II KO 30/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-10-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:V K /…
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KO 30/12
POSTANOWIENIE
Dnia 4 października 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski (przewodniczący)
SSN Jarosław Matras
SSN Kazimierz Klugiewicz (sprawozdawca)
na posiedzeniu - bez udziału stron - w dniu 4 października 2012r.
po rozpoznaniu w sprawie J. C.
wniosku obrońcy skazanego
o zasądzenie kosztów pomocy prawnej świadczonej z urzędu,
na podstawie § 14 ust. 4 pkt 2; § 2 ust. 3 oraz § 19 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.)
postanowił:
zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. B. - Kancelaria
Adwokacka kwotę 664,20 zł (sześćset sześćdziesiąt cztery złote
dwadzieścia groszy), w tym 23% podatku VAT, tytułem
wynagrodzenia za sporządzenie opinii o braku podstaw do
wniesienia wniosku o wznowienie postępowania oraz kwotę
650,67 zł (sześćset pięćdziesiąt złotych sześćdziesiąt siedem
groszy) tytułem zwrotu niezbędnych wydatków adwokata.
UZASADNIENIE
Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału II Izby Karnej Sądu
Najwyższego z dnia 19 czerwca 2012 r. (sygn. akt II KO 30/12), adwokat Ł. B.
został wyznaczony obrońcą z urzędu skazanego J. C. „w celu zbadania akt sprawy
Sądu Okręgowego, sygn. akt V K /…/ i ewentualnego sporządzenia wniosku o
2
wznowienie postępowania lub poinformowania Sądu Najwyższego, że nie
stwierdzono podstaw do złożenia takiego wniosku”.
Wymieniony wyżej adwokat w piśmie z dnia 18 września 2012 r.
poinformował Sąd Najwyższy, że nie stwierdził podstaw do sporządzenia wniosku o
wznowienie postępowania i jednocześnie wniósł o zasądzenie na jego rzecz
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu „w
podwójnej wysokości norm przepisanych powiększonych o koszty przejazdu na
trasie W. – Zakład Karny P. – W. w wysokości 650,67 zł”, albowiem nie zostały one
uiszczone w całości.
Zgodnie z § 14 ust. 4 pkt 2; § 2 ust. 3 oraz § 19 pkt 1 i 2 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu, za sporządzenie opinii o braku podstaw wniosku o
wznowienie postępowania, adwokatowi zasądza się opłatę w wysokości nie
wyższej niż 150% stawki minimalnej, która w tym przypadku wynosi 360 zł,
powiększoną o stawkę podatku od towarów i usług oraz koszty obejmujące
„niezbędne, udokumentowane wydatki adwokata”.
Już chociażby z powyższego wynika w sposób oczywisty, że nie sposób
zasądzić na rzecz obrońcy kosztów „w podwójnej wysokości norm przepisanych”,
skoro możliwe jest ich zasądzenie tylko w wysokości nie wyższej aniżeli 150%
stawki minimalnej. Określając wysokość stawek minimalnych za czynności
adwokackie Minister Sprawiedliwości miał na uwadze rodzaj i zawiłość sprawy oraz
wymagany nakład pracy adwokata (art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r.
Prawo o adwokaturze (t. jedn. Dz. U. z 2009 r., nr 146, poz. 1188 ze zm.).
Jednakże w sytuacjach, gdy nakład pracy niezbędnej do prawidłowej realizacji
obowiązków obrońcy wynikających nie tylko z przepisów Kodeksu postępowania
karnego, ale również zgodnych z zasadami etyki adwokata, jest ponadprzeciętny,
zachodzi możliwość, w oparciu o § 19 pkt 1 powołanego wyżej rozporządzenia,
zasądzenia obrońcy wynagrodzenia w wyższej wysokości niż stawka minimalna,
jednakże nie wyższej niż 150% tej stawki.
Jeżeli natomiast chodzi o wniosek w zakresie kosztów przejazdu
samochodem (745 km x 0.8358 = 622,67 zł oraz 28 zł z tytułu opłaty za przejazd
autostradą), to należy mieć na uwadze, że w tym zakresie muszą to być koszty
niezbędne i udokumentowane.
3
Okoliczności przedstawione przez adwokata w jego piśmie wskazują, że
zasadnym jest zasądzenie na jego rzecz opłaty w wysokości 150% stawki
minimalnej oraz kosztów dojazdu do skazanego przebywającego w Zakładzie
Karnym w P.
Mając zatem powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia.
POSTANOWIENIE
Dnia 4 października 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski (przewodniczący)
SSN Jarosław Matras
SSN Kazimierz Klugiewicz (sprawozdawca)
na posiedzeniu - bez udziału stron - w dniu 4 października 2012r.
po rozpoznaniu w sprawie J. C.
wniosku obrońcy skazanego
o zasądzenie kosztów pomocy prawnej świadczonej z urzędu,
na podstawie § 14 ust. 4 pkt 2; § 2 ust. 3 oraz § 19 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.)
postanowił:
zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. B. - Kancelaria
Adwokacka kwotę 664,20 zł (sześćset sześćdziesiąt cztery złote
dwadzieścia groszy), w tym 23% podatku VAT, tytułem
wynagrodzenia za sporządzenie opinii o braku podstaw do
wniesienia wniosku o wznowienie postępowania oraz kwotę
650,67 zł (sześćset pięćdziesiąt złotych sześćdziesiąt siedem
groszy) tytułem zwrotu niezbędnych wydatków adwokata.
UZASADNIENIE
Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału II Izby Karnej Sądu
Najwyższego z dnia 19 czerwca 2012 r. (sygn. akt II KO 30/12), adwokat Ł. B.
został wyznaczony obrońcą z urzędu skazanego J. C. „w celu zbadania akt sprawy
Sądu Okręgowego, sygn. akt V K /…/ i ewentualnego sporządzenia wniosku o
2
wznowienie postępowania lub poinformowania Sądu Najwyższego, że nie
stwierdzono podstaw do złożenia takiego wniosku”.
Wymieniony wyżej adwokat w piśmie z dnia 18 września 2012 r.
poinformował Sąd Najwyższy, że nie stwierdził podstaw do sporządzenia wniosku o
wznowienie postępowania i jednocześnie wniósł o zasądzenie na jego rzecz
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu „w
podwójnej wysokości norm przepisanych powiększonych o koszty przejazdu na
trasie W. – Zakład Karny P. – W. w wysokości 650,67 zł”, albowiem nie zostały one
uiszczone w całości.
Zgodnie z § 14 ust. 4 pkt 2; § 2 ust. 3 oraz § 19 pkt 1 i 2 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu, za sporządzenie opinii o braku podstaw wniosku o
wznowienie postępowania, adwokatowi zasądza się opłatę w wysokości nie
wyższej niż 150% stawki minimalnej, która w tym przypadku wynosi 360 zł,
powiększoną o stawkę podatku od towarów i usług oraz koszty obejmujące
„niezbędne, udokumentowane wydatki adwokata”.
Już chociażby z powyższego wynika w sposób oczywisty, że nie sposób
zasądzić na rzecz obrońcy kosztów „w podwójnej wysokości norm przepisanych”,
skoro możliwe jest ich zasądzenie tylko w wysokości nie wyższej aniżeli 150%
stawki minimalnej. Określając wysokość stawek minimalnych za czynności
adwokackie Minister Sprawiedliwości miał na uwadze rodzaj i zawiłość sprawy oraz
wymagany nakład pracy adwokata (art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r.
Prawo o adwokaturze (t. jedn. Dz. U. z 2009 r., nr 146, poz. 1188 ze zm.).
Jednakże w sytuacjach, gdy nakład pracy niezbędnej do prawidłowej realizacji
obowiązków obrońcy wynikających nie tylko z przepisów Kodeksu postępowania
karnego, ale również zgodnych z zasadami etyki adwokata, jest ponadprzeciętny,
zachodzi możliwość, w oparciu o § 19 pkt 1 powołanego wyżej rozporządzenia,
zasądzenia obrońcy wynagrodzenia w wyższej wysokości niż stawka minimalna,
jednakże nie wyższej niż 150% tej stawki.
Jeżeli natomiast chodzi o wniosek w zakresie kosztów przejazdu
samochodem (745 km x 0.8358 = 622,67 zł oraz 28 zł z tytułu opłaty za przejazd
autostradą), to należy mieć na uwadze, że w tym zakresie muszą to być koszty
niezbędne i udokumentowane.
3
Okoliczności przedstawione przez adwokata w jego piśmie wskazują, że
zasadnym jest zasądzenie na jego rzecz opłaty w wysokości 150% stawki
minimalnej oraz kosztów dojazdu do skazanego przebywającego w Zakładzie
Karnym w P.
Mając zatem powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia.