IV CZ 39/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:09-01-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 39/12
POSTANOWIENIE
Dnia 27 czerwca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący)
SSN Jan Górowski
SSA Andrzej Niedużak (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku K. S. i R. S.
przy uczestnictwie W. S.
o stwierdzenie zasiedzenia,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 27 czerwca 2012 r.,
zażalenia wnioskodawców
na postanowienie Sądu Okręgowego w G.
z dnia 30 listopada 2011 r.,
oddala zażalenie i zasądza od wnioskodawców solidarnie na
rzecz uczestniczki postępowania kwotę 1.800 (jeden tysiąc
osiemset) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania
zażaleniowego.
Uzasadnienie
2
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w G. odrzucił apelację
wnioskodawcy od postanowienia Sądu Rejonowego w K. z dnia 11 marca 2011 r. o
zasiedzenie.
W złożonym zażaleniu wnioskodawcy zarzucali błędne zastosowanie
przepisów art. 373 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c., mające bezpośredni wpływ
na treść wydanego w sprawie postanowienia, polegające na błędnym stwierdzeniu,
iż Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 11 marca 2011 r. w sprawie I Ns …., nie
orzekł o całym przedmiocie postępowania, a w konsekwencji odrzuceniu apelacji,
jako nie posiadającej substratu zaskarżenia. Skarżący wnosili o uchylenie
zaskarżonego orzeczenia i zasądzenie od uczestniczki postępowania na rzecz
wnioskodawców solidarnie zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego.
W odpowiedzi na zażalenie uczestniczka postępowania domagała się jego
oddalenia i zasądzenia od wnioskodawców na jej rzecz kosztów postępowania
zażaleniowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Sąd Okręgowy odrzucając apelację wnioskodawców wskazał, iż sąd
pierwszej instancji uwzględnił jedynie część żądania zwartego we wniosku,
natomiast nie ustosunkował się w nim co do pozostałej części – poprzez oddalenie
wniosku w pozostałym zakresie. Zatem wniesiona przez skarżących apelacja
zmierzała do uzyskania orzeczenia uwzględniającego w całości żądania wniosku,
czyli orzeczenia również o pominiętym w sentencji żądaniu - stwierdzenia nabycia
własności pozostałej części działki.
Nie budzi wątpliwości trafność poglądu wyrażonego przez Sąd Najwyższy
w postanowieniu z dnia 10 listopada 2009 r. (II PZ 19/09 – nie publ.),
iż w dwuinstancyjnym postępowaniu sądowym kontroli apelacyjnej można poddać
tylko rozstrzygnięcie, które wynika z orzeczenia Sądu pierwszej instancji (art. 367
§ 1 k.p.c.). Przy ocenie dopuszczalności apelacji istotne jest czy Sąd pierwszej
instancji orzekł o całości żądania objętego wnioskiem. Zaskarżenie nieistniejącego
rozstrzygnięcia nie jest dopuszczalne. Nie można oprzeć apelacji na zarzucie,
że sąd nie orzekł o całości żądania strony. W takim wypadku stronie przysługuje
3
wniosek o uzupełnienie orzeczenia lub prawo wystąpienia z odrębnym wnioskiem.
Dalej podnieść trzeba, że rozstrzygnięcie o żądaniu stron może nastąpić tylko
w sentencji orzeczenia (art. 325 k.p.c. w zw. z art. 13 p 2 k.p.c.),
a nie w uzasadnieniu, którego celem jest wskazanie podstawy faktycznej
i wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa (art. 328
§ 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.). Nie sposób zgodzić się zatem ze skarżącym,
który podnosił, iż treść sentencji musi być wykładana w kontekście treści
uzasadniania orzeczenia, w tym przynajmniej rozumieniu, iż ewentualną
wątpliwość rozstrzygać trzeba z uwzględnieniem wyrażonego tam stanowiska.
Wnioskodawcy domagali się stwierdzenia, że nabyli przez zasiedzenie własność
nieruchomości o powierzchni około 4.000 m2
. Sąd Rejonowy stwierdził, że skarżący
zasiedzieli nieruchomość o powierzchni 537 m2
. Nie ulega wątpliwości,
że wniosek uwzględniono jedynie w części oraz, że w dalszej części wniosek
powinien być oddalony.
W tych okolicznościach Sąd Najwyższy nie znalazł podstaw
do uwzględnienia zażalenia, oddalając je na podstawie art. 39814
k.p.c. w zw. z art.
