IV KZ 51/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-07-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KZ 51/12
POSTANOWIENIE
Dnia 11 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Sądej
na posiedzeniu - bez udziału stron - w dniu 11 września 2012 r.,
po rozpoznaniu w sprawie J. W. o wznowienie postępowania,
zażalenia J. W. na zarządzenie Przewodniczącego II Wydziału Karnego Sądu
Apelacyjnego z dnia 20 lipca 2012 r. o odmowie przyjęcia osobistego wniosku
skazanego o wznowienie postępowania prawomocnie zakończonego wyrokiem
Sądu Okręgowego z dnia 7 października 2009 r.,
na podstawie art. 545 § 1 k.p.k. w zw. z art. 530 § 3 k.p.k. postanowil:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zażalenie J. W. nie mogło zostać uwzględnione. To ustawodawca w art. 545
§ 2 k.p.k. ustanowił tzw. przymus adwokacki i jest to formalny warunek
dopuszczalności rozpoznania wniosku o wznowienie postępowania. Jeżeli nie
zostanie on spełniony, nie jest możliwe rozpoznanie osobistego wniosku skazanego
o wznowienie postępowania. Taka sytuacja wystąpiła w niniejszej sprawie, a zatem
zaskarżone zarządzenie wydane zostało zgodnie z obowiązującą procedurą – art.
545 § 1 k.p.k. w zw. z art. 530 § 2 k.p.k.
W swym zażaleniu skarżący w istocie nie kwestionował zasadności
zaskarżonego zarządzenia, ale domagał przejęcia przez Sąd Najwyższy sprawy do
własnego rozpoznania na podstawie art. 441 § 5 k.p.k., twierdząc, że jego skazanie
było wynikiem manipulacji i przestępczego działania przedstawicieli organów
państwowych na jego szkodę. Tego typu argumentacja oczywiście nie może być
przedmiotem oceny na takim etapie postępowania, na jaki znajduje się obecnie.
Kognicja Sądu Najwyższego w tej sprawie ograniczyć się może wyłącznie do
2
badania, czy zaskarżone zarządzenie znajduje należyte podstawy prawne i
faktyczne. Odpowiedź na to pytanie jest pozytywna, jako że w pełni rzetelnie
przebieg postępowania o wznowienie przedstawiono już w uzasadnieniu
zaskarżonego zarządzenia.
Instytucja dotycząca rozpoznawania zagadnień prawnych przewidziana w
art. 441 k.p.k. została w nim precyzyjnie określona i tylko spełnienie tych
przesłanek umożliwia jej stosowanie. W tej sprawie oczywiście one nie wystąpiły.
Konsekwencją takiego stanu sprawy musiało być nieuwzględnienie
zażalenia J. W. i utrzymanie w mocy zaskarżonego zarządzenia.
POSTANOWIENIE
Dnia 11 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Sądej
na posiedzeniu - bez udziału stron - w dniu 11 września 2012 r.,
po rozpoznaniu w sprawie J. W. o wznowienie postępowania,
zażalenia J. W. na zarządzenie Przewodniczącego II Wydziału Karnego Sądu
Apelacyjnego z dnia 20 lipca 2012 r. o odmowie przyjęcia osobistego wniosku
skazanego o wznowienie postępowania prawomocnie zakończonego wyrokiem
Sądu Okręgowego z dnia 7 października 2009 r.,
na podstawie art. 545 § 1 k.p.k. w zw. z art. 530 § 3 k.p.k. postanowil:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zażalenie J. W. nie mogło zostać uwzględnione. To ustawodawca w art. 545
§ 2 k.p.k. ustanowił tzw. przymus adwokacki i jest to formalny warunek
dopuszczalności rozpoznania wniosku o wznowienie postępowania. Jeżeli nie
zostanie on spełniony, nie jest możliwe rozpoznanie osobistego wniosku skazanego
o wznowienie postępowania. Taka sytuacja wystąpiła w niniejszej sprawie, a zatem
zaskarżone zarządzenie wydane zostało zgodnie z obowiązującą procedurą – art.
545 § 1 k.p.k. w zw. z art. 530 § 2 k.p.k.
W swym zażaleniu skarżący w istocie nie kwestionował zasadności
zaskarżonego zarządzenia, ale domagał przejęcia przez Sąd Najwyższy sprawy do
własnego rozpoznania na podstawie art. 441 § 5 k.p.k., twierdząc, że jego skazanie
było wynikiem manipulacji i przestępczego działania przedstawicieli organów
państwowych na jego szkodę. Tego typu argumentacja oczywiście nie może być
przedmiotem oceny na takim etapie postępowania, na jaki znajduje się obecnie.
Kognicja Sądu Najwyższego w tej sprawie ograniczyć się może wyłącznie do
2
badania, czy zaskarżone zarządzenie znajduje należyte podstawy prawne i
faktyczne. Odpowiedź na to pytanie jest pozytywna, jako że w pełni rzetelnie
przebieg postępowania o wznowienie przedstawiono już w uzasadnieniu
zaskarżonego zarządzenia.
Instytucja dotycząca rozpoznawania zagadnień prawnych przewidziana w
art. 441 k.p.k. została w nim precyzyjnie określona i tylko spełnienie tych
przesłanek umożliwia jej stosowanie. W tej sprawie oczywiście one nie wystąpiły.
Konsekwencją takiego stanu sprawy musiało być nieuwzględnienie
zażalenia J. W. i utrzymanie w mocy zaskarżonego zarządzenia.