Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CNP 32/12
POSTANOWIENIE
Dnia 6 sierpnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 6 sierpnia 2012r.,
skargi I. B.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego z dnia 15 lipca 2010, wydanego w sprawie z wniosku I. B., T. B.,
Z. B., T. B., D. B. i D. B.
przy uczestnictwie T. B. i in. ,
o stwierdzenie zasiedzenia nieruchomości,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
W związku ze skargą wnioskodawczyni I. B. o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 15 lipca
2010 r. należy zważyć, co następuje.
2
Przepis art. 4245
§ 1 k.p.c. określa wymagania konstrukcyjne skargi
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. Skarga
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia powinna
zawierać: oznaczenie wyroku, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest
on zaskarżony w całości lub w części, przytoczenie jej podstaw oraz ich
uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżony wyrok jest
niezgodny, uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez
wydanie wyroku, którego skarga dotyczy oraz wykazanie, że wzruszenie
zaskarżonego wyroku w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe, a ponadto - gdy skargę wniesiono stosując art. 4241
§ 2 k.p.c. - że
występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi, wniosek
o stwierdzenie niezgodności wyroku z prawem.
Skarga nie spełnia wymagań określonych w art. 4245
§ 1 pkt 4 i 5 k.p.c.
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., odczytywanym łącznie z art. 4171
§ 2 k.c.,
skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
przysługuje tylko wtedy, gdy przez wydanie prawomocnego orzeczenia
niezgodnego z prawem stronie wyrządzona została szkoda. Z tego powodu wśród
tzw. konstrukcyjnych wymagań skargi przewidziano obowiązek
uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody (art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.), co oznacza
złożenie przez skarżącego oświadczenia, że szkoda wystąpiła - ze wskazaniem jej
rodzaju rozmiaru - oraz uwiarygodnienie tego oświadczenia. W tym celu, w związku
z treścią art. 243 k.p.c., skarżący może powoływać i przedstawiać zarówno
dowody, w tym tzw. dowody niedające pewności, jak i inne środki, nieuznawane
przez kodeks za dowody, jak np. pisemne oświadczenia, surogaty dokumentów itp.
(por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05,
OSNC 2006, nr 1, poz. 16 oraz z dnia 23 września 2005 r., III CNP 5/05, nie publ.;
por. także orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 1951 r., C 398/51,
OSN 1951, nr 3, poz. 89). Zważyć nadto należy, że skarżący może powoływać się
tylko na taką szkodę, która została już wyrządzona na skutek wydania
zaskarżonego orzeczenia, a nie na szkodę, która może powstać dopiero
w przyszłości (por. postanowienie SN z dnia 15 lutego 2006 r., IV CNP 7/05, LEX
nr 192046; postanowienie SN z dnia 22 listopada, I CNP 19/05 nie publ.;
postanowienie SN z dnia 11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05, OSNC 2006 r., nr 1,
poz. 16; postanowienie SN z dnia 27 października 2005 r., V CNP 28/05, nie publ.;
postanowienie SN z dnia 10 sierpnia 2006 r., V CNP 102/06, nie publ.).Tymczasem
3
skarżąca stwierdziła jedynie, że wydanie zaskarżonego orzeczenia wyrządziło jej
szkodę polegającą na utracie przez nią możliwości nabycia własności
nieruchomości przez zasiedzenie, skutkiem czego będzie ona musiała ewentualnie
dążyć do uregulowania własności tejże nieruchomości w drodze działu spadku
i zniesienia współwłasności, a w konsekwencji obciążą ją spłaty na rzecz
uczestników postępowania. Sformułowanie to nie wskazuje w żadnej mierze ani na
rodzaj szkody, ani też na jej rozmiar, a jedynie na jej przyszły charakter. Nie można
także przyjąć, że dla określenia rozmiaru szkody wystarczające jest wskazanie
wartości przedmiotu zaskarżenia. Co więcej nie zostały także zaofiarowane przez
skarżącą żadne środki uprawdopodobnienia. Z tych względów nie sposób przyjąć,
że wymaganie przewidziane w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. zostało spełnione.
Skarżąca nie wykazała także, że wzruszenie zaskarżonego postanowienia
w trybie skargi kasacyjnej, czy też innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe. Wręcz przeciwnie z analizy dołączonych akt sprawy wynika, że skarga
kasacyjna wniesiona przez wnioskodawczynię (k. 601 i 643 a.s.) została odrzucona
ze względu na nieuiszczenie opłaty podstawowej. Zatem z uwagi na okoliczność,
że od prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 15 lipca 2010 r.
przysługiwała skarga kasacyjna (była dopuszczalna), która została wniesiona i
odrzucona z uwagi na brak opłaty, to skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia nie przysługuje. Zgodnie bowiem z art. 4241a
§ 1 k.p.c.
od wyroków Sądu drugiej instancji, od których wniesiono skargę kasacyjną, oraz od
orzeczeń Sądu Najwyższego skarga nie przysługuje. Należy przy tym zważyć, że
„niemożliwość" wzruszenia zaskarżonego orzeczenia, na podstawie przepisów art.
4241
§ 1 k.p.c. w zw. z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. nie stanowi „niemożliwości" w
sensie faktycznym, ale „niemożliwość" w sensie prawnym, którą należy
utożsamiać z szeroko rozumianą niedopuszczalnością środka zaskarżenia.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie art.
4248
§ 1 k.p.c.

II CNP 32/12

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia