WZ 28/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-12-2012
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt: WZ 28/12
POSTANOWIENIE
Dnia 4 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jan Bogdan Rychlicki (przewodniczący)
SSN Marek Pietruszyński
SSN Andrzej Tomczyk (sprawozdawca)
w sprawie B. K. oskarżonego z art. 229 § 3 k.k. w zb. z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art.
270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., po rozpoznaniu w Izbie Wojskowej na posiedzeniu
bez udziału stron w dniu 4 grudnia 2012 r., zażalenia prokuratora na postanowienie
Wojskowego Sądu Okręgowego z dnia 11 października 2012 r. , sygn. akt: So …, w
przedmiocie środka zapobiegawczego poręczenia majątkowego,
postanawia:
utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
S. K. – współoskarżony w sprawie So ... – złożył do Wojskowego Sądu
Okręgowego wniosek o uchylenie, stosowanego wobec niego od 5 listopada 2008
r., środka zapobiegawczego w postaci poręczenia majątkowego.
Postanowieniem z dnia 11 października 2012 r. Sąd ten uwzględnił wniosek i
uchylił środek zapobiegawczy stosowany wobec tego oskarżonego. Z urzędu
natomiast uchylił również środek zapobiegawczy w postaci poręczenia
majątkowego stosowany wobec B. K. od 18 kwietnia 2008 r.
2
Postanowienie to zaskarżył prokurator Wojskowej Prokuratury Okręgowej i
zarzucając „mający wpływ na treść orzeczenia, błąd w ustaleniach faktycznych
polegający na przyjęciu, że ustały powody stosowania środków zapobiegawczych –
poręczeń majątkowych wobec S. i B. K., podczas gdy analiza materiału
dowodowego prowadzi do odmiennego wniosku”, wniósł o uchylenie postanowienia
i przekazanie sprawy Wojskowemu Sądowi Okręgowemu do ponownego
rozpoznania.
W uzasadnieniu zażalenia skarżący zakwestionował zawarte w zaskarżonym
postanowieniu ustalenia, wskazując na ich sprzeczności z okolicznościami
podniesionymi przez ten Sąd w postanowieniu z dnia 10 lipca 2012 r., którego
przedmiotem był również wniosek S. K. o uchylenie tego samego środka
zapobiegawczego.
Prezes Wojskowego Sądu Okręgowego przyjął zażalenie i po wyczerpaniu
procedury w trybie art. 463 § 1 k.p.k. przekazał Sądowi Najwyższemu skargę w
części dotyczącej B. K., w części zaś dotyczącej S. K. – Wojskowemu Sądowi
Okręgowemu, jako Sądowi odwoławczemu (art. 254 § 3 k.p.k.).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie w części dotyczącej B. K. nie jest zasadne. Sąd pierwszej instancji
wyraźnie bowiem wskazał, że stosowany wobec tego oskarżonego od ponad 4 lat
środek zapobiegawczy nie jest niezbędny dla zapewnienia prawidłowego toku
postępowania, które – co bardzo istotne – jest zawieszone. Argumentacji tej nie
może obalić podnoszona w uzasadnieniu zażalenia sprzeczność tego rozumowania
z wywodem zawartym w postanowieniu z dnia 10 lipca 2012 r., tym bardziej że
było ono wydane w odniesieniu do środka zapobiegawczego stosowanego wobec S.
K. i wypowiedzi Sądu nie dotyczyły B. K., a ponadto i skarżący pominął w swoich
wywodach te okoliczności, które mogłyby wskazywać na zmianę sytuacji faktycznej
sprawy uzasadniającej odmienne od poprzedniego rozstrzygnięcie.
Z przytoczonych powodów należało orzec jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
Dnia 4 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jan Bogdan Rychlicki (przewodniczący)
SSN Marek Pietruszyński
SSN Andrzej Tomczyk (sprawozdawca)
w sprawie B. K. oskarżonego z art. 229 § 3 k.k. w zb. z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art.
270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., po rozpoznaniu w Izbie Wojskowej na posiedzeniu
bez udziału stron w dniu 4 grudnia 2012 r., zażalenia prokuratora na postanowienie
Wojskowego Sądu Okręgowego z dnia 11 października 2012 r. , sygn. akt: So …, w
przedmiocie środka zapobiegawczego poręczenia majątkowego,
postanawia:
utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
S. K. – współoskarżony w sprawie So ... – złożył do Wojskowego Sądu
Okręgowego wniosek o uchylenie, stosowanego wobec niego od 5 listopada 2008
r., środka zapobiegawczego w postaci poręczenia majątkowego.
Postanowieniem z dnia 11 października 2012 r. Sąd ten uwzględnił wniosek i
uchylił środek zapobiegawczy stosowany wobec tego oskarżonego. Z urzędu
natomiast uchylił również środek zapobiegawczy w postaci poręczenia
majątkowego stosowany wobec B. K. od 18 kwietnia 2008 r.
2
Postanowienie to zaskarżył prokurator Wojskowej Prokuratury Okręgowej i
zarzucając „mający wpływ na treść orzeczenia, błąd w ustaleniach faktycznych
polegający na przyjęciu, że ustały powody stosowania środków zapobiegawczych –
poręczeń majątkowych wobec S. i B. K., podczas gdy analiza materiału
dowodowego prowadzi do odmiennego wniosku”, wniósł o uchylenie postanowienia
i przekazanie sprawy Wojskowemu Sądowi Okręgowemu do ponownego
rozpoznania.
W uzasadnieniu zażalenia skarżący zakwestionował zawarte w zaskarżonym
postanowieniu ustalenia, wskazując na ich sprzeczności z okolicznościami
podniesionymi przez ten Sąd w postanowieniu z dnia 10 lipca 2012 r., którego
przedmiotem był również wniosek S. K. o uchylenie tego samego środka
zapobiegawczego.
Prezes Wojskowego Sądu Okręgowego przyjął zażalenie i po wyczerpaniu
procedury w trybie art. 463 § 1 k.p.k. przekazał Sądowi Najwyższemu skargę w
części dotyczącej B. K., w części zaś dotyczącej S. K. – Wojskowemu Sądowi
Okręgowemu, jako Sądowi odwoławczemu (art. 254 § 3 k.p.k.).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie w części dotyczącej B. K. nie jest zasadne. Sąd pierwszej instancji
wyraźnie bowiem wskazał, że stosowany wobec tego oskarżonego od ponad 4 lat
środek zapobiegawczy nie jest niezbędny dla zapewnienia prawidłowego toku
postępowania, które – co bardzo istotne – jest zawieszone. Argumentacji tej nie
może obalić podnoszona w uzasadnieniu zażalenia sprzeczność tego rozumowania
z wywodem zawartym w postanowieniu z dnia 10 lipca 2012 r., tym bardziej że
było ono wydane w odniesieniu do środka zapobiegawczego stosowanego wobec S.
K. i wypowiedzi Sądu nie dotyczyły B. K., a ponadto i skarżący pominął w swoich
wywodach te okoliczności, które mogłyby wskazywać na zmianę sytuacji faktycznej
sprawy uzasadniającej odmienne od poprzedniego rozstrzygnięcie.
Z przytoczonych powodów należało orzec jak na wstępie.