II KK 282/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-11-2012
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 282/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 20 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk (przewodniczący)
SSN Rafał Malarski (sprawozdawca)
SSN Dorota Rysińska
Protokolant Anna Janczak
w sprawie W. K.
skazanego z art. 190 § 1 k.k. i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 20 listopada 2012 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego
od wyroku Sądu Rejonowego
z dnia 23 marca 2011 r.,
I. uchyla wyrok w zaskarżonej części (pkt 2-5) i - na podstawie
art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. - umarza postępowanie w zakresie
dotyczącym trzech czynów (pkt 2-4);
II. obciąża Skarb Państwa kosztami procesu w części objętej
uchyleniem.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy , wyrokiem z 23 marca 2011 r., skazał W. K.: 1) na karę 2 lat
i 10 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. i art. 13 § 1
k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. popełnione w okresie od lutego
2
2000 r. do lutego 2001 r., 2) na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności za
przestępstwo z art. 190 § 1 k.k. popełnione 6 listopada 2000 r., 3) na karę 3
miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 53 i 54 ustawy o ochronie
danych osobowych w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełnione w okresie od 30 października
1999 r. do 22 lutego 2001 r., 4) na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności za
przestępstwo z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k. popełnione w listopadzie
2000 r. – oraz 5) wymierzył mu karę łączną 3 lat pozbawienia wolności i 6) orzekł
wobec oskarżonego zakaz prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na
pośrednictwie w obrocie nieruchomościami na okres 4 lat (art. 41 § 2 k.k.). Wyrok
nie został zaskarżony przez strony i uprawomocnił się w dniu 31 marca 2011 r.
Kasację od wskazanego prawomocnego wyroku w części dotyczącej pkt 2 –
5 na korzyść skazanego złożył w trybie art. 521 § 1 k.p.k. Prokurator Generalny.
Zarzucając rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie art. 101 § 1
pkt 4 k.k. w zw. z art. 102 k.k., polegające na skazaniu W. K. mimo istnienia
ujemnej przesłanki procesowej z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k., co stanowi bezwzględną
przyczynę odwoławczą z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k., wniósł o „uchylenie zaskarżonych
punktów 2 – 5 części dyspozytywnej wyroku i umorzenie postępowania w zakresie
czynów objętych punktami 2 – 4, na podstawie art. 537 § 2 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1
pkt 6 k.p.k., wobec przedawnienia karalności”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja z racji swej oczywistej zasadności zasługiwała na uwzględnienie w
całości na posiedzeniu bez udziału stron (art. 535 § 5 k.p.k.).
Uwagi sądu właściwego uszły istotne okoliczności. Po pierwsze – że
przypisane skazanemu występki, rzecz jasna poza przestępstwem oszustwa
popełnionym w warunkach z art. 12 k.k., zagrożone były karą pozbawienia wolności
nie przekraczającą 3 lat i że zgodnie z art. 101 § 1 pkt 4 k.k. ustanie ich karalności
następuje z upływem 5 lat. Po drugie – że w okresie owych 5 lat wszczęto
postępowanie przeciwko skazanemu, co w myśl art. 102 k.k. spowodowało
przedłużenie przedawnienia karalności o dalsze 5 lat. Po trzecie – że uwzględniając
przytoczone reguły prawa materialnego, do przedawnienia karalności doszło: co do
czynu z art. 190 § 1 k.k. w dniu 7 listopada 2010 r., co do czynu z art. 53 i 54
ustawy o ochronie danych osobowych w zw. z art. 11 § 2 k.k. w dniu 23 lutego 2011
r., a co do czynu z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k. w dniu 1 grudnia 2010 r.
3
Po czwarte wreszcie – że przedawnienie karalności wszystkich trzech wskazanych
przestępstw nastąpiło zanim zapadł zaskarżony wyrok.
Wobec wystąpienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej w postaci
przedawnienia karalności, o której mowa w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 §
1 pkt 6 k.p.k., Sąd Najwyższy uchylił kwestionowany wyrok w zakresie dotyczącym
skazań za trzy występki zagrożone karą pozbawienia wolności nie przekraczającą 3
lat i w tej części postępowanie karne umorzył (art. 537 § 2 k.p.k.). Uchyleniem objął
również orzeczenie o karze łącznej, jako że nie utraciły mocy obowiązującej
rozstrzygnięcia dotyczące oszustwa ciągłego, za które wymierzono skazanemu
karę 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności i orzeczono wobec niego – choć w
nieodpowiedniej kolejności, bo w pkt 6, a nie w bezpośrednim powiązaniu z danym
czynem, czego wymagał wynikający z art. 413 k.p.k. postulat redagowania wyroków
w sposób zrozumiały oraz kompletności wypowiedzi w tej samej kwestii – środek
karny przewidziany w art. 41 § 2 k.k.
O kosztach procesu orzeczono po myśli art. 632 pkt 2 k.p.k.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 20 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk (przewodniczący)
SSN Rafał Malarski (sprawozdawca)
SSN Dorota Rysińska
Protokolant Anna Janczak
w sprawie W. K.
skazanego z art. 190 § 1 k.k. i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 20 listopada 2012 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego
od wyroku Sądu Rejonowego
z dnia 23 marca 2011 r.,
I. uchyla wyrok w zaskarżonej części (pkt 2-5) i - na podstawie
art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. - umarza postępowanie w zakresie
dotyczącym trzech czynów (pkt 2-4);
II. obciąża Skarb Państwa kosztami procesu w części objętej
uchyleniem.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy , wyrokiem z 23 marca 2011 r., skazał W. K.: 1) na karę 2 lat
i 10 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. i art. 13 § 1
k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. popełnione w okresie od lutego
2
2000 r. do lutego 2001 r., 2) na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności za
przestępstwo z art. 190 § 1 k.k. popełnione 6 listopada 2000 r., 3) na karę 3
miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 53 i 54 ustawy o ochronie
danych osobowych w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełnione w okresie od 30 października
1999 r. do 22 lutego 2001 r., 4) na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności za
przestępstwo z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k. popełnione w listopadzie
2000 r. – oraz 5) wymierzył mu karę łączną 3 lat pozbawienia wolności i 6) orzekł
wobec oskarżonego zakaz prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na
pośrednictwie w obrocie nieruchomościami na okres 4 lat (art. 41 § 2 k.k.). Wyrok
nie został zaskarżony przez strony i uprawomocnił się w dniu 31 marca 2011 r.
Kasację od wskazanego prawomocnego wyroku w części dotyczącej pkt 2 –
5 na korzyść skazanego złożył w trybie art. 521 § 1 k.p.k. Prokurator Generalny.
Zarzucając rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie art. 101 § 1
pkt 4 k.k. w zw. z art. 102 k.k., polegające na skazaniu W. K. mimo istnienia
ujemnej przesłanki procesowej z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k., co stanowi bezwzględną
przyczynę odwoławczą z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k., wniósł o „uchylenie zaskarżonych
punktów 2 – 5 części dyspozytywnej wyroku i umorzenie postępowania w zakresie
czynów objętych punktami 2 – 4, na podstawie art. 537 § 2 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1
pkt 6 k.p.k., wobec przedawnienia karalności”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja z racji swej oczywistej zasadności zasługiwała na uwzględnienie w
całości na posiedzeniu bez udziału stron (art. 535 § 5 k.p.k.).
Uwagi sądu właściwego uszły istotne okoliczności. Po pierwsze – że
przypisane skazanemu występki, rzecz jasna poza przestępstwem oszustwa
popełnionym w warunkach z art. 12 k.k., zagrożone były karą pozbawienia wolności
nie przekraczającą 3 lat i że zgodnie z art. 101 § 1 pkt 4 k.k. ustanie ich karalności
następuje z upływem 5 lat. Po drugie – że w okresie owych 5 lat wszczęto
postępowanie przeciwko skazanemu, co w myśl art. 102 k.k. spowodowało
przedłużenie przedawnienia karalności o dalsze 5 lat. Po trzecie – że uwzględniając
przytoczone reguły prawa materialnego, do przedawnienia karalności doszło: co do
czynu z art. 190 § 1 k.k. w dniu 7 listopada 2010 r., co do czynu z art. 53 i 54
ustawy o ochronie danych osobowych w zw. z art. 11 § 2 k.k. w dniu 23 lutego 2011
r., a co do czynu z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k. w dniu 1 grudnia 2010 r.
3
Po czwarte wreszcie – że przedawnienie karalności wszystkich trzech wskazanych
przestępstw nastąpiło zanim zapadł zaskarżony wyrok.
Wobec wystąpienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej w postaci
przedawnienia karalności, o której mowa w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 §
1 pkt 6 k.p.k., Sąd Najwyższy uchylił kwestionowany wyrok w zakresie dotyczącym
skazań za trzy występki zagrożone karą pozbawienia wolności nie przekraczającą 3
lat i w tej części postępowanie karne umorzył (art. 537 § 2 k.p.k.). Uchyleniem objął
również orzeczenie o karze łącznej, jako że nie utraciły mocy obowiązującej
rozstrzygnięcia dotyczące oszustwa ciągłego, za które wymierzono skazanemu
karę 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności i orzeczono wobec niego – choć w
nieodpowiedniej kolejności, bo w pkt 6, a nie w bezpośrednim powiązaniu z danym
czynem, czego wymagał wynikający z art. 413 k.p.k. postulat redagowania wyroków
w sposób zrozumiały oraz kompletności wypowiedzi w tej samej kwestii – środek
karny przewidziany w art. 41 § 2 k.k.
O kosztach procesu orzeczono po myśli art. 632 pkt 2 k.p.k.