Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CNP 5/12
POSTANOWIENIE
Dnia 20 marca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jacek Gudowski
w sprawie z wniosku G. K.
przy uczestnictwie D. B.
o zniesienie współwłasności,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 marca 2012 r.,
na skutek skargi wnioskodawcy
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego w K.
z dnia 31 lipca 2009 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 31 lipca 2009 r. Sąd Rejonowy w K. oddalił wniosek
G. K. o zniesienie współwłasności.
Postanowienie Sądu Rejonowego wnioskodawca zaskarżył skargą
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać oznaczenie orzeczenia, od którego
została wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w części,
przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa,
z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie wyrządzenia
szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy,
wykazanie że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe, wniosek o stwierdzenie niezgodności
orzeczenia z prawem.
Wymagania te mają charakter konstrukcyjny i powinny być spełnione
w sposób kumulatywny, a zatem skarga niespełniająca któregokolwiek z nich
dotknięta jest tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla
usuwania braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine. Sąd Najwyższy
wyjaśnił także, że każde wymaganie przewidziane w wymieniony przepisie ma
charakter samoistny, powinno być zatem spełnione samodzielnie, niezależnie od
innych (np. postanowienie z dnia 20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05, niepubl.). Skoro
więc ww. przepis wyraźnie odróżnia podstawy skargi od wskazania przepisu prawa,
z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, to nie może budzić wątpliwości, że
skarga musi zawierać każdy z tych elementów przedstawiony odrębnie.
W skardze wnioskodawcy powołano podstawy wraz z uzasadnieniem oraz
szczegółowo opisano przebieg postępowania w sprawie, ale nie wskazano przepisu
prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne. Skarga nie zawiera również
uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody powstałej na skutek wydania
zaskarżonego orzeczenia, a Sąd Najwyższy wielokrotnie wyjaśniał, że obowiązek
3
ten, stanowiąc jeden z elementów konstrukcyjnych skargi, polega na złożeniu przez
skarżącego oświadczenia, że szkoda wystąpiła – ze wskazaniem jej rodzaju
i rozmiaru – oraz jego uwiarygodnienie przez powołanie i przedstawienie dowodów
lub innych środków uprawdopodobniających (np. postanowienia z dnia 11 sierpnia
2005 r., III CNP 4/05, OSNC 2006, nr 1, poz. 16 i z dnia 13 grudnia 2005 r., I CNP
28/05, niepubl.; por. także art. 243 k.p.c.). Skarżący jednak nie odniósł się do tego
wymagania, zatem w oczywisty sposób nie spełnił przesłanki przewidzianej
art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.
Z tych względów, stwierdziwszy że skarga wnioskodawcy nie spełnia
wymagań określonych w art. 4245
§ 1 pkt 3 i 4 k.p.c., Sąd Najwyższy –
pozostawiając na uboczu inne wątpliwe kwestie, dotyczące m.in. zachowania
terminu do wniesienia skargi oraz wykazania przesłanek opisanych w art. 4241
§ 2
k.p.c. – orzekł, jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c.).

III CNP 5/12

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia