III KK 304/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:03-01-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III KK 191/07
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KK 304/12
POSTANOWIENIE
Dnia 18 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 18 grudnia 2012 r.
sprawy D. B.,
skazanego z art. 200 § 1 k.k., art. 197 § 1 i in. k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w E. z dnia 13 kwietnia 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego z dnia 9 stycznia 2012 r.
p o s t a n o w i ł :
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego
skazanego D. B.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy skazanego okazała się oczywiście bezzasadna.
Pierwszy z podniesionych w kasacji zarzutów dotyczy obrazy przepisów
prawa procesowego, tj. art. 4, art. 5 § 2 i art. 7 k.p.k., polegającej na dowolnej
ocenie materiału dowodowego i rozstrzygnięcie występujących w sprawie
okoliczności na niekorzyść skazanego. Zarzut ten nie może być podstawą
uwzględnienia kasacji z następujących powodów. Po pierwsze, przedmiotem
zaskarżenia kasacją jest wyrok sądu odwoławczego, a tymczasem sąd ten nie
dokonał własnych ustaleń faktycznych, opierając się wyłącznie na ustaleniach sądu
I instancji – zarzut naruszenia art. 4, art. 5 § 2 i art. 7 k.p.k. nie może być więc
sensownie podnoszony. Po drugie, zarzut ten jest w kasacji sformułowany
ogólnikowo, bez wskazania, na czym konkretnie miało polegać naruszenie tych
2
przepisów, co z pewnością nie czyni zadość wymaganiom z art. 523 § 1 k.p.k. W
końcu, zarzut ten, stanowiący powtórzenie zarzutu apelacji, w istocie jest próbą
zdublowania kontroli odwoławczej, co z pewnością jest niedopuszczalne w
postępowaniu kasacyjnym.
Należy domyślać się, że intencją omawianego zarzutu było podniesienie
nienależytej kontroli odwoławczej, tj. naruszenie przepisu art. 433 § 2 i art. 457 § 3
k.p.k., o czym skarżący wspomina jedynie w uzasadnieniu kasacji. Tak rozumiana
istota zarzutu nie znajduje jednak potwierdzenia w realiach niniejszej sprawy,
albowiem Sąd odwoławczy odniósł się w uzasadnieniu swojego wyroku do
wszystkich zarzutów apelacji, przeanalizował je starannie i przekonująco uzasadnił
ich nietrafność (vide s. 6-9 uzasadnienia wyroku). Jeśli zaś chodzi o powołaną w
uzasadnieniu kasacji „argumentację wskazaną na rozprawie odwoławczej”, treść
protokołu rozprawy odwoławczej nie zawiera zapisów wskazujących na to, że w jej
toku obrońca uzupełnił zakres zarzutów apelacyjnych, czy rozszerzył ich
uzasadnienie.
Drugi z zawartych w kasacji zarzutów, tj. obrazy art. 440 k.p.k., poprzez
utrzymanie w mocy wyroku rażąco niesprawiedliwego, również trzeba uznać za
niezasadny. Po pierwsze, powołanie się w kasacji na obrazę tego przepisu nie daje
bowiem możliwości wytykania uchybień sądu I instancji, ani poczynionych tam
ustaleń faktycznych (zob. post. SN z dnia 17 sierpnia 2007 r., III KK 191/07). Po
drugie, w niniejszej sprawie apelacja oskarżonego wniesiona była od całości
wyroku I instancji, a jako że była to apelacja osobista skazanego, nie wiązały sądu
odwoławczego granice podniesionych w apelacji zarzutów. Konkludując w
niniejszej sprawie nie było możliwości wyjścia na podstawie art. 440 k.p.k. poza
zakres zaskarżenia czy zarzutów, co czyni omawiany zarzut zupełnie
niezrozumiałym.
W powyższych względów orzeczono jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 18 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 18 grudnia 2012 r.
sprawy D. B.,
skazanego z art. 200 § 1 k.k., art. 197 § 1 i in. k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w E. z dnia 13 kwietnia 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego z dnia 9 stycznia 2012 r.
p o s t a n o w i ł :
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego
skazanego D. B.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy skazanego okazała się oczywiście bezzasadna.
Pierwszy z podniesionych w kasacji zarzutów dotyczy obrazy przepisów
prawa procesowego, tj. art. 4, art. 5 § 2 i art. 7 k.p.k., polegającej na dowolnej
ocenie materiału dowodowego i rozstrzygnięcie występujących w sprawie
okoliczności na niekorzyść skazanego. Zarzut ten nie może być podstawą
uwzględnienia kasacji z następujących powodów. Po pierwsze, przedmiotem
zaskarżenia kasacją jest wyrok sądu odwoławczego, a tymczasem sąd ten nie
dokonał własnych ustaleń faktycznych, opierając się wyłącznie na ustaleniach sądu
I instancji – zarzut naruszenia art. 4, art. 5 § 2 i art. 7 k.p.k. nie może być więc
sensownie podnoszony. Po drugie, zarzut ten jest w kasacji sformułowany
ogólnikowo, bez wskazania, na czym konkretnie miało polegać naruszenie tych
2
przepisów, co z pewnością nie czyni zadość wymaganiom z art. 523 § 1 k.p.k. W
końcu, zarzut ten, stanowiący powtórzenie zarzutu apelacji, w istocie jest próbą
zdublowania kontroli odwoławczej, co z pewnością jest niedopuszczalne w
postępowaniu kasacyjnym.
Należy domyślać się, że intencją omawianego zarzutu było podniesienie
nienależytej kontroli odwoławczej, tj. naruszenie przepisu art. 433 § 2 i art. 457 § 3
k.p.k., o czym skarżący wspomina jedynie w uzasadnieniu kasacji. Tak rozumiana
istota zarzutu nie znajduje jednak potwierdzenia w realiach niniejszej sprawy,
albowiem Sąd odwoławczy odniósł się w uzasadnieniu swojego wyroku do
wszystkich zarzutów apelacji, przeanalizował je starannie i przekonująco uzasadnił
ich nietrafność (vide s. 6-9 uzasadnienia wyroku). Jeśli zaś chodzi o powołaną w
uzasadnieniu kasacji „argumentację wskazaną na rozprawie odwoławczej”, treść
protokołu rozprawy odwoławczej nie zawiera zapisów wskazujących na to, że w jej
toku obrońca uzupełnił zakres zarzutów apelacyjnych, czy rozszerzył ich
uzasadnienie.
Drugi z zawartych w kasacji zarzutów, tj. obrazy art. 440 k.p.k., poprzez
utrzymanie w mocy wyroku rażąco niesprawiedliwego, również trzeba uznać za
niezasadny. Po pierwsze, powołanie się w kasacji na obrazę tego przepisu nie daje
bowiem możliwości wytykania uchybień sądu I instancji, ani poczynionych tam
ustaleń faktycznych (zob. post. SN z dnia 17 sierpnia 2007 r., III KK 191/07). Po
drugie, w niniejszej sprawie apelacja oskarżonego wniesiona była od całości
wyroku I instancji, a jako że była to apelacja osobista skazanego, nie wiązały sądu
odwoławczego granice podniesionych w apelacji zarzutów. Konkludując w
niniejszej sprawie nie było możliwości wyjścia na podstawie art. 440 k.p.k. poza
zakres zaskarżenia czy zarzutów, co czyni omawiany zarzut zupełnie
niezrozumiałym.
W powyższych względów orzeczono jak w sentencji.