Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 marca 2013 r. w S.

sprawy S. D. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania S. D. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

z dnia 18 grudnia 2012 roku znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje S. D. (1) prawo do emerytury, poczynając od 1 listopada 2012r.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 grudnia 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił S. D. (1) prawa do emerytury po osiągnięciu 60 roku życia, z uwagi na nieudowodnienie przez niego okresu 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Organ rentowy odmówił uwzględnienia w stażu pracy ubezpieczonego w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 1 lutego 1977 r. do 31 grudnia 1998 r., mimo iż za ten okres przedstawiono stosowne świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, z uwagi na rozbieżności w nazwach stanowisk wpisanych w tym dokumencie oraz w zwykłym świadectwie pracy.

Odwołaniem z dnia 18 stycznia 2013 roku S. D. (1)zaskarżył powyższą decyzję, wnosząc o jej zmianę i przyznanie mu prawa do emerytury, po doliczeniu do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 1 lutego 1977 r. do 30 czerwca 1999 r. w (...) Wskazał, że w tym okresie zajmował się dozorem inżynieryjno-technicznym nad pracami wykonywanymi w lakierni w procesie lakierowania niezhermetyzowanego.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie w całości, podtrzymując argumentację wyrażoną w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

S. D. (1)urodził się w dniu (...)roku. Jego łączny staż ubezpieczeniowy (udowodnione okresy składkowe i nieskładkowe) na dzień 1 stycznia 1999 r. wynosił 29 lat, 4 miesiące i 12 dni.

Ubezpieczony nie przystąpił do Otwartego Funduszu Emerytalnego, nie pozostaje w zatrudnieniu.

Wniosek o emeryturę złożył w organie emerytalnym w dniu 2 listopada 2012roku.

Okoliczności niesporne, a nadto dowody:

- wniosek k. 1-3 plik II akt rentowych ;

- kwestionariusz dot. okresów składkowych i nieskładkowych - k. 4 plik II akt rentowych;

- raport z ustalenia uprawnień do świadczenia -k. 28 plik II akt rentowych;

- świadectwa pracy - k. 3 - 7 plik (...).

W okresie od 1 września 1970 r. do 13 kwietnia 1973 r. ubezpieczony był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Szkole Podstawowej w C. na stanowisku nauczyciela, co dało łącznie 2 lata, 7 miesięcy i 13 dni pracy w warunkach szczególnych

Okoliczności niesporne, a nadto dowód: świadectwo pracy - k. 4 plik (...).

S. D. (1)był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) w okresie od 1 lutego 1977 r. do 30 czerwca 1999 r., najpierw na stanowisku zastępcy kierownika, a od 1 października 1978 r. - kierownika produkcji.

W okresach od 28 września 1994 r. do 30 września 1994 r., od 9 marca 1995r. do 28 kwietnia 1995 r., od 3 kwietnia 1999 r. do 9 kwietnia 1999 r. oraz od 28 czerwca 1999r. do 30 czerwca 1999r. ubezpieczony korzystał z zasiłku chorobowego.

Na obu zajmowanych stanowiskach (zastępca kierownika, kierownik produkcji) ubezpieczony w całym okresie zatrudnienia sprawował dozór inżynieryjno-techniczny nad pracownikami zatrudnionymi w wydziale miar metrycznych (tj. drewnianych miar stosowanych w budownictwie). Ubezpieczony nadzorował wszystkie etapy produkcji tych miar: na oddziale lakierni w procesie lakierowania niezhermetyzowanego (lakier znajdował się w otwartych kadziach lub zbiornikach) sprawował nadzór bezpośrednio, natomiast na pozostałych oddziałach (oddział obróbki drzewnej, montażu, nanoszenia skali metrycznej) nadzór bezpośredni nad pracownikami w jego imieniu sprawowali mistrzowie. Codziennie rano ubezpieczony spotykał się z mistrzami i omawiał z nimi pracę na poszczególnych odcinkach, następnie udawał się do lakierni, gdzie pozostawał przez całą zmianę roboczą. Do obowiązków S. D. związanych z pobytem w lakierni należało dopilnowanie, aby lakier przygotowany przez pracownice miał odpowiednią konsystencję i był w prawidłowy sposób nanoszony na listewki; brał nadto udział w selekcjonowaniu listewek pod kątem występowania ewentualnych wad. Ubezpieczony sprawował osobisty nadzór nad tymi właśnie pracami, z uwagi na fakt, iż były one wykonywane na ostatnim etapie produkcji miar, i rzutowały na całość ich wykonania.

Prace bezpośrednio przy dozorze inżynieryjno-technicznym w miejscu wykonywania prac lakierniczych ubezpieczony wykonywał stale, w pełnym wymiarze czasu pracy, w godzinach od 6 do 14.00 lub od 7 do 15.00.

W ramach sprawowanego dozoru inżynieryjno-technicznego ubezpieczony wykonywał również prace związane z prowadzeniem niezbędnej dokumentacji, tj. sporządzał raporty z produkcji, informował dyrekcję o ilości i wartości wytworzonych miar, podpisywał specyfikacje, raz w miesiącu sprawdzał sporządzone przez mistrzów karty pracy. Prace te miały charakter marginalny, były wykonywane mniej więcej na pół godziny pod koniec zmian roboczych, kiedy pracownice kończyły zmianę przy lakierowaniu i zajmowały się porządkowaniem miejsc pracy. Ubezpieczony szedł wówczas do swojego biura, które znajdowało się w tym samym budynku co lakiernia, tyle że na drugim piętrze i zajmował się sprawami biurowymi.

Przez cały okres zatrudnienia w tym przedsiębiorstwie ubezpieczony nie wykonywał nigdy stricte prac pracownika umysłowego. Był natomiast przez pracodawcę zaliczany do takich pracowników, a to w celu określenia odpowiedniej grupy wynagrodzenia. W zakładzie pracy istniał bowiem podział na pracowników umysłowych i fizycznych, związany był z systemem wynagradzania. Pracownicy z grupy pracowników umysłowych wynagradzani byli stawką miesięczną, natomiast pracownicy fizyczni stawką godzinową lub akordową.

W dniu 30 czerwca 1999 r. pracodawca ubezpieczonego potwierdził wykonywanie przez ubezpieczonego w czasie zatrudnienia w (...)pracy w warunkach szczególnych. Wystawił mu wówczas bowiem świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, w którym wskazał, że S. D. (1)był zatrudniony w zakładzie od 1 lutego 1977 r. do 30 czerwca 1999r. i w tym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace kierownika produkcji wymienione w wykazie A dział XIV poz. 24 wykazu stanowiącego załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach. (dozór inżynieryjno - techniczny/kontrola międzyoperacyjne/kontrola jakości produkcji nad oddziałem lakierni - proces lakierowania niezhermetyzowany.

Dowody:

- świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z 30.06.1999 r. - k. 5 plik II akt rentowych;

- wywiad zawodowy z 30.06.1999 r. - k. 23 plik II akt rentowych;

- świadectwo pracy z 28.06.1999 r. - k. 7 plik KPU;

- karta zasiłkowa - k. 7 plik KPU;

- karta zasiłkowa - koperta k. 18 akt sprawy;

- zeznania ubezpieczonego - k. 21-23 w zw. z k. 26 akt sprawy;

- zeznania świadka J. G. - k. 23-26 akt sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się zasadne.

Zgodnie z przepisem art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U.09.153.1227, dalej jako: ustawa emerytalna), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego, wynoszącego co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a i 50e i 184.

W myśl przepisu art. 184 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej - ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32 (tj. w przypadku mężczyzn – 60 lat), 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (co najmniej 25 lat dla mężczyzn).

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Z dniem 1 stycznia 2013 r. art. 184 ust. 2 został zmieniony przez art. 1 pkt 20 ustawy z dnia 11 maja 2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw, otrzymując brzmienie: „emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.". Aktualnie - od dnia 1 stycznia 2013 r. - ustawodawca nie uzależnia więc możliwości przyznania prawa do wcześniejszej emerytury od rozwiązania stosunku pracy.

Wykaz prac zaliczanych do prac w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze zamieszczony został w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.). Przepis §4 ust. 1 tego rozporządzenia stanowi przy tym, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W myśl przepisu §2 powołanego aktu prawnego, okresami pracy uzasadniającymi prawo do emerytury są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy, o którym mowa stwierdza przy tym zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 cytowanego rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

W załączniku do powyższego rozporządzenia, w wykazie A w dziale XIV, dotyczącym prac różnych, pod pozycją 17 wskazano że pracami w szczególnych warunkach jest „lakierowanie ręczne lub natryskowe - niezhermetyzowane”. Natomiast pod pozycją 24 wskazano, że pracami w warunkach szczególnych są również prace polegające na „kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji i usług oraz dozorze inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie”.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawał fakt, że ubezpieczony ukończył 60 lat w dniu 11 maja 2011 roku, nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego oraz, iż posiada łączny okres składkowy i nieskładkowy przekraczający 25 lat. Bezspornym było również, że ubezpieczony w okresie od dnia 1 lutego 1977 r. do 30 czerwca 1999 r. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w spółce (...)(nazwy przedsiębiorstwa ulegały zmianie). Przedmiotem sporu pozostawało więc wyłącznie ustalenie, czy wypracowany przez ubezpieczonego okres pracy w wyżej wskazanym zakładzie pracy należy uznać za okres pracy w szczególnych warunkach.

W ramach postępowania dowodowego Sąd dopuścił dowód z dokumentów zawartych w aktach emerytalnych ubezpieczonego. Autentyczność tych dokumentów nie była przez strony kwestionowana i nie budziła wątpliwości Sądu. Zostały one sporządzone w sposób zgodny z przepisami prawa, przez uprawnione do tego osoby, w ramach ich kompetencji, stąd też Sąd ocenił je jako wiarygodne. Prymat wiarygodności przyznał Sąd także zeznaniom świadka J. G. oraz korespondującym z nimi zeznaniom ubezpieczonego. Oceniając zeznania świadka Sąd miał na względzie, że J. G. jest osobą obcą dla ubezpieczonego i nie mającą żadnego interesu w tym, by nieprawdziwie zeznawać na korzyść S. D. (1), narażając się jednocześnie na odpowiedzialność karną. Zeznania świadka były przy tym spójne, konsekwentne i zbieżne z wyjaśnieniami ubezpieczonego, nie budząc jakichkolwiek wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności.

Na wstępie Sąd zwrócił uwagę, że ubezpieczony jako dowód zatrudnienia w szczególnych warunkach w spornych okresach przedstawił wystawione mu przez pracodawcę świadectwo pracy w warunkach szczególnych, w którym potwierdzono, że był zatrudniony w zakładzie od 1 lutego 1977 r. do 30 czerwca 1999r. i w tym okresie - stale i w pełnym wymiarze czasu pracy - wykonywał pracę w szczególnych warunkach. W myśl przepisu § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.: „okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.” Oznacza to, że świadectwo pracy wydane pracownikowi przez pracodawcę z zachowaniem warunków przewidzianych powyższą normą stanowi domniemanie i podstawę do przyjęcia, iż okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych, o którym mowa w art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Przy tym dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska (w niniejszym postępowaniu pracownik umysłowy: zastępca kierownika, kierownik produkcji), tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to bowiem praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W świetle powyższego w celu wykazania stażu pracy w warunkach szczególnych zazwyczaj wystarczające jest przedłożenie przez ubezpieczonego świadectwa pracy w warunkach szczególnych, w którym zakład pracy określi charakter pracy wg działu i pozycji wykazu stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r.

Skoro jednak organ rentowy zakwestionował przedłożone dokumenty, Sąd dodatkowo przeprowadził dowód z przesłuchania ubezpieczonego oraz świadka na okoliczność ustalenia, czy faktycznie we wskazanym w świadectwie pracy w warunkach szczególnych okresie zatrudnienia ubezpieczony wykonywał prace wymienione w wykazie. W ocenie Sądu zeznania świadka oraz ubezpieczonego w pełni potwierdziły ów fakt. Szczegółowa analiza zakresu obowiązków ubezpieczonego na stanowisku zastępcy kierownika oraz kierownika produkcji dokonana w oparciu o zeznania przesłuchanych osób pozwoliła bowiem na ustalenie, iż w ramach zajmowanego stanowiska ubezpieczony wykonywał czynności związane bezpośrednio z nadzorem inżynieryjno-technicznym przy wykonywaniu prac związanych z lakierowaniem niezhermetyzowanym. Mianowicie w ramach zajmowanego stanowiska ubezpieczony osobiście nadzorował ostatni etap produkcji miar metrycznych na oddziale lakierni w procesie lakierowania niezhermetyzowanego. Do jego obowiązków należało dopilnowanie, aby lakier przygotowany przez pracownice miał odpowiednią konsystencją, sprawowywanie nadzoru nad prawidłowością nanoszenia lakieru na listewki, branie udziału w selekcjonowaniu listewek pod kątem występowania ewentualnych wad. Prace bezpośrednio przy dozorze inżynieryjno-technicznym w miejscu wykonywania prac lakierniczych ubezpieczony wykonywał przy tym codziennie (stale) w pełnym wymiarze czasu pracy, w godzinach od 6 do 14.00 lub od 7 do 15.00.

Stałemu wykonywaniu bezpośredniego nadzoru nad oddziałem lakierni nie przeczy przy tym fakt, że w zakresie swych obowiązków ubezpieczony – zatrudniony jako kierownik produkcji – nadzorował wszystkie etapy produkcji miar: w tym również prace na oddziałach obróbki drzewnej, montażu, nanoszenie skali metrycznej. W tym miejscu podkreślić bowiem należy, że ubezpieczony w czasie zmian roboczych przebywał niemal wyłącznie na oddziale lakierni, natomiast nadzór bezpośredni nad pracownikami oddziału obróbki drzewnej, montażu, nanoszenia skali metrycznej w jego imieniu sprawowali mistrzowie. Ubezpieczony sprawował osobisty nadzór nad oddziałem lakierni, gdyż był to ostatni etap produkcji miar, rzutujący na całość wykonania.

Nie uszło również uwadze Sądu, że S. D. w ramach swoich obowiązków wykonywał prace związane z prowadzeniem dokumentacji dotyczącej wykonywach obowiązkami. Okoliczność ta nie zaprzeczyła jednak możliwości ustalenia, że ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał nadzór na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. Podkreślić bowiem należy, że zarówno z zeznań ubezpieczonego, jak i z zeznań świadka (dyrektora zakładu) wynika, że obowiązki biurowe osób zatrudnionych na stanowiskach kierowników miały marginalny charakter, a większość czasu ubezpieczony spędzał bezpośrednie na terenie lakierni bezpośrednio nadzorując wykonywanie prac. Prace biurowe ubezpieczony wykonywał mniej więcej na pół godziny pod koniec zmiany, kiedy pracownice kończyły zmianę przy lakierowaniu i zajmowały się porządkowaniem miejsc pracy. Nadto wskazać należy, że wykonywanie przez ubezpieczonego prac związanych z dokumentowaniem przebiegu prac w związku z pełnionym dozorem nie oznacza, iż ubezpieczony nie wykonywał czynności „dozoru inżynieryjno-technicznego na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie” w pełnym zakresie czasu pracy. W wyroku z dnia 24 września 2009 r. (II UK 31/09, LEX nr 559949) Sąd Najwyższy wyjaśnił wszak, że jeśli czynności ogólnie pojętej kontroli oraz dozoru inżynieryjno-technicznego wykonywane są stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na stanowisku pracy związanym z określoną w pkt 24 działu XIV wykazu A rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. kontrolą lub dozorem inżynieryjno-technicznym, to okres wykonywania tej pracy jest okresem pracy uzasadniającym prawo do świadczeń na zasadach przewidzianych w rozporządzeniu, niezależnie od tego ile czasu pracownik poświęca na bezpośredni dozór pracowników, a ile na inne czynności ściśle związane ze sprawowanym dozorem i stanowiące jego integralną część, takie jak sporządzanie związanej z nim dokumentacji. Czym innym jest bowiem wykonywanie czynności administracyjno-biurowych ściśle związanych ze sprawowaniem dozoru inżynieryjno-technicznego, a czym innym wykonywanie w ramach zakresu obowiązków również innych czynności, niemających związku z wykonywaniem bezpośredniego dozoru nad procesem produkcji. Wykonywanie takich czynności w ramach zakresu obowiązków na danym stanowisku pracy uniemożliwia sprawowanie dozoru stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a w konsekwencji wyłącza zaliczenie takiego okresu zatrudnienia do pracy w szczególnych warunkach. Jednocześnie w wyroku z dnia 11 marca 2009 r. (sygn. akt II UK 243/08. Lex nr 550990) Sąd Najwyższy wyjaśnił, iż czynności obejmujące sporządzenie dokumentacji związanej z dozorem stanowią integralną część sprawowanego dozoru. Nie ma zatem podstaw do ich wyłączania i traktowania odrębnie. W sytuacji, gdy dozór inżynieryjno-techniczny jest pracą w szczególnych warunkach i praca polegająca na dozorze była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, nie ma żadnej potrzeby ustalania, ile czasu pracownik poświęcał na bezpośredni nadzór nad pracownikami, a ile na inne czynności, które również były związane z tym dozorem. Odróżnić jedynie należy czynności administracyjno - biurowe ściśle związane ze sprawowanym dozorem inżynieryjno - technicznym, stanowiące jego immanentną cechę, od czynności, które nie pozostają w żadnym związku z tym dozorem i stanowią dodatkowe obowiązki. Identyczny pogląd wyraził Sąd Najwyższy wyroku z dnia 30 stycznia 2007 r., I UK 195/07 (LEX nr 375610). W ocenie Sądu Okręgowego, który przytoczone wyżej stanowiska w pełni podziela, koniecznym było więc przyjęcie, że wykonywanie przez ubezpieczonego prac biurowych polegających na sporządzaniu raportów z produkcji, informacji o ilości i wartości wytworzonych miar, podpisywaniu specyfikacji, sprawdzaniu kart pracy było ściśle związane z wykonywanym dozorem.

Na zakończenie Sąd zwrócił uwagę, że z ustaleń stanu faktycznego wynikało, że w okresach od dnia 28 września 1994 r. do 30 września 1994 r., od 9 marca 1995r. do 28 kwietnia 1995 r., od 3 kwietnia 1999 r. do 9 kwietnia 1999 r. oraz od 28 czerwca 1999 r. do 30 czerwca 1999 r. ubezpieczony korzystał z zasiłku chorobowego. Okresy te polegały więc wyłączeniu ze stażu pracy ubezpieczonego w warunkach szczególnych, a to w myśl normy art. 32 ust. 1a pkt 1 ustawy emerytalnej, zgodnie z którą przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 roku wynagrodzenie lub świadczenie z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

W wyniku tak poczynionych ustaleń faktycznych i na tle dokonanych rozważań prawnych, koniecznym było uznanie – przy wzięciu pod uwagę zasad doświadczenia życiowego oraz logiki - iż w okresie od 1 lutego 1977 r. do 30 czerwca 1999 r. (z wyłączeniem okresów korzystania z zasiłków chorobowych) ubezpieczony pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych, wykonując prace wskazane pod pozycją 24 działu XIV wykazu A rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. „kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie - w niniejszym stanie faktycznym były to lakierowanie ręczne lub natryskowe - niezhermetyzowane (wykaz A dział XIV poz. 17) a więc – w konsekwencji- że legitymuje się on na dzień 31 grudnia 1998 r. okresem zatrudnienia w warunkach szczególnych przekraczającym 15 lat.

W myśl przepisu art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej - świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu, z uwzględnieniem ust. 2. Ubezpieczony 60 lat ukończył w dniu 11 maja 2011 r. wniosek o emeryturę złożył jednak w dniu 2 listopada 2012 r.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 47714 § 1 i 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w ten sposób, że przyznał S. D. (1) prawo do emerytury od dnia 1 listopada 2012 r. (tj. od pierwszego dnia miesiąca, w którym złożył on wniosek o emeryturę).