Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 283/12
POSTANOWIENIE
Dnia 5 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jarosław Matras
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 5 grudnia 2012 r.,
sprawy T. S. oraz T. K.
skazanych z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 56 ust.1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii i in.
z powodu kasacji wniesionych przez obrońców obu skazanych
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 13 marca 2012 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 4 października 2011 r.
Postanowił:
I. Oddalić obie kasacje, jako oczywiście bezzasadne;
II. Obciążyć skazanych kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego, w tym wydatkami tego postępowania w częściach
równych.
UZASADNIENIE
(ograniczone do kasacji skazanego T. S. – tylko od tego skazanego został złożony
wniosek)
Wyrokiem z dnia 4 października 2011 r., Sąd Rejonowy w C. wymierzył
oskarżonemu T. S. kary za 12 przestępstw przypisanych mu już wyrokiem tego
2
Sądu z dnia 4 maja 2010 r., (przestępstwa te opisano w pkt od 68 do 79 akt II K …,
a w obecnym wyroku rozstrzygnięcia o karze miały numerację XXXII –XLII ). Jako
karę łączną wymierzył karę 2 lat pozbawienia wolności, której wykonanie
warunkowo zawiesił na okres próby 5 lat i na ten czas oddał oskarżonego pod
dozór kuratora sądowego.
Apelację od tego wyroku w zakresie orzeczenia o karze na niekorzyść
oskarżonego wniósł prokurator. Zarzucając wyrokowi w odniesieniu do
oskarżonego S. rażącą niewspółmierność orzeczonej kary jednostkowej za czyn
opisany w pkt XXXII w rozmiarze roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz
kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności w stosunku do stopnia winy i społecznej
szkodliwości oraz celów kary w zakresie jej indywidualnego oraz społecznego
oddziaływania, wniósł o zmianę wyroku i wymierzenie T. S. za czyn opisany w pkt
XXXII kary 3 lat pozbawienia wolności oraz kary łącznej 3 lat i 6 miesięcy
pozbawienia wolności.
Po rozpoznaniu tej apelacji Sąd Okręgowy w B. wyrokiem z dnia 13 marca
2012 r., zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że podwyższył karę pozbawienia
wolności za czyn z pkt XXXII do dwóch lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaś
karę łączną do lat 2 i 9 miesięcy.
Kasację od tego wyroku wniósł obrońca skazanego T. S. Zaskarżając wyrok
w całości zarzucił wyrokowi rażące naruszenie prawa mające wpływ na treść
orzeczenia, a to:
- naruszenia art. 433 § 2 k.p.k. poprzez lapidarne odniesienie się do
poczynionych ustaleń,
- naruszenie art. 410 k.p.k. poprzez oparcie zaskarżonego orzeczenia na
bliżej nieznanych okolicznościach,
- naruszenie art. 424 k.p.k. poprzez nie wskazanie jakie fakty sad uznał za
udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach,
poprzez nie wskazanie okoliczności jakie miał sąd na względzie przy wymiarze
kary,
- naruszenie art. 440 k.p.k., art. 438 pkt 4 k.p.k. poprzez wymierzenie kary
rażącą niewspółmiernej w stosunku do zarzucanych skazanemu czynów, warunków
osobistych skazanego i jego wieku,
3
- rażące naruszenie przepisów prawa materialnego art. 53 k.k. poprzez
wymierzenie oskarżonemu kary za czyn bez uwzględnienia przesłanek z przepisu
tego wynikających.
Podnosząc takie zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku
w całości i przekazanie sprawy właściwemu sądowi do ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Okręgowej w odpowiedzi na kasację wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się oczywiście bezzasadna, co obligowało do jej oddalenia
w trybie z art. 535 § 3 k.p.k. Na wstępie stwierdzić należy, że w toku postępowania
w sprawie /…/ Sąd Rejonowy w C., wobec wcześniejszego prawomocnego
stwierdzenia popełnienia przestępstw przez skazanego w sprawie /…/ tego sądu,
orzekał tylko w zakresie kar za te przestępstwa. Wyrok ten nie został zaskarżony
przez skazanego, a wywiedziona została tylko apelacja na niekorzyść skazanego w
zakresie wymiaru kary. Zakresem zaskarżenia kasacją mogła być objęta zatem
tylko ta część wyroku sądu odwoławczego, w której doszło do pogorszenia sytuacji
skazanego (art. 520 § 2 k.p.k., por. OSNKW 1996, z.9-10, poz.68). Od strony
formalnej kasacja mogła być zatem skierowana tylko w odniesieniu do orzeczenia o
karze, a zarzuty tego nadzwyczajnego środka zaskarżenia musiałyby wskazywać
na rażące naruszenie prawa przy zmianie wyroku (podwyższeniu kar) przez sąd II
instancji. Tymczasem żaden z podniesionych zarzutów nie ma takiego charakteru.
Zupełnie nie wiadomo bowiem na czym ma polegać naruszenie art. 433 § 2 k.p.k.
oraz oparcie się na nieznanych okolicznościach (art. 410 k.p.k.). Zważywszy na to,
iż treścią zarzutu kasacji nie może być niewspółmierność kary, zarzut naruszenia
art. 440 k.p.k. oraz art. 438 pkt 4 k.p.k. jest w istocie niedopuszczalny (art. 523 § 1
k.p.k.), podobnie jak zarzut obrazy art. 53 k.k., który to przepis na charakter
dyrektywy wymiaru kary. Chybiony jest także zarzut obrazy art. 424 k.p.k. O ile
bowiem nawet przyjąć, że skarżącemu chodziło o tę część uzasadnienia wyroku, w
której sąd II instancji w zakresie w jakim wydaje orzeczenie o charakterze
reformatoryjnym powinien także spełnić wymogi określone w art. 424 § 2 (obok tych
z art. 457 § 3 k.p.k.), to stwierdzić należy, iż uzasadnienie wyroku, chociaż
lakoniczne, to jednak czyni zadość tej regule. Trzeba mieć bowiem na uwadze, że
zarzut apelacji prokuratora oparty był na niewłaściwej ocenie stopnia społecznej
szkodliwości czynu z pkt XXXII oraz pominięciu celów kary w zakresie
4
indywidulanego oraz społecznego oddziaływania; argumentacja tego zarzutu była
rozwinięta w uzasadnieniu apelacji. W uzasadnieniu wyroku sąd II instancji wskazał
na zasadność apelacji, zaś odnosząc się do apelacji przywołał zakres i
„wszechstronność” (działanie w zakresie 4 rodzajów środków) przestępczej
działalności skazanego, jak również działanie z wieloma osobami, uczestniczenie w
obrocie znacznymi ilościami środków psychotropowych i odurzających oraz
uczynienie sobie stałego źródła dochodu. Niewątpliwie wskazanie na te
okoliczności stanowi wyjaśnienie, dlaczego odmiennie oceniono stopień społecznej
szkodliwości czynu z pkt XXXII (sąd uznał, że czyn ten przejawia się bardzo
znacznym stopniem społecznej szkodliwości - strona 27 uzasadnienia). W sytuacji,
gdy sąd ten wskazał zatem z jakich powodów podwyższa karę jednostkową, a
następnie karę łączną (brak podstaw do pełnej absorpcji), to nie sposób uznać, że
uzasadnienie w tej części rażąco narusza przepis art. 424 § 2 k.p.k. w zw. z art.
457 § 3 k.p.k.
Z tych powodów należało orzec jak w postanowieniu.