Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2013r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 kwietnia 2013r. w S.

sprawy M. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o przywrócenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy

w związku z odwołaniem M. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 14 września 2012 r. znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przywraca M. C. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres 1 września 2012r. do 31 sierpnia 2013r.

sygn. akt III U 644/12

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. decyzją z dnia 14.09.2012r. odmówił M. C. prawa do wznowienia wypłaty renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu wskazał, że zgodnie z art. 61 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. jedn. Dz.U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227), prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy. Orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 10.09.2012r. ustalono jednak, że M. C. nie jest niezdolny do pracy. W związku z tym odmówiono przywrócenia prawa do świadczenia.

W odwołaniu od tej decyzji M. C. dowodził, że jest jednak niezdolny do pracy. Na skutek bowiem różnych schorzeń i dolegliwości neurologicznych związanych z kręgosłupem oraz kończynami dolnymi i górnymi, nie może pracować w swoim wyuczonym zawodzie malarza budowlanego.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, uzasadniając jak w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy w Suwałkach ustalił i zważył, co następuje:

Odwołanie należało uznać za uzasadnione.

Prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega zgodnie z art. 61 ustawy o emeryturach i rentach z FUS przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od jego ustania ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy. Odwołującego zaś należało uznać za nadal częściowo niezdolnego do pracy.

Na potrzeby Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oceny niezdolności do pracy, stosownie do art. 14 ust. 1, 2a i 2e ustawy o emeryturach i rentach z FUS, dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik Zakładu, a gdy osoba zainteresowana wniesie od tego orzeczenia sprzeciw – komisja lekarska Zakładu. Na potrzeby natomiast postępowania sądowego stosownej oceny niezdolności do pracy dokonują na podstawie art. 278 kpc biegli lekarze sądowi.

Dwa zespoły ;biegłych sądowych uznało natomiast, że stwierdzone u odwołującego się schorzenia i stopień ich nasilenia klinicznego powodują u niego częściową niezdolność do pracy zarobkowej od 1.09.2012r. do 31.08.2013r. (jeden rok). Pierwszy zespół biegłych lekarzy sądowych z listy Sądu Okręgowego w Suwałkach w osobach K. J. z zakresu neurologii i G. K. z zakresu ortopedii rozpoznał u odwołującego się przepuklinę krążka międzykręgowego L5-S1 oraz dyskopatię wielopoziomową L2-L3, L3-L4 i L4-L5, stenozę kanału kręgowego na poziomie L4-L5 operowaną w 2000r., zespół bólowy korzeniowy z objawami ubytkowymi okolicy L-S, przepuklinę krążka międzykręgowego C3-C4 i C4-C5, pourazową artrozę łokcia prawego z niewielkim ograniczeniem funkcji, zagojone złamanie prawej rzepki bez ograniczeń funkcji oraz stan po operacji prawej stopy końsko-szpotawej. Drugi zespół biegłych sądowych z listy Sądu Okręgowego w Białymstoku w osobach T. P. z zakresu neurologii i C. K. z zakresu ortopedii i traumatologii, rozpoznał u odwołującego się przepuklinę krezka L5/S1 z objawami rwy kulszowej lewostronnej i wielopoziomową dyskopatię lędźwiową, przebytą operację stenozy kanału kręgowego L4/L5 w roku 2000, dyskopatię szyjną C3/C4, C4/C5 z zespołem bólowym i ograniczeniem ruchomości w odcinku szyjnym, przykurcz stawu łokciowego prawego po przebytym złamaniu nasady dolnej kości ramieniowej prawej, ucisk nerwu łokciowego na poziomie łokcia prawego i wygojone złamanie rzepki. Rozpoznane schorzenia przez dwa zespoły biegłych są tożsame bądź bardzo podobne. Tak jednak pierwszy, jak i drugi zespół biegłych lekarzy nie miał wątpliwości, że odwołujący się jest nadal częściowo niezdolny do pracy zarobkowej, a jego stan zdrowia nie uległ poprawie w stosunku do badań z 2009r. Wbrew więc stanowisku organu rentowego nie można odwołującego się uznać za zdolnego do pracy.

Organ rentowy za pośrednictwem Przewodniczącego Komisji Lekarskich ZUS podnosił w sprawie, że stwierdzone u odwołującego się schorzenia nie dają podstaw do uznania go za długotrwale niezdolnego do pracy, ponieważ już dawno nie pracuje w wyuczonym zawodzie malarza budowlanego, a od ośmiu lat jako ochroniarz. Pracę zaś zmienił z powodu rynku pracy, a nie z przyczyn zdrowotnych. Stąd z uwagi na wykonywanie innej pracy, do której został dopuszczony przez lekarza medycyny pracy, opinii biegłych lekarzy podzielić nie można. Stanowiska takiego jednak uwzględnić nie można było, gdyż w takim samym stanie faktycznym odwołujący się w 2009r. otrzymał prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy. Od tego zaś czasu nic w stanie zdrowia odwołującego nie zmieniło się. Jego stan zdrowia nie uległ poprawie. Uznanie więc obecnie, żę odwołujący się jest zdolny do pracy, byłoby zupełnie odmienną oceną stanu rzeczy w sprawie, czego czynić nie można, zwłaszcza że dwa zespoły biegłych lekarzy sądowych uznały odwołującego się za częściowo niezdolnego do pracy.

Jak natomiast wypowiedział się Sąd Najwyższy, choćby w wyroku z dnia 14.03.2007r. III U 130/06 (LEX 368973), ustaleń w sprawie o świadczenie rentowe w zakresie medycznym nie można oprzeć wbrew opinii biegłych lekarzy sądowych. Jak czytamy w tym wyroku dopiero ustalenia biegłych lekarzy sądowych dostarczają sądowi wiedzy specjalistycznej koniecznej do dokonania oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o świadczenia rentowe, w tym rodzaju występujących schorzeń, stopnia ich zaawansowania i nasilenia związanych z nimi dolegliwości.

Sąd zaś podzielił opinię biegłych sądowych, gdyż są jasne i logiczne. Zostały przy tym sporządzone przez lekarzy odpowiedniej specjalności. Sąd nie miał zresztą powodów aby tych opinii nie podzielić, ponieważ nie zawierają żadnych sprzeczności i opierają się na przeprowadzonych badaniach odwołującego się.

Wskazać jeszcze należy, że choć ktoś pracuje, to nie znaczy, że nie można uznać go za częściowo niezdolnego do pracy. Wszakże częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która – stosownie do art. 12 ust. 1 i 3 powołanej ustawy o emeryturach i rentach z FUS – z powodu naruszenia sprawności organizmu utraciła w znacznym stopniu zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Częściowo więc niezdolna do pracy osoba może pracować. Tylko całkowicie niezdolna do pracy osoba, stosownie do art. 12 ust. 2 tej wskazanej ustawy, traci zdolność do wykonywania jakiekolwiek pracy. Skoro więc odwołujący się, jak wskazują okoliczności sprawy, pracuje w ochronie w charakterze stróża, a nie dyplomowanego ochroniarza, to nie może być w stosunku do niego mowy o tym, że jest zdolny do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Przecież acz wykonywana przez niego praca wymaga dobrego słuchu i ostrości wzroku, co podkreślał Przewodniczący Komisji Lekarskich ZUS, to jednak jest pracą lekką i w zasadzie nie wymagającą praktycznie żadnych większych kwalifikacji. Przy tym jest pracą, co też Przewodniczący zauważył, siedzącą i wykonywaną w warunkach pracy chronionej. Gdyby tymczasem stwierdzone w stosunku do niego schorzenia umożliwiałyby jego przekwalifikowanie, takie w stosunku do niego powinno być orzeczone, a na przestrzeni lat nie zostało.

Mając zatem to wszystko na względzie, Sąd Okręgowy na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał odwołującemu się prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1.09.2012r., czyli od dnia, z którym upłynął mu okres pobierania renty wcześniej przyznanej.

PW/mmw