Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt KSP 11/12
POSTANOWIENIE
Dnia 27 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Przewodniczący: SSN Andrzej Siuchniński (sprawozdawca)
SSN Włodzimierz Wróbel
SSN Rafał Malarski
w sprawie skargi J. Z.
na przewlekłość postępowania przed Sądem Apelacyjnym
na posiedzeniu bez udziału stron,
w dniu 27 września 2012 r.
p o s t a n o w i ł :
skargę J.Z .pozostawić bez rozpoznania.
UZASADNIENIE
J. Z. pismem z dnia 2 września 2012 r. wniósł skargę na przewlekłość
postępowania przed Sądem Apelacyjnym, /…/ w związku z apelacjami,
wniesionymi przez jego obrońców od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 16
października 2006 r., które zostały pozostawione bez rozpoznania na mocy
postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 27 marca 2009 r. z uwagi na ich przyjęcie
na skutek nieuzasadnionego przywrócenia terminu.
W uzasadnieniu skargi J. Z. skupił się na akcentowaniu – w jego
przekonaniu – nieprawomocności wyroku Sądu Okręgowego, co uzasadniało
rozpoznanie wniesionych apelacji, a zaniechanie Sądu Apelacyjnego w tym
zakresie przesądza o przewlekłości postępowania. Na tej podstawie skarżący
wniósł o zasądzenie na jego rzecz sumy pieniężnej w wysokości 30 000 zł oraz
„niezwłoczne i zgodne z prawem rozpatrzenie apelacji”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
2
Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do
rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub
nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej
zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843 ze zm.; dalej: ustawa o skardze na przewlekłość),
skargę na przewlekłość wnosi się z toku postępowania, którego dotyczy skarga. W
przeciwnym wypadku wniesienie skargi jest niedopuszczalne z mocy ustawy.
Postępowanie w sprawie /…/ zostało zakończone prawomocnym
postanowieniem Sądu Apelacyjnego z dnia 24 września 2009 r., utrzymującym w
mocy postanowienie tego Sądu z dnia 26 sierpnia 2009 r., na mocy którego
pozostawiono bez rozpoznania apelacje obrońców J. Z. Tymczasem skarga na
przewlekłość została wniesiona przez skarżącego w dniu 4 września 2012 r., a
zatem po ponad trzech latach od wydania prawomocnego orzeczenia.
W związku z tym, na podstawie art. 430 §1 k.p.k. i art. 429 § 2 k.p.k. w zw. z
art. 8 ust. 2 ustawy o skardze na przewlekłość, skargę J. Z. należało pozostawić
bez rozpoznania, co przesądza również o bezprzedmiotowości kwestii opłaty stałej
od skargi, określonej w art. 17 ust. 1 ustawy o skardze na przewlekłość
postępowania.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.