieniężne w związku, z którymi powód podejmował czynności egzekucyjne w dniu
12 października 2005 r., uiszczone zostały przez zobowiązaną Fundację w dniu 13
października 2005 r.
Zdaniem Sądu I instancji nie znajduje potwierdzenia w zebranym materiale
dowodowym, przytaczana przez powoda okoliczność, że w dniu 12 października
2005 r. widział on przedmiotową kolekcję lalek. Bowiem, gdyby powód dokonał
czynności faktycznej obejrzenia przedmiotowej kolekcji to bez trudu ustaliłby, że jej
część znajduje się poza siedzibą fundacji, zaś takowa informacja niezwykle istotna,
nie została przez niego zamieszczona w protokole zajęcia. Zdaniem Sądu
Rejonowego powód takiej informacji w protokole nie zawarł ponieważ kolekcji nie
widział, a jedynie oparł się na informacjach przekazanych mu przez prezesa W.
oraz zawartych dokumencie specyfikacji. Analogiczne wnioski Sąd Rejonowy
wysnuł odnośnie informacji podanej przez powoda, co do motywów, jakimi się
kierował nie naklejając na zajęte lalki znaków zajęcia. Uznał, że powód nie dokonał
tych czynności, bowiem fizycznie nie zetknął się z tymi lalkami, zaś przyczyna w
postaci groźby ich uszkodzenia została przez niego wskazana jedynie dla potrzeb
niniejszego postępowania. Nadto, w ocenie Sądu Rejonowego zeznania powoda
stoją w opozycji do zeznań świadka W.. Świadek ten nie potwierdził zeznań
powoda, że był obecny, gdy powód oglądał lalki. Nawet biorąc pod uwagę znaczny
upływ czasu od dnia 12 października 2005 r. do chwili składania zeznań w
niniejszej sprawie przez świadka W. należy wskazać, że zdarzenie w postaci
zajmowania przez poborcę skarbowego kolekcji lalek jest na tyle niecodziennym w
4
pracy prezesa fundacji, że na wiele lat utrwala się w jego pamięci. Biorąc pod
uwagę powyższe ustalenia Sąd Rejonowy uznał, że powództwo nie jest zasadne.
Zgodnie § 1 ust. 1 rozporządzenia prezesa Rady Ministrów z dnia 29
października 1999 r. w sprawie określenia uprawnień szczególnych w zakresie płac
i innych świadczeń, zasad przyznawania tych świadczeń i ich wysokości oraz
określenia dodatków do wynagrodzenia przysługujących niektórym kategoriom
członków korpusu służby cywilnej (Dz. U. z dnia 30 października 1999 r.) członkowi
korpusu służby cywilnej zatrudnionemu w komórce egzekucyjnej urzędu
skarbowego na stanowisku komornika skarbowego, poborcy skarbowego,
starszego poborcy skarbowego, referenta, starszego referenta, inspektora i
starszego inspektora, zwanemu dalej „egzekutorem”, za osobiste wykonanie
czynności w zakresie egzekucji administracyjnej należności pieniężnych
przysługuje wynagrodzenie prowizyjne w wysokości: 6,15 % ściągniętej
bezpośrednio od zobowiązanego kwoty obejmującej należności pieniężne wraz
z pobranymi od nich odsetkami za zwłokę i kosztami egzekucyjnymi, jeżeli kwota
ta została wpłacona przez zobowiązanego organowi egzekucyjnemu lub
wierzycielowi w ciągu 14 dni po dokonaniu zajęcia, jednej lub więcej ruchomości. W
myśl art. 97 § 1 i § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji do egzekucji z ruchomości zobowiązanego poborca
skarbowy przystępuje przez ich zajęcie. Zajęciu podlegają ruchomości
zobowiązanego, znajdujące się zarówno w jego władaniu, jak i we władaniu innej
osoby, jeżeli nie zostały wyłączone spod egzekucji lub od niej zwolnione. Stosownie
do art. 98 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji zajęcie
ruchomości następuje przez wpisanie jej do protokołu zajęcia i podpisanie protokołu
przez poborcę skarbowego. Na każdej zajętej ruchomości poborca skarbowy
umieszcza znak, ujawniający na zewnątrz jej zajęcie. Nadto - jak stanowi art. 99
ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - poborca skarbowy
zamieszcza w protokole zajęcia opis każdej zajętej ruchomości według cech jej
właściwych, a ponadto oznacza jej wartość szacunkową. W świetle powyższych
regulacji - zdaniem Sądy Rejonowego - niewątpliwym jest, że powód by prawidłowo
dokonać czynności w postaci zajęcia ruchomości w postaci przedmiotowej kolekcji
lalek winien ją naocznie obejrzeć, tak by określić cechy jej właściwe, a w
5
konsekwencji właściwie wpisać ją do protokołu zajęcia. Powód czynności
bezpośredniego obejrzenia kolekcji zaniechał, opierając się jedynie na treści
specyfikacji. W ten sposób nie miał wiedzy, że część kolekcji znajduje się poza
siedzibą zobowiązanego. Nadto bez uzasadnienia prawnego zaniechał
umieszczenia na kolekcji lalek znaków zajęcia ruchomości przez pozwany urząd
wbrew wyraźnemu ustawowemu obowiązkowi. Powód nie tylko nie wskazał
podstawy prawnej uprawniającej go do nie umieszczania na zajętej ruchomości
znaków zajęcia, ale także nie wykazał w toku postępowania w żaden sposób, że
umieszczenie takich znaków na kolekcji mogłoby spowodować jej uszkodzenie. W
ten sposób, w ocenie Sądu Rejonowego, bezpodstawnie zaniechał dokonania
czynności umożliwiającej osiągnięcie celu, w jakim następuje zajęcie ruchomości to
jest wyeliminowania ryzyka zbycia jej na rzecz osoby trzeciej niemającej
świadomości zajęcia. Cel ten nie został w sposób oczywisty także osiągnięty
względem części kolekcji lalek, która znajdowała się w dniu 12 października 2005 r.
w muzeum w C. co do której jej ówczesny dzierżyciel (Muzeum Regionalne w C.)
nie miał żadnej świadomości, że poddana została ona zajęciu, co stanowiło
następstwo zaniedbań powoda.
