Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CZ 44/12
POSTANOWIENIE
Dnia 19 października 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca)
SSN Irena Gromska-Szuster
w sprawie z powództwa Spółki Restrukturyzacji Kopalń Spółki Akcyjnej
przeciwko "INSTAL-G." Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością
o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 19 października 2012 r.,
zażalenia strony pozwanej na orzeczenie o kosztach, zawarte w wyroku Sądu
Apelacyjnego
z dnia 10 stycznia 2012 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 10 stycznia 2012 r. zmienił wyrok Sądu
Rejonowego z dnia 26 stycznia 2011 r. i oddalił powództwo oraz nie obciążył
powódki kosztami postępowania za obie instancje. Apelację wniosła strona
pozwana. Sąd Apelacyjny rozstrzygnięcie o kosztach uzasadnił powołaniem się na
art. 102 k.p.c.
W zażaleniu na rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego
strona pozwana wnosiła o jego zmianę przez zasądzenie na jej rzecz kosztów
zastępstwa procesowego. Strona skarżąca starała się wykazać bezzasadność
zastosowania w rozpoznawanej sprawie art. 102 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Uzasadniając rozstrzygnięcie o kosztach, Sąd Apelacyjny wyjaśnił, że mimo
przegranej sprawy, w momencie wniesienia pozwu roszczenie powódki było
uzasadnione, a podstawa tego roszczenia odpadłą dopiero na skutek działania
strony pozwanej. Ponadto uwzględnienie wniosków apelacyjnych nastąpiło
w wyniku naruszenia przez Sąd pierwszej instancji zasady orzekania określonej w
art. 316 § 1 k.p.c., nie uwzgledniającego wyegzekwowania roszczenia objętego
tytułem wykonawczym
W orzecznictwie Sądu Najwyższego eksponuje się istotnie wyjątkowy
charakter art. 102 k.p.c. Ocena Sądu meriti w tym zakresie ma jednak charakter
dyskrecjonalny, oparty na swobodnym własnym przekonaniu oraz ocenie
okoliczności rozpatrywanej sprawy, w związku z czym w zasadzie nie podlega
kontroli instancyjnej i może być podważona przez sąd wyższej instancji tylko wtedy,
gdy jest rażąco niesprawiedliwa (zob. ostatnio np. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 26 stycznia 2012 r. III CZ 10/12, OSNC 2012, z. 7-8, art. 98).
Sąd Apelacyjny podał zasadniczą argumentację, która ległą u podstaw
zastosowania art. 102 k.p.c. W ocenie Sądu Najwyższego, argumentacja ta nie
czyni rozstrzygnięcia Sądu Apelacyjnego rażąco niesprawiedliwym. W tej sytuacji
należało uznać zażalenie strony pozwanej za nieuzasadnione (art. 3941
§ 1 k.p.c.
w zw. z art. 39814
k.p.c.).
db