3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.
jw
POSTANOWIENIE
Dnia 27 czerwca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący)
SSN Jan Górowski
SSA Andrzej Niedużak (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku K. S. i R. S.
przy uczestnictwie W. S.
o stwierdzenie zasiedzenia,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 27 czerwca 2012 r.,
zażalenia wnioskodawców
na postanowienie Sądu Okręgowego w G.
z dnia 30 listopada 2011 r.,
oddala zażalenie i zasądza od wnioskodawców solidarnie na
rzecz uczestniczki postępowania kwotę 1.800 (jeden tysiąc
osiemset) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania
zażaleniowego.
Uzasadnienie
2
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w G. odrzucił apelację
wnioskodawcy od postanowienia Sądu Rejonowego w K. z dnia 11 marca 2011 r. o
zasiedzenie.
W złożonym zażaleniu wnioskodawcy zarzucali błędne zastosowanie
przepisów art. 373 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c., mające bezpośredni wpływ
na treść wydanego w sprawie postanowienia, polegające na błędnym stwierdzeniu,
iż Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 11 marca 2011 r. w sprawie I Ns …., nie
orzekł o całym przedmiocie postępowania, a w konsekwencji odrzuceniu apelacji,
jako nie posiadającej substratu zaskarżenia. Skarżący wnosili o uchylenie
zaskarżonego orzeczenia i zasądzenie od uczestniczki postępowania na rzecz
wnioskodawców solidarnie zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego.
W odpowiedzi na zażalenie uczestniczka postępowania domagała się jego
oddalenia i zasądzenia od wnioskodawców na jej rzecz kosztów postępowania
zażaleniowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Sąd Okręgowy odrzucając apelację wnioskodawców wskazał, iż sąd
pierwszej instancji uwzględnił jedynie część żądania zwartego we wniosku,
natomiast nie ustosunkował się w nim co do pozostałej części – poprzez oddalenie
wniosku w pozostałym zakresie. Zatem wniesiona przez skarżących apelacja
zmierzała do uzyskania orzeczenia uwzględniającego w całości żądania wniosku,
czyli orzeczenia również o pominiętym w sentencji żądaniu - stwierdzenia nabycia
własności pozostałej części działki.
Nie budzi wątpliwości trafność poglądu wyrażonego przez Sąd Najwyższy
w postanowieniu z dnia 10 listopada 2009 r. (II PZ 19/09 – nie publ.),
iż w dwuinstancyjnym postępowaniu sądowym kontroli apelacyjnej można poddać
tylko rozstrzygnięcie, które wynika z orzeczenia Sądu pierwszej instancji (art. 367
§ 1 k.p.c.). Przy ocenie dopuszczalności apelacji istotne jest czy Sąd pierwszej
instancji orzekł o całości żądania objętego wnioskiem. Zaskarżenie nieistniejącego
rozstrzygnięcia nie jest dopuszczalne. Nie można oprzeć apelacji na zarzucie,
że sąd nie orzekł o całości żądania strony. W takim wypadku stronie przysługuje
3
wniosek o uzupełnienie orzeczenia lub prawo wystąpienia z odrębnym wnioskiem.
Dalej podnieść trzeba, że rozstrzygnięcie o żądaniu stron może nastąpić tylko
w sentencji orzeczenia (art. 325 k.p.c. w zw. z art. 13 p 2 k.p.c.),
a nie w uzasadnieniu, którego celem jest wskazanie podstawy faktycznej
i wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa (art. 328
§ 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.). Nie sposób zgodzić się zatem ze skarżącym,
który podnosił, iż treść sentencji musi być wykładana w kontekście treści
uzasadniania orzeczenia, w tym przynajmniej rozumieniu, iż ewentualną
wątpliwość rozstrzygać trzeba z uwzględnieniem wyrażonego tam stanowiska.
Wnioskodawcy domagali się stwierdzenia, że nabyli przez zasiedzenie własność
nieruchomości o powierzchni około 4.000 m2
. Sąd Rejonowy stwierdził, że skarżący
zasiedzieli nieruchomość o powierzchni 537 m2
. Nie ulega wątpliwości,
że wniosek uwzględniono jedynie w części oraz, że w dalszej części wniosek
powinien być oddalony.
W tych okolicznościach Sąd Najwyższy nie znalazł podstaw
do uwzględnienia zażalenia, oddalając je na podstawie art. 39814
k.p.c. w zw. z art.
3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.
jw