W konsekwencji Sąd Rejonowy uznał, że powód podejmując w sposób
wadliwy to jest niezgodny z wymogami ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w
administracji czynności w toku zajęcia przedmiotowej kolekcji lalek nie nabył prawa
do uzyskania za tą czynność prowizji. Zdaniem Sądu Rejonowego dla
rozstrzygnięcia niniejszej sprawy nie miała znaczenia powoływana okoliczność, że
zobowiązana fundacja w dniu 12 października 2005 r. deklarowała zapłatę
egzekwowanych należności. Oczywistym jest bowiem, że nawet przy takiej
deklaracji zobowiązanego powód był zobligowany do dokonania czynności zajęcia
ruchomości zgodnie z wymaganą procedurą.
Na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. § 11 ust. 1 pkt. 2 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia
przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu Sąd Rejonowy zasądził od powoda na rzecz pozwanego
kwotę 1800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
6
Zaskarżając wyrok Sądu Rejonowego w całości powód zarzucił temu
orzeczeniu naruszenie przepisów prawa procesowego w postaci przekroczenia
granic swobodnej oceny dowodów poprzez niepełną i błędną ocenę materiału
dowodowego zebranego w sprawie, co miało wpływ na wynika sprawy.
Przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów miało spowodować błędne
uznanie przez Sąd Rejonowy wadliwości dokonanego przez powoda zajęcia
ruchomości i związany z tym brak podstaw do przysługiwania dodatkowej prowizji.
Zdaniem powoda na podstawie § 1 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 1 ust. 6 pkt 2
rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 29 października 1999 r. w sprawie
określenia uprawnień szczególnych w zakresie płac i innych świadczeń, zasad
przyznawania tych świadczeń i ich wysokości oraz określenia dodatków do
wynagrodzenia przysługujących niektórym kategoriom członków korpusu służby
cywilnej, przysługuje mu wynagrodzenie prowizyjne, które w powyższym przypadku
wyniosło 45.956,66 zł. Z powyższej kwoty została wypłacona część w wysokości
1.493,51 zł, zaś wypłatę pozostałej części w wysokości 44.463,15 zł pozwany
wstrzymał bezterminowo. Skarżący wskazał, że prawidłowość dokonanego zajęcia
ruchomości w postaci kolekcji lalek oraz dokonana przez dłużnika wpłata kosztów
egzekucyjnych powstałych w związku z tymże zajęciem nie została
zakwestionowana, czego Sąd Rejonowy nie wziął pod uwagę. Powód wskazał, że
Sąd Rejonowy oceniając prawidłowość dokonanego przez niego zajęcia
ruchomości, nie wziął pod uwagę kontroli przeprowadzonej przez Izbę Skarbową w
dniach od 27 grudzień 2005 roku do 20 stycznia 2006 roku i doraźnej kontroli
wewnętrznej przeprowadzonej w dniach od 06 do 10 marca 2006 roku, które nie
wykazały wadliwości dokonanego zajęcia ruchomości w postaci kolekcji lalek.
Zdaniem powoda Sąd Rejonowy dokonał błędnej oceny dyspozycji art. 97 § 2
ustawy z dnia 17 czerwca 1966 roku zgodnie, z którą zajęciu podlegają ruchomości
zobowiązanego znajdujące się zarówno w jego władaniu, jak i we władaniu innej
osoby, jeżeli nie zostały wyłączone spod egzekucji lub od niej zwolnione oraz
postanowienia art. 98 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 roku - zajęcie ruchomości
następuje poprzez wpisanie jej do protokołu zajęcia i podpisanie protokołu przez
poborcę skarbowego, protokół podpisują także zobowiązany lub świadkowie.
Zdaniem powoda zajęta kolekcja lalek znajdowała się we władaniu Fundacji C., co
7
potwierdzał jej prezes J. W., między innymi w trakcie przesłuchania do protokołu
sporządzonego po fakcie zajęcia, w dniu 27 marca 2006 roku. Prezes Fundacji C.
podpisał protokół zajęcia, przyjął pod dozór zajęte ruchomości, otrzymał kopię
protokołu zajęcia oraz został pouczony o przysługujących mu prawach i ciążących
na nim obowiązkach jako dozorcy zajętej ruchomości. Oszacowania zajętej kolekcji
lalek nie dokonano z uwagi na konieczność posiadania specjalistycznej wiedzy z
zakresu etnologii i w związku z tym podjęto decyzję, na podstawie art. 99 § 4
ustawy z dnia 17 czerwca 1966 roku, o wezwaniu biegłego skarbowego do
oszacowania zajętej kolekcji lalek. Okoliczność ta nie została przez Sad Rejonowy
uwzględniona, co skutkowało błędnym uznaniem, że powód nie wykonał czynności
koniecznej do prawidłowego dokonania zajęcia ruchomości. Powód zarzucił też
błędną ocenę przez Sąd Rejonowy możliwości zamieszczenia na zajętej kolekcji
lalek znaków zajęcia i nieuwzględnienie przy rozstrzyganiu sprawy faktu, że
zamieszczenie znaków nie zostało dokonane z uwagi na niebezpieczeństwo
spowodowania trwałego uszkodzenia struktury lalek pochodzących z kolekcji.
Strona pozwana wniosła o oddalenie apelacji.
W ocenie Sądu Okręgowego wyrok Sądu I instancji w żadnym zakresie nie
narusza powołanych przez powoda przepisów, a dokonana przez Sąd I instancji
ocena dowodów jak i tok rozumowania Sądu są prawidłowe i zasadne w świetle
okoliczności sprawy. Zasada swobodnej oceny dowodów służy przede wszystkim
realizacji zasady prawdy, rozumianej jako postulat, by ustalenia sądu stanowiły
wierne odzwierciedlenie rzeczywistego stanu rzeczy. Zarzut przekroczenia granic
swobodnej oceny dowodów może mieć miejsce tylko w okolicznościach
szczególnych, gdy Sąd przy ocenie dowodów dopuszcza się naruszenia reguł
logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia
życiowego. Ustalenia stanowiące podstawę rozstrzygnięcia Sądu I instancji Sąd
Okręgowy przyjął jako podstawę własnego rozstrzygnięcia nie dostrzegając
potrzeby ich uzupełnienia. W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji nie dokonał
ani niepełnej ani błędnej oceny zebranego w toku postępowania materiału
dowodowego. Sąd I instancji dokonał pełnej analizy stanu prawnego w zestawieniu
z ustaleniami faktycznymi. Powód by prawidłowo dokonać czynności w postaci
zajęcia ruchomości w postaci przedmiotowej kolekcji lalek winien ją naocznie
8
obejrzeć tak by określić jej cechy właściwe, a w konsekwencji właściwie wpisać ją
do protokołu zajęcia. Powód czynności bezpośredniego obejrzenia kolekcji
zaniechał, opierając się jedynie na treści otrzymanej specyfikacji a więc wbrew
obowiązkowi nie sprawdził przedmiotu egzekucji w postaci kolekcji lalek o znacznej
wartości 200.000 USD. Powód bez żadnego uzasadnienia prawnego zaniechał
umieszczenia na kolekcji lalek znaków zajęcia ruchomości przez pozwany Urząd
Skarbowy wbrew wyraźnemu obowiązkowi ustawowemu niczym powyższego nie
uzasadniając. Dopiero w apelacji powód wyjaśniał, że przyczyną był zamiar nie
uszkodzenia eksponatu. Sąd Okręgowy nie przyjął tego za wiarygodne skoro
powód nie podawał tej okoliczności wcześniej a nie zachodziły ku temu żadne
przeszkody. Powód pomimo niewskazania podstawy prawnej zaniechania
zamieszczenia znaków zajęcia również w żaden sposób nie wykazał, że
umieszczenie takich znaków na kolekcji mogłoby spowodować jej trwałe
uszkodzenie. W konsekwencji powód dokonując w sposób wadliwy to jest
niezgodny z wymogami ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji
czynności w toku zajęcia ruchomości w związku z egzekucja prowadzoną w
stosunku do Fundacji C. nie nabył prawa do uzyskania prowizji za tą czynność.
Powód podnosi, że prawidłowość dokonanego zajęcia była przedmiotem kontroli
przeprowadzonej przez Izbę Skarbową w dniach od 27 grudzień 2005 roku do 20
stycznia 2006 roku i doraźnej kontroli wewnętrznej przeprowadzonej w dniach od
06 do 10 marca 2006 roku, które nie wykazały wadliwości dokonanego zajęcia
ruchomości w postaci kolekcji lalek. Zajęcie zostało utrzymane w mocy, jak również
wysokość kosztów egzekucyjnych z nimi związana na podstawie art. 64 § 1 pkt 5
ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
Sąd Okręgowy jednakże wskazał, że powyższych okoliczności powód nie podnosił
w toku postępowania przed Sądem I instancji i nie wskazał również przyczyny,
dlaczego powołuje się na nie dopiero w apelacji. A zatem zgodnie z art. 381 k.p.c.
zarzut ten nie może być uwzględniony. W związku z powyższym, roszczenie
powoda o zasądzenie od pozwanego kwoty 44.463,15 zł tytułem wynagrodzenia
prowizyjnego za wykonane czynności w zakresie egzekucji należności pieniężnych
wraz z odsetkami jest bezpodstawne.
9
W związku z oddaleniem apelacji powoda kosztami postępowania obciążono
stronę powodową, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w związku z § 6 pkt. 6 i § 12 ust.
1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w
sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb
Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu (Dz. U. nr 163 poz. 1349 ze zm.).
W skardze kasacyjnej pełnomocnik powoda na podstawie art. 398 § 1 pkt 1
k.p.c., zaskarżył w całości wyrok Sądu Okręgowego zarzucając naruszenie § 1 ust.
1 pkt 1 lit. c w związku z § 1 ust. 6 pkt 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z
dnia 29 października 1999 r. w sprawie określenia uprawnień szczegółowych w
zakresie płac i innych świadczeń, zasad przyznawania tych świadczeń i ich
wysokości (....) Dz. U. nr 89, poz. 997 z późn. zm.) w związku z art. 80 k.p. w
związku z art. 64 § 1 pkt 5 oraz art. 97 § 1 i 2 oraz art. 98 § 1 ustawy z dnia 17
czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji przez niewłaściwe
zastosowanie do stanu faktycznego wynikającego z akt sprawy i uznanie, że
powodowi nie przysługuje roszczenie o wynagrodzenie prowizyjne w związku z
dokonaniem wadliwego zajęcia ruchomości. Sąd Okręgowy, jak i Rejonowy jako
Sąd I Instancji niewłaściwie interpretując wyżej wymienione przepisy dopuścił się
ich naruszenia przez odmowę przyznania wynagrodzenia prowizyjnego powodowi
gdy na ich podstawie powód dokonał zajęcia ruchomości (które nie zostało
skutecznie podważone w toku postępowania egzekucyjnego) i spłacono zadłużenie
w terminie 14 dni od dokonania takiego zajęcia, wypełniając tym samym przesłanki
z § 1 ust. 1 pkt. 1 lit. c wyżej wymienionego rozporządzenia. Pełnomocnik powoda
wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie co do istoty przez
zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty w wysokości 44.463,15 zł wraz
z ustawowymi odsetkami od dnia 16 listopada 2005 roku do dnia zapłaty oraz
zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania sądowego w
tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.
We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania pełnomocnik
powoda twierdził, że w sprawie występują istotne zagadnienia prawne (art. 3989
§ 1
pkt 1 k.p.c.) następującej treści: czy pracodawca może odmówić wypłaty
wynagrodzenia prowizyjnego pracownikowi przysługującego na podstawie § 1 ust.
10
1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 29 października 1999 r.
w sprawie określenia uprawnień szczegółowych w zakresie płac i innych świadczeń
, zasad przyznawania tych świadczeń i ich wysokości (....) Dz. U. nr 89 , poz. 997 z
późn. zm.) w przypadku gdy taki pracownik dokonał niepodważonego w toku
administracyjnego postępowania egzekucyjnego zajęcia ruchomości a dłużnik po
takim zajęciu wpłacił kwotę z tytułu zadłużenia w terminie 14 dni od zajęcia, a
ponadto czy Sąd meriti w toku postępowania o zapłatę wynagrodzenia
prowizyjnego na podstawie wyżej wymienionego rozporządzenia może
samodzielnie ustalić wadliwość zajęcia ruchomości gdy taka nie została ustalona w
toku postępowania egzekucyjnego przez wniesienie właściwego środka
odwoławczego od takiego zajęcia? Czy ewentualne ustalenie przez Sąd naruszeń
przy dokonywaniu zajęcia ruchomości może stanowić podstawę do odmowy
wypłacenia wynagrodzenia prowizyjnego na podstawie przywołanych przepisów,
gdy samo zajęcie jako czynność egzekucyjna nie zostało uchylone w toku
postępowania egzekucyjnego ?
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej pełnomocnik powoda wskazał, że zgodnie
z § 1 ust. 1 pkt 1 lit c wyżej wymienionego rozporządzenia członkowi korpusu
służby cywilnej zatrudnionemu w komórce egzekucyjnej urzędu skarbowego na
stanowisku komornika skarbowego, poborcy skarbowego, starszego poborcy
skarbowego, referenta, starszego referenta, inspektora i starszego inspektora,
zwanego dalej „egzekutorem”, za osobiste wykonanie czynności w zakresie
egzekucji administracyjnej należności pieniężnych przysługuje wynagrodzenie
prowizyjne w wysokości 6,15 % ściągniętej bezpośrednio od zobowiązanego kwoty
obejmującej należności pieniężne wraz z pobranymi od nich odsetkami za zwłokę i
kosztami egzekucyjnymi, jeżeli kwota ta została wpłacona przez zobowiązanego
organowi egzekucyjnemu lub wierzycielowi w ciągu 14 dni po dokonaniu zajęcia, o
którym mowa w pkt 2 i 4. Powód jako starszy poborca skarbowy zaliczał się do
osób uprawnionych do wynagrodzenia prowizyjnego na wyżej wskazanej
podstawie. Bezspornym jest fakt dokonania w dniu 12 października 2005 r. przez
powoda zajęcia ruchomości w postaci lalek należących do dłużnika fundacji „C.”
oraz fakt dokonania spłaty zadłużenia przez dłużnika w dniu 13 października 2005
r. Powód dokonał zajęcia ruchomości na podstawie art. 97 i 98 ustawy o
11
postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Zgodnie z art. 98 ust. 1 ustawy o
postępowaniu egzekucyjnym w administracji „Zajęcie ruchomości następuje przez
wpisanie jej do protokołu zajęcia i podpisanie protokołu przez poborcę skarbowego.
Protokół podpisują także zobowiązany lub świadkowie”. Z powyższego przepisu
wynika, że zajęcie dokonuje się z chwilą sporządzenia i podpisania protokołu
zajęcia ruchomości. Jest to wystarczający dowód potwierdzający zajęcie
ruchomości. Powód taki protokół sporządził. Naklejenie znaków na ruchomości ma
znaczenie wtórne i techniczne. Podobnie wypowiedział się Naczelny Sąd
Administracyjny w wyroku z dnia 28 listopada 2002 r., II SA 309/01 (Lex nr 159895)
stwierdzając między innymi, że „Intencją przepisów dotyczących zajęcia
ruchomości jest fizyczne zajęcie i spisanie stosownego protokołu (art. 98 i 99
u.p.e.a.). Natomiast umieszczenie znaku ujawniającego zajęcie ma jedynie
charakter potwierdzający dokonaną czynność". Zdaniem strony powodowej Sąd I i
II instancji nie miał podstaw do tego by w toku postępowania o wynagrodzenie
prowizyjne kwestionować prawidłowość zajęcia. Zajęcie dokonane przez powoda
zostało bowiem utrzymane w postępowaniu egzekucyjnym a dłużnik został
zobowiązany do zapłacenia na podstawie art. 64 § 1 pkt 5 (ustawy o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji) kosztów postępowania egzekucyjnego i uiścił je
wraz z całym zadłużeniem. Strona pozwana nie przedstawiła żadnego dowodu na
okoliczność, że przedmiotowe zajęcie ruchomości zostało skutecznie zaskarżone i
czynność zajęcia uchylona. Zgodnie z art. 244 § 1 k.p.c. dokumenty urzędowe,
sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy
publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania, stanowią dowód tego,
co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Za taki dokument należy uznać również
protokół zajęcia ruchomości sporządzony przez powoda jako poborcę skarbowego.
Sądy I i II instancji są zatem związane treścią wyżej wskazanego dokumentu i nie
mogą go skutecznie podważać. Czynność egzekucyjna może bowiem być
skutecznie podważona wyłącznie na podstawie art. 54 ust. 1 ustawy o
postępowaniu egzekucyjnym w administracji przez wniesienie skargi. Powód
wykazał spełnienie przesłanek określonych w wyżej wskazanym rozporządzeniu, że
w toku postępowania egzekucyjnego dokonał zajęcia ruchomości oraz że dłużnik w
terminie 14 dni od zajęcia wpłacił zadłużenie i od tej kwoty przysługuje powodowi
12
wynagrodzenie prowizyjne w dochodzonej pozwem wysokości również na
podstawie art. 80 k.p. jako wynagrodzenie za pracę wykonaną. Wobec powyższych
naruszeń pojawiają się istotne zagadnienia prawne wskazane w petitum skargi
które wymagają zajęcia stanowiska przez Sąd Najwyższy w celu stosowania
prawidłowej wykładni przepisów prawa.
Pozwany wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej w całości oraz zasądzenie od
powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa
procesowego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu powyższych wniosków
pozwany podał, że zarzut naruszenia prawa materialnego nie zawiera prawdziwego
i rzetelnego odniesienia się do stanu faktycznego sprawy.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do art. 39813
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy rozpoznaje skargę
kasacyjną w granicach zaskarżenia oraz w granicach podstaw, a z urzędu bierze
pod rozwagę tylko nieważność postępowania. W świetle art. 3983
§ 1 k.p.c. skarga
kasacyjna może być oparta na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez
błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie (pkt 1) oraz na zarzutach
naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienia te mogły mieć wpływ na
wynik sprawy (pkt 2). Zgodnie z utrwalonym w judykaturze poglądem, pod pojęciem
podstawy skargi kasacyjnej rozumie się konkretne przepisy prawa, które zostały w
niej wskazane z jednoczesnym stwierdzeniem, że wydanie wyroku nastąpiło z ich
obrazą. Sąd Najwyższy jest związany ustaleniami faktycznymi stanowiącymi
podstawę zaskarżonego orzeczenia, jeżeli - tak jak w rozpoznawanej sprawie -
skarga nie zawiera zarzutu naruszenia przepisów postępowania.
W ramach jedynej wskazanej przez skarżącego podstawy kasacyjnej
zarzucono naruszenie prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie § 1 ust.
1 pkt 1 lit. c) w związku z § 1 ust. 6 pkt 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z
dnia 29 października 1999 r. w sprawie określenia uprawnień szczególnych w
zakresie płac i innych świadczeń, zasad przyznawania tych świadczeń i ich
wysokości oraz określenia dodatków do wynagrodzenia przysługujących niektórym
13
kategoriom członków korpusu służby cywilnej (Dz. U. Nr 89, poz. 997 z
późniejszymi zmianami; dalej określone jako „rozporządzenie”) w związku z art. 80
k.p., w związku z art. 64 § 1 pkt 5 oraz art. 97 § 1 i 2 oraz art. 98 § 1 ustawy z dnia
17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jednolity:
Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 z późniejszymi zmianami; dalej określonej jako
„ustawa”).
Powód dochodził zapłaty wynagrodzenia prowizyjnego za pracę wykonaną
od 1 października 2005 do 31 października 2005 r. W tym okresie przepisy § 1 ust.
1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia stanowiły, że członkowi korpusu służby cywilnej
zatrudnionemu w komórce egzekucyjnej urzędu skarbowego (między innymi – tak
jak powód - na stanowisku poborcy skarbowego oraz starszego poborcy
skarbowego) za osobiste wykonanie czynności w zakresie egzekucji
administracyjnej należności pieniężnych przysługuje wynagrodzenie prowizyjne w
wysokości 6,15 % ściągniętej bezpośrednio od zobowiązanego kwoty obejmującej
należności pieniężne wraz z pobranymi od nich odsetkami za zwłokę i kosztami
egzekucyjnymi, jeżeli kwota ta została wpłacona przez zobowiązanego organowi
egzekucyjnemu lub wierzycielowi w ciągu 14 dni po dokonaniu zajęcia, o którym
mowa w pkt 2 i 4. Zajęcie odnoszące się do pkt 2 dotyczy zajęcia jednej lub więcej
ruchomości, dokonanego u zobowiązanego w ramach tego samego przydziału
pracy i niezależnie od liczby przydzielonych tytułów wykonawczych wystawionych
na tego zobowiązanego, natomiast zajęcie przewidziane w pkt 4 dotyczy każdego
zajęcia prawa majątkowego poprzez spisanie protokołu odbioru dokumentu lub
protokołu zajęcia.
W okresie między dokonaniem zajęcia (co nastąpiło w dniu 12 października
2005 r.) a wskazaną przez powoda datą wymagalności przedmiotowego
wynagrodzenia nie istniała podana w skardze kasacyjnej podstawa prawna w
postaci § 1 ust. 6 pkt 2 rozporządzenia. Przepis ten obowiązywał do 30 kwietnia
2004 r. Z dniem 1 maja 2004 r. § 1 został zmieniony przez rozporządzenie Prezesa
Rady Ministrów z dnia 7 kwietnia 2004 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie
określenia uprawnień szczególnych w zakresie płac i innych świadczeń, zasad
przyznawania tych świadczeń i ich wysokości oraz określenia dodatków do
wynagrodzenia przysługujących niektórym kategoriom członków korpusu służby
14
cywilnej (Dz. U. Nr 70, poz. 633) i od tej daty nie występuje już ust. 6 pkt 2 tego
paragrafu. Zgodnie z § 2 przepisy zmienionego rozporządzenia miały zastosowanie
do wynagrodzeń prowizyjnych należnych za czynności egzekucyjne dokonane po
dniu wejścia w życie rozporządzenia z dnia 7 kwietnia 2004 r. Z powyższego
wynika, że wskazany w skardze kasacyjnej przepis § 1 ust. 6 pkt 2 rozporządzenia
nie obowiązywał w dacie dokonania przez powoda przedmiotowych czynności
egzekucyjnych, a tym samym nie mógł być w niniejszej sprawie zastosowany. Sądy
obu instancji nie oparły rozstrzygnięcia na wskazanym wyżej przepisie, a co za tym
idzie chybiony okazał się zarzut skargi niewłaściwego jego zastosowania.
Skarżący zarzucił naruszenie art. 80 k.p. w związku z art. 64 § 1 pkt 5,
art. 97 § 1 i 2 oraz art. 98 § 1 ustawy.
Ponieważ ustawa z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej (Dz. U. z 199 r.
Nr 49, poz. 483 z późniejszymi zmianami) – w brzmieniu obowiązującym w okresie,
którego dotyczy spór – nie zawierała w tym zakresie odrębnej regulacji dlatego,
zgodnie z art. 7 ust. 1 tej ustawy, miał zastosowanie art. 80 k.p., który ustanawia
regułę, że pracownikowi wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną. Należy
jednak zaznaczyć, że zastosowanie mógł mieć także art. 82 § 1 k.p. Według tego
przepisu za wadliwe wykonanie z winy pracownika usług wynagrodzenie nie
przysługuje.
Kolejny wskazany w skardze przepis art. 64 § 1 pkt 5 ustawy o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji jest normą prawa administracyjnego, a nie prawa
pracy. Określa on koszty egzekucji należności pieniężnych. Przepis ten stanowi
podstawę naliczenia i pobrania opłat za czynności egzekucyjne przez organ
egzekucyjny na jego rzecz. Opłaty te są należnościami publicznoprawnymi
uiszczanymi na rzecz organu egzekucyjnego z tytułu realizowanych zadań
publicznych państwa. Przepis art. 64 § 1 pkt 5 ustawy nie stanowi zatem podstawy
prawnej do dochodzenia przez członka korpusu służby cywilnej wynagrodzenia
prowizyjnego.
Zgodnie z powołanymi w skardze przepisami do egzekucji z ruchomości
zobowiązanego poborca skarbowy przystępuje przez ich zajęcie. Zajęciu podlegają
ruchomości zobowiązanego, znajdujące się zarówno w jego władaniu, jak i we
władaniu innej osoby, jeżeli nie zostały wyłączone spod egzekucji lub od niej
15
zwolnione (art. 97 § 1 i 2 ustawy); zajęcie ruchomości następuje przez wpisanie jej
do protokołu zajęcia i podpisanie protokołu przez poborcę skarbowego. Protokół
podpisują także zobowiązany lub świadkowie (art. 98 § 1 ustawy). Według art. 99
§ 1 ustawy poborca skarbowy ma obowiązek zamieścić w protokole zajęcia opis
każdej zajętej ruchomości według cech jej właściwych.
Z powyższych regulacji wynika, że poborca skarbowy wykonując właściwie
swoje obowiązki powinien dokonać odrębnie opisu każdej ruchomości w protokole
zajęcia. Opisowi podlegają zarówno te ruchomości, które poborca jest w stanie
oszacować, jak i te, których nie jest w stanie oszacować. Z przepisu art. 99 § 1
ustawy wynika zakres elementów, jakie sporządzony opis powinien zawierać, w
szczególności zalicza się do nich: nazwę przedmiotu, rodzaj przedmiotu, dane
identyfikujące zajęty przedmiot, stan techniczny, np. kompletność elementów
przedmiotu, wiek, uszkodzenia. Poborca skarbowy w protokole zajęcia ruchomości
musi zamieścić opis każdej zajętej ruchomości według cech jej właściwych.
Zgodnie z art. 98 § 3 ustawy poborca skarbowy na każdej zajętej ruchomości ma
obowiązek umieścić znak, ujawniający na zewnątrz jej zajęcie.
W judykaturze przyjmuje się, że zająć można tylko te ruchomości, o których
wiadomo, że istnieją, można dokonać ich oględzin, opisać ich stan i wskazać
miejsce, w którym one się znajdują. Interpretując art. 98 § 1 ustawy nie można
bowiem pominąć treści innych jej przepisów, z których to wynika, że do protokołu
zajęcia wpisać można tylko te rzeczy, które znajdują się w miejscu dokonania
zajęcia i które poborca skarbowy może obejrzeć i opisać. Wynika to chociażby z
obowiązku dokonania w protokole opisu każdej zajętej ruchomości z
uwzględnieniem cech jej właściwych (art. 99 § 1 ustawy), obowiązku zamieszczenia
na każdej z nich znaku, ujawniającego na zewnątrz jej zajęcie (choć brak znaku nie
stanowi o bezskuteczności zajęcia), pozostawienie jej w miejscu zajęcia pod
dozorem zobowiązanego, dorosłego domownika zobowiązanego bądź innej osoby,
u której nieruchomość zajął (art. 100 § 1 ustawy), odpowiedzialności dozorcy za
zniszczenie, uszkodzenie lub zaginięcie rzeczy (art. 103 § 1 ustawy). Nie można
zatem przyjąć, że zajęcie może dotyczyć ruchomości, której poborca skarbowy nie
może obejrzeć w momencie dokonywania zajęcia. Nie mógłby bowiem wówczas
ani jej opisać, ani skutecznie oddać pod dozór. Trudno też byłoby przyjąć
16
odpowiedzialność dozorcy za uszkodzenie rzeczy, skoro nieznany byłby jej stan w
momencie przekazania pod dozór (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w
Warszawie z dnia 22 kwietnia 2010 r., II FSK 2146/08, Lex nr 741376, POP 2011 nr
1, s. 92; por. też wyrok Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie z dnia
21 sierpnia 2008 r., III SA/Wa 811/08, Lex nr 491446).
Również w literaturze wskazuje się, że poborca skarbowy ma obowiązek
dokonania opisu każdej ruchomości w protokole zajęcia. Jeśli dokonuje się zajęcia
kilku lub więcej ruchomości, należy dokonać opisu odrębnie każdej z nich. Opisowi
podlegają także te ruchomości, których z różnych przyczyn poborca skarbowy nie
może oszacować. Opis zajętej ruchomości powinien zawierać: nazwę przedmiotu,
rodzaj przedmiotu, znamiona odróżniające go od innych przedmiotów tego samego
rodzaju (wiek, kolor, maść, numer itd.), ilość (miarę, wagę itp.), stan przedmiotu, a
w szczególności stwierdzone uszkodzenia (tak R. Hauser, A. Skoczylas,
Postępowanie egzekucyjne w administracji. Komentarz, C.H. Beck 2011,
komentarz do art. 99 ustawy).
Niewłaściwe są zatem czynności poborcy skarbowego, który w protokole
zajęcia uwzględnia ruchomości, które nie znajdują się w miejscu zajęcia, a także
bez ich bezpośredniej oceny stanu w jakim się znajdują (z uwzględnieniem zużycia,
czy uszkodzeń), a ponadto bez naniesienia znaku ujawniającego zajęcie na każdej
z tych ruchomości. Jakkolwiek umieszczenie znaku ujawniającego zajęcie ma
znaczenie wyłącznie potwierdzające dokonanie zajęcia tym niemniej brak
umieszczenia takiego znaku oznacza niewłaściwe wykonanie obowiązków przez
poborcę skarbowego.
Z wiążących Sąd Najwyższy ustaleń faktycznych Sądów obu instancji
wynika, że w dniu 3 lipca 2005 r. powód w oparciu o informacje przekazane przez
głównego księgowego Fundacji „C.” sporządził protokół o stanie majątkowym
zobowiązanego. W treści tego dokumentu powód nie zawarł jednak informacji
wskazującej na fakt posiadania przez Fundację praw do kolekcji lalek pod nazwą
„[…]”. Na sporządzony protokół powód naniósł kolejną datę jego spisania -
„12.10.2005 roku”. W dniu 12 października 2005 r. powód w trakcie kolejnych
czynności egzekucyjnych podejmowanych w siedzibie Fundacji uzyskał informację
od jej prezesa, że fundacja ta jest właścicielem ruchomości w postaci kolekcji lalek
17
pod nazwą „[…]”. Na podstawie tej informacji oraz otrzymanej specyfikacji lalek
powód sporządził protokół zajęcia i odbioru ruchomości. Część kolekcji w dniu 12
października 2005 r. znajdowała się poza siedzibą Fundacji i w tym dniu
eksponowana była w Muzeum Regionalnym w C.. Ponadto w roku 2005
wymieniona wyżej kolekcja lalek nie stanowiła własności Fundacji „C.”, prawo to
bowiem przysługiwało Spółdzielni Pracy im. [...] w K.
Z powyższych ustaleń wynika, że powód niewłaściwie wykonał obowiązki
poborcy skarbowego, gdyż dokonał zajęcia części ruchomości (kolekcji […]”) bez
oględzin i szczegółowego opisania stanu tych ruchomości, a tak bez naniesienia
znaków ich zajęcia.
Powyższe ustalenia należało odnieść nie do tego, czy ostatecznie
przeprowadzone wobec Fundacji „C.” postępowanie egzekucyjne przyniosło
pożądany skutek, ale oceny wymagało, czy powód jako poborca skarbowy
właściwie wykonał swoje obowiązki pracownicze, gdyż od tego uzależnione było
nabycie prawa do dodatkowego wynagrodzenia w postaci prowizji.
Trzeba bowiem podkreślić, że z treści § 1 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia
Prezesa Rady Ministrów z dnia 29 października 1999 r. wynika, że poborcy
skarbowemu (a także starszemu poborcy skarbowemu) przysługiwało
wynagrodzenie prowizyjne „za osobiste wykonanie czynności w zakresie egzekucji
administracyjnej należności pieniężnych” w wysokości 6,15 % ściągniętej
bezpośrednio od zobowiązanego kwoty obejmującej należności pieniężne wraz z
pobranymi od nich odsetkami za zwłokę i kosztami egzekucyjnymi, jeżeli kwota ta
została wpłacona przez zobowiązanego organowi egzekucyjnemu lub wierzycielowi
w ciągu 14 dni po dokonaniu zajęcia.
Powyższa regulacja uprawniała do wynagrodzenia prowizyjnego za osobiste
wykonanie czynności egzekucyjnych, a ściągnięcie kwoty musiało pozostawać w
związku z dokonanym przez poborcę zajęciem.
Wynagrodzenie prowizyjne w rozważanym przypadku stanowi w istocie
premię uzależnioną od uzyskanego efektu będącego następstwem wykonanych
osobiście przez poborcę skarbowego obowiązków służbowych.
Jeżeli pracownik niewłaściwie – z naruszeniem prawa stanowiącym
jednocześnie naruszenie obowiązków służbowych – dokonał zajęcia ruchomości
18
pracodawca może uznać, że pracownik nie uzyskał prawa do wynagrodzenia lub
nabył prawo do świadczenia, ale w wymiarze odpowiednio niższym (art. 82 § 1
k.p.). Dotyczy to również dodatkowego wynagrodzenia prowizyjnego, o którym
stanowią przepisy § 1 ust. l pkt l lit. c) rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z
dnia 29 października 1999 r. W treści tych przepisów wskazano, że wynagrodzenie
przysługuje za „osobiste wykonanie czynności w zakresie egzekucji
administracyjnej”. W sprawie ustalono, że powód nie dopełnił wszystkich
wymaganych od niego czynności w powyższym zakresie. Inna interpretacja
powyższego przepisu jest niemożliwa, bowiem stwarzałaby możliwość
wynagradzania członka korpusu służby cywilnej (de facto pracownika
państwowego) za działania niezgodne z prawem lub rażąco prawo naruszające.
Powód z naruszeniem przepisów art. 97 § 1, art. 98 § 1 i 3 oraz art. 99 § 1
ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji dokonał zajęcia części
kolekcji […], a tym samym niewłaściwie wykonał swoje obowiązki służbowe, co
oznacza, że nie nabył prawa do spornego wynagrodzenia. Ściągnięte należności
nie były skutkiem prawidłowego zajęcia części kolekcji, które nie stanowiły
wówczas własności Fundacji „C.”.
Sąd Najwyższy – wbrew ocenie skarżącego - uznał, że w sprawie nie
występuje istotne zagadnienie prawne. Sąd Najwyższy wyjaśniał już, że istotnym
zagadnieniem prawnym w rozumieniu art. 3989
§ 1 pkt. 1 k.p.c. jest zagadnienie
nowe, nierozwiązane dotąd w orzecznictwie, którego rozstrzygnięcie może
przyczynić się do rozwoju prawa. Konieczne jest wyjaśnienie dlaczego jest ono
istotne oraz wskazanie argumentów, które w związku z tym zagadnieniem prawnym
prowadzą do rozbieżnych ocen. Dopiero wówczas Sąd Najwyższy ma podstawę do
oceny, czy przedstawione zagadnienie jest rzeczywiście zagadnieniem „prawnym”
oraz czy jest to zagadnienie „ istotne”. Rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego nie
może się sprowadzać do odpowiedzi na zarzuty skarżącego skierowane pod
adresem zaskarżonego orzeczenia ani też do odpowiedzi na wątpliwości
skarżącego, które można wyjaśnić za pomocą obowiązujących reguł wykładni bądź
w drodze prostego zastosowania przepisów (postanowienia Sądu Najwyższego z
dnia: 15 stycznia 2010 r., II CSK 489/09; 29 października 2009 r., III CSK 125/09
oraz II CSK 367/09; 12 października 2009 r., V CSK 105/09; 18 listopada 2008 r.,
19
V CSK 237/08; 26 marca 2008 r., I UK 375/07 oraz 10 marca 2008 r., III UK 4/08).
Powód w skardze kasacyjnej nie wyjaśnił dlaczego wskazane zagadnienie prawne
jest istotne oraz nie przytoczył okoliczności i argumentów, które prowadzą do
rozbieżności na tle przedstawionego stanu prawnego. W ocenie Sądu Najwyższego
w sprawie zachodziła jedynie potrzeba wykładni przepisów prawnych, co
przemawiało za rozpoznaniem sprawy na posiedzeniu niejawnym (art. 39811
§ 1
k.p.c.).
Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd Najwyższy na podstawie
art. 39814
k.p.c. skargę kasacyjną oddalił oraz na podstawie art. 98 k.p.c., § 6 pkt 5,
§ 11 ust. 1 pkt 2, § 12 ust. 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz
ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę
prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz.1349 z późniejszymi
zmianami) orzekł o kosztach zastępstwa procesowego w postępowaniu
kasacyjnym.
/tp/