III CNP 21/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:09-01-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CNP 21/12
POSTANOWIENIE
Dnia 25 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie z powództwa A. F. i B. J.
przeciwko T. Dystrybucja S.A.
o nakazanie wykonania czynności,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 25 września 2012 r.,
na skutek skargi powoda A. F.
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 1 marca 2012 r.,
odrzuca skargę i zasądza od skarżącego na rzecz pozwanego
kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów
postępowania wywołanego jej wniesieniem.
Uzasadnienie
2
W związku ze skargą powoda A. F. o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego z dnia 1 marca 2012 r. należy zważyć,
co następuje.
Przepis art. 4245
§ 1 k.p.c. określa wymagania konstrukcyjne skargi
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. Skarga
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia powinna
zawierać: oznaczenie wyroku, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest
on zaskarżony w całości lub w części, przytoczenie jej podstaw oraz ich
uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżony wyrok jest
niezgodny, uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez
wydanie wyroku, którego skarga dotyczy oraz wykazanie, że wzruszenie
zaskarżonego wyroku w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe, a ponadto – gdy skargę wniesiono stosując art. 4241
§ 2 k.p.c. – że
występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi, wniosek
o stwierdzenie niezgodności wyroku z prawem.
Skarga nie spełnia wymagań określonych w art. 4245
§ 1 pkt 4 i 5 k.p.c.
Uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
wyroku, którego skarga dotyczy stanowi wyodrębniony i samoistny element skargi
oraz należy do wymogów konstrukcyjnych skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego wyroku. Spełnienie tego wymagania polega na złożeniu
przez skarżącego oświadczenia, iż szkoda wystąpiła, wskazania jej rodzaju,
wysokości i czasu powstania oraz uprawdopodobnienia, że szkoda już powstała
i jest następstwem wydania zaskarżonego orzeczenia, a co z tym związane
powołania lub przedstawienia na tą okoliczność stosowanych środków
uprawdopodobnienia uwiarygodniających jego twierdzenia w tym przedmiocie
(por. m.in.: postanowienie SN z dnia 14 grudnia 2011 r., II CNP 48/11, niepubl.,
postanowienie SN z dnia 28 października 2011 r., III CNP 22/11, niepubl.). W ujęciu
formalnym uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez
wydanie wyroku, którego skarga dotyczy, polega na przedstawieniu
wyodrębnionego wywodu przekonującego, że szkoda została wyrządzona oraz
określającego czas jej powstania, postać i związek przyczynowy z wydaniem
3
wyroku niezgodnego z prawem. Powód nie wskazał jednak w uzasadnieniu skargi
żadnych środków uprawdopodobnienia, jak również nie dookreślił samej szkody
poprzez dokładne wskazanie rodzaju, wysokości i czasu powstania. Samo
twierdzenie strony o istnieniu szkody i jej wysokości bez uprawdopodobnienia tej
okoliczności w odrębnym wywodzie przy użyciu dowodów lub innych środków,
niespełniających wymagań wynikających z przepisów o postępowaniu dowodowym
(art. 243 k.p.c.) nie realizuje wymagań z art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. Wobec
nieuprawdopodobnienia szkody niniejsza skarga stanowi wyłącznie niedozwoloną
polemikę z ustaleniami faktycznymi Sądów orzekających w sprawie i także jako
taka jest niedopuszczalna.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. skarżącego obciąża obowiązek przedstawienia
analizy prawnej przepisów dotyczących środków zaskarżenia, których
zastosowanie jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno nie mogłoby
odnieść skutku. Skarżący powinien wykazać, że od zaskarżonego wyroku nie
przysługuje środek prawny, przy pomocy którego mogłoby nastąpić wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia (postanowienie SN z dnia 23 stycznia 2009 r., sygn. akt I
CNP 108/08, nie publ.). Oznacza to obowiązek przeprowadzenia analizy przepisów
dotyczących środków prawnych, których zastosowanie jest niedopuszczalne lub
które z innych przyczyn nie mogłyby odnieść skutku. Skarżący musi „wykazać”,
a więc nie „wskazać”, „przytoczyć” czy „uwiarygodnić”, że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe. Wykazanie w skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze
innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe polega na ujawnieniu
i przedstawieniu tej okoliczności w sposób wyczerpujący i nie budzący wątpliwości
oraz na dowiedzeniu jej istnienia i przekonującym uzasadnieniu (postanowienie SN
z dnia 27 stycznia 2006 r., sygn. akt III CNP 23/05, OSNC z 2006 r., nr 7 – 8, poz.
140). Nie chodzi tylko o skargę kasacyjną, ale także o skargę o wznowienie
postępowania oraz o inne środki prawne pozwalające na zmianę lub uchylenie
orzeczenia, ewentualnie służące pozbawieniu lub ograniczeniu wykonalności
(zob. postanowienie SN z dnia 24 lipca 2008 r., sygn. akt I CNP 50/08, nie publ.).
Skarżący uzasadniając to, że w niniejszej sprawie wzruszenie zaskarżonego
4
postanowienia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe
wykazał niedopuszczalność skargi kasacyjnej powołując się na przepis art. 3982
§ 1
k.p.c., ale nie przeprowadził dostatecznej analizy prawnej możliwości skorzystania
z innych środków prawnych, podnosząc jedynie ogólnikowo, że nie zachodzą
w niniejszej sprawie jakiekolwiek przesłanki, które uzasadniałyby przykładowo
wznowienie postępowania.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie art.
4249
k.p.c.
db
POSTANOWIENIE
Dnia 25 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie z powództwa A. F. i B. J.
przeciwko T. Dystrybucja S.A.
o nakazanie wykonania czynności,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 25 września 2012 r.,
na skutek skargi powoda A. F.
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 1 marca 2012 r.,
odrzuca skargę i zasądza od skarżącego na rzecz pozwanego
kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów
postępowania wywołanego jej wniesieniem.
Uzasadnienie
2
W związku ze skargą powoda A. F. o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego z dnia 1 marca 2012 r. należy zważyć,
co następuje.
Przepis art. 4245
§ 1 k.p.c. określa wymagania konstrukcyjne skargi
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. Skarga
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia powinna
zawierać: oznaczenie wyroku, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest
on zaskarżony w całości lub w części, przytoczenie jej podstaw oraz ich
uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżony wyrok jest
niezgodny, uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez
wydanie wyroku, którego skarga dotyczy oraz wykazanie, że wzruszenie
zaskarżonego wyroku w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe, a ponadto – gdy skargę wniesiono stosując art. 4241
§ 2 k.p.c. – że
występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi, wniosek
o stwierdzenie niezgodności wyroku z prawem.
Skarga nie spełnia wymagań określonych w art. 4245
§ 1 pkt 4 i 5 k.p.c.
Uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
wyroku, którego skarga dotyczy stanowi wyodrębniony i samoistny element skargi
oraz należy do wymogów konstrukcyjnych skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego wyroku. Spełnienie tego wymagania polega na złożeniu
przez skarżącego oświadczenia, iż szkoda wystąpiła, wskazania jej rodzaju,
wysokości i czasu powstania oraz uprawdopodobnienia, że szkoda już powstała
i jest następstwem wydania zaskarżonego orzeczenia, a co z tym związane
powołania lub przedstawienia na tą okoliczność stosowanych środków
uprawdopodobnienia uwiarygodniających jego twierdzenia w tym przedmiocie
(por. m.in.: postanowienie SN z dnia 14 grudnia 2011 r., II CNP 48/11, niepubl.,
postanowienie SN z dnia 28 października 2011 r., III CNP 22/11, niepubl.). W ujęciu
formalnym uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez
wydanie wyroku, którego skarga dotyczy, polega na przedstawieniu
wyodrębnionego wywodu przekonującego, że szkoda została wyrządzona oraz
określającego czas jej powstania, postać i związek przyczynowy z wydaniem
3
wyroku niezgodnego z prawem. Powód nie wskazał jednak w uzasadnieniu skargi
żadnych środków uprawdopodobnienia, jak również nie dookreślił samej szkody
poprzez dokładne wskazanie rodzaju, wysokości i czasu powstania. Samo
twierdzenie strony o istnieniu szkody i jej wysokości bez uprawdopodobnienia tej
okoliczności w odrębnym wywodzie przy użyciu dowodów lub innych środków,
niespełniających wymagań wynikających z przepisów o postępowaniu dowodowym
(art. 243 k.p.c.) nie realizuje wymagań z art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. Wobec
nieuprawdopodobnienia szkody niniejsza skarga stanowi wyłącznie niedozwoloną
polemikę z ustaleniami faktycznymi Sądów orzekających w sprawie i także jako
taka jest niedopuszczalna.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. skarżącego obciąża obowiązek przedstawienia
analizy prawnej przepisów dotyczących środków zaskarżenia, których
zastosowanie jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno nie mogłoby
odnieść skutku. Skarżący powinien wykazać, że od zaskarżonego wyroku nie
przysługuje środek prawny, przy pomocy którego mogłoby nastąpić wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia (postanowienie SN z dnia 23 stycznia 2009 r., sygn. akt I
CNP 108/08, nie publ.). Oznacza to obowiązek przeprowadzenia analizy przepisów
dotyczących środków prawnych, których zastosowanie jest niedopuszczalne lub
które z innych przyczyn nie mogłyby odnieść skutku. Skarżący musi „wykazać”,
a więc nie „wskazać”, „przytoczyć” czy „uwiarygodnić”, że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe. Wykazanie w skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze
innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe polega na ujawnieniu
i przedstawieniu tej okoliczności w sposób wyczerpujący i nie budzący wątpliwości
oraz na dowiedzeniu jej istnienia i przekonującym uzasadnieniu (postanowienie SN
z dnia 27 stycznia 2006 r., sygn. akt III CNP 23/05, OSNC z 2006 r., nr 7 – 8, poz.
140). Nie chodzi tylko o skargę kasacyjną, ale także o skargę o wznowienie
postępowania oraz o inne środki prawne pozwalające na zmianę lub uchylenie
orzeczenia, ewentualnie służące pozbawieniu lub ograniczeniu wykonalności
(zob. postanowienie SN z dnia 24 lipca 2008 r., sygn. akt I CNP 50/08, nie publ.).
Skarżący uzasadniając to, że w niniejszej sprawie wzruszenie zaskarżonego
4
postanowienia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe
wykazał niedopuszczalność skargi kasacyjnej powołując się na przepis art. 3982
§ 1
k.p.c., ale nie przeprowadził dostatecznej analizy prawnej możliwości skorzystania
z innych środków prawnych, podnosząc jedynie ogólnikowo, że nie zachodzą
w niniejszej sprawie jakiekolwiek przesłanki, które uzasadniałyby przykładowo
wznowienie postępowania.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie art.
4249
k.p.c.
db