II KK 260/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-10-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:IV KK 322/07 V KK 6/05
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 260/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 4 października 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski (przewodniczący)
SSN Jarosław Matras (sprawozdawca)
SSN Kazimierz Klugiewicz
Protokolant Ewa Oziębła
w sprawie J. S.
skazanego z art.178 a § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 4 października 2012 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego
od wyroku Sądu Rejonowego
z dnia 16 grudnia 2011 r.,
uchyla wyrok w zaskarżonej części i w tym zakresie sprawę
przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu
.
UZASADNIENIE
Wyrokiem nakazowym z dnia 16 grudnia 2011 r., Sąd Rejonowy skazał J. S.
za przestępstwo z art. 178 a § 1 k.k., popełnione w dniu 7 sierpnia 2011 r. w
2
miejscowości R., na karę 180 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość
jednej stawki na 20 zł. Ponadto orzekł w oparciu o przepis art. 42 § 2 k.k. środek
karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w
lądowej strefie ruchu na okres 2 lat, a na poczet orzeczonego środka zaliczył
rzeczywisty okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 7 sierpnia 2011 r. do 16 grudnia
2011 r.
Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 20 stycznia 2012 r. Od tego wyroku
kasację wniósł Prokurator Generalny. Zaskarżając wyrok na korzyść skazanego w
części dotyczącej orzeczenia o karze, zarzucił mu rażące i mające istotny wpływ
na treść orzeczenia naruszenie prawa karnego procesowego, a mianowicie art. 502
§ 1 k.p.k. polegające na wymierzeniu oskarżonemu w postępowaniu nakazowym
kary grzywny w wymiarze 180 stawek dziennych, tj. powyżej górnej granicy kary
określonej w tym przepisie. Podnosząc taki zarzut wniósł o uchylenie wyroku w
zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się oczywiście zasadna, co umożliwiło jej rozpoznanie w
trybie określonym w art. 535 § 5 k.p.k. Nie budzi żadnych wątpliwości to, że Sąd
Rejonowy dopuścił się rażącego naruszenia art. 502 § 1 k.p.k., skoro wymierzył
karę grzywny ponad górną granicę możliwego wymiaru tego rodzaju kary w
postępowaniu nakazowym. Jest przy tym oczywiste, że ten fakt miał istotny wpływ
na treść orzeczenia, albowiem w tym trybie maksymalną karą grzywny jest kara
100 stawek dziennych. Z tego też powodu konieczne stało się uchylenia
zaskarżonego wyroku w tej, objętej kasacją, części i przekazanie sprawy w tym
zakresie do ponownego rozpoznania. Przy ponownym rozpoznaniu Sąd Rejonowy
winien rozpoznać sprawę w granicach mu przekazanych, dostrzegając także i to, że
zaskarżenie wyroku w zakresie kary grzywny oznacza także skierowanie tego
nadzwyczajnego środka zaskarżenia do tych rozstrzygnięć, które mają charakter
akcesoryjny w odniesieniu do tej kary, a zatem także opłaty (por. np. wyrok SN z
dnia 1 marca 2005 r., V KK 6/05, Lex 159368; wyrok SN z dnia 25 października
2007 r., IV KK 322/07, Lex 476440).
Z tych wszystkich powodów orzeczono jak w wyroku.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 4 października 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski (przewodniczący)
SSN Jarosław Matras (sprawozdawca)
SSN Kazimierz Klugiewicz
Protokolant Ewa Oziębła
w sprawie J. S.
skazanego z art.178 a § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 4 października 2012 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego
od wyroku Sądu Rejonowego
z dnia 16 grudnia 2011 r.,
uchyla wyrok w zaskarżonej części i w tym zakresie sprawę
przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu
.
UZASADNIENIE
Wyrokiem nakazowym z dnia 16 grudnia 2011 r., Sąd Rejonowy skazał J. S.
za przestępstwo z art. 178 a § 1 k.k., popełnione w dniu 7 sierpnia 2011 r. w
2
miejscowości R., na karę 180 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość
jednej stawki na 20 zł. Ponadto orzekł w oparciu o przepis art. 42 § 2 k.k. środek
karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w
lądowej strefie ruchu na okres 2 lat, a na poczet orzeczonego środka zaliczył
rzeczywisty okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 7 sierpnia 2011 r. do 16 grudnia
2011 r.
Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 20 stycznia 2012 r. Od tego wyroku
kasację wniósł Prokurator Generalny. Zaskarżając wyrok na korzyść skazanego w
części dotyczącej orzeczenia o karze, zarzucił mu rażące i mające istotny wpływ
na treść orzeczenia naruszenie prawa karnego procesowego, a mianowicie art. 502
§ 1 k.p.k. polegające na wymierzeniu oskarżonemu w postępowaniu nakazowym
kary grzywny w wymiarze 180 stawek dziennych, tj. powyżej górnej granicy kary
określonej w tym przepisie. Podnosząc taki zarzut wniósł o uchylenie wyroku w
zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się oczywiście zasadna, co umożliwiło jej rozpoznanie w
trybie określonym w art. 535 § 5 k.p.k. Nie budzi żadnych wątpliwości to, że Sąd
Rejonowy dopuścił się rażącego naruszenia art. 502 § 1 k.p.k., skoro wymierzył
karę grzywny ponad górną granicę możliwego wymiaru tego rodzaju kary w
postępowaniu nakazowym. Jest przy tym oczywiste, że ten fakt miał istotny wpływ
na treść orzeczenia, albowiem w tym trybie maksymalną karą grzywny jest kara
100 stawek dziennych. Z tego też powodu konieczne stało się uchylenia
zaskarżonego wyroku w tej, objętej kasacją, części i przekazanie sprawy w tym
zakresie do ponownego rozpoznania. Przy ponownym rozpoznaniu Sąd Rejonowy
winien rozpoznać sprawę w granicach mu przekazanych, dostrzegając także i to, że
zaskarżenie wyroku w zakresie kary grzywny oznacza także skierowanie tego
nadzwyczajnego środka zaskarżenia do tych rozstrzygnięć, które mają charakter
akcesoryjny w odniesieniu do tej kary, a zatem także opłaty (por. np. wyrok SN z
dnia 1 marca 2005 r., V KK 6/05, Lex 159368; wyrok SN z dnia 25 października
2007 r., IV KK 322/07, Lex 476440).
Z tych wszystkich powodów orzeczono jak w wyroku.