Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 278/12
POSTANOWIENIE
Dnia 20 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 20 listopada 2012 r.,
sprawy W. D.
skazanego z art. 200 § 1 kk i innych
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 24 lutego 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 10 października 2011 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. zwalnia skazanego W. D. z obowiązku
uiszczenia kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 24 lutego 2012 r., po rozpoznaniu apelacji
wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego W. D. od wyroku Sądu
Rejonowego z dnia 10 października 2011 r.– utrzymał zaskarżony wyrok w mocy,
uznając apelacje za oczywiście bezzasadne.
Od wyroku Sądu Okręgowego kasację wywiódł obrońca skazanego,
zarzucając orzeczeniu rażące naruszenie prawa procesowego, które miało wpływ
na treść wyroku tj. przepisów art. 457 § 3 k.p.k. i art. 433 § 2 k.p.k., wyrażające się
w tym, że Sąd Okręgowy nie rozpoznał zarzutów apelacji w sposób należyty i
rzetelny, gdyż nie odniósł się do nich stosownie do wymagań wskazanych wyżej
przepisów, poprzestając na ogólnikowych stwierdzeniach, a pomijając jakąkolwiek
2
wnikliwą analizę prawidłowości wyroku Sądu I instancji oraz nie wskazując w
uzasadnieniu własnej szczegółowej argumentacji w przedmiocie oceny zarzutów
apelacji i tym samym naruszył także wynikający z treści art. 6 ust. 1 Europejskiej
Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności standard
rzetelnego procesu odwoławczego.
Autor kasacji wniósł „o uchylenie w całości wyroku Sądu II instancji i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania” (k. 3 akt SN).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
W apelacji obrońca zarzucił wyrokowi obrazę przepisów art. 7 k.p.k. w zw. z
art. 92 k.p.k. art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie wybiórczej i dowolnej oceny
materiału dowodowego oraz błąd w ustaleniach faktycznych.
Wbrew wywodom kasacji Sąd odwoławczy nie obraził przepisów art. 457 § 3
k.p.k. i art. 433 § 2 k.p.k. Bezzasadne są twierdzenia obrońcy, iż Sąd Okręgowy
ogólnikowo i pomijając jakąkolwiek wnikliwą analizę prawidłowości wyroku Sądu I
instancji odniósł się do zarzutów apelacji, gdyż przeczy temu treść uzasadnienia
wyroku tego Sądu. W kwestii stawianego przez skarżącego zarzutu pobieżnego
odniesienia się do kwestii oceny zeznań świadka O. M., stwierdzić należy, że Sąd
Okręgowy wskazał na motywy swojej decyzji, co z wynika wprost ze str. 7-8
pisemnego uzasadnienia. Słusznie podzielając zapatrywania Sądu meriti, że
zeznania pokrzywdzonej O. M. są wiarygodne, Sąd odwoławczy podkreślił
stanowczość i konsekwencję w relacjach świadka. Jednocześnie, biorąc pod uwagę
czasookres dokonywanych czynów (na przestrzeni dwóch lat) Sąd miał na uwadze
także i to, że owe relacje różniły się, jednak dotyczyło to okoliczność
drugorzędnych, co tym bardziej – jak podkreślił Sąd – potwierdza prawdomówność
świadka oraz to, że nie były to „wersje” wyuczone na potrzeby postępowania
karnego. Zeznania świadka były ponadto wsparte opinią biegłej psycholog,
wykazami połączeń, zapisami w kalendarzu.
Sąd odwoławczy w sposób wystarczający i zgodny z wymogami odniósł się
także do kwestii oceny zeznań świadków /…/. Wbrew twierdzeniom obrony Sąd
Okręgowy wskazał, że z uwagi na to, iż zeznania wymienionych świadków nie
dotyczyły faktów głównych i wskazywały oceny dezawuujące zeznania
pokrzywdzonej, nie mogły zostać uznana za logiczne i spójne. Podkreślono także,
3
że obowiązkiem świadka jest przedstawienie swojej wiedzy co do faktów, a nie
oceny tych faktów (str. 8 uzasadnienia SO).
W odniesieniu do kwestionowanej opinii biegłego psychologa A. B. – T. Sąd
odwoławczy wskazał, że jest to nieuzasadniona polemika ze strony skarżącego.
Jak wskazano w pisemnym uzasadnieniu, ocena skłonności pokrzywdzonej w
zakresie tego, czy manipuluje obrazem własnej osoby, nie może być zaliczona (jak
chciałby tego skarżący) do oceny wiarygodności zeznań świadka, co przecież nie
leży w gestii biegłego.
Skoro ocena dowodów jest zgodna z regułami określonymi w art. 7 k.p.k.
Sąd odwoławczy nie musi szczegółowo odnosić się do zarzutów apelacji
kwestionujących w rzeczywistości tę ocenę. W takim wypadku wystarczające jest
wskazanie głównych powodów nie podzielenia zarzutów apelacji, a następnie
odesłanie do szczegółów uzasadnienia wyroku Sądu I instancji (por. wyrok SN z 15
kwietnia 2009 r., Lex nr 512100).
Jak wspomniano, ocena wiarygodności dowodów zebranych w sprawie, a w
szczególności zeznań pokrzywdzonej O. M. jest trafna. W konsekwencji
niewątpliwie prawidłowe są ustalenia faktyczne poczynione w oparciu o wiarygodne
dowody zebrane w sprawie.
Podsumowując, Sąd Najwyższy oddalił kasację jako oczywiście bezzasadną
oraz zwolnił skazanego z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego.