Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KZ 39/12
POSTANOWIENIE
Dnia 20 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dorota Rysińska
w sprawie K. W.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 20 listopada 2012 r.,
zażalenia obrońcy skazanego,
na zarządzenie Zastępcy Przewodniczącej Wydziału Karnego-Odwoławczego Sądu
Okręgowego
z dnia 12 września 2012 r.,
odmawiające przyjęcia kasacji od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 7 grudnia 2010 r.,
p o s t a n o w i ł:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
W zażaleniu złożonym na przytaczane zarządzenie obrońca K. W. postawił
zarzut, mającego wpływ na treść rozstrzygnięcia, błędu w ustaleniach faktycznych,
polegającego na przyjęciu, że „kasacja obrońcy została złożona z uchybieniem
terminu, podczas gdy została złożona w przepisanym prawem terminie”.
Uzasadniając ten zarzut skarżący wywiódł, że został wyznaczony obrońcą z urzędu
– w celu wniesienia kasacji, względnie wydania opinii o braku podstaw do jej
wniesienia. Ponieważ postanowienie w tym przedmiocie, jak również odpis
skazującego wyroku, wraz z uzasadnieniem, został obrońcy doręczony w dniu 19
lipca 2012 r., a kasacja została przez niego wniesiona w dniu 17 sierpnia 2012 r.,
2
skarżący uważa, iż dochował 30-dniowego terminu do wniesienia tego środka
zaskarżenia. Autor zażalenia jednocześnie podkreśla, że nietrafnie w zaskarżonym
zarządzeniu uznano, iż początkiem biegu terminu wniesienia kasacji od wyroku
Sądu Okręgowego z dnia 7 grudnia 2010 r. był dzień 9 lutego 2011 r., tj. dzień
doręczenia (poprzedniemu) obrońcy z urzędu odpisu wyroku wraz z
uzasadnieniem. Stanowisko to skarżący opiera na stwierdzeniu, że zakreślony w
art. 524 § 1 k.p.k. termin „przysługuje obrońcy niezależnie od terminów biegnących
dla innych stron postępowania, w tym dla oskarżonego, a jego udzielenie przez
ustawodawcę ma na celu umożliwienie obrońcy wszechstronnego zbadania
zasadności wniesienia kasacji. Skoro zatem Sąd Okręgowy wyznaczył 3 lipca 2012
r. obrońcę z urzędu dla sporządzenia kasacji, to doręczenie mu odpisu wyroku wraz
z uzasadnieniem jest doręczeniem w rozumieniu art. 524 § 1 k.p.k. Na powyższej
podstawie obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego zarządzenia i przyjęcie kasacji
obrońcy jako wniesionej terminowo.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Argumentacja zażalenia jest chybiona i dlatego nie można go uwzględnić.
Na wstępie trzeba podkreślić, że podstawowe fakty procesowe (z których
część skarżący pomija) są w sprawie niesporne, jednak na ich podstawie nie da się
wyciągnąć prezentowanych przez obrońcę wniosków.
Bez wątpienia rację ma autor zażalenia podnosząc, że wniesienie przez
niego kasacji w dniu 17 sierpnia 2012 r., nastąpiło z dochowaniem wyznaczonego
mu do dopełnienia tej czynności terminu określonego w art. 524 § 1 zd. 1 k.p.k.
Rzecz jednak w tym, że – bez leżącego po jego stronie wskazanego tu uchybienia
– czynność ta u samych podstaw obarczona była wadą, przesądzającą o jej
bezskuteczności, jako spełniona po terminie.
Z pominiętych przez skarżącego faktów procesowych sprawy należy zatem
przytoczyć, że K.W. (odpowiadający z wolnej stopy) był obecny na rozprawie w
dniu 7 grudnia 2010 r., na której zapadł prawomocny wyrok Sądu odwoławczego.
Nie złożył on jednak wówczas wniosku o sporządzenie uzasadnienia i doręczenie
wyroku Sądu odwoławczego wraz z uzasadnieniem. Z wnioskiem tym wystąpił
natomiast, uczestniczący również w rozprawie odwoławczej, obrońca z urzędu
oskarżonego (doręczenie mu tych pism nastąpiło w dniu 9 lutego 2011r.), jednakże
nie wniósł on kasacji (obowiązek taki zresztą na nim nie ciążył – art. 84 § 2 zd. 1
3
k.p.k.). Nie uczynił tego również oskarżony, który wówczas nie wystąpił także o
wyznaczenie mu obrońcy z urzędu w celu ewentualnego wniesienia kasacji.
Wniosek taki K. W. złożył dopiero w dniu 24 maja 2012 r., a więc bez żadnej
wątpliwości zarówno po upływie 30-dniowego terminu do wniesienia kasacji –
biegnącego od dnia 9 lutego 2011 r., jak i po upływie 7-dniowego terminu do
złożenia osobistego wniosku o doręczenie wyroku wraz z uzasadnieniem –
biegnącego, zgodnie z treścią art. 524 § 1 zd. 2 k.p.k., od dnia 7 grudnia 2010 r.
Jednocześnie – jak trafnie dostrzeżono w zaskarżonym zarządzeniu – skazany,
składając obecnie wymieniony wniosek o wyznaczenie obrońcy w trybie art. 84 § 3
k.p.k., nie wystąpił jednocześnie o przywrócenie terminu do dopełnienia żadnej z
opisanych czynności.
W powyższym świetle nie może budzić najmniejszych wątpliwości, że
wyznaczenie skazanemu obrońcy z urzędu w celu ewentualnego sporządzenia i
podpisania kasacji nie znajdowało dostatecznych podstaw procesowych. Z faktu
zaś, że do tego doszło nie wynika natomiast, jak rozumuje autor zażalenia, iż w
jakiś nieokreślony, dorozumiany sposób doszło zarazem do konwalidacji terminu
przewidzianego do wniesienia kasacji. Należy przypomnieć, że terminy określone
w art. 524 § 1 k.p.k. są terminami zawitymi, co oznacza, że czynność wykonana z
uchybieniem tego terminu jest czynnością bezskuteczną (art. 122 § 1 i 2 k.p.k.).
Tak więc i wniesienie przez obrońcę niniejszej kasacji musiało okazać się
nieskuteczne, i to niezależnie od trafnego skądinąd spostrzeżenia, że termin do
wniesienia kasacji przysługuje obrońcy niezależnie od terminu biegnącego dla
oskarżonego. W każdej bowiem z tych sytuacji określone prawem terminy upłynęły,
zaś sąd nie jest uprawniony do podejmowania z urzędu czynności zmierzających
do jego przywrócenia.
Z tych wszystkich względów, nie znajdując podstaw do podważenia
zaskarżonego zarządzenia, Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.