Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KO 60/12
POSTANOWIENIE
Dnia 22 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Kazimierz Klugiewicz (przewodniczący)
SSN Dariusz Świecki
SSN Włodzimierz Wróbel (sprawozdawca)
w sprawie D. F.
skazanego z art. 18 § 1 w zw. z art. 148 § 1 k.k. z 1969r. i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej
na posiedzeniu w dniu 22 listopada 2012 r.,
kwestii wznowienia z urzędu postępowania zakończonego wyrokiem Sądu
Apelacyjnego z dnia 8 listopada 2006 r.,
utrzymującym w mocy wyrok Sądu Okręgowego
z dnia 28 kwietnia 2006 r.,
nie stwierdza podstaw do wznowienia postępowania z urzędu.
UZASADNIENIE
Skazany D. F., korzystając z instytucji określonej w art. 9 § 2 k.p.k.,
zasygnalizował zaistnienie w postępowaniu Sądu Okręgowego uchybienia
wymienionego w art. 439 § 1 pkt 10 k.p.k., które, zdaniem skazanego, powinno
skutkować wznowieniem z urzędu, na podstawie
art. 542 § 3 k.p.k., zakończonego wobec niego prawomocnie postępowania
karnego.
W ocenie skazanego, po ponownej analizie akt w sprawie rozpatrywanej
przez sądy obu instancji, skazanie go było niesprawiedliwe, gdyż część materiału
dowodowego przecząca ustaleniom wziętym za podstawę wyroku, nie stała się
podstawą orzeczenia, a ustanowiony w sprawie obrońca działał na niekorzyść
skazanego, m.in. przez brak uwzględnienia istotnych zarzutów w środku
2
odwoławczym oraz brak dostatecznej znajomości akt sprawy, przez co skuteczna
obrona w procesie miała być uniemożliwiona. Skazany zarzucił nadto, że wydanie
wyroku skazującego nastąpiło z rażącym naruszeniem art. 7 k.p.k, art. 92 k.p.k.
oraz 410 k.p.k. mającym postać dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów jego
winy oraz brak zapoznania się całego składu orzekającego z wszelkimi dowodami
zgromadzonymi w sprawie, a zwłaszcza okolicznościami umożliwiającymi
ujawnienie tożsamości świadka anonimowego i podstaw zachowania ich w
tajemnicy (art. 184 § 1 k.p.k.).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Okoliczności wskazane w sygnalizacji skazanego D. F. nie dają podstaw do
wznowienia z urzędu opisanego na wstępie postępowania. Wznowienie
postępowania z urzędu na podstawie art. 542 § 3 k.p.k. nastąpić może tylko w
przypadku ujawnienia się jednego z uchybień wymienionych w art. 439 § 1 k.p.k.
Oznacza to, że żadne inne okoliczności nie mogą być brane z urzędu przez sąd, do
którego stosowna sygnalizacja w trybie art. 9 § 2 k.p.k. była skierowana. Zawarta w
petitum pisma skazanego bezwzględna przyczyna odwoławcza, tj. art. 439 § 1 pkt
10 k.p.k. nie została w nim w żaden sposób uprawdopodobniona, a nawet trudno
doszukać się w uzasadnieniu pisma sygnalizacyjnego jakiegokolwiek dalszego do
niej nawiązania. Autor tego pisma na uzasadnienie swoich wniosków przedstawia
szereg argumentów związanych z rzekomym naruszeniem przepisów prawa
procesowego, badanie naruszenia których jest materią właściwą dla
nadzwyczajnego środka odwoławczego, jakim jest kasacja.
Analiza samego pisma skazanego oraz akt sprawy nie pozwoliła na ocenę
zachowania jego obrońcy przez pryzmat art. 439 § 1 pkt 10 k.p.k. Przekonanie
autora pisma, iż jego obrońca nierzetelnie wykonywał swoje zadania w procesie
przez brak uwzględnienia istotnych zarzutów w środku odwoławczym oraz brak
dostatecznej znajomości akt sprawy, przez co skuteczna obrona w procesie miała
być uniemożliwiona, nie są równoznaczne z wystąpieniem analizowanej,
bezwzględnej przesłanki odwoławczej. W tym miejscu podkreślić należy, że
kasacja wniesiona w sprawie wskazanej na początku uzasadnienia niniejszego
postanowienia, została uznana za oczywiście bezzasadną (sygn. akt V KK 129/07).
3
Z tych względów, uznając, że wskazywana w sygnalizacji okoliczność nie
podlega ocenie na płaszczyźnie przepisu art. 439 § 1 pkt. 10 k.p.k., Sąd Najwyższy
nie stwierdził podstaw do wznowienia ex officio.

V KO 60/12

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia