IV KZ 54/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-07-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KZ 54/12
POSTANOWIENIE
Dnia 11 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Sądej
na posiedzeniu - bez udziału stron - w dniu 11 września 2012 r.,
po rozpoznaniu w sprawie Z. W.
o wznowienie postępowania,
zażalenia Z. W.
na zarządzenie Przewodniczącego II Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego
z dnia 16 lipca 2012 r.
o odmowie przyjęcia osobistego wniosku skazanego o wznowienie postępowania
prawomocnie zakończonego wyrokiem Sądu Okręgowego
z dnia 5 kwietnia 2011r.,
na podstawie art. 545 § 1 kpk w zw. z art. 530 § 3 kpk
postanowił :
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
W pierwszym rzędzie, wobec treści zażalenia Z. W., należy wskazać zakres
kognicji, jaki na obecnym etapie postępowania może podlegać kontroli instancyjnej
ze strony Sądu Najwyższego. Otóż zaskarżone zarządzenie o odmowie przyjęcia
osobistego wniosku Z. W. o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem
Sądu Okręgowego z dnia 5 kwietnia 2011r., wydane zostało z tego powodu, że
wezwany do usunięcia braków formalnych wniosku skarżący tego nie uczynił.
Podkreślić trzeba, że wyłącznie w zakresie zasadności tego zarządzenia możliwa
jest jego kontrola instancyjna.
Dokonując kontroli akt sprawy o wznowienie Sąd Najwyższy stwierdził, że
istotnie, tak jak wskazano to w uzasadnieniu zaskarżonego zarządzenia, odpis
2
wezwania do usunięcia braków formalnych (k.71) doręczony został skarżącemu w
dniu 25 maja 2012 (k.77). Braki formalne dotyczyły niesporządzenia wniosku przez
adwokata, czego wymaga przepis art. 545 § 2 k.p.k., jak i nieuiszczenia opłaty od
wniosku – art. 15 ust. 1 pkt 9 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983r
Nr 49, poz. 223 ze zm.). Bezspornym jest, że po otrzymaniu tego wezwania
skarżący nie tylko w zawitym terminie 7 dni nie usunął braków formalnych wniosku,
ale nie złożył też wniosków o zwolnienie od opłaty czy o ustanowienie adwokata z
urzędu. Pismo skarżącego datowane na dzień 28 maja 2012r. (k.73) wniosków
takich nie zawiera, a wyraża wyłącznie ocenę o bezpodstawności wezwania i
pretensje co do niesprawiedliwości wyroku skazującego wraz z zarzutami
stronniczości ze strony sędziów orzekających w sprawie. Podobną treść ma pismo
datowane na dzień 12 lipca 2012r. (k.81), pomijając już to, że złożone zostało z
oczywistym przekroczeniem zawitego terminu do usunięcia braków formalnych
wniosku o wznowienie postępowania.
W takiej sytuacji, w dniu 16 lipca 2012r., wydane zostało zaskarżone
zarządzenie. Oceniając przedstawiony przebieg czynności procesowych –
oczywiście w ramach kognicji dotyczącej obecnego etapu postępowania –
stwierdzić trzeba, że zaskarżone zarządzenie znajduje pełne oparcie faktyczne jak i
prawne, w powołanych w nim przepisach k.p.k. Skoro skarżący nie usunął braków
formalnych wniosku ani nie złożył dalszych wniosków umożliwiających
procedowanie w sprawie o wznowienie, to konsekwencją takiej postawy musiało
być takie rozstrzygnięcie, jaki wyrażone zostało zaskarżonym zarządzeniem.
W przedmiotowym zażaleniu, podobnie jak i w poprzednich pismach
skarżącego, Z. W. nie podniósł żadnych konkretnych argumentów przeciwko
zaskarżonemu zarządzeniu ani nie przedstawił powodów czy przyczyn, dla których
nie usunął braków formalnych wniosku o wznowienie postępowania. Zawiera ono
jedynie wiele inwektyw oraz pretensji do sądów rozpoznających sprawy
skarżącego, które całkowicie pozostają poza granicami rozpoznania
przedmiotowego środka odwoławczego.
W tym stanie rzeczy zażalenie Z. W. uwzględnione być nie mogło, a
zaskarżone zarządzenie należało utrzymać w mocy.
POSTANOWIENIE
Dnia 11 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Sądej
na posiedzeniu - bez udziału stron - w dniu 11 września 2012 r.,
po rozpoznaniu w sprawie Z. W.
o wznowienie postępowania,
zażalenia Z. W.
na zarządzenie Przewodniczącego II Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego
z dnia 16 lipca 2012 r.
o odmowie przyjęcia osobistego wniosku skazanego o wznowienie postępowania
prawomocnie zakończonego wyrokiem Sądu Okręgowego
z dnia 5 kwietnia 2011r.,
na podstawie art. 545 § 1 kpk w zw. z art. 530 § 3 kpk
postanowił :
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
W pierwszym rzędzie, wobec treści zażalenia Z. W., należy wskazać zakres
kognicji, jaki na obecnym etapie postępowania może podlegać kontroli instancyjnej
ze strony Sądu Najwyższego. Otóż zaskarżone zarządzenie o odmowie przyjęcia
osobistego wniosku Z. W. o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem
Sądu Okręgowego z dnia 5 kwietnia 2011r., wydane zostało z tego powodu, że
wezwany do usunięcia braków formalnych wniosku skarżący tego nie uczynił.
Podkreślić trzeba, że wyłącznie w zakresie zasadności tego zarządzenia możliwa
jest jego kontrola instancyjna.
Dokonując kontroli akt sprawy o wznowienie Sąd Najwyższy stwierdził, że
istotnie, tak jak wskazano to w uzasadnieniu zaskarżonego zarządzenia, odpis
2
wezwania do usunięcia braków formalnych (k.71) doręczony został skarżącemu w
dniu 25 maja 2012 (k.77). Braki formalne dotyczyły niesporządzenia wniosku przez
adwokata, czego wymaga przepis art. 545 § 2 k.p.k., jak i nieuiszczenia opłaty od
wniosku – art. 15 ust. 1 pkt 9 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983r
Nr 49, poz. 223 ze zm.). Bezspornym jest, że po otrzymaniu tego wezwania
skarżący nie tylko w zawitym terminie 7 dni nie usunął braków formalnych wniosku,
ale nie złożył też wniosków o zwolnienie od opłaty czy o ustanowienie adwokata z
urzędu. Pismo skarżącego datowane na dzień 28 maja 2012r. (k.73) wniosków
takich nie zawiera, a wyraża wyłącznie ocenę o bezpodstawności wezwania i
pretensje co do niesprawiedliwości wyroku skazującego wraz z zarzutami
stronniczości ze strony sędziów orzekających w sprawie. Podobną treść ma pismo
datowane na dzień 12 lipca 2012r. (k.81), pomijając już to, że złożone zostało z
oczywistym przekroczeniem zawitego terminu do usunięcia braków formalnych
wniosku o wznowienie postępowania.
W takiej sytuacji, w dniu 16 lipca 2012r., wydane zostało zaskarżone
zarządzenie. Oceniając przedstawiony przebieg czynności procesowych –
oczywiście w ramach kognicji dotyczącej obecnego etapu postępowania –
stwierdzić trzeba, że zaskarżone zarządzenie znajduje pełne oparcie faktyczne jak i
prawne, w powołanych w nim przepisach k.p.k. Skoro skarżący nie usunął braków
formalnych wniosku ani nie złożył dalszych wniosków umożliwiających
procedowanie w sprawie o wznowienie, to konsekwencją takiej postawy musiało
być takie rozstrzygnięcie, jaki wyrażone zostało zaskarżonym zarządzeniem.
W przedmiotowym zażaleniu, podobnie jak i w poprzednich pismach
skarżącego, Z. W. nie podniósł żadnych konkretnych argumentów przeciwko
zaskarżonemu zarządzeniu ani nie przedstawił powodów czy przyczyn, dla których
nie usunął braków formalnych wniosku o wznowienie postępowania. Zawiera ono
jedynie wiele inwektyw oraz pretensji do sądów rozpoznających sprawy
skarżącego, które całkowicie pozostają poza granicami rozpoznania
przedmiotowego środka odwoławczego.
W tym stanie rzeczy zażalenie Z. W. uwzględnione być nie mogło, a
zaskarżone zarządzenie należało utrzymać w mocy.