Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 151/12
POSTANOWIENIE
Dnia 29 października 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Lech Paprzycki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 29 października 2012 r.,
sprawy A. S.
oskarżonego z art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk
z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 10 stycznia 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 22 sierpnia 2011 r., /…/,
p o s t a n o w i :ł
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. obciąża oskarżycielkę posiłkową M. K. kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 10 stycznia 2012 r., w sprawie /…/, utrzymał
w mocy wyrok Sądu Rejonowego z dnia 22 sierpnia 2011 r., którym A. S., między
innymi, uniewinniony został od popełnienia czynu zakwalifikowanego w akcie
oskarżenia z art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk.
Od powyższego wyroku Sądu Okręgowego, kasację na niekorzyść
oskarżonego wniósł pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej M. K. i, zarzucając w
obszernie sformułowanych wywodach: „1) rażącą obrazę przepisów prawa
procesowego, tj. art. 201 kpk poprzez zaakceptowanie przez Sąd II Instancji,
postanowienia Sądu I instancji o oddaleniu wniosków dowodowych oskarżycielki
posiłkowej i oskarżyciela publicznego, o dopuszczeniu dowodu w postaci nowej
2
opinii innych biegłych (…), 2) rażącą obrazę przepisów prawa procesowego, tj. art.
433 § 2 kpk w zw. z art. 457 § 3 kpk poprzez nienależyte odniesienie się do
zarzutu I apelacji w części dotyczącej naruszenia przepisów art. 7 kpk, art. 366 § 1
kpk, art. 410 kpk, art. 424 § 1 pkt 1 kpk (…), 3) rażącą obrazę przepisów prawa
procesowego, tj. art. 4 kpk i art. 366 § 1 kpk poprzez niewystarczające poczynienie
podstawowych ustaleń, zarówno przez Sąd I, jak i II instancji, co do możliwych
świadków zdarzenia (…), 4) rażącą obrazę przepisów prawa procesowego, tj. art.
433 § 2 kpk i art. 457 § 3 kpk przez niezasadne zaakceptowanie przez Sąd
odwoławczy powierzchownej, jednostronnej i sprzecznej z zasadami prawidłowego
rozumowania oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji, co w konsekwencji
doprowadziło do utrzymania wyroku Sądu Rejonowego w mocy (…)”, wniósł o
uchylenie wyroków Sądów obu instancji i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu
do ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Okręgowej, w odpowiedzi na kasację, wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej M. K. jest oczywiście
bezzasadna, w rozumieniu art. 535 § 3 kpk, i jako taka została oddalona, natomiast
oskarżyciela posiłkowa została obciążona kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 518 kpk.
Zarzuty tej kasacji, w istocie, sprowadzają się do naruszenia przez Sąd
Okręgowy przepisów art. 433 § 2 kpk w zw. z art. 457 § 3 kpk wobec
nieprzekonującego ustosunkowania się do zarzutów apelacji oskarżycielki
posiłkowej, naruszenia przepisu art. 201 kpk wobec zaaprobowania decyzji Sądu
Rejonowego o oddaleniu wniosku dowodowego w przedmiocie dopuszczenia
dowodu z opinii innych biegłych z zakresu rekonstrukcji przebiegu wypadków
drogowych, a także naruszenia przepisów art. 4 kpk i art. 366 § 1 kpk wobec
niepodjęcia dalszych czynności, również przez Sąd odwoławczy, w celu ustalenia
drugiej osoby, która powiadomiła Pogotowie Ratunkowe o zaistnieniu wypadku.
Wobec tego stwierdzić trzeba, że nie można wskazać takich czynności, które
miałyby prowadzić do ustalenia tej osoby, co do której nie wiadomo czy w ogóle
była świadkiem wypadku, które przebiegł w ciągu dosłownie kilku sekund, w
warunkach nocnych i poza obszarem zabudowanym. Natomiast jeżeli chodzi o
opinię biegłych, to w pełni trzeba podzielić stanowisko także Sądu Okręgowego, że
3
opinia sporządzona przez Instytut Genetyki Sądowej w B. jest opinią jasną i pełną,
w rozumieniu art. 201 kpk, i, w istocie, po konfrontacji biegłych z Instytutu z biegłym,
który wydał pierwszą w tej sprawie opinii, nie było sprzeczności między opinią
Instytutu i opinią opracowaną przez W. K. Z obu bowiem opinii wynika, że
samochód prowadzony przez oskarżonego tuż przed kolizją z motocyklem
poszkodowanych w tym wypadku, poruszał się prawą dla tego kierowcy stroną
jezdni, natomiast kierujący motocyklem prowadził wówczas swój pojazd lewą dla
niego stroną tej jezdni. Nie może też budzić wątpliwości ocena sformułowana w
tych opiniach co do możliwości uniknięcia przez oskarżonego zderzenia przez
wykonanie manewru obronnego przez zjechanie ku prawej dla niego krawędzi
jezdni a nawet na prawe pobocze. Nie można bowiem wykluczyć, a dla dokonania
takiego ustalenia wystarczyło nawet wykorzystanie jedynie doświadczenia tylko
początkującego uczestnika ruchu drogowego i nie były tu niezbędne wiadomości
specjalne biegłego, że oskarżony, w tych warunkach drogowych, mógł zorientować
się o sposobie przemieszczania się motocyklisty dopiero po wyminięciu przez
motocyklistę samochodu jadącego przed oskarżonym, w tym samym co on
kierunku. Wszystkie te kwestie, z należytą starannością, zostały rozważone w
uzasadnieniach orzeczeń Sądu Rejonowego oraz Sądu Okręgowego, spełniających
wymogi, odpowiednio, art. 424 kpk i art. 457 § 3 kpk, o czym przekonuje staranna i
rzetelna lektura obu tych dokumentów.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.