II KK 293/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-12-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III KKN 148/96
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 293/12
POSTANOWIENIE
Dnia 20 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 20 listopada 2012 r.,
sprawy S. K. I.
skazanego z art. 204 § 2 kk i innych
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 18 kwietnia 2012 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego z dnia
23 listopada 2011 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. zwalnia skazanego z obowiązku uiszczenia kosztów
sądowych postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 18 kwietnia 2012 r., po rozpoznaniu między
innymi apelacji wniesionej przez obrońcę S. K. I. utrzymał w mocy wyrok Sądu
Okręgowego z dnia 23 listopada 2011 r.
W kasacji od wyroku Sądu Apelacyjnego obrońca skazanego w zasadzie
powtórzył zarzut sformułowany wcześniej w apelacji, to jest rażącej obrazy prawa
materialnego polegającej na stwierdzeniu, iż oskarżony nie spełnił warunków art. 60
§ 3 k.k. obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary przy zawężeniu
rozważań w tym zakresie do materiału dowodowego zgromadzonego w aktach
sprawy II Ka …, który zdaniem obrony także dawał podstawę do zastosowania tej
instytucji, gdyż S. K. I. jako sprawca współdziałający z innymi osobami w
popełnieniu przestępstw, ujawnił wobec organu powołanego do ich ścigania
2
informacje na temat tych osób, w tym również rolę jaką poszczególne osoby
odgrywały w popełnieniu czynów zabronionych, jak również istotne okoliczności
popełnienia przestępstw, przy jednoczesnym pominięciu materiału dowodowego
wykorzystanego w toku innych postępowań przygotowawczych stanowiącego
podstawę do przedstawienia zarzutów popełnienia szeregu przestępstw w tym
zbrodni co najmniej trzem osobom, co winno skutkować zastosowaniem dyspozycji
wskazanego przepisu.
W oparciu o tak sformułowany zarzut autor kasacji wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 18 kwietnia 2012 r., sygn. akt II
AKa …, w części dotyczącej S. K. I. oraz przekazanie sprawy temu sądowi do
ponownego rozpoznania z uwzględnieniem zastosowania dyspozycji art. 60 § 3 k.k.
Sąd Najwyższy, zważył co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Stosownie do treści art. 536 k.p.k. Sąd Najwyższy rozpoznaje kasację w
granicach zaskarżenia i podniesionych zarzutów, a w zakresie szerszym tylko w
wypadkach określonych w art. 435, 439 i 455 k.p.k., których nie ujawniono w
sprawie. Oczywiście, kasacja może być wniesiona przez stronę od prawomocnego
wyroku sądu odwoławczego kończącego postępowanie (art. 519 k.p.k.). Może ona
być wniesiona zarówno z powodu rażących wad prawnych, którymi jest dotknięty
jedynie wyrok sądu odwoławczego, jak i z powodu tych wad prawnych wyroku sądu
I instancji, których sąd odwoławczy nie skorygował, chociaż mógł i powinien był to
uczynić w związku z rozpoznaniem apelacji. Zarzuty podniesione w kasacji pod
adresem orzeczenia sądu I instancji podlegają rozważeniu przez sąd kasacyjny
tylko w takim zakresie, w jakim to nieodzowne dla należytego rozpoznania zarzutów
stawianych orzeczeniu sądu odwoławczego, nie jest bowiem funkcją kontroli
kasacyjnej ponowne – „dublujące” kontrolę apelacyjną – rozpoznawanie zarzutów
stawianych przez skarżącego orzeczeniu sądu I instancji (por. SN III KKN 148/96,
OSNKW 1997, nr 1 – 2, poz. 12).
Jak już wspomniano Sąd Apelacyjny utrzymał zaskarżony wyrok w mocy, a
więc nie czynił żadnych własnych ustaleń faktycznych oraz nie zmieniał kwalifikacji
prawnej przestępstw przypisanych skazanemu S. K. I. W apelacji obrońca
sformułował zarzut obrazy art. 60 § 3 k.k. polegającej na niezastosowaniu
nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec S. K. I. Obowiązkiem Sądu
odwoławczego było rozpoznanie tego zarzutu (art. 433 § 2 k.p.k.) oraz wskazanie
3
dlaczego nie uznał go za zasadny (art. 457 § 3 k.p.k.). Kasacja nie formułuje obrazy
wcześniej wspomnianych przepisów przez Sąd Apelacyjny, z czego można wnosić,
że jej autor aprobuje procedowanie Sądu odwoławczego. W opisanej sytuacji
zawarty w kasacji zarzut obrazy art. 60 § 3 k.k., jako odnoszący się bezpośrednio
do wyroku Sądu I instancji jest oczywiście bezzasadny.
Na marginesie, Sąd Najwyższy zauważa, że Sąd Apelacyjny trafnie przyjął,
iż brak było przesłanek do zastosowania w stosunku do S. K. I. instytucji
nadzwyczajnego złagodzenia kary unormowanego w art. 60 § 3 k.k. Akceptując w
pełni, prezentowaną w uzasadnieniu wyroku, ocenę prawną zarzutu obrazy art. 60
§ 3 k.k. (ponowionego w kasacji) nie ma potrzeby jej przytaczania (por. s. 23 – 24
uzasadnienia wyroku SA).
Podsumowując, Sąd Najwyższy oddalił kasację jako oczywiście bezzasadną
oraz zwolnił skazanego z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego.
POSTANOWIENIE
Dnia 20 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 20 listopada 2012 r.,
sprawy S. K. I.
skazanego z art. 204 § 2 kk i innych
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 18 kwietnia 2012 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego z dnia
23 listopada 2011 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. zwalnia skazanego z obowiązku uiszczenia kosztów
sądowych postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 18 kwietnia 2012 r., po rozpoznaniu między
innymi apelacji wniesionej przez obrońcę S. K. I. utrzymał w mocy wyrok Sądu
Okręgowego z dnia 23 listopada 2011 r.
W kasacji od wyroku Sądu Apelacyjnego obrońca skazanego w zasadzie
powtórzył zarzut sformułowany wcześniej w apelacji, to jest rażącej obrazy prawa
materialnego polegającej na stwierdzeniu, iż oskarżony nie spełnił warunków art. 60
§ 3 k.k. obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary przy zawężeniu
rozważań w tym zakresie do materiału dowodowego zgromadzonego w aktach
sprawy II Ka …, który zdaniem obrony także dawał podstawę do zastosowania tej
instytucji, gdyż S. K. I. jako sprawca współdziałający z innymi osobami w
popełnieniu przestępstw, ujawnił wobec organu powołanego do ich ścigania
2
informacje na temat tych osób, w tym również rolę jaką poszczególne osoby
odgrywały w popełnieniu czynów zabronionych, jak również istotne okoliczności
popełnienia przestępstw, przy jednoczesnym pominięciu materiału dowodowego
wykorzystanego w toku innych postępowań przygotowawczych stanowiącego
podstawę do przedstawienia zarzutów popełnienia szeregu przestępstw w tym
zbrodni co najmniej trzem osobom, co winno skutkować zastosowaniem dyspozycji
wskazanego przepisu.
W oparciu o tak sformułowany zarzut autor kasacji wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 18 kwietnia 2012 r., sygn. akt II
AKa …, w części dotyczącej S. K. I. oraz przekazanie sprawy temu sądowi do
ponownego rozpoznania z uwzględnieniem zastosowania dyspozycji art. 60 § 3 k.k.
Sąd Najwyższy, zważył co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Stosownie do treści art. 536 k.p.k. Sąd Najwyższy rozpoznaje kasację w
granicach zaskarżenia i podniesionych zarzutów, a w zakresie szerszym tylko w
wypadkach określonych w art. 435, 439 i 455 k.p.k., których nie ujawniono w
sprawie. Oczywiście, kasacja może być wniesiona przez stronę od prawomocnego
wyroku sądu odwoławczego kończącego postępowanie (art. 519 k.p.k.). Może ona
być wniesiona zarówno z powodu rażących wad prawnych, którymi jest dotknięty
jedynie wyrok sądu odwoławczego, jak i z powodu tych wad prawnych wyroku sądu
I instancji, których sąd odwoławczy nie skorygował, chociaż mógł i powinien był to
uczynić w związku z rozpoznaniem apelacji. Zarzuty podniesione w kasacji pod
adresem orzeczenia sądu I instancji podlegają rozważeniu przez sąd kasacyjny
tylko w takim zakresie, w jakim to nieodzowne dla należytego rozpoznania zarzutów
stawianych orzeczeniu sądu odwoławczego, nie jest bowiem funkcją kontroli
kasacyjnej ponowne – „dublujące” kontrolę apelacyjną – rozpoznawanie zarzutów
stawianych przez skarżącego orzeczeniu sądu I instancji (por. SN III KKN 148/96,
OSNKW 1997, nr 1 – 2, poz. 12).
Jak już wspomniano Sąd Apelacyjny utrzymał zaskarżony wyrok w mocy, a
więc nie czynił żadnych własnych ustaleń faktycznych oraz nie zmieniał kwalifikacji
prawnej przestępstw przypisanych skazanemu S. K. I. W apelacji obrońca
sformułował zarzut obrazy art. 60 § 3 k.k. polegającej na niezastosowaniu
nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec S. K. I. Obowiązkiem Sądu
odwoławczego było rozpoznanie tego zarzutu (art. 433 § 2 k.p.k.) oraz wskazanie
3
dlaczego nie uznał go za zasadny (art. 457 § 3 k.p.k.). Kasacja nie formułuje obrazy
wcześniej wspomnianych przepisów przez Sąd Apelacyjny, z czego można wnosić,
że jej autor aprobuje procedowanie Sądu odwoławczego. W opisanej sytuacji
zawarty w kasacji zarzut obrazy art. 60 § 3 k.k., jako odnoszący się bezpośrednio
do wyroku Sądu I instancji jest oczywiście bezzasadny.
Na marginesie, Sąd Najwyższy zauważa, że Sąd Apelacyjny trafnie przyjął,
iż brak było przesłanek do zastosowania w stosunku do S. K. I. instytucji
nadzwyczajnego złagodzenia kary unormowanego w art. 60 § 3 k.k. Akceptując w
pełni, prezentowaną w uzasadnieniu wyroku, ocenę prawną zarzutu obrazy art. 60
§ 3 k.k. (ponowionego w kasacji) nie ma potrzeby jej przytaczania (por. s. 23 – 24
uzasadnienia wyroku SA).
Podsumowując, Sąd Najwyższy oddalił kasację jako oczywiście bezzasadną
oraz zwolnił skazanego z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego.