Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 108/12
POSTANOWIENIE
Dnia 29 października 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Lech Paprzycki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 29 października 2012 r.,
sprawy R. S.
skazanego z art. 200 § 1 kk, art. 197 § 1 kk i inne kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 1 grudnia 2011 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego
z dnia 22 czerwca 2011 r., /…/,
p o s t a n o w i ł:
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J.
K. Kancelaria Adwokacka
738,00 zł (siedemset trzydzieści osiem złotych) w
tym 23 % podatku VAT, za sporządzenie i wniesienie
kasacji,
3. zwalnia skazanego R. S. od kosztów
sądowych postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny, wyrokiem z dnia 1 grudnia 2011 r., zmienił wyrok Sądu
Okręgowego z dnia 22 czerwca 2011 r., którym R. S. został skazany, między
innymi, za przestępstwa zakwalifikowane z art. 200 § 1 kk, art. 197 § kk i inne
Kodeksu karnego oraz z art. 59 ust. 2 ustawy z 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii, a orzekając ponownie karę łączną wymierzył mu karę siedmiu lat
pozbawienia wolności.
2
Od powyższego wyroku Sądu Apelacyjnego, kasację na korzyść skazanego
wniósł jego obrońca z urzędu i, zarzucając „rażące naruszenie przepisów
postępowania mające istotny wpływ na treść orzeczenia a mianowicie: 1) art. 433 §
2 kpk w zw. z art. 457 § 3 kpk wskutek nieustosunkowania się przez Sąd II instancji
do wszystkich zarzutów podnoszonych w apelacji, 2) art. 438 pkt 2 kpk w zw. z art.
7 kpk wskutek przekroczenia przez Sąd II instancji granic swobodnej oceny
dowodów i uznanie za prawidłowe ustaleń faktycznych Sądu I instancji, 3) art. 438
pkt 2 kpk w zw. z art. 170 § 5 kpk i art. 201 kpk wskutek uznania, że Sąd I instancji
prawidłowo oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego
psychologa, w sytuacji gdy kwestionowana opinia jest wewnętrznie sprzeczna”,
wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Apelacyjnej, w odpowiedzi na kasację, wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego R. S. jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu
art. 535 § 3 kpk, i jako taka została oddalona, a skazany został zwolniony na
podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 518 kpk od poniesienia kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego, natomiast sporządzenie w tej sprawie kasacji i jej
wniesienie przez obrońcę z urzędu uzasadniało zasądzenie od Skarbu Państwa na
jego rzecz należnego wynagrodzenia.
Oceniając zasadność zrzutów wniesionej w tej sprawie kasacji trzeba przede
wszystkim zwrócić uwagę na to, że, z wyjątkiem zarzutu z pkt 1, są one
powtórzeniem zarzutów apelacji, do których Sąd Apelacyjny ustosunkował się w
uzasadnieniu swego orzeczenia w sposób, zdaniem obrońcy, naruszający przepisy
art. 433 § 2 kpk i art. 457 § 3 kpk. Co prawda, w punktach 2) i 3) petitum kasacji
obrońca jako naruszone przez Sąd odwoławczy wskazał przepisy art. 7 kpk, art.
170 § 5 kpk i art. 201 kpk, to jednak, jeżeli uwzględni się treść uzasadnienia
orzeczenia Sądu Apelacyjnego, w którym Sąd ten odnosi się do tych kwestii, to
oczywiste staje się to, że, w istocie, zdaniem obrońcy, Sąd drugiej instancji w
niewystarczający i nieprzekonujący sposób odniósł się do zarzutów apelacji tego
samego obrońcy, co obejmuje zarzut sformułowany w punkcie 1) kasacji.
Tak zidentyfikowany zarzut (zarzuty) kasacji są oczywiście bezzasadne o
czym przekonuje treść uzasadnienia Sądu Apelacyjnego, odniesiona do zarzutów
3
apelacji, w uzasadnieniu której obrońca kwestionuje wiarygodność zeznań
pokrzywdzonych oraz jasność, pełność i niesprzeczność, w rozumieniu art. 201 kpk,
opinii biegłego psychologa, wskazując okoliczności, które mają o tym świadczyć.
Sąd Apelacyjny, rozpoznając tę apelację, w pełni zidentyfikował jej zarzuty, a w
uzasadnieniu swego orzeczenia w pełni i przekonująco się do nich odniósł. Dotyczy
to w szczególności wartości procesowej zeznań pokrzywdzonych, gdyż Sąd
odwoławczy, nie ograniczając się tylko do podzielenia stanowiska
zaprezentowanego w uzasadnieniu orzeczenia Sądu Okręgowego, do czego
zresztą, wobec spełnienia przez to uzasadnienie wymogów określonych w art. 424
kpk, był w pełni uprawniony, trafnie ocenił argumentację tam przedstawioną,
wskazując dalsze argumenty przemawiające z uznaniem zeznań pokrzywdzonych
za wiarygodne, na co pozwala nie tylko ich analiza, ale także inne przeprowadzone
w tej sprawie dowody, co autor apelacji w jej uzasadnieniu pominął. Także jeżeli
chodzi o opinię biegłej psycholog trafnie Sąd Apelacyjny uznał, że brak jest
jakichkolwiek podstaw do uznania jej opinii, pisemnych i ustanych, za niepełne,
niejasne lub wewnętrznie sprzeczne w rozumieniu art. 201 kpk, gdy formułują one
tylko psychologiczną ocenę zeznających małoletnich pokrzywdzonych, co pomogło
Sądowi Okręgowemu w ocenie procesowej wiarygodności ich zeznań. Co więcej,
Sąd Apelacyjny, w uzasadnieniu swego orzeczenia, nie ograniczył się do
odniesienia się do zarzutów szczegółowo określonych w uzasadnieniu apelacji
obrońcy, lecz dokonał także całościowej oceny wszystkich istotnych w tej sprawie
dowodów, w ich wzajemnym powiązaniu. To pozwoliło sformułować trafną ocenę,
że Sąd pierwszej instancji przeprowadził prawidłowo wszystkie ujawnione dowody,
dokonał trafnej ich oceny, co pozwoliło dokonać ustalenia co do sprawstwa i winy
skazanego. W ten sposób Sąd odwoławczy, nie naruszając żadnego przepisu
prawa procesowego, w tym tych wskazanych w kasacji, sformułował uzasadnienie
spełniające wymogi określone w art. 433 § 2 kpk i art. 457 § 3 kpk.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.