Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 313/12
POSTANOWIENIE
Dnia 28 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Sobczak
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 28 listopada 2012 r.,
sprawy D. K. i A. K.
skazanych z art. 279 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionych przez obrońcę skazanych
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 4 kwietnia 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 14 lipca 2011 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. kasację wniesioną na korzyść skazanego A. K.
pozostawić bez rozpoznania,
2. oddalić kasację wniesioną na rzecz D. K., jako
oczywiście bezzasadną,
3. obciążyć skazanych w częściach nań przypadających
kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego,
4. przyznać obrońcy z urzędu adw. H.O. na
podstawie złożonego przez niego wniosku, kwotę 450 zł
(czterystu pięćdziesięciu złotych - wliczono podatek VAT)
tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej
skazanemu D. K. przez ww. z urzędu w
postępowaniu kasacyjnym,
5. oddalić wniosek obrońcy z urzędu adw. H. O.
o zasądzenie wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie
kasacji na rzecz skazanego A. K.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2012 r., Sąd Okręgowy w II Wydziale Karnym,
po rozpoznaniu apelacji obrońcy oskarżonych A. K. i D. K., skazanych wyrokiem
2
Sądu Rejonowego z dnia 14 lipca 2011 r., utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie
wobec oskarżonych uznając apelację obrońcy za oczywiście bezzasadną.
Kasację od wymienionego wyroku Sądu Okręgowego wywiódł obrońca
oskarżonych A. K. i D. K. zaskarżając wyrok Sądu Okręgowego w punkcie I, którym
utrzymano w mocy zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w odniesieniu do obu
oskarżonych. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażące naruszenie prawa
procesowego mające istotny wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności art. 433
§ 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. przez nierozpoznanie wszystkich zarzutów
zawartych w apelacji obrońcy oraz art. 7 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k., art. 433 § 2
k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k., co wyraziło się w tym, że Sąd II instancji nie
doszukał się sprzeczności w zeznaniach świadków R. M. i A. Z., pomimo że lektura
tych zeznania nie pozostawia najmniejszej wątpliwości, co do ich jaskrawej
wewnętrznej sprzeczności.
W oparciu o przytoczone zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku oraz utrzymanego nim w mocy wyroku Sądu Rejonowego.
W złożonej przez siebie odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury
Okręgowej wniósł o oddalenie kasacji jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Analiza treści kasacji wniesionej na rzecz A. K. wskazuje, że jej przyjęcie i
przedstawienie Sądowi Najwyższemu do rozpoznania nastąpiło z rażącym
naruszeniem art. 530 § 2 k.p.k. Wniesiona w sprawie skarga kasacyjna jest bowiem
niedopuszczalna z mocy ustawy. Przepis art. 523 k.p.k. określając podstawy
kasacji, określa także przedmiotowe ograniczenia, przez wskazanie kategorii
spraw, w których kasacja może być wniesiona przez strony na całkowicie
odmiennych zasadach niż wynikające z ogólnej reguły zawartej w art. 519 k.p.k.
Ograniczenie takie wynika w szczególności z treści przepisu art. 523 § 2 k.p.k., w
myśl którego kasacja na korzyść może być wniesiona jedynie w razie skazania
oskarżonego za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe na karę pozbawienia
wolności bez warunkowego zawieszenie jej wykonania, a ograniczenie to nie
dotyczy kasacji wniesionej z powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k. lub
przez podmiot wymieniony w art. 521 k.p.k. (por. art. 523 § 4 k.p.k.). Tymczasem w
sprawie niniejszej A. K. został skazany na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia
wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na 5 – letni okres próby.
3
Stosownie do treści art. 523 § 2 k.p.k. oraz art. 523 § 4 pkt.1 k.p.k. kasacja
na korzyść osoby prawomocnie skazanej, w przypadku wymierzenia kary
pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, może być
wniesiona tylko w sytuacji, gdy skarżący oprze ją na zaistnieniu w toku
postępowania odwoławczego uchybienia określonego w art. 439 k.p.k. W kasacji
wniesionej przez obrońcę skazanego A. K. nie sformułowano zarzutu naruszenia
przepisu art.439 k.p.k. przez sąd odwoławczy, tak w treści zarzutów kasacyjnych,
jak też w uzasadnieniu tego nadzwyczajnego środka zaskarżenia. W tej sytuacji
stwierdzić trzeba, że kasacja jest niedopuszczalna ( art. 523 § 2 k.p.k.), co winno
skutkować wydaniem przez prezesa sądu odwoławczego zarządzenia o odmowie
jej przyjęcia. Wobec faktu, iż kasacja została jednak przyjęta, Sąd Najwyższy
zobligowany był – w oparciu o treść art. 531 § 1 k.p.k. w zw. z art. 523 § 2 k.p.k. -
do pozostawienia jej bez rozpoznania.
Na uwzględnienie nie zasługuje także wniosek obrońcy o zasądzenie
wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie kasacji. Sąd Najwyższy, wskazywał
już w swych orzeczeniach, iż sporządzenie i wniesienie niedopuszczalnego
nadzwyczajnego środka zaskarżenia przez obrońcę z urzędu, nie daje podstawy do
przyznania wynagrodzenia za taką czynność, albowiem Skarb Państwa nie może
ponosić finansowych skutków podejmowania przez podmiot fachowy czynności
prawnie niedopuszczalnych (por. np. postanowienia SN: z 17.02.2005r., IV KK
418/04, OSNwSK 2005/1/387; z 24.04.2007r., IV KK 98/07, Prok. I Pr. 2007, z.10,
poz.20).
Kasacja wniesiona na rzecz skazanego D. K. jest oczywiście bezzasadna w
rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k. i podlega oddaleniu.
Wprawdzie podnoszone w kasacji zarzuty wskazują na obrazę prawa
procesowego, to jednak  jak słusznie zauważono w pisemnej odpowiedzi na
kasację - w istocie godzą one w ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, a
w konsekwencji w prawidłowość poczynionych ustaleń faktycznych. Zarzuty
adresowane bezpośrednio wobec orzeczenia sądu odwoławczego ograniczają się
do wskazania rzekomej obrazy przepisów art. 457 § 3 k.p.k. i art. 433 § 2 k.p.k.
Analiza treści tych zarzutów, połączonych z uzasadnieniem kasacji, pozwala jednak
na stwierdzenie, że podnoszone uchybienia nie miały miejsca, bowiem sąd
odwoławczy rozpoznał wszystkie zarzuty apelacyjne i wskazał dlaczego ich nie
4
uwzględnił. Stanowisko skarżącego dowodzi jedynie braku akceptacji dla wywodów
sądu odwoławczego.
Powołując się na poszczególne karty z akt sprawy, na których znajdują się
zeznania świadka R. M. i A. Z. oraz dowody z opinii daktyloskopijnych, obrońca
kwestionuje ustalenia faktyczne i zarzuca Sądowi II instancji jaskrawą sprzeczność
w ocenie dowodów z zeznań tych świadków. Obrońca nie wykazuje przy tym w jaki
sposób procedowanie Sądu Okręgowego naruszyło powołane w kasacji przepisy
oraz jaki to miało ewentualny wpływ na treść orzeczenia.
Ponadto odnosząc się do zawartego w apelacji obrońcy skazanego zarzutu
obrazy art. 7 k.p.k., sąd odwoławczy zasadnie wskazał na jego nietrafność i
prawidłowo uzasadnił swoje stanowisko. Wbrew zarzutom skarżącego,
niekorzystne dla skazanego ustalenia faktyczne uwzględniały całokształt
zgromadzonego materiału dowodowego i logicznie wynikały z treści
przeprowadzonych dowodów. Odmienny punkt widzenia zaprezentowany w
uzasadnieniu kasacji stanowi jedynie bezpodstawną polemikę z prawidłowym
stanowiskiem sądu odwoławczego.
Kasacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym i z tego względu podlega
oddaleniu na podstawie art. 535 § 3 k.p.k.