I CZ 49/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:22-01-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I PZ 26/08 III CZ 25/97
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 49/12
POSTANOWIENIE
Dnia 17 maja 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Antoni Górski (przewodniczący)
SSN Krzysztof Pietrzykowski
SSN Hubert Wrzeszcz (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa M. O.
przeciwko Gminie Miejskiej M.
o ustalenie wstąpienia w stosunek najmu,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 17 maja 2012 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 2 lutego 2012 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy odrzucił skargę kasacyjną
powoda jako niedopuszczalną ze względu na wartość przedmiotu zaskarżenia (art.
3986
§ 2 w związku z art. 3982
§ 1 k.p.c.).
Sąd Okręgowy uznał, że sprawa, w której powód domagał się ustalenia
wstąpienia w stosunek najmu lokalu mieszkalnego, jest sprawą o prawa majątkowe.
Mając na względzie wskazaną przez powoda w pozwie wartość przedmiotu
zaskarżenia w wysokości 1 286,40 zł, przyjął, że również wartość przedmiotu
zaskarżenia w apelacji i skardze kasacyjnej, mimo iż nie została ona oznaczona
w wymienionych środkach zaskarżenia, wynosi – wobec zaskarżenia w całości
wyroku Sądu pierwszej instancji oddalającego powództwo i wyroku Sądu drugiej
instancji oddalającego apelację – 1 286,40 zł. Sąd uznał, że w okolicznościach
sprawy nie było niezbędne wzywanie skarżącego do oznaczenia wartości
przedmiotu zaskarżenia, ponieważ zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem
wskazana w pozwie wartość przedmiotu sporu zachowuje aktualność
w postępowaniu apelacyjnym i kasacyjnym.
W zażaleniu pełnomocnik powoda zarzucił, że nie zachodzą podstawy do
odrzucenia skargi kasacyjnej i wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Oznaczona w pozwie wartości przedmiotu sporu w wysokości 1 286,40 zł
nie jest kwestionowana w zażaleniu. Nie była ona – co wynika z akt sprawy –
sprawdzana przez sąd na podstawie art. 25 § 1 i 2 k.p.c. Niepodważana wartość
przedmiotu sporu uległa więc stabilizacji i obowiązuje w dalszym toku
postępowania w wysokości wskazanej w pozwie. Możliwość sprawdzenia wartości
przedmiotu zaskarżenia w apelacji wynikająca z art. 368 § 2 k.p.c., który odsyła do
odpowiedniego stosowania art. 19-24 i art. 25 § 1 k.p.c., nie otwiera możliwości
ponownego sprawdzenia wartości przedmiotu sporu. Pozostaje ona w takiej
wysokości, jaka obowiązywała przed sądem pierwszej instancji. W konsekwencji
3
wartość przedmiotu zaskarżenia nie może być wyższa od wartości przedmiotu
sporu, chyba że powód rozszerzył powództwo lub sąd orzekł ponad żądanie.
Dotyczy to także oznaczenia wartości przedmiotu zaskarżenia w skardze
kasacyjnej (art. 368 § 2 w związku z art. 3984
§ 3 i art. 39821
k.p.c.)
(por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 1997 r., III CZ 25/97,
OSNC 1997, nr 10, poz. 162 i z dnia 20 października 2008 r. I PZ 26/08, OSNP
2010, nr 5-6, poz. 67).
Ze względu na powyższe nie można podzielić zarzutu skarżącego, że mógł
on wartość przedmiotu zaskarżenia w skardze kasacyjnej – w wypadku wezwania
do jej oznaczenia – skutecznie określić w wysokości 128 640 zł. Zaniechanie
wezwania skarżącego do oznaczenia wartości przedmiotu zaskarżenia
w okolicznościach sprawy nie miało więc wpływu na rozstrzygnięcie, albowiem
wartość przedmiotu zaskarżenia nie mogła być wyższa niż 1 286,40 zł.
Zarzut wydania zaskarżonego postanowienia z naruszeniem art. 187 § 1 pkt 1
k.p.c. i art. 3986
§ 1 w związku z art. 3984
§ 3 k.p.c. należało zatem uznać za
nieuzasadniony.
Nie budzi też wątpliwości – wbrew zarzutowi skarżącego – trafne stanowisko
Sądu, że dopuszczalność skargi kasacyjnej zależy od wartości przedmiotu
zaskarżenia, ponieważ została ona wniesiona w rozumieniu art. 3982
§ 1 k.p.c.
w sprawie o prawa majątkowe. Żądanie, a tym samym sprawa, w której jest ono
rozpoznawane, ma charakter majątkowy, jeżeli zmierza do realizacji prawa lub
uprawnienia mającego bezpośredni wpływ na stosunku majątkowe stron.
Taki charakter ma żądanie ustalenia wstąpienia w stosunek najmu. W konsekwencji
również zarzut naruszenia art. 3982
§ 1 k.p.c. należało uznać za chybiony.
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia (art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 17 maja 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Antoni Górski (przewodniczący)
SSN Krzysztof Pietrzykowski
SSN Hubert Wrzeszcz (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa M. O.
przeciwko Gminie Miejskiej M.
o ustalenie wstąpienia w stosunek najmu,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 17 maja 2012 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 2 lutego 2012 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy odrzucił skargę kasacyjną
powoda jako niedopuszczalną ze względu na wartość przedmiotu zaskarżenia (art.
3986
§ 2 w związku z art. 3982
§ 1 k.p.c.).
Sąd Okręgowy uznał, że sprawa, w której powód domagał się ustalenia
wstąpienia w stosunek najmu lokalu mieszkalnego, jest sprawą o prawa majątkowe.
Mając na względzie wskazaną przez powoda w pozwie wartość przedmiotu
zaskarżenia w wysokości 1 286,40 zł, przyjął, że również wartość przedmiotu
zaskarżenia w apelacji i skardze kasacyjnej, mimo iż nie została ona oznaczona
w wymienionych środkach zaskarżenia, wynosi – wobec zaskarżenia w całości
wyroku Sądu pierwszej instancji oddalającego powództwo i wyroku Sądu drugiej
instancji oddalającego apelację – 1 286,40 zł. Sąd uznał, że w okolicznościach
sprawy nie było niezbędne wzywanie skarżącego do oznaczenia wartości
przedmiotu zaskarżenia, ponieważ zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem
wskazana w pozwie wartość przedmiotu sporu zachowuje aktualność
w postępowaniu apelacyjnym i kasacyjnym.
W zażaleniu pełnomocnik powoda zarzucił, że nie zachodzą podstawy do
odrzucenia skargi kasacyjnej i wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Oznaczona w pozwie wartości przedmiotu sporu w wysokości 1 286,40 zł
nie jest kwestionowana w zażaleniu. Nie była ona – co wynika z akt sprawy –
sprawdzana przez sąd na podstawie art. 25 § 1 i 2 k.p.c. Niepodważana wartość
przedmiotu sporu uległa więc stabilizacji i obowiązuje w dalszym toku
postępowania w wysokości wskazanej w pozwie. Możliwość sprawdzenia wartości
przedmiotu zaskarżenia w apelacji wynikająca z art. 368 § 2 k.p.c., który odsyła do
odpowiedniego stosowania art. 19-24 i art. 25 § 1 k.p.c., nie otwiera możliwości
ponownego sprawdzenia wartości przedmiotu sporu. Pozostaje ona w takiej
wysokości, jaka obowiązywała przed sądem pierwszej instancji. W konsekwencji
3
wartość przedmiotu zaskarżenia nie może być wyższa od wartości przedmiotu
sporu, chyba że powód rozszerzył powództwo lub sąd orzekł ponad żądanie.
Dotyczy to także oznaczenia wartości przedmiotu zaskarżenia w skardze
kasacyjnej (art. 368 § 2 w związku z art. 3984
§ 3 i art. 39821
k.p.c.)
(por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 1997 r., III CZ 25/97,
OSNC 1997, nr 10, poz. 162 i z dnia 20 października 2008 r. I PZ 26/08, OSNP
2010, nr 5-6, poz. 67).
Ze względu na powyższe nie można podzielić zarzutu skarżącego, że mógł
on wartość przedmiotu zaskarżenia w skardze kasacyjnej – w wypadku wezwania
do jej oznaczenia – skutecznie określić w wysokości 128 640 zł. Zaniechanie
wezwania skarżącego do oznaczenia wartości przedmiotu zaskarżenia
w okolicznościach sprawy nie miało więc wpływu na rozstrzygnięcie, albowiem
wartość przedmiotu zaskarżenia nie mogła być wyższa niż 1 286,40 zł.
Zarzut wydania zaskarżonego postanowienia z naruszeniem art. 187 § 1 pkt 1
k.p.c. i art. 3986
§ 1 w związku z art. 3984
§ 3 k.p.c. należało zatem uznać za
nieuzasadniony.
Nie budzi też wątpliwości – wbrew zarzutowi skarżącego – trafne stanowisko
Sądu, że dopuszczalność skargi kasacyjnej zależy od wartości przedmiotu
zaskarżenia, ponieważ została ona wniesiona w rozumieniu art. 3982
§ 1 k.p.c.
w sprawie o prawa majątkowe. Żądanie, a tym samym sprawa, w której jest ono
rozpoznawane, ma charakter majątkowy, jeżeli zmierza do realizacji prawa lub
uprawnienia mającego bezpośredni wpływ na stosunku majątkowe stron.
Taki charakter ma żądanie ustalenia wstąpienia w stosunek najmu. W konsekwencji
również zarzut naruszenia art. 3982
§ 1 k.p.c. należało uznać za chybiony.
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia (art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.).