Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt SDI 22/12
POSTANOWIENIE
Dnia 27 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący)
SSN Barbara Skoczkowska
SSN Włodzimierz Wróbel
Protokolant : Anna Kuras
przy udziale Zastępcy Naczelnego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej
lekarza dentysty W. M.
w sprawie lekarza dentysty K. N.
obwinionego z art. 53 ustawy z dnia 2 grudnia 2009 r. o izbach lekarskich
w zw. z art. 8 Kodeksu Etyki Lekarskiej
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 27 września 2012 r.,
kasacji, wniesionej przez pełnomocnika pokrzywdzonej B. T.
od orzeczenia Naczelnego Sądu Lekarskiego
z dnia 17 listopada 2011 r.,
utrzymującego w mocy orzeczenie Okręgowego Sądu Lekarskiego
z dnia 25 marca 2011 r
postanowił:
1. oddalić kasację;
2. zwolnić pokrzywdzoną B. T. od ponoszenia kosztów
postępowania kasacyjnego, obciążając nimi Skarb Państwa, a w
konsekwencji nakazać zwrot kwoty 750 (słownie: siedemset
pięćdziesiąt) złotych, wniesionych przez nią tytułem opłaty od
kasacji.
UZASADNIENIE
Lekarz dentysta K.N. orzeczeniem Okręgowego Sądu Lekarskiego z dnia 25
marca 2011 r., został uznany za winnego tego, że w dniach od 3 lipca do 1 sierpnia
2009 r. w gabinecie stomatologicznym „P.-D./…/”, nie wykazując należytej
2
staranności w postępowaniu diagnostycznym i leczniczym, nieprawidłowo
zaplanował i wykonał uzupełnienie protetyczne u pacjentki B. T., tj. przewinienia
dyscyplinarnego, określonego w art. 53 ustawy z dnia 2 grudnia 2009 r. o izbach
lekarskich (Dz. U. z 2009 r., Nr 219, poz. 1708 ze zm.) w zw. z art. 8 Kodeksu Etyki
Lekarskiej i za to została mu wymierzona kara dyscyplinarna upomnienia.
Odwołanie od tego orzeczenia wniosła pokrzywdzona B. T., wnioskując o
zmianę zaskarżonego orzeczenia w części dotyczącej kary dyscyplinarnej i
wymierzenie obwinionemu kary nagany.
Naczelny Sąd Lekarski Naczelnej Izby Lekarskiej orzeczeniem z dnia 17
listopada 2011 r., utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie Sądu pierwszej
instancji.
Od orzeczenia Sądu ad quem kasację wniósł pełnomocnik pokrzywdzonej,
podnosząc zarzut niewspółmierności orzeczonej kary oraz zarzut naruszenia prawa
procesowego, tj. art. 7 k.p.k., które mogło mieć wpływ na treść zaskarżonego
orzeczenia poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, wyrażające
się w daniu wiary twierdzeniom obwinionego, że przed przystąpieniem do leczenia
pokrzywdzonej przeprowadził analizę stanu jej uzębienia, także na podstawie
zdjęcia RTG.
Na podstawie tak sformułowanych zarzutów skarżący wniósł o zmianę
orzeczenia Naczelnego Sądu Lekarskiego w zaskarżonym zakresie i orzeczenie w
stosunku do obwinionego kary nagany.
Obwiniony K. N. w odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Na wstępie należy zaznaczyć, że zarzut obrazy art. 7 k.p.k., stawiany
orzeczeniu Sądu drugiej instancji, może być skutecznie podnoszony o tyle, o ile
Sąd ad quem dokonał zmiany ustaleń faktycznych w wyniku własnej oceny
dowodów.
Taka sytuacja nie zaistniała. Kasacja obrońcy pokrzywdzonej, która w
omawianym zakresie sprowadza się jedynie do kwestionowania ustaleń
faktycznych, poczynionych przez Sąd pierwszej instancji, nie wykazując wadliwości
w rozumowaniu Sądu ad quem, które wskazywałyby na wadliwość weryfikacji
sposobu oceny materiału dowodowego.
3
W świetle zaś dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych, za nietrafny
należało uznać zarzut rażącej niewspółmierności kary. Przypisane obwinionemu
przewinienie dyscyplinarne miało charakter skutkowy tylko w zakresie
nieprawidłowości wykonania zabiegu protetycznego. Nie przypisano mu natomiast
zawinienia w zakresie dolegliwości odczuwanych przez pokrzywdzoną. Tymczasem
to one, a nie wskazywane przez skarżącego zaniedbania w prowadzeniu
dokumentacji medycznej przez obwinionego, miałyby doniosłe znaczenie dla
określenia wagi czynu, którego ładunek społecznej szkodliwości mógłby wówczas
uzasadniać wymierzenie kary surowszej.
Zagadnienie to jednak nie mogło być przedmiotem rozpoznania w
postępowaniu kasacyjnym, które dotyczy wyłącznie sfery normatywnej, tj.
poprawności zastosowania przepisów prawa materialnego i procesowego, a nie
dokonywaniu ustaleń faktycznych, czy choćby ich weryfikacji. Z tego względu
kwestia dalszych skutków czynu obwinionego powinna była zostać podniesiona w
odwołaniu (np. jako naruszenie art. 201 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 112
pkt 1 u.i.l. poprzez oparcie ustaleń faktycznych na niepełnej opinii biegłego), co
obligowałoby wówczas Sąd drugiej instancji do zajęcia stanowiska w ramach
kontroli poprawności oceny dowodów, dokonanej w pierwszej instancji, zgodnie ze
standardami kontroli instancyjnej, określonymi w art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3
k.p.k., a przez to umożliwiałoby pośrednią kontrolę w drodze kasacji także i tego
zagadnienia.
Jednak wobec braku zaskarżenia orzeczenia Sądu pierwszej instancji w
zakresie ustaleń, zachodzących co do następstw zabiegu protetycznego dla
zdrowia pokrzywdzonej, nie było możliwe stawianie zarzutu błędnej kontroli
instancyjnej Sądowi odwoławczemu, skoro nie był on zobligowany do jej dokonania
w tym zakresie. Nie można ponadto pomijać faktu, że w chwili obecnej, po ponad 3
latach od zabiegu przeprowadzonego przez obwinionego, nie jest już możliwe
powiązanie dokonanych przez niego czynności z negatywnymi skutkami, które
mogłyby powstać u pokrzywdzonej.
Mając na uwadze powyższe należało oddalić kasację pokrzywdzonej.
Wydając postanowienie o oddaleniu kasacji Sąd Najwyższy uznał
jednocześnie, że względy słuszności przemawiają za zwolnieniem B. T. od
kosztów sądowych postępowania kasacyjnego (art. 112 pkt 1 u.i.l. w zw. z art. 624
4
§ 1 in fine, art. 634 i 518 k.p.k.). Należało zatem nakazać zwrot uiszczonej przez
nią opłaty od kasacji.