I UK 364/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:03-04-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II UKN 55/97 II UKN 497/00
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I UK 364/11
POSTANOWIENIE
Dnia 28 lutego 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Roman Kuczyński
w sprawie z odwołania P.G.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 28 lutego 2012 r.,
skargi kasacyjnej ubezpieczonej od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 12 maja 2011 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Skarga kasacyjna jest środkiem zaskarżenia o charakterze szczególnym, co
potwierdza przepis art. 3981
§ 1 i § 2 k.p.c. oraz reprezentatywne piśmiennictwo.
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, gdy w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, a ponadto, gdy zachodzi
nieważność postępowania lub gdy skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Przytoczone przesłanki ustawowe stanowią, więc obligatoryjny i nieodzowny
element oceny w tym stadium postępowania kasacyjnego. Badanie ich na
podstawie i w zakresie, przedstawionego w skardze kasacyjnej, uzasadnienia
wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania doprowadziło Sąd Najwyższy do konkluzji,
2
że w sprawie nie wystąpiła żadna z przesłanek wymienionych w art. 3989
§ 1 k.p.c.
W szczególności nie formułuje ona w istocie zagadnienia prawnego w sposób, jaki
oczekiwałby tego Sąd Najwyższy, nie jest też w świetle wywodów skargi kwestią
wymagającą rozstrzygnięcia ani wykładnia wskazanych przepisów ani zasady ich
stosowania. W sprawie nie występują także wymagające rozstrzygnięcia
zagadnienia proceduralne. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd drugiej
instancji należy uznać za prawidłowe. Zarzuty skargi kasacyjnej dotyczą w istocie
własnej wersji stanu faktycznego i są jedynie polemiką z ustaleniami Sądu drugiej
instancji. Ponadto skarga ta nie wskazuje w dostatecznym stopniu naruszenia
wyrokiem Sądu drugiej instancji prawa; uzasadnienie tego wyroku odpowiada
wymaganiom art. 328 § 2 k.p.c. - wyjaśnia podstawę faktyczna i prawną
rozstrzygnięcia.
Aktualne w tej sprawie jest stanowisko Sądu Najwyższego w wyroku z dnia
16 kwietnia 1997, II UKN 55/97 (OSNP 1998/3/95) uznające, że odmowa
przeprowadzenia w postępowaniu apelacyjnym dowodu z dalszych biegłych nie
stanowi usprawiedliwionej podstawy kasacyjnej skoro sąd drugiej instancji w
przekonujący i logiczny sposób odmowę tę uzasadnił, wyjaśniając dlaczego dowód
nie był istotny dla rozstrzygnięcia sprawy. Ponadto wskazać trzeba, że nie jest
naruszeniem art. 233 § 1 k.p.c. oparcie ustaleń na opinii biegłych lekarzy jeżeli
opinie te są jednoznaczne i nie wymagają uzupełnienia ani dalszego wyjaśnienia.
(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lipca 2001 r., II UKN 497/00).
Z powyższych motywów Sąd Najwyższy, nie dopatrując się oczywistości
naruszenia prawa zaskarżonym orzeczeniem ani nie stwierdzając nieważności
postępowania - na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c. - odmówił przyjęcia skargi
kasacyjnej do rozpoznania.
POSTANOWIENIE
Dnia 28 lutego 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Roman Kuczyński
w sprawie z odwołania P.G.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 28 lutego 2012 r.,
skargi kasacyjnej ubezpieczonej od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 12 maja 2011 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Skarga kasacyjna jest środkiem zaskarżenia o charakterze szczególnym, co
potwierdza przepis art. 3981
§ 1 i § 2 k.p.c. oraz reprezentatywne piśmiennictwo.
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, gdy w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, a ponadto, gdy zachodzi
nieważność postępowania lub gdy skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Przytoczone przesłanki ustawowe stanowią, więc obligatoryjny i nieodzowny
element oceny w tym stadium postępowania kasacyjnego. Badanie ich na
podstawie i w zakresie, przedstawionego w skardze kasacyjnej, uzasadnienia
wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania doprowadziło Sąd Najwyższy do konkluzji,
2
że w sprawie nie wystąpiła żadna z przesłanek wymienionych w art. 3989
§ 1 k.p.c.
W szczególności nie formułuje ona w istocie zagadnienia prawnego w sposób, jaki
oczekiwałby tego Sąd Najwyższy, nie jest też w świetle wywodów skargi kwestią
wymagającą rozstrzygnięcia ani wykładnia wskazanych przepisów ani zasady ich
stosowania. W sprawie nie występują także wymagające rozstrzygnięcia
zagadnienia proceduralne. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd drugiej
instancji należy uznać za prawidłowe. Zarzuty skargi kasacyjnej dotyczą w istocie
własnej wersji stanu faktycznego i są jedynie polemiką z ustaleniami Sądu drugiej
instancji. Ponadto skarga ta nie wskazuje w dostatecznym stopniu naruszenia
wyrokiem Sądu drugiej instancji prawa; uzasadnienie tego wyroku odpowiada
wymaganiom art. 328 § 2 k.p.c. - wyjaśnia podstawę faktyczna i prawną
rozstrzygnięcia.
Aktualne w tej sprawie jest stanowisko Sądu Najwyższego w wyroku z dnia
16 kwietnia 1997, II UKN 55/97 (OSNP 1998/3/95) uznające, że odmowa
przeprowadzenia w postępowaniu apelacyjnym dowodu z dalszych biegłych nie
stanowi usprawiedliwionej podstawy kasacyjnej skoro sąd drugiej instancji w
przekonujący i logiczny sposób odmowę tę uzasadnił, wyjaśniając dlaczego dowód
nie był istotny dla rozstrzygnięcia sprawy. Ponadto wskazać trzeba, że nie jest
naruszeniem art. 233 § 1 k.p.c. oparcie ustaleń na opinii biegłych lekarzy jeżeli
opinie te są jednoznaczne i nie wymagają uzupełnienia ani dalszego wyjaśnienia.
(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lipca 2001 r., II UKN 497/00).
Z powyższych motywów Sąd Najwyższy, nie dopatrując się oczywistości
naruszenia prawa zaskarżonym orzeczeniem ani nie stwierdzając nieważności
postępowania - na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c. - odmówił przyjęcia skargi
kasacyjnej do rozpoznania.