Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 314/12
POSTANOWIENIE
Dnia 5 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Barbara Skoczkowska
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2012 r.
sprawy T. K.
skazanego za popełnienie przestępstwa z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1
k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia 4 kwietnia 2012 r.,/…/ ,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w K. z dnia 19 października
2011 r.
Postanowił:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. C. z
Kancelarii Adwokackiej kwotę 442,80 zł (czterysta
czterdzieści dwa zł 80/100), w tym 23 % podatku VAT, z
tytułu wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie kasacji;
3. zwolnić T. K. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa
kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
2
Kasacja wniesiona przez obrońcę skazanego T. K. jest oczywiście
bezzasadna w rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k.
Na wstępie należy zauważyć, że kasacja sporządzona przez obrońcę
skazanego błędnie wskazuje zarzuty zarówno rażącego naruszenia prawa
materialnego (art. 1 § 1 i 3 k.k. oraz art. 9 § 1 k.k.), jak i prawa procesowego (art.
410 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k.). Sąd Najwyższy wielokrotnie już wyrażał pogląd, że
obraza prawa materialnego może mieć miejsce wtedy, gdy do prawidłowo
ustalonego stanu faktycznego, nie zastosowano właściwego przepisu prawa
materialnego, natomiast nie zachodzi taka obraza, kiedy wadliwość zaskarżonego
orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę lub
naruszenia przepisów prawa procesowego (por. m. in. wyroki Sądu Najwyższego: z
dnia 23 lipca 1974 r., V KR 212/74, OSNKW 1974, z. 12, poz. 233; z dnia 9
października 1980 r., Rw 342/80, OSNPG 1981, z. 8-9, poz. 103; z dnia 12
października 1983 r., V KKN 213/83, OSNPG 1984, z. 4, poz. 43; postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2002 r., V KKN 21/01, LEX nr 53005).
Stwierdzić również należy, że zarzuty podniesione przez obrońcę skazanego w
kasacji, są skierowane przede wszystkim przeciwko rozstrzygnięciu Sądu I
instancji, co potwierdza również treść uzasadnienia tego środka zaskarżenia, które
sprowadza się do kwestionowania poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych.
Sąd Najwyższy natomiast już wielokrotnie podkreślał, że kasacja jest
nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, który w żadnym razie nie służy
trzecioinstancyjnej kontroli orzeczenia Sądu I instancji.
Jak słusznie wskazał w odpowiedzi na kasację prokurator, zawarte w kasacji
zarzuty stanowią w istocie polemikę z ustaleniami poczynionymi przez Sąd I
instancji i oceną prawną zachowań skazanego, omówioną, wbrew twierdzeniem
skarżącego, w sposób szczegółowy przez tenże Sąd.
Odnosząc się do poszczególnych zarzutów przypomnieć należy, że przepis
art. 410 k.p.k. nie ma zastosowania w postępowaniu apelacyjnym, chyba że w tej
fazie procesu zapadnie wyrok zmieniający uprzednie orzeczenie, dlatego też nie
mogło w niniejszej sprawie dojść w postępowaniu odwoławczym do naruszenia
tego przepisu. Natomiast Sąd I instancji w sposób bardzo obszerny uzasadnił
swoje przekonanie o tym, że skazany popełnił zarzucane mu przestępstwo, biorąc
za podstawę swoich ustaleń całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy.
Sąd ten w sposób wyczerpujący wykazał, że T. K. działał wspólnie i w
3
porozumieniu z pozostałymi oskarżonymi, z którymi wspólnie sprawował władztwo
nad przedmiotami pochodzącymi z kradzieży, a więc nabył je w rozumieniu art. 291
§ 1 k.k. oraz wskazał na okoliczności, które jego zdaniem świadczyły o istnieniu po
stronie oskarżonego zamiaru bezpośredniego popełnienia przypisanego mu
przestępstwa. Analiza natomiast uzasadnienia orzeczenia Sądu odwoławczego
pozwala jednoznacznie stwierdzić, że Sąd ten rozważył w sposób prawidłowy,
logiczny oraz zgodny z obowiązującą procedurą zarzuty wskazane w apelacji
oskarżonego, w tym związane z ustaleniami faktycznymi, a więc również ze stroną
podmiotową czynu i zamiarem z jakim on działał.
Za całkowicie chybione należy także uznać twierdzenia skarżącego o rażącej
obrazie przepisu art. 5 § 2 k.p.k. W tym miejscu należy jedynie przypomnieć
obrońcy, że art. 5 § 2 k.p.k. nie dotyczy wątpliwości samej strony procesowej co do
treści ustaleń faktycznych lub co do sposobu interpretacji prawa, ale dotyczy
wątpliwości, które powziął Sąd i nie jest w stanie ich rozstrzygnąć. Analiza
uzasadnień orzeczeń obu Sądów rozpoznających sprawę nie wskazuje, aby miały
one jakiekolwiek wątpliwości, szczególnie co do okoliczności związanych z
popełnieniem przez skazanego przypisanego mu przestępstwa.
Skoro autor kasacji nie podjął nawet próby wykazania, że orzeczenie Sądu
odwoławczego nie spełnia wymogów z art.433 § 2 k.p.k. lub art. 457 § 3 k.p.k., a
analiza uzasadnienia wyroku tego Sądu wskazuje, że wszystkie zarzuty apelacji
zostały przez ten Sąd rozpoznane, a kontrola odwoławcza była wszechstronna i
rzetelna, uznać należy za niezasadne również zarzuty obrazy prawa materialnego
art. 1 § 1 i 3 k.k. oraz art. 9 § 1 k.k., które skarżący formułuje za pośrednictwem
zarzutu naruszenia przepisów postępowania karnego, tj. art. 438 pkt 1 k.p.k.
Kasacja obrońcy skazanego stanowi jedynie nieudolną i niedopuszczalną na
tym etapie postępowania polemikę z ustaleniami Sądu Rejonowego, co czyni
wniosek prokuratora o uznanie kasacji jako oczywiście bezzasadnej, jak najbardziej
trafny.
Sąd Najwyższy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. C. kwotę
442,80- zł, w tym 23 % podatku VAT, z tytułu wynagrodzenia za sporządzenie i
wniesienie kasacji na mocy art. 29 prawa o adwokaturze w zw. z § 14 ust. 3 pkt.1
Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie
opłat za czynności adwokackie...(Dz.U.2002, nr 163, poz. 1348) oraz na mocy art.
4
624 k.p.k. zwolnił skazanego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów
sądowych postępowania kasacyjnego.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak w części
dyspozytywnej postanowienia.