IV KK 215/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:19-10-2012
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KK 215/12
POSTANOWIENIE
Dnia 17 października 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 17 października 2012 r.,
sprawy E. W.,
skazanego z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k., art. 178a § 1 k.k.,,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 9 listopada 2011 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 18 lipca 2011 r.,
p o s t a n o w i ł :
1. w zakresie zarzutu w pkt II kasację pozostawić bez rozpoznania
,
2. w zakresie zarzutu w pkt I oddalić kasację jako oczywiście
bezzasadną,
3. kosztami postępowania kasacyjnego obciążyć skazanego E. W.
UZASADNIENIE
Kasacja jest częściowo niedopuszczalna z mocy ustawy, częściowo zaś
oczywiście bezzasadna.
Zarzut rażącej surowości kary (oznaczony w kasacji jako II), nie został w
kasacji poparty wskazaniem popełnionego w tym zakresie naruszenia prawa i jest
w postępowaniu kasacyjnym niedopuszczalny (art. 523 § 1 in fine k.p.k.), w związku
2
z czym w tym zakresie należało kasację pozostawić bez rozpoznania na podstawie
art. 531 § 1 k.p.k.
Zarzut zawarty w pkt II kasacji obrońcy, którą w tym zakresie należało uznać
za dopuszczalną, nie mógł prowadzić do jej uwzględnienia.
Zarzut naruszenia art. 433 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 457 § 3 k.p.k., poprzez
dokonanie niepełnej i nierzetelnej kontroli odwoławczej, jest niezasadny. Sąd
odwoławczy rozważył w sposób wnikliwy wszystkie zarzuty apelacji, podając w
uzasadnieniu przekonujące powody, dla których dokonane przez I instancję
ustalenia faktyczne uznał za poprawne i mieszczące się w granicach swobodnej
oceny dowodów. Analizie poddano w sądzie odwoławczym wszystkie wskazane w
apelacji wątpliwości, co do oceny poszczególnych dowodów, ustalenia przebiegu
zdarzenia, naruszenia przez skazanego reguł ostrożności i ich związku
przyczynowego ze spowodowanym skutkiem. Nieprawdą jest też, jakoby sąd
odwoławczy zignorował podnoszony w apelacji zarzut pominięcia tej części
materiału dowodowego, która wskazuje na brak nieprawidłowości w zachowaniu
skazanego. Sąd odwoławczy odnosi się do tych kwestii na s. 7-9 uzasadnienia,
wskazując powody, dla których dokonana ocena dowodów jawi się jako poprawna.
Nie sposób oprzeć się więc wrażeniu, że zamierzeniem skarżącego jest jedynie
dublowanie kontroli odwoławczej, przeprowadzonej poprawnie, choć nie po myśli
obrony.
Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 17 października 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 17 października 2012 r.,
sprawy E. W.,
skazanego z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k., art. 178a § 1 k.k.,,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 9 listopada 2011 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 18 lipca 2011 r.,
p o s t a n o w i ł :
1. w zakresie zarzutu w pkt II kasację pozostawić bez rozpoznania
,
2. w zakresie zarzutu w pkt I oddalić kasację jako oczywiście
bezzasadną,
3. kosztami postępowania kasacyjnego obciążyć skazanego E. W.
UZASADNIENIE
Kasacja jest częściowo niedopuszczalna z mocy ustawy, częściowo zaś
oczywiście bezzasadna.
Zarzut rażącej surowości kary (oznaczony w kasacji jako II), nie został w
kasacji poparty wskazaniem popełnionego w tym zakresie naruszenia prawa i jest
w postępowaniu kasacyjnym niedopuszczalny (art. 523 § 1 in fine k.p.k.), w związku
2
z czym w tym zakresie należało kasację pozostawić bez rozpoznania na podstawie
art. 531 § 1 k.p.k.
Zarzut zawarty w pkt II kasacji obrońcy, którą w tym zakresie należało uznać
za dopuszczalną, nie mógł prowadzić do jej uwzględnienia.
Zarzut naruszenia art. 433 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 457 § 3 k.p.k., poprzez
dokonanie niepełnej i nierzetelnej kontroli odwoławczej, jest niezasadny. Sąd
odwoławczy rozważył w sposób wnikliwy wszystkie zarzuty apelacji, podając w
uzasadnieniu przekonujące powody, dla których dokonane przez I instancję
ustalenia faktyczne uznał za poprawne i mieszczące się w granicach swobodnej
oceny dowodów. Analizie poddano w sądzie odwoławczym wszystkie wskazane w
apelacji wątpliwości, co do oceny poszczególnych dowodów, ustalenia przebiegu
zdarzenia, naruszenia przez skazanego reguł ostrożności i ich związku
przyczynowego ze spowodowanym skutkiem. Nieprawdą jest też, jakoby sąd
odwoławczy zignorował podnoszony w apelacji zarzut pominięcia tej części
materiału dowodowego, która wskazuje na brak nieprawidłowości w zachowaniu
skazanego. Sąd odwoławczy odnosi się do tych kwestii na s. 7-9 uzasadnienia,
wskazując powody, dla których dokonana ocena dowodów jawi się jako poprawna.
Nie sposób oprzeć się więc wrażeniu, że zamierzeniem skarżącego jest jedynie
dublowanie kontroli odwoławczej, przeprowadzonej poprawnie, choć nie po myśli
obrony.
Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji.