IV KK 237/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:08-11-2012
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KK 237/12
POSTANOWIENIE
Dnia 17 października 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 17 października 2012 r.,
sprawy J. F.,
skazanego z art. 148 § 1 k.k. i 263 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 30 marca 2012 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego
z dnia 19 sierpnia 2011 r.,
p o s t a n o w i ł :
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zwolnić skazanego od zapłaty kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy jest bezzasadna w stopniu oczywistym.
Jedyny zawarty w kasacji zarzut naruszenia zakazu dowodowego z art. 171
§ 5 k.p.k., poprzez posłużenie się przy dokonywaniu ustaleń faktycznych wynikiem
badań wariograficznych, jest, prostym powieleniem zarzutu z apelacji obrońcy. W
związku z powiązaniu tego zarzutu z zarzutem naruszenia przez sąd odwoławczy
art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. zauważyć należy, że sąd odwoławczy odniósł
2
się obszernie i przekonująco do tego zarzutu w uzasadnieniu wyroku wydanego w
drugiej instancji, w konsekwencji czego podnoszenie tej kwestii w kasacji jest
jedynie próbą dublowania kontroli instancyjnej, czemu postępowanie kasacyjne w
pewnością nie może służyć.
Zarzut ten jest zresztą niezasadny, gdyż obowiązujący k.p.k. zakazuje
stosowania środków technicznych służących kontrolowaniu reakcji organizmu, w
tym wariografu, tylko w związku z przesłuchaniem. Zaś przepis w art. 199a
dopuszcza możliwość posłużenia się w procesie karnym badaniami
wariograficznymi przeprowadzonymi w ramach zleconej ekspertyzy przez biegłego
za zgodą oskarżonego (spełnienie tych warunków jest w sprawie poza sporem).
Takie zapatrywanie akceptowane jest w literaturze (zob. T. Grzegorczyk. Komentarz
do kodeksu postępowania karnego i ustawy o świadku koronnym, Warszawa 2011;
L. K. Paprzycki, Komentarz do kodeksu postępowania karnego, Warszawa 2010).
Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 17 października 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 17 października 2012 r.,
sprawy J. F.,
skazanego z art. 148 § 1 k.k. i 263 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 30 marca 2012 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego
z dnia 19 sierpnia 2011 r.,
p o s t a n o w i ł :
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zwolnić skazanego od zapłaty kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy jest bezzasadna w stopniu oczywistym.
Jedyny zawarty w kasacji zarzut naruszenia zakazu dowodowego z art. 171
§ 5 k.p.k., poprzez posłużenie się przy dokonywaniu ustaleń faktycznych wynikiem
badań wariograficznych, jest, prostym powieleniem zarzutu z apelacji obrońcy. W
związku z powiązaniu tego zarzutu z zarzutem naruszenia przez sąd odwoławczy
art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. zauważyć należy, że sąd odwoławczy odniósł
2
się obszernie i przekonująco do tego zarzutu w uzasadnieniu wyroku wydanego w
drugiej instancji, w konsekwencji czego podnoszenie tej kwestii w kasacji jest
jedynie próbą dublowania kontroli instancyjnej, czemu postępowanie kasacyjne w
pewnością nie może służyć.
Zarzut ten jest zresztą niezasadny, gdyż obowiązujący k.p.k. zakazuje
stosowania środków technicznych służących kontrolowaniu reakcji organizmu, w
tym wariografu, tylko w związku z przesłuchaniem. Zaś przepis w art. 199a
dopuszcza możliwość posłużenia się w procesie karnym badaniami
wariograficznymi przeprowadzonymi w ramach zleconej ekspertyzy przez biegłego
za zgodą oskarżonego (spełnienie tych warunków jest w sprawie poza sporem).
Takie zapatrywanie akceptowane jest w literaturze (zob. T. Grzegorczyk. Komentarz
do kodeksu postępowania karnego i ustawy o świadku koronnym, Warszawa 2011;
L. K. Paprzycki, Komentarz do kodeksu postępowania karnego, Warszawa 2010).
Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji.