Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 173/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 stycznia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Sobczak (przewodniczący)
SSN Włodzimierz Wróbel
SSA del. do SN Jacek Błaszczyk (sprawozdawca)
Protokolant Jolanta Włostowska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Małgorzaty Wilkosz-Śliwy.
w sprawie R. B., A. S., T. S. K., R. K., D. B. P., K. P., P. S. i Z. B.
skazanych z art. 258 § 1 k.k. i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 30 stycznia 2013 r.,
kasacji, wniesionych przez obrońców
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 22 grudnia 2011 r., zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w B.
z dnia 23 marca 2011 r.,
1. uchyla zaskarżony wyrok co do A. S., R. K. oraz D. B. P. w
części utrzymującej w mocy wyrok Sądu Okręgowego, a
dotyczącej czynów przypisanych w pkt XI (czyn X z aktu
oskarżenia), pkt XXI (czyn XIX z aktu oskarżenia) oraz pkt XXVII
(czyn XXIII z aktu oskarżenia) i sprawę w tym zakresie przekazuje
do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu w
postępowaniu odwoławczym;
2. w pozostałym zakresie oddala wszystkie kasacje jako
oczywiście bezzasadne;
2
3. zarządza zwrot A. S., R. K. i D. B. P. po 750 (siedemset
pięćdziesiąt) złotych wniesionych tytułem opłaty od kasacji;
4. obciąża A. S., R. K. oraz D. B.P. wydatkami postępowania
kasacyjnego, w części w której kasacje zostały oddalone;
5. obciąża R. B., T. S. K., K. P., P. S. i Z. B. kosztami sądowymi
postępowania kasacyjnego, w częściach na nich przypadających.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 23 marca 2011r., Sąd Okręgowy w B. w następujących
punktach:
II. oskarżonego Z. B. uniewinnił od popełnienia czynów polegających na tym, że
nieustalonego dnia grudnia 2004r. wbrew przepisom ustawy, wywiózł z Polski do
Czech, łącznie nie mniej niż 3 gramy kokainy wartości około 600 zł oraz
nieustalonego dnia kwietnia 2005r., wbrew przepisom ustawy, wywiózł z Polski do
Turcji łącznie nie mniej niż 6 gramy kokainy w wartości około 1200 zł, tj. o czyny z
art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomani (Dz. U. Nr
179, poz. 1485 ze zm.);
III. na mocy art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. postępowanie karne wobec oskarżonego A. S.
umorzył co do czynu polegającego na tym, że w okresie od sierpnia do września
2003r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w ramach
zorganizowanej grupy przestępczej, działając w krótkich odstępach czasu, w
realizacji z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej,
uczyniwszy sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, czerpał korzyści
z nierządu świadczonego przez kobiety pracujące w tzw. agencjach towarzyskich
mieszczących się na ul. K. i ul. Z., oraz nierząd tym kobietom ułatwiał poprzez
organizowanie pracy i zapewnienie w tym celu lokalu, tj. wyczerpującego
dyspozycję art. 204 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 12 k.k.;
IV. oskarżonego R. B. uznał za winnego tego, że w okresie od początku lipca
2003r. do początku czerwca 2004r., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z
góry powziętego zamiaru, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi
osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, w celu osiągnięcia
korzyści majątkowej, uczyniwszy sobie z popełniania przestępstwa stałe źródło
dochodu, czerpał korzyści majątkowe z uprawiania prostytucji przez nieustalone
osoby pracujące w tzw. agencjach towarzyskich położonych w B. przy ul. K. i ul. Z.
oraz prostytucję tym osobom ułatwiał poprzez organizowanie warunków pracy i
zapewnianie w tym celu lokalów, tj. czynu z art. 204 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i
3
art. 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 204 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 33 §
1, 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz karę 100 stawek
dziennych grzywny z ustaleniem wysokości jednej stawki na kwotę 50 zł;
V. oskarżonego R. B. uznał za winnego tego, że w okresie od sierpnia do
października 2003r. w B., w krótkich odstępach czasu, w realizacji z góry
powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczyniwszy sobie z
popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, biorąc udział w obrocie znacznymi
ilościami środków psychotropowych w ten sposób, że w bliżej nieustalonej dacie w
sierpniu 2003r. nabył samodzielnie celem udzielenia innym osobom nie mniej niż
300 gram kokainy w cenie po 38 dolarów USA za gram za łączną kwotę nie niższą
niż 11.400 dolarów USA oraz w bliżej nieustalonych datach w okresie od dnia 5
września do października 2003r., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi
ustalonymi osobami, trzykrotnie nabył każdorazowo nie mniej niż 200 gram kokainy
celem udzielenia innym osobom łącznie nie mniej niż 600 gram kokainy w cenie po
38 dolarów USA za gram za łączną kwotę nie niższą niż 22.800 dolarów USA, tj.
czynu z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii
w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 56 ust. 3 cyt. ustawy
w zw. z art. 65 § 1 kk. w zw. z art. 33 § 1,2 i 3 k.k. wymierzył mu karę 4 lat
pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 150 stawek dziennych z
ustaleniem wysokości jednej stawki na kwotę 50 zł;
VI. oskarżonego R. B. uznał za winnego popełnienia czynu polegającego na tym,
że w nieustalonych datach w okresie od początku sierpnia do dnia 2 września
2003r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, w
krótkich odstępach czasu, w realizacji z góry powziętego zamiaru, w celu
osiągnięcia korzyści majątkowej, uczyniwszy sobie z popełniania przestępstw stałe
źródło dochodu, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, wspólnie i w
porozumieniu z innymi osobami uprawiał handel ludźmi w ten sposób, że nabył od
innej osoby 4 kobiety za kwotę łącznie 4.000 zł celem świadczenia przez nie
odpłatnie usług seksualnych, przy czym z popełnienia przestępstw uczynił sobie
stałe źródło dochodu, czym wyczerpał dyspozycję art. 189a § 1 kk. w zw. z art. 12
k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 189a § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.
wymierzył mu karę 4 lat pozbawienia wolności;
VII. oskarżonego R. B. uznał za winnego tego, że w okresie od początku lipca
2003r. do początku czerwca 2004r. w B. kierował zorganizowaną grupą
4
przestępczą w skład której wchodziły oprócz niego samego inne ustalone osoby,
która miała na celu popełnianie przestępstw, w szczególności czerpanie korzyści
majątkowych z prostytucji, handlu ludźmi, nielegalnej sprzedaży alkoholu i
nielegalnych gier hazardowych, tj. czynu z art. 258 § 3 k.k. i za to na mocy art. 258
§ 3 k.k. wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności;
VIII. oskarżonego R. B. uznał za winnego tego, że w okresie od października do
listopada 2007r. w B., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego
zamiaru, działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, w celu
osiągnięcia korzyści majątkowej, uczyniwszy sobie z popełniania przestępstwa
stałe źródło dochodu, czerpał korzyści majątkowe z uprawiania prostytucji przez M.
Ł., kobietę o imieniu S., kobietę o imieniu M. oraz dwie inne nieustalone kobiety
pracujące w tzw. agencji towarzyskiej położonej w B. przy ul. R. oraz prostytucję
tym osobom ułatwiał poprzez organizowanie warunków pracy i zapewnienie w tym
celu lokalu, a nadto doprowadził M. Ł. do uprawiania prostytucji w tzw. agencji
towarzyskiej położonej w B. przy ul. R. poprzez grożenie jej popełnieniem
przestępstwa polegającego na uszkodzeniu ciała jej małoletnich dzieci oraz
zmuszeniu jej do obcowania płciowego wbrew jej woli, które to groźby wzbudziły u
niej uzasadnioną obawę, że będą spełnione, tj. czynu z art. 204 § 1 i 2 k.k. w zw. z
art. 203 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 203 k.k.
w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 k.k.
wymierzył mu karę 4 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 100
stawek dziennych z ustaleniem wysokości jednej stawki na kwotę 50 zł;
IX. oskarżonego R. B. uznał za winnego tego, że w okresie od dnia 5 października
do dnia 7 października 2008r. w B., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z
góry powziętego zamiaru, działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą i
innymi nieustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczyniwszy
sobie z popełniania przestępstwa stałe źródło dochodu, doprowadził M. Ł. do
uprawiania prostytucji w tzw. agencji towarzyskiej położonej w B. przy ul. R.
poprzez grożenie jej popełnieniem przestępstwa polegającego na uszkodzeniu
ciała jej małoletnich dzieci oraz zmuszeniu jej do obcowania płciowego wbrew jej
woli, które to groźby wzbudziły u niej uzasadnioną obawę, że będą spełnione, tj.
czynu z art. 203 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na mocy art.
203 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 kk. wymierzył mu karę 3 lat
pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 50 stawek dziennych z ustaleniem
5
wysokości jednej stawki na kwotę 50 zł;
X. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierzył oskarżonemu R. B. karę
łączną 10 lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wymiarze 300
stawek dziennych z ustaleniem wysokości jednej stawki na kwotę 50 zł;
XI. oskarżonego A. S. uznał za winnego tego, że w okresie od dnia 28 sierpnia do
dnia 2 września 2003r. w B., w krótkich odstępach czasu, w realizacji z góry
powziętego zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej, uczyniwszy sobie z
popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, biorąc udział w obrocie znacznymi
ilościami środków psychotropowych, działając wspólnie i w porozumieniu z inną
ustaloną osobą, trzykrotnie nabył celem udzielenia innym osobom każdorazowo po
nie mniej niż 300 gram kokainy, łącznie nie mniej niż 900 gram kokainy w cenie po
38 dolarów USA za gram za łączną kwotę nie niższą niż 34.200 dolarów USA, tj.
czynu z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w
zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 56 ust. 3 cyt. ustawy w
zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę 4 lat
pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 150 stawek dziennych z
ustaleniem wysokości jednej stawki na kwotę 50 zł;
XII. oskarżonego A. S. uznał za winnego popełnienia czynu polegającego na tym,
że w bliżej nieustalonej dacie w okresie od sierpnia do dnia 2 września 2003r.,
działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, w krótkich odstępach
czasu, w realizacji z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści
majątkowej, uczyniwszy sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w
ramach zorganizowanej grupy przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z innymi
osobami uprawiał handel ludźmi w ten sposób, że nabył od innej osoby 2 kobiety za
kwotę łącznie 2.000zł celem świadczenia przez nie odpłatnie usług seksualnych,
przy czym z popełnienia przestępstw uczynił sobie stałe źródło dochodu, tj. czynu z
art. 189a § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 189a § 1 k.k. w zw. z
art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności;
XIII. oskarżonego A. S. uznał za winnego tego, że w okresie od początku lipca do
dnia 2 września 2003r. w B. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej
kierowanej przez R. B. w skład której wchodziły także inne ustalone osoby, która
miała na celu popełnianie przestępstw, w szczególności czerpanie korzyści
majątkowych z prostytucji, handlu ludźmi, nielegalnej sprzedaży alkoholu i
nielegalnych gier hazardowych, tj. czynu z art. 258 § 1 k.k. i za to na mocy art. 258
6
§ 1 k.k. wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;
XIV. na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu A. S. karę
łączną 6 lat pozbawienia wolności;
XV. oskarżonego T. S. K. uznał za winnego tego, że w okresie od początku lipca
2003r. do początku czerwca 2004r., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z
góry powziętego zamiaru, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi
osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, w celu osiągnięcia
korzyści majątkowej, uczyniwszy sobie z popełniania przestępstwa stałe źródło
dochodu, czerpał korzyści majątkowe z uprawiania prostytucji przez nieustalone
osoby pracujące w tzw. agencjach towarzyskich położonych w B. przy ul. K. i ul. Z.
oraz prostytucję tym osobom ułatwiał poprzez organizowanie warunków pracy i
zapewnianie w tym celu lokalów, tj. czynu z art. 204 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 204 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w
zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz
grzywnę w wymiarze 100 stawek dziennych z ustaleniem wysokości jednej stawki
na kwotę 50 zł;
XVI. oskarżonego T. K. uznał za winnego tego, że w bliżej nieustalonych datach w
okresie od dnia 28 sierpnia do października 2003r. w B., w krótkich odstępach
czasu, w realizacji z góry powziętego zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej,
uczyniwszy sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, biorąc udział w
obrocie znacznymi ilościami środków psychotropowych, działając wspólnie i w
porozumieniu z inną ustaloną osobą, trzykrotnie nabył celem udzielenia innym
osobom każdorazowo po nie mniej niż 300 gram kokainy, łącznie nie mniej niż 900
gram kokainy w cenie po 38 dolarów USA za gram oraz w bliżej nieustalonych
datach w okresie od dnia 5 września do października 2003r. działając wspólnie i w
porozumieniu z inną ustaloną osobą, trzykrotnie nabył każdorazowo nie mniej niż
200 gram kokainy celem udzielenia innym osobom łącznie nie mniej niż 600 gram
kokainy w cenie po 38 dolarów USA za gram za łączną kwotę nie niższą niż 22.800
dolarów USA, tj. czynu z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o
przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na
mocy art. 56 ust. 3 cyt. ustawy w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 k.k.
wymierzył mu karę 5 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 150
stawek dziennych z ustaleniem wysokości jednej stawki na kwotę 50 zł;
XVII. oskarżonego T. K. uznał za winnego tego, że w bliżej nieustalonej dacie w
7
okresie od sierpnia do dnia 2 września 2003r. w B. działając w krótkich odstępach
czasu, w realizacji z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści
majątkowej, uczyniwszy sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w
ramach zorganizowanej grupy przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z innymi
osobami uprawiał handel ludźmi w ten sposób, że nabył od innej osoby 2 kobiety za
kwotę łącznie 2.000 zł celem świadczenia przez nie odpłatnie usług seksualnych, tj.
czynu z art. 189a § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 189a § 1 k.k. w
zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności;
XVIII. oskarżonego T. K. uznał za winnego tego, że w okresie od początku lipca
2003r. do początku czerwca 2004r. w B. brał udział w zorganizowanej grupie
przestępczej kierowanej przez R. B. w skład której wchodziły także inne ustalone
osoby, która miała na celu popełnianie przestępstw, w szczególności czerpanie
korzyści majątkowych z prostytucji, handlu ludźmi, nielegalnej sprzedaży alkoholu i
nielegalnych gier hazardowych, tj. czynu z art. 258 § 1 k.k. i za to na mocy art. 258
§ 1 k.k. wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności;
XIX. na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierzył oskarżonemu T. K