Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 312/12
POSTANOWIENIE
Dnia 13 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w dniu 13 grudnia 2012 r.,
sprawy A. G.
skazanego z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii i innych
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Okręgowego w G.
z dnia 18 maja 2012 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w G.
z dnia 18 kwietnia 2011 r.,
p o s t a n o w i ł:
oddala kasację jako oczywiście bezzasadną, a kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża skazanego A. G.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w G. wyrokiem z dnia 18 kwietnia 2011 r., uznał oskarżonego
A. G. za winnego popełnienia siedmiu przestępstw zakwalifikowanych z art. 258 §
2 i 3 k.k., trzykrotnie z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw.
z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 291 § 1 k.k., dwukrotnie z art. 263 § 2 k.k.
i za to skazał oskarżonego na karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.
Powyższy wyrok zaskarżył na niekorzyść oskarżonego w części dotyczącej
rozstrzygnięcia o karze Prokurator Okręgowy w K.
Apelację wywiódł również obrońca A. G., który zaskarżył wyrok w całości,
zarzucając:
-błąd w ustaleniach faktycznych;
2
-obrazę prawa procesowego, mianowicie art. 2 § 2, art. 4, art. 5 § 2, art. 7,
art. 424 § 1 i 2, art. 410 i art. 92 k.p.k.;
-rażącą niewspółmierność kary oraz środka karnego;
-naruszenie prawa materialnego, a to art. 53, art. 58, art. 59, art. 69, art. 70,
art. 71, art. 72 k.k.
Obrońca wniósł o uniewinnienie oskarżonego, względnie uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania,
ewentualnie znaczne złagodzenie kary pozbawienia wolności, kary grzywny,
obniżenie nawiązki.
Sąd Okręgowy w G. wyrokiem z dnia 18 maja 2012 r., zmienił częściowo
zaskarżony wyrok.
Od wskazanego wyroku Sądu odwoławczego kasację wywiódł obrońca
skazanego, który orzeczeniu zarzucił obrazę przepisów postępowania, a
mianowicie:
1. art. 433 § 1 i § 2 k.p.k. poprzez niedostateczne rozważenie wszystkich
zarzutów i wniosków wskazanych w środku odwoławczym co implikuje
rozpoznaniem apelacji w zakresie węższym niż wynikający z jej granic, w
efekcie czego doszło do utrzymania w mocy wyroku Sądu Rejonowego
wydanego z naruszeniem prawa i co więcej taki sposób procedowania
Sądu Okręgowego ponownie obraża następujące przepisy procesowe
które stanowiły podstawę apelacji:
a) art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 458 k.p.k. jako, że ponownie
rozstrzygnięto niedające się usunąć wątpliwości na niekorzyść
skazanego,
b) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 458 k.p.k. przez przekroczenie zasady
swobodnej oceny dowodów i dokonanie jej częściowo w sposób
zupełnie dowolny, oderwany od zgromadzonego w sprawie materiału
dowodowego, nadto w sprzeczności z zasadami prawidłowego
rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego,
c) art. 410 w zw. z art. 92 k.p.k. polegającej na wydaniu wyroku na
podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, bez
przeprowadzenia analizy wszystkich okoliczności wynikających z
dowodów przeprowadzonych na rozprawie, a co za tym idzie
pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności mogących nieć wpływ na
3
rozstrzygnięcie w przedmiocie winy jak również naruszenie zasady
bezpośredniości przy dodatkowo wadliwym zastosowaniu art. 391 § 1
k.p.k. poprzez poprzestanie na odczytaniu zeznań świadka koronnego
M. W., w sytuacji kiedy osoba o tym statusie winna być dyspozycyjna
wobec organów wymiaru sprawiedliwości tym bardziej, iż jej zeznania
mają stanowić główny dowód obciążający oskarżonego, co w świetle
okoliczności sprawy rażąco naruszyło prawo oskarżonego do obrony,
2. art. 457 § 3 k.p.k. i art. 424 k.p.k. w zw. z art. 458 k.p.k. poprzez
zaniechanie wyczerpującego wskazania w uzasadnieniu zaskarżonego
orzeczenia czym kierował się Sąd wydając wyrok oraz dlaczego
wszystkie wnioski i zarzuty apelacji uznał za niezasadne, w
szczególności przez brak dokładnego wskazania jakie okoliczności i
dlaczego zostały udowodnione a inne nie, w jakiej mierze Sąd oparł się
na dowodach, dlaczego nie zostały uznane dowody przeciwne, a w
szczególności na nie przeprowadzeniu analitycznej i kompleksowej oceny
wszystkich dostępnych w sprawie dowodów.
Autor kasacji wniósł o uniewinnienie skazanego, ewentualnie „o uchylenie
zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do
ponownego rozpoznania” (k. 4 akt SN).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna, a jej wniosek niezrozumiały.
Na wstępie należy zauważyć że wszystkie podniesione w petitum kasacji
zarzuty zostały już przez obronę przedstawione w zwyczajnym środku
odwoławczym. Skarżący jedynie w celu spełnienia formalnego wymogu do
wniesienia kasacji, określonego regułą z art. 523 § 1 k.p.k. wprowadził obok tych
zarzutów uchybienie zasadzie rzetelnej kontroli odwoławczej (art. 457 § 3 w zw. z
art. 433 § 2 k.p.k.).
Autor kasacji w żadnej mierze nie wykazuje wpływu podnoszonych przez
siebie uchybień na treść zapadłego rozstrzygnięcia. Zarzuty podnosi w sposób
gołosłowny, zmierzając do uczynienia z Sądu Najwyższego swoistej III-instancji, co
z oczywistych powodów jest niedopuszczalne.
Pierwszy zarzut jest oczywiście bezzasadny, podnoszony „w oderwaniu” od
obszernego i zasadnego rozumowania Sądu II instancji. Sąd Okręgowy rozpoznał
zarzut obrazy zasady in dubio pro reo na s. 7-8 uzasadnienia wyroku. Podnieść
4
należy po raz kolejny, że choć skarżący dostrzega, iż zarzut obrazy reguły z art. 5 §
2 k.p.k. może polegać na konieczności dostrzeżenia przez Sądy orzekające
wystąpienia okoliczności, które winny być zakwalifikowane jako rozstrzygnięcie na
korzyść oskarżonego, to taki zarzut w istocie powiązany jest z uchybieniem
zasadzie swobodnej oceny dowodów. Obrońca uchybienie tej normie podnosi w
ślad za apelacją.
Sąd odwoławczy rozważając zatem relację rozumowania Sądu meriti w
zakresie powiązania wymogów z art. 7 i 5 § 2 k.p.k. (s. 6-7 i nast. uzasadnienia
oraz 11-12) trafnie ocenił, że okoliczność taka nie zaistniała w niniejszej sprawie. W
szczególności trafnie za bezzasadny Sąd ten uznał podnoszony także obecnie w
kasacji zarzut uchybienia regule z art. 391 k.p.k. Powielanie wyczerpujących
rozważań Sądu ad quem w tym zakresie jest zbędne (por. s. 9 uzasadnienia SO).
Wypada jedynie wskazać autorowi kasacji konieczność odnoszenia się do
wywodów Sądu odwoławczego zawartych w uzasadnieniu wyroku, a nie powielanie
twierdzeń zawartych uprzednio w apelacji (por. także wywody Sądu odwoławczego
na s. 13-14 uzasadnienia wyroku SO). Przecież Sąd I instancji – jak argumentuje
Sąd odwoławczy - dołożył starań w celu bezpośredniego przeprowadzenia dowodu
z zeznań świadka W., jednak wobec niepowodzenia odczytał protokoły zeznań z
postępowania przygotowawczego. Wobec tego nie doszło do obrazy art. 457 § 3 w
zw. z art. 391 § 1 k.p.k.
Odnosząc się do drugiego zarzutu kasacji trzeba stwierdzić, że analiza treści
uzasadnienia Sądu II instancji pozwala ocenić je jako odpowiadające wymogom
zasady rzetelnej kontroli odwoławczej (art. 457 § 3 w zw. z art. 433 § 2 k.p.k.). Sąd
odwoławczy najpierw rozważył wszystkie zarzuty podniesione w apelacji, by
następnie skontrolować wyrok Sądu meriti co do istoty sprawy (por. s. 10 i nast.).
Podsumowując, Sąd Najwyższy postanowił jak na wstępie.