IV KO 94/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:20-01-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KO 94/12
POSTANOWIENIE
Dnia 13 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk (przewodniczący)
SSN Józef Dołhy
SSN Michał Laskowski (sprawozdawca)
w sprawie P. M.
oskarżonego z art. 193 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 13 grudnia 2012 r.,
wystąpienia Sądu Rejonowego w K. z dnia 17 października 2012 r., o przekazanie
sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu
na podstawie art, 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w B.
UZASADNIENIE
W dniu 30 listopada 2010 r. do Sądu Rejonowego w K. wpłynął akt
oskarżenia przeciwko między innymi P. M., któremu zarzucono dokonanie
przestępstwa z art. 193 k.k. Postępowanie przeciwko temu oskarżonemu nie toczy
się z powodu usprawiedliwionego niestawiennictwa oskarżonego na rozprawie.
Sąd Rejonowy w K. wystąpił do Sądu Najwyższego o przekazanie sprawy do
rozpoznania Sądowi Rejonowemu w B., motywując to stwierdzoną niemożnością
samodzielnego przyjazdu oskarżonego do K. i brakiem możliwości zapewnienia
oskarżonemu osoby towarzyszącej na czas podróży.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
P. M. zamieszkuje w B. W przeszłości doznał on poważnych urazów, w tym
urazów głowy, które jak wynika z opinii biegłego specjalisty neurologa powodują, że
ze względu na stan zdrowia oskarżony może wprawdzie brać udział w
postępowaniu karnym przed sądem miejscowo właściwym, ale musiałby przyjechać
2
tam z osobą towarzyszącą, nie może bowiem samodzielnie podróżować.
Oskarżony mógłby natomiast stawać przed sądem w miejscu zamieszkania. Biegła
stwierdziła w wydanej na zlecenie sądu opinii z dnia 7 września 2012 r., że
przeszkoda odnośnie samodzielnego przyjazdu oskarżonego ma charakter trwały.
Dobro wymiaru sprawiedliwości, o którym mowa w art. 37 k.p.k. polega
między innymi na tym, aby postępowanie w danej sprawie mogło się toczyć. Jak
wynika z okoliczności ustalonych w tej sprawie, postępowanie przeciwko
oskarżonemu nie może się toczyć w sądzie właściwym z powodu
usprawiedliwionych zaświadczeniami lekarskimi nieobecności oskarżonego, który
jednak chce brać udział w postępowaniu. Z opinii biegłej wynika, że nie można
wymagać od oskarżonego samodzielnego przyjazdu do K. Sąd nie może z kolei
zapewnić oskarżonemu towarzystwa innej osoby na czas podróży. Przeszkody te z
punktu widzenia sądu są trudne do usunięcia, a nadto mają charakter trwały. W tym
stanie rzeczy dobro wymiaru sprawiedliwości wymaga, aby sprawę przekazać do
rozpoznania sądowi, który ma swą siedzibę w miejscu zamieszkania oskarżonego,
w którym to sądzie, co znowu wynika z opinii biegłej, oskarżony może się sam
stawić i brać udział w postępowaniu.
Z powyższych względów, uzasadnionym jest wyjątkowe odstąpienie od reguł
właściwości miejscowej sądu, ze względu na dobro wymiaru sprawiedliwości.
POSTANOWIENIE
Dnia 13 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk (przewodniczący)
SSN Józef Dołhy
SSN Michał Laskowski (sprawozdawca)
w sprawie P. M.
oskarżonego z art. 193 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 13 grudnia 2012 r.,
wystąpienia Sądu Rejonowego w K. z dnia 17 października 2012 r., o przekazanie
sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu
na podstawie art, 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w B.
UZASADNIENIE
W dniu 30 listopada 2010 r. do Sądu Rejonowego w K. wpłynął akt
oskarżenia przeciwko między innymi P. M., któremu zarzucono dokonanie
przestępstwa z art. 193 k.k. Postępowanie przeciwko temu oskarżonemu nie toczy
się z powodu usprawiedliwionego niestawiennictwa oskarżonego na rozprawie.
Sąd Rejonowy w K. wystąpił do Sądu Najwyższego o przekazanie sprawy do
rozpoznania Sądowi Rejonowemu w B., motywując to stwierdzoną niemożnością
samodzielnego przyjazdu oskarżonego do K. i brakiem możliwości zapewnienia
oskarżonemu osoby towarzyszącej na czas podróży.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
P. M. zamieszkuje w B. W przeszłości doznał on poważnych urazów, w tym
urazów głowy, które jak wynika z opinii biegłego specjalisty neurologa powodują, że
ze względu na stan zdrowia oskarżony może wprawdzie brać udział w
postępowaniu karnym przed sądem miejscowo właściwym, ale musiałby przyjechać
2
tam z osobą towarzyszącą, nie może bowiem samodzielnie podróżować.
Oskarżony mógłby natomiast stawać przed sądem w miejscu zamieszkania. Biegła
stwierdziła w wydanej na zlecenie sądu opinii z dnia 7 września 2012 r., że
przeszkoda odnośnie samodzielnego przyjazdu oskarżonego ma charakter trwały.
Dobro wymiaru sprawiedliwości, o którym mowa w art. 37 k.p.k. polega
między innymi na tym, aby postępowanie w danej sprawie mogło się toczyć. Jak
wynika z okoliczności ustalonych w tej sprawie, postępowanie przeciwko
oskarżonemu nie może się toczyć w sądzie właściwym z powodu
usprawiedliwionych zaświadczeniami lekarskimi nieobecności oskarżonego, który
jednak chce brać udział w postępowaniu. Z opinii biegłej wynika, że nie można
wymagać od oskarżonego samodzielnego przyjazdu do K. Sąd nie może z kolei
zapewnić oskarżonemu towarzystwa innej osoby na czas podróży. Przeszkody te z
punktu widzenia sądu są trudne do usunięcia, a nadto mają charakter trwały. W tym
stanie rzeczy dobro wymiaru sprawiedliwości wymaga, aby sprawę przekazać do
rozpoznania sądowi, który ma swą siedzibę w miejscu zamieszkania oskarżonego,
w którym to sądzie, co znowu wynika z opinii biegłej, oskarżony może się sam
stawić i brać udział w postępowaniu.
Z powyższych względów, uzasadnionym jest wyjątkowe odstąpienie od reguł
właściwości miejscowej sądu, ze względu na dobro wymiaru sprawiedliwości.