III KO 103/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-12-2012
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KO 103/12
POSTANOWIENIE
Dnia 5 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący)
SSN Roman Sądej (sprawozdawca)
SSN Dariusz Świecki
na posiedzeniu – bez udziału stron – w dniu 5 grudnia 2012r.,
po rozpoznaniu w sprawie E.R., oskarżonego o czyn z art. 297 § 1 k.k. i in.,
wystąpienia Sądu Rejonowego w L. z dnia 11 października 2012r. o
przekazanie sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu ze
względu na dobro wymiaru sprawiedliwości (sygn. III K …),
na podstawie art. 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł :
przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w B.
UZASADNIENIE
Inicjatywa Sądu Rejonowego była uzasadniona. Akt oskarżenia przeciwko E.
R. wniesiony został w czerwcu 2005r. W listopadzie 2010 r. postępowanie
przeciwko oskarżonemu zostało zawieszone, z uwagi na zły stan zdrowia,
uniemożliwiający jego udział w rozprawie (k. 1673).
Od tego czasu kilkakrotnie Sąd Rejonowy uzyskiwał opinie biegłych z
zakresu medycyny, co do możliwości stawiennictwa oskarżonego na rozprawę. W
opiniach tych formułowano wnioski o takiej możliwości, ale jednocześnie
przeciwwskazania do odbywania przez oskarżonego długich podróży. W ostatniej
opinii z dnia 10 września 2012 r., po wskazaniu licznych schorzeń, biegły wprost
stwierdził, że „badany w obecnym stanie zdrowia nie jest zdolny do odbycia
podróży do Sądu w L.; może natomiast uczestniczyć w rozprawie w Sądzie w B. ”
2
(1766 v). Taka opinia legła u podstaw wystąpienia Sądu miejscowo właściwego z
niniejszą inicjatywą przekazania sprawy innemu sądowi równorzędnemu.
Biorąc pod uwagę upływ czasu od wniesienia aktu oskarżenia, szczegółowo
udokumentowany stan zdrowia E. R. oraz podjęte przez Sąd Rejonowy czynności
procesowe zmierzające do ustalenia możliwości przeprowadzenia postępowania
jurysdykcyjnego należy uznać, że inicjatywa Sądu była uzasadniona. Zasadnie Sąd
Rejonowy powołał liczne judykaty Sądu Najwyższego, przyjmujące za celowe
wykorzystanie możliwości przewidzianych w art. 37 k.p.k. w sytuacjach
analogicznych do przedmiotowej. Skoro w sądzie miejscowo właściwym brak
realnych perspektyw rozpoznania sprawy, ale możliwość taka istnieje w przypadku
przekazania jej do sądu położonego w pobliżu miejsca zamieszkania oskarżonego,
to dobro wymiaru sprawiedliwości przemawia za takim rozstrzygnięciem. Dobro w
postaci realizacji podstawowych celów postępowania karnego, określonych w art. 2
k.p.k., niewątpliwie stoi ponad zasadą rozpoznania sprawy przez sąd ustawowo
właściwy.
Sąd Rejonowy również zasadnie wskazał, co dostrzeżono także w opinii
biegłego, że wobec zamieszkiwania przez E. R. w W., zasadne jest przekazanie
sprawy Sądowi Rejonowemu w B.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy orzekł jak w części
dyspozytywnej postanowienia.
POSTANOWIENIE
Dnia 5 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący)
SSN Roman Sądej (sprawozdawca)
SSN Dariusz Świecki
na posiedzeniu – bez udziału stron – w dniu 5 grudnia 2012r.,
po rozpoznaniu w sprawie E.R., oskarżonego o czyn z art. 297 § 1 k.k. i in.,
wystąpienia Sądu Rejonowego w L. z dnia 11 października 2012r. o
przekazanie sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu ze
względu na dobro wymiaru sprawiedliwości (sygn. III K …),
na podstawie art. 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł :
przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w B.
UZASADNIENIE
Inicjatywa Sądu Rejonowego była uzasadniona. Akt oskarżenia przeciwko E.
R. wniesiony został w czerwcu 2005r. W listopadzie 2010 r. postępowanie
przeciwko oskarżonemu zostało zawieszone, z uwagi na zły stan zdrowia,
uniemożliwiający jego udział w rozprawie (k. 1673).
Od tego czasu kilkakrotnie Sąd Rejonowy uzyskiwał opinie biegłych z
zakresu medycyny, co do możliwości stawiennictwa oskarżonego na rozprawę. W
opiniach tych formułowano wnioski o takiej możliwości, ale jednocześnie
przeciwwskazania do odbywania przez oskarżonego długich podróży. W ostatniej
opinii z dnia 10 września 2012 r., po wskazaniu licznych schorzeń, biegły wprost
stwierdził, że „badany w obecnym stanie zdrowia nie jest zdolny do odbycia
podróży do Sądu w L.; może natomiast uczestniczyć w rozprawie w Sądzie w B. ”
2
(1766 v). Taka opinia legła u podstaw wystąpienia Sądu miejscowo właściwego z
niniejszą inicjatywą przekazania sprawy innemu sądowi równorzędnemu.
Biorąc pod uwagę upływ czasu od wniesienia aktu oskarżenia, szczegółowo
udokumentowany stan zdrowia E. R. oraz podjęte przez Sąd Rejonowy czynności
procesowe zmierzające do ustalenia możliwości przeprowadzenia postępowania
jurysdykcyjnego należy uznać, że inicjatywa Sądu była uzasadniona. Zasadnie Sąd
Rejonowy powołał liczne judykaty Sądu Najwyższego, przyjmujące za celowe
wykorzystanie możliwości przewidzianych w art. 37 k.p.k. w sytuacjach
analogicznych do przedmiotowej. Skoro w sądzie miejscowo właściwym brak
realnych perspektyw rozpoznania sprawy, ale możliwość taka istnieje w przypadku
przekazania jej do sądu położonego w pobliżu miejsca zamieszkania oskarżonego,
to dobro wymiaru sprawiedliwości przemawia za takim rozstrzygnięciem. Dobro w
postaci realizacji podstawowych celów postępowania karnego, określonych w art. 2
k.p.k., niewątpliwie stoi ponad zasadą rozpoznania sprawy przez sąd ustawowo
właściwy.
Sąd Rejonowy również zasadnie wskazał, co dostrzeżono także w opinii
biegłego, że wobec zamieszkiwania przez E. R. w W., zasadne jest przekazanie
sprawy Sądowi Rejonowemu w B.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy orzekł jak w części
dyspozytywnej postanowienia.