IV KZ 61/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:24-10-2012
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KZ 61/12
POSTANOWIENIE
Dnia 17 października 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Sądej
na posiedzeniu w trybie art. 545 § 1 k.p.k. w zw. z art. 530 § 3 k.p.k.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 17 października 2012r.
w sprawie A. M.,
zażalenia wniesionego przez A. M.,
na zarządzenie Zastępcy Przewodniczącego II Wydziału Karnego Sądu
Apelacyjnego z dnia 28 sierpnia 2012r., o odmowie przyjęcia osobistego wniosku
skazanego o wznowienie postępowania prawomocnie zakończonego wyrokiem
łącznym Sądu Okręgowego z dnia 8 lipca 1996r., , postanowił :
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
W pierwszym rzędzie stwierdzić trzeba, że w niniejszej sprawie kognicją
Sądu Najwyższego objęte są wyłącznie przesłanki dotyczące podstaw faktycznych i
prawnych zaskarżonego zarządzenia, a niewątpliwie spełnia ono wszystkie
wymagania obowiązującej procedury karnej.
Ustawodawca w przepisie art. 545 § 2 k.p.k. przesądził o tym, że
merytorycznemu rozpoznaniu w sprawie o wznowienie postępowania podlegają
wyłącznie wnioski sporządzone przez podmiot profesjonalny, a więc przez
adwokata bądź radcę prawnego. W konsekwencji wnioski sporządzone osobiście
przez skazanych takiemu rozpoznaniu nie podlegają.
A. M. w zażaleniu nie kwestionował zasadności wywodu przedstawionego w
uzasadnieniu zaskarżonego zarządzenia, a twierdził, że wyrok łączny Sądu
Okręgowego był dla niego krzywdzący i dlatego zwrócił się do Sądu Najwyższego
„o pomoc prawną i spowodowanie wzruszenia niekorzystnego wyroku”. Takie
2
stanowisko skarżącego nie może – rzecz jasna – przynieść oczekiwanego skutku.
Każdy sąd, w tym i Sąd Najwyższy, orzeka na podstawie ustawy i zgodnie z
przewidzianą w niej procedurą, w tym przypadku przepisami Kodeksu
postępowania karnego. Procedura ta w pełni dochowana została już w
zaskarżonym zarządzeniu, prawidłowo poprzedzonym czynnościami
Przewodniczącego Wydziału, a więc wyznaczeniem skazanemu obrońcy z urzędu,
uzyskaniem jego stanowiska w ramach dyspozycji art. 84 § 3 k.p.k. i wezwaniem
skazanego do usunięcia braków formalnych wniosku (art. 120 § 1 k.p.k.).
Nieusunięcie tych braków wręcz implikowało wydanie zaskarżonego zarządzenia o
odmowie przyjęcia osobistego wniosku A. M. o wznowienie postępowania.
W tym stanie sprawy zażalenie skazanego uwzględnione być nie mogło, a
zaskarżone zarządzenie należało utrzymać w mocy.
POSTANOWIENIE
Dnia 17 października 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Sądej
na posiedzeniu w trybie art. 545 § 1 k.p.k. w zw. z art. 530 § 3 k.p.k.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 17 października 2012r.
w sprawie A. M.,
zażalenia wniesionego przez A. M.,
na zarządzenie Zastępcy Przewodniczącego II Wydziału Karnego Sądu
Apelacyjnego z dnia 28 sierpnia 2012r., o odmowie przyjęcia osobistego wniosku
skazanego o wznowienie postępowania prawomocnie zakończonego wyrokiem
łącznym Sądu Okręgowego z dnia 8 lipca 1996r., , postanowił :
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
W pierwszym rzędzie stwierdzić trzeba, że w niniejszej sprawie kognicją
Sądu Najwyższego objęte są wyłącznie przesłanki dotyczące podstaw faktycznych i
prawnych zaskarżonego zarządzenia, a niewątpliwie spełnia ono wszystkie
wymagania obowiązującej procedury karnej.
Ustawodawca w przepisie art. 545 § 2 k.p.k. przesądził o tym, że
merytorycznemu rozpoznaniu w sprawie o wznowienie postępowania podlegają
wyłącznie wnioski sporządzone przez podmiot profesjonalny, a więc przez
adwokata bądź radcę prawnego. W konsekwencji wnioski sporządzone osobiście
przez skazanych takiemu rozpoznaniu nie podlegają.
A. M. w zażaleniu nie kwestionował zasadności wywodu przedstawionego w
uzasadnieniu zaskarżonego zarządzenia, a twierdził, że wyrok łączny Sądu
Okręgowego był dla niego krzywdzący i dlatego zwrócił się do Sądu Najwyższego
„o pomoc prawną i spowodowanie wzruszenia niekorzystnego wyroku”. Takie
2
stanowisko skarżącego nie może – rzecz jasna – przynieść oczekiwanego skutku.
Każdy sąd, w tym i Sąd Najwyższy, orzeka na podstawie ustawy i zgodnie z
przewidzianą w niej procedurą, w tym przypadku przepisami Kodeksu
postępowania karnego. Procedura ta w pełni dochowana została już w
zaskarżonym zarządzeniu, prawidłowo poprzedzonym czynnościami
Przewodniczącego Wydziału, a więc wyznaczeniem skazanemu obrońcy z urzędu,
uzyskaniem jego stanowiska w ramach dyspozycji art. 84 § 3 k.p.k. i wezwaniem
skazanego do usunięcia braków formalnych wniosku (art. 120 § 1 k.p.k.).
Nieusunięcie tych braków wręcz implikowało wydanie zaskarżonego zarządzenia o
odmowie przyjęcia osobistego wniosku A. M. o wznowienie postępowania.
W tym stanie sprawy zażalenie skazanego uwzględnione być nie mogło, a
zaskarżone zarządzenie należało utrzymać w mocy.