Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 43/12
POSTANOWIENIE
Dnia 28 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski (przewodniczący)
SSN Józef Dołhy (sprawozdawca)
SSA del. do SN Dariusz Czajkowski
Protokolant Barbara Kobrzyńska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Jerzego Engelkinga,
w sprawie D. G.
skazanego z art. 280 § 1 i in.kk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 28 listopada 2012 r.,
kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Okręgowego w S.
z dnia 29 września 2009 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w S.
z dnia 20 listopada 2008 r.,
1. oddala kasację;
2. zwalnia skazanego od ponoszenia kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego;
3. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz obrońców z urzędu:
a) adw. J. Z.-L. - Kancelaria Adwokacka kwotę 442,80 zł
(słownie: czterysta czterdzieści dwa złote osiemdziesiąt groszy),
w tym 23% podatku VAT, tytułem wynagrodzenia za sporządzenie
i wniesienie kasacji;
b) adw. A. P. - Kancelaria Adwokacka kwotę 738 zł (słownie:
siedemset trzydzieści osiem złotych), w tym 23 % podatku VAT
tytułem wynagrodzenia za obronę przed Sądem Najwyższym.
UZASADNIENIE
2
Wyrokiem Sądu Rejonowego w S. z dnia 20 listopada 2008 r. D. G. skazany
został za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zb. z art. 276
k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. z karę 4 lat i 6 miesięcy
pozbawienia wolności.
Od tego wyroku apelację wnieśli oskarżony i jego obrońca podnosząc
zarzuty obrazy prawa procesowego, błędu w ustaleniach faktycznych oraz rażącej
niewspółmierności kary.
Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 29 września 2009 r., utrzymał w mocy
zaskarżony wyrok, uznając apelacje za oczywiście bezzasadne.
W kasacji od tego wyroku obrońca skazanego zarzucił rażące naruszenie
prawa procesowego w postaci art. 451 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. polegające na
naruszeniu materialnego prawa oskarżonego do obrony w postępowaniu
odwoławczym, wyrażające się w rozpoznaniu sprawy pod nieobecność
oskarżonego pozbawionego wolności, którego nie pouczono o uprawnieniach z art.
451 k.p.k. W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Brak podstaw do przyjęcia, że w niniejszej sprawie doszło do rażącego
naruszenia przepisów prawa procesowego – art. 451 k.p.k. i art. 6 k.p.k., a tym
bardziej do przyjęcia, czy ewentualne naruszenie tych przepisów mogło mieć
istotny wpływ na treść zaskarżonego kasacją wyroku Sądu Okręgowego w S. Z akt
sprawy jednocześnie wynika, że skazany D. G. zwolniony został z Zakładu Karnego
w G. w dniu 15 grudnia 2008 r. W sporządzonej osobiście apelacji, wysłanej w dniu
23 grudnia 2008 r., wskazał jako adres zamieszkania – S. ul. B. 5A/2 (k. 621, 627).
W nieustalonym terminie skazany wyjechał do Szwecji, o czym wbrew obowiązkowi
wynikającemu z art. 75 § 1 k.p.k., nie powiadomił Sądu. W dniu 28 kwietnia 2009 r.
na terenie Szwecji D. G. został tymczasowo aresztowany, a następnie wyrokiem z
dnia 24 czerwca 2009 r. skazany w pierwszej instancji, za przestępstwa
narkotykowe na karę 3 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności, wyrok ten został
utrzymany w mocy przez sąd II instancji w dniu 26 sierpnia 2009 r.
Sąd Okręgowy procedował w postępowaniu odwoławczym z zachowaniem
wszelkich reguł procesowych. I tak w dniu 28 kwietnia 2009 r. Sąd ustalił, że
skazany nie przebywa w żadnym Zakładzie Karnym lub Areszcie Śledczym na
3
terenie Polski (k. 656). W dniu 15 czerwca 2009 r. na adres zamieszkania podany
w apelacji wysłano skazanemu zawiadomienie o terminie rozprawy.
Pismo zwrócono sądowi 13 lipca 2009 r. jako nie podjęta w terminie.
Na rozprawie w dniu 28 lipca 2009 r., z uwagi na brak możliwości
stwierdzenia, czy zawiadomienie to zostało prawidłowo podwójnie awizowane,
podjęto decyzję o odroczeniu rozprawy. Kolejny termin rozprawy apelacyjnej
wyznaczono na dzień 29 września 2009 r. Skazanemu wysłano stosowne
zawiadomienie w dniu 6 sierpnia 2009 r., pismo to zostało zwrócone w dniu 27
sierpnia 2009 r. z adnotacją poczty o podwójnym awizowaniu (k. 652, 654).
Ustalono nadto, że skazany nie przebywa w żadnym Zakładzie Karnym lub
Areszcie Śledczym na terenie kraju (k. 656). W rozprawie apelacyjnej w dniu 29
września 2009 r. uczestniczył obrońca z urzędu (k. 658).
W świetle powyższego bezsporne jest, że D. G. co najmniej od dnia 24
czerwca 2009 r. (data wyroku Sądu Szwedzkiego pierwszej instancji) miał pełną
możliwość zawiadomienia Sądu Odwoławczego o swojej sytuacji.
W realiach sprawy nie sposób zatem przyjąć, by zmaterializował się
obowiązek wynikający z treści art. 451 k.p.k. W rozprawie odwoławczej brał udział
obrońca z urzędu, zatem brak podstaw do przyjęcia, iż doszło do rażącego
naruszenia prawa do obrony.
Z tych motywów Sąd Najwyższy oddalił kasację.