II CSK 108/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-12-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I CKN 1046/97
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CSK 108/12
POSTANOWIENIE
Dnia 6 sierpnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie z powództwa S. G.
przeciwko M.W.
o wydanie lokalu mieszkalnego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 6 sierpnia 2012 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 27 września 2011 r.,
1) odrzuca skargę
2) oddala wniosek adw. R. O. o przyznanie wynagrodzenia za
pomoc prawną udzieloną z urzędu w postępowaniu kasacyjnym.
Uzasadnienie
2
Wyrokiem z dnia 27 września 2011r. w sprawie z powództwa S. G.
przeciwko M. W. o wydanie lokalu mieszkalnego Sąd Apelacyjny oddalił obie
apelacje i rozstrzygnął o kosztach postępowania.
Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wniósł powód S. G. powołując się
na podstawę kasacyjną naruszenia przepisów postępowania (art. 398 3
§ 1 pkt 2
k.p.c.). Powód zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które miały istotny
wpływ na wynik sprawy, a to: art. 233 § 1 k.p.c., polegającym na przekroczeniu
zasad swobodnej oceny dowodów i sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z treścią
zebranego w sprawie materiału dowodowego, czego konsekwencją jest oddalenie
apelacji powoda pomimo tego, że zebrane dowody uzasadniają uwzględnienie
powództwa windykacyjnego.
Wnosząc o przyjęcie skargi do rozpoznania powód wskazał, że skarga jest
oczywiście uzasadniona, albowiem naruszono art. 233 k.p.c. poprzez
przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i poczynienie istotnych ustaleń
faktycznych w sposób sprzeczny z treścią zebranego w sprawie materiału
dowodowego, czego konsekwencją jest oddalenie apelacji powoda pomimo tego,
że zebrane dowody uzasadniają uwzględnienie powództwa windykacyjnego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3983
§ 1 k.p.c. skargę kasacyjną strona może oprzeć na
następujących podstawach: naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego
wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie lub naruszeniu przepisów postępowania,
jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Przy czym zgodnie
z art. 3983
§ 3 k.p.c. podstawą skargi kasacyjnej nie mogą być zarzuty dotyczące
ustalenia faktów lub oceny dowodów.
W obowiązującym stanie prawnym Sąd Najwyższy nie jest uprawniony do
badania prawidłowości zarówno ustaleń faktycznych, jak i oceny dowodów,
dokonanych przez Sąd drugiej instancji. Niewątpliwie Sąd Apelacyjny jest „sądem
faktu”, zaś Sąd Najwyższy "sądem prawa". W konsekwencji Sad Najwyższy
rozpoznając skargę kasacyjną, jest związany ustalonym stanem faktycznym
sprawy. Związanie to wyklucza w szczególności badanie, czy Sąd drugiej instancji
nie przekroczył granic swobodnej ich oceny. Odnosząc powyższe rozważania do
3
przedstawionej skargi stwierdzić należy, że wbrew wyraźnemu zakazowi
wynikającemu z treści art. 3983
§ 3 k.p.c. skarga została oparta na zarzutach
dotyczących oceny dowodów oraz poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych.
Sposób sformułowania podstawy skargi oraz jej uzasadnienie jednoznacznie
wskazują, że celem skargi była jedynie niedopuszczalna próba podważenia stanu
faktycznego stanowiącego podstawę orzekania przez Sąd drugiej instancji.
Podniesienie w skardze zarzutów, o których mowa w art. 3983
§ 3 k.p.c. oznacza,
że skarga została oparta na podstawie, której ustawa nie przewiduje. Skoro
skarżący polemizuje jedynie z ustaleniami faktycznymi dokonanymi przez Sądy obu
instancji, to skarga kasacyjna jest niedopuszczalna a limine i podlega odrzuceniu.
Wobec powyższego, na podstawie art. 3986
§ 3 k.p.c., Sąd Najwyższy
odrzucił skargę kasacyjną.
Sąd Najwyższy oddalił wniosek o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej adwokatowi ustanowionemu z urzędu. Pomoc prawna powinna być
udzielana zgodnie z wymaganiami stawianymi profesjonaliście. W niniejszej
sprawie pomoc prawna udzielona powodowi polegała na sporządzeniu i wniesieniu
skargi kasacyjnej nie spełniającej wymagań stawianych temu środkowi, co
spowodowało jej odrzucenie. W związku z tym brak przesłanek, by na podstawie §
19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163 poz.
1348 ze zm.), przyznać zwrot tych kosztów (zob. orzeczenie Sądu Najwyższego
z dnia 18 marca 1999 r., I CKN 1046/97 – Biuletyn SN 1999 r., nr 5, s. 10).
POSTANOWIENIE
Dnia 6 sierpnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie z powództwa S. G.
przeciwko M.W.
o wydanie lokalu mieszkalnego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 6 sierpnia 2012 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 27 września 2011 r.,
1) odrzuca skargę
2) oddala wniosek adw. R. O. o przyznanie wynagrodzenia za
pomoc prawną udzieloną z urzędu w postępowaniu kasacyjnym.
Uzasadnienie
2
Wyrokiem z dnia 27 września 2011r. w sprawie z powództwa S. G.
przeciwko M. W. o wydanie lokalu mieszkalnego Sąd Apelacyjny oddalił obie
apelacje i rozstrzygnął o kosztach postępowania.
Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wniósł powód S. G. powołując się
na podstawę kasacyjną naruszenia przepisów postępowania (art. 398 3
§ 1 pkt 2
k.p.c.). Powód zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które miały istotny
wpływ na wynik sprawy, a to: art. 233 § 1 k.p.c., polegającym na przekroczeniu
zasad swobodnej oceny dowodów i sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z treścią
zebranego w sprawie materiału dowodowego, czego konsekwencją jest oddalenie
apelacji powoda pomimo tego, że zebrane dowody uzasadniają uwzględnienie
powództwa windykacyjnego.
Wnosząc o przyjęcie skargi do rozpoznania powód wskazał, że skarga jest
oczywiście uzasadniona, albowiem naruszono art. 233 k.p.c. poprzez
przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i poczynienie istotnych ustaleń
faktycznych w sposób sprzeczny z treścią zebranego w sprawie materiału
dowodowego, czego konsekwencją jest oddalenie apelacji powoda pomimo tego,
że zebrane dowody uzasadniają uwzględnienie powództwa windykacyjnego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3983
§ 1 k.p.c. skargę kasacyjną strona może oprzeć na
następujących podstawach: naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego
wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie lub naruszeniu przepisów postępowania,
jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Przy czym zgodnie
z art. 3983
§ 3 k.p.c. podstawą skargi kasacyjnej nie mogą być zarzuty dotyczące
ustalenia faktów lub oceny dowodów.
W obowiązującym stanie prawnym Sąd Najwyższy nie jest uprawniony do
badania prawidłowości zarówno ustaleń faktycznych, jak i oceny dowodów,
dokonanych przez Sąd drugiej instancji. Niewątpliwie Sąd Apelacyjny jest „sądem
faktu”, zaś Sąd Najwyższy "sądem prawa". W konsekwencji Sad Najwyższy
rozpoznając skargę kasacyjną, jest związany ustalonym stanem faktycznym
sprawy. Związanie to wyklucza w szczególności badanie, czy Sąd drugiej instancji
nie przekroczył granic swobodnej ich oceny. Odnosząc powyższe rozważania do
3
przedstawionej skargi stwierdzić należy, że wbrew wyraźnemu zakazowi
wynikającemu z treści art. 3983
§ 3 k.p.c. skarga została oparta na zarzutach
dotyczących oceny dowodów oraz poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych.
Sposób sformułowania podstawy skargi oraz jej uzasadnienie jednoznacznie
wskazują, że celem skargi była jedynie niedopuszczalna próba podważenia stanu
faktycznego stanowiącego podstawę orzekania przez Sąd drugiej instancji.
Podniesienie w skardze zarzutów, o których mowa w art. 3983
§ 3 k.p.c. oznacza,
że skarga została oparta na podstawie, której ustawa nie przewiduje. Skoro
skarżący polemizuje jedynie z ustaleniami faktycznymi dokonanymi przez Sądy obu
instancji, to skarga kasacyjna jest niedopuszczalna a limine i podlega odrzuceniu.
Wobec powyższego, na podstawie art. 3986
§ 3 k.p.c., Sąd Najwyższy
odrzucił skargę kasacyjną.
Sąd Najwyższy oddalił wniosek o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej adwokatowi ustanowionemu z urzędu. Pomoc prawna powinna być
udzielana zgodnie z wymaganiami stawianymi profesjonaliście. W niniejszej
sprawie pomoc prawna udzielona powodowi polegała na sporządzeniu i wniesieniu
skargi kasacyjnej nie spełniającej wymagań stawianych temu środkowi, co
spowodowało jej odrzucenie. W związku z tym brak przesłanek, by na podstawie §
19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163 poz.
1348 ze zm.), przyznać zwrot tych kosztów (zob. orzeczenie Sądu Najwyższego
z dnia 18 marca 1999 r., I CKN 1046/97 – Biuletyn SN 1999 r., nr 5, s. 10).