Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CZ 37/12
POSTANOWIENIE
Dnia 4 kwietnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Dariusz Dończyk
SSN Irena Gromska-Szuster
w sprawie ze skargi A. W. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Apelacyjnego z dnia 25 sierpnia 2010 r., wydanego w sprawie
z powództwa A. W.
przeciwko Gminie C., Skarbowi Państwa - Staroście P.
i Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w likwidacji z siedzibą w M.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 4 kwietnia 2012 r.,
zażalenia skarżącego na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 13 lipca 2011 r.,
1) oddala zażalenie;
2) nie obciąża powoda (skarżącego) kosztami postępowania
zażaleniowego przed Sądem Najwyższym na rzecz
pozwanego Skarbu Państwa;
3) przyznaje adw. M. S. (Kancelaria Adwokacka w W.) od
Skarbu Państwa (Sądu Apelacyjnego) kwotę 120 (sto
dwadzieścia) zł podwyższoną o stawkę podatku od
towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej
udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu przed
Sądem Najwyższym.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 13 lipca 2011 r. Sąd Apelacyjny odrzucił wniesione
osobiście przez skarżącego A. W. zażalenie na postanowienie tegoż Sądu z dnia 6
czerwca 2011 r. o odrzuceniu złożonej także osobiście przez skarżącego skargi o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. Sąd Apelacyjny
powołał się na przepis art. 42412
w związku z art. 370, 39821
, 3941
§ 3 i art. 397 §
2 k.p.c. i stwierdził, że zażalenie zostało złożone z naruszeniem art. 871
§ 1 k.p.c.
W zażaleniu na postanowienie z dnia 13 lipca 2011 r. skarżący
zakwestionował zasadność rozstrzygnięcia, wskazując, że sąd zobowiązany był
wcześniej ustanowić dla niego pełnomocnika z urzędu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 871
§ 1 k.p.c., w postępowaniu przed Sądem Najwyższym
obowiązuje zastępstwo stron przez adwokatów lub radców prawnych. Zastępstwo
to dotyczy także czynności procesowych związanych z postępowaniem przed
Sądem Najwyższym, podejmowanych przed sądem niższej instancji.
Przymus adwokacko-radcowski przewidziany w postępowaniu przed Sądem
Najwyższym ma charakter bezwzględny, co oznacza, że strony – z wyjątkiem osób,
którym, stosownie do art. 871
§ 2 k.p.c. przyznana została tzw. zdolność
postulacyjna – mogą występować w tym postępowaniu tylko reprezentowani przez
adwokata lub radcę prawnego. Skarżący, który wniósł zażalenie – a wcześniej
wskazaną skargę – osobiście, nie wykazał, że do kręgu tych podmiotów należy.
Oczywiście nietrafne jest twierdzenie zawarte w zażaleniu, że Sąd drugiej
instancji zamiast odrzucić zażalenie powinien był ustanowić dla skarżącego
pełnomocnika z urzędu. Jest to zagadnienie odrębne, które należy pozostawić na
uboczu niniejszego postępowania zażaleniowego, gdyż wadliwość poprzedniego
zażalenia – polegająca na braku zdolności postulacyjnej skarżącego do dokonania
tego rodzaju czynności procesowej - miała charakter nieusuwalny, co oznacza, że
zażalenie podlegało odrzuceniu a limine, gdyż wskazana wada nie mogła być
usunięta w ewentualnym postępowaniu naprawczym.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 3941
§ 3
w związku z art. 397 § 2 i art. 385 k.p.c. postanowił, jak w sentencji.
3
Sąd Najwyższy nie obciążył skarżącego kosztami postępowania przed
Sądem Najwyższym na podstawie art. 102 w zw. z art. 391 § 2, art. 3941
§ 3 i art.
397 § 2 k.p.c.
O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu
orzeczono zgodnie z § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia
przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej (Dz.U. Nr 163, poz.
1348 ze zm.).

I CZ 37/12

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Pełny tekst orzeczenia