V CZ 29/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-12-2012
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 29/12
POSTANOWIENIE
Dnia 9 sierpnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Antoni Górski (przewodniczący)
SSN Jan Górowski
SSN Anna Owczarek (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku Miejskiej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych
w B.
przy uczestnictwie J. M.
o zastosowanie obowiązku poddania się leczeniu odwykowemu,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 9 sierpnia 2012 r.,
zażalenia uczestnika postępowania na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 23 września 2011 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Sąd Okręgowy, jako sąd drugiej instancji, postanowieniem z dnia 23
września 2011 r. odrzucił apelację uczestnika postępowania J. M. wobec
nieuzupełnienia jej braków w wyznaczonym terminie.
Sąd wskazał, że uczestnik postępowania pismem z dnia 23 lutego 2011 r.,
doręczonym 28 lutego 2011 r., został wezwany do usunięcia braków formalnych
poprzez uiszczenie opłaty od apelacji, dołączenie jej odpisu oraz jej podpisanie.
W przepisanym terminie usunięto braki poza złożeniem odpisu. Wprawdzie w dniu
7 marca 2011 r. do Sądu wpłynęło pismo zatytułowane „aneks do odwołania”,
jednak miało ono inną treść niż oryginał apelacji wniesiony w dniu 21 lutego 2011 r.
Uczestnik postępowania zaskarżając w całości zażaleniem powyższe
postanowienie Sądu Okręgowego wniósł o jego uchylenie. Skarżący zarzucił, że
różnice pomiędzy treścią obu pism nie dawały podstaw do stwierdzenia, że brak nie
został uzupełniony ponadto, skoro uczestnik działał samodzielnie, w sposób
wskazujący na nieporadność i istniały po jego stronie określone „właściwości
psychofizyczne”, których potwierdzeniem jest przedmiot prowadzonego
postępowania, sąd zobowiązany był do udzielenia mu odpowiednich pouczeń i
powinien traktować pismo zgodnie z rzeczywistą treścią, a nie czysto formalnie.
Sąd Najwyższy zważył:
Zażalenie jest bezzasadne.
Odpisem pisma procesowego w rozumieniu art. 128 § 1 k.p.c. jest każdy
jego dalszy egzemplarz, zgodny co do treści z oryginałem pisma wniesionym
do sądu. Istotne jest odzwierciedlenie treści, a nie formy bądź techniki
sporządzenia pisma. Wbrew zarzutom skarżącego pismo złożone w postępowaniu
naprawczym jako odpis apelacji różni się nie tylko datą i podpisem, ale i w sposób
znaczący treścią, w tym argumentacją, która mogłaby być kwalifikowana jako
zarzuty apelacji (k. 41, 44).
Chybione są również zarzuty dotyczące wadliwości zarządzenia
wzywającego do usunięcia braków formalnych środka odwoławczego. Jego treść
była bowiem jednoznaczna, precyzyjna i nie wymagała dalszych pouczeń.
Skarżący nie uczynił zadość wezwaniu, stąd odrzucenie środka odwoławczego
3
przez Sąd Okręgowy na podstawie art. 373 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. było
czynnością prawidłową.
W tym stanie rzeczy zażalenie, jako bezzasadne podlega oddaleniu,
na mocy art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.
Wniosek pełnomocnika uczestnika postepowania „o zasądzenie na rzecz
uczestnika postępowania kosztów postępowania zażaleniowego” nie odpowiadał
wymogom wniosku o przyznanie wynagrodzenia za reprezentowanie strony
z urzędu w postępowaniu zażaleniowym przed Sądem Najwyższym, stąd i wobec
upływu terminu prekluzyjnego z art. 109 § 1 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. orzekanie
w tym przedmiocie było niedopuszczalne.
POSTANOWIENIE
Dnia 9 sierpnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Antoni Górski (przewodniczący)
SSN Jan Górowski
SSN Anna Owczarek (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku Miejskiej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych
w B.
przy uczestnictwie J. M.
o zastosowanie obowiązku poddania się leczeniu odwykowemu,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 9 sierpnia 2012 r.,
zażalenia uczestnika postępowania na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 23 września 2011 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Sąd Okręgowy, jako sąd drugiej instancji, postanowieniem z dnia 23
września 2011 r. odrzucił apelację uczestnika postępowania J. M. wobec
nieuzupełnienia jej braków w wyznaczonym terminie.
Sąd wskazał, że uczestnik postępowania pismem z dnia 23 lutego 2011 r.,
doręczonym 28 lutego 2011 r., został wezwany do usunięcia braków formalnych
poprzez uiszczenie opłaty od apelacji, dołączenie jej odpisu oraz jej podpisanie.
W przepisanym terminie usunięto braki poza złożeniem odpisu. Wprawdzie w dniu
7 marca 2011 r. do Sądu wpłynęło pismo zatytułowane „aneks do odwołania”,
jednak miało ono inną treść niż oryginał apelacji wniesiony w dniu 21 lutego 2011 r.
Uczestnik postępowania zaskarżając w całości zażaleniem powyższe
postanowienie Sądu Okręgowego wniósł o jego uchylenie. Skarżący zarzucił, że
różnice pomiędzy treścią obu pism nie dawały podstaw do stwierdzenia, że brak nie
został uzupełniony ponadto, skoro uczestnik działał samodzielnie, w sposób
wskazujący na nieporadność i istniały po jego stronie określone „właściwości
psychofizyczne”, których potwierdzeniem jest przedmiot prowadzonego
postępowania, sąd zobowiązany był do udzielenia mu odpowiednich pouczeń i
powinien traktować pismo zgodnie z rzeczywistą treścią, a nie czysto formalnie.
Sąd Najwyższy zważył:
Zażalenie jest bezzasadne.
Odpisem pisma procesowego w rozumieniu art. 128 § 1 k.p.c. jest każdy
jego dalszy egzemplarz, zgodny co do treści z oryginałem pisma wniesionym
do sądu. Istotne jest odzwierciedlenie treści, a nie formy bądź techniki
sporządzenia pisma. Wbrew zarzutom skarżącego pismo złożone w postępowaniu
naprawczym jako odpis apelacji różni się nie tylko datą i podpisem, ale i w sposób
znaczący treścią, w tym argumentacją, która mogłaby być kwalifikowana jako
zarzuty apelacji (k. 41, 44).
Chybione są również zarzuty dotyczące wadliwości zarządzenia
wzywającego do usunięcia braków formalnych środka odwoławczego. Jego treść
była bowiem jednoznaczna, precyzyjna i nie wymagała dalszych pouczeń.
Skarżący nie uczynił zadość wezwaniu, stąd odrzucenie środka odwoławczego
3
przez Sąd Okręgowy na podstawie art. 373 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. było
czynnością prawidłową.
W tym stanie rzeczy zażalenie, jako bezzasadne podlega oddaleniu,
na mocy art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.
Wniosek pełnomocnika uczestnika postepowania „o zasądzenie na rzecz
uczestnika postępowania kosztów postępowania zażaleniowego” nie odpowiadał
wymogom wniosku o przyznanie wynagrodzenia za reprezentowanie strony
z urzędu w postępowaniu zażaleniowym przed Sądem Najwyższym, stąd i wobec
upływu terminu prekluzyjnego z art. 109 § 1 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. orzekanie
w tym przedmiocie było niedopuszczalne.