Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 135/12
POSTANOWIENIE
Dnia 4 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2012 r.,
sprawy D. M.
oskarżonego z art. 160 § 1 kk i innych
z powodu kasacji, wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego
J. J.
od wyroku Sądu Okręgowego w S.
z dnia 15 grudnia 2011 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego z dnia 14
czerwca 2011 r.,
p o s t a n o w i ł:
I. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
II. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża
oskarżyciela posiłkowego J. J.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 15 grudnia 2011 r., oskarżony D. M.
został prawomocnie uniewinniony od zarzutu popełnienia przestępstwa
2
wyczerpującego znamiona art. 160 § 1 k.k. w zb. z art. 156 § 2 k.k. w zw. z art. 11 §
2 k.k.
Od prawomocnego wyroku Sądu odwoławczego kasację wywiódł
pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego J. J., który zaskarżył orzeczenie w całości
na niekorzyść oskarżonego D. M.
Autor kasacji wyrokowi zarzucił:
-rażące naruszenie prawa materialnego, mające istotny wpływ na treść
orzeczenia, a mianowicie błędną wykładnię art. 160 § 1 1 k.k. polegającą na
wyrażeniu poglądu, iż działania i czynności bezspornie podejmowane przez
oskarżonego D. M. nie dają podstaw do uznania go winnym narażenia
pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo, co skutkowało w
konsekwencji spowodowaniem obrażeń ciała pokrzywdzonego J. J. oraz trwałym i
całkowitym jego kalectwem, podczas gdy działania tego oskarżonego w pełni
wyczerpują znamiona zarzucanych mu przestępstw i pozostają w bezpośrednim
adekwatnym związku przyczynowo – skutkowym;
-rażącą obrazę prawa procesowego, mającą istotny wpływ na treść wyroku,
a mianowicie art. 437 § 1 k.p.k. poprzez błędne rozstrzygnięcie polegające na
orzeczeniu zarówno zmiany jak i uchylenia orzeczenia, gdyż ustawa procesowa nie
przewiduje orzeczenia instancji odwoławczej, w którym utrzymuje się w mocy
zaskarżone orzeczenie z jednoczesną jego zmianą.
Podnosząc powyższe zarzuty, pełnomocnik wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi II
instancji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Sąd Najwyższy wielokrotnie podkreślał, że kasacja należy do środków
zaskarżenia o nadzwyczajnym charakterze, uzupełniającym jedynie system kontroli
odwoławczej. Wzruszenie prawomocnego orzeczenia tą drogą możliwe jest jedynie
w wypadku stwierdzenia rażącego naruszenia prawa materialnego lub
procesowego, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na treść orzeczenia.
Wprawdzie autor kasacji wskazuje na rażące naruszenie prawa materialnego
i procesowego, jednocześnie jednak pod pozorem rażącej obrazy prawa
kwestionuje poczynione w sprawie ustalenia faktyczne.
3
Powyższe odnieść należy w szczególności do stawianego w kasacji zarzutu
obrazy prawa materialnego, tj. art. 160 § 1 k.k. Odnosząc się do tego zarzutu,
przypomnieć trzeba, że podniesienie zarzutu obrazy prawa materialnego musi być
połączone z akceptacją dotychczasowych ustaleń faktycznych. Sama istota obrazy
prawa materialnego sprowadza się bowiem do wadliwej subsumcji normy prawnej
do niespornego stanu faktycznego (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego z 5
lipca 2006 r., V KK 138/06, LEX nr 188367).
Tymczasem w tej sprawie pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego,
przedstawiając zarzuty rażącego naruszenia prawa materialnego, wyraźnie
podważa ocenę dowodów i dokonane na jej podstawie ustalenie Sądu
odwoławczego, że działania i czynności podejmowane przez oskarżonego D. M. nie
dały podstaw do uznania go winnym narażenia pokrzywdzonego na bezpośrednie
niebezpieczeństwo , w sytuacji, gdy zdaniem skarżącego działania tego
oskarżonego w pełni wyczerpują znamiona zarzucanych mu przestępstw i
pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo – skutkowym. Tym samym autor
kasacji w istocie podnosi niedopuszczalny w postępowaniu kasacyjnym zarzut
błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd odwoławczy słusznie wskazuje, że w
niniejszej sprawie należy wyodrębnić dwie sytuacje, które nastąpiły niezależnie od
siebie i tylko jedna z nich doprowadziła do powstania obrażeń u pokrzywdzonego, a
druga stanowiła o naruszeniu obowiązków z zakresu bezpieczeństwa i higieny
pracy, które to naruszenie doprowadziło jedynie do narażenia pracowników, przy
czym do narażenia wszystkich pracowników, a nie tylko J. J.
Akceptując w pełni, prezentowaną w uzasadnieniu orzeczenia Sądu
odwoławczego wnikliwą i szczegółową argumentację decyzji o uniewinnieniu D. M. i
dokonaną ocenę dowodów w tym zakresie, nie ma potrzeby jej przytaczania w
niniejszym uzasadnieniu (vide s. 13-17 uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w
S.).
Całkowicie niezrozumiałym jawi się zarzut obrazy art. 437 § k.p.k., który to
przepis określa rodzaj orzeczeń sądu odwoławczego. O jego naruszeniu można
mówić tylko wtedy, gdy ustawa wyraźnie ogranicza możliwość wydania określonego
orzeczenia. Sąd odwoławczy, zmieniając wyrok w granicach zaskarżenia, ma
obowiązek zawrzeć rozstrzygnięcie o utrzymaniu w mocy zaskarżonego wyroku w
pozostałym zakresie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2011 r.,
4
sygn. akt I KZP 25/10). Natomiast, orzekając odmiennie co do istoty, był wręcz
zobowiązany do uchylenia rozstrzygnięcia o środku karnym.
Podsumowując, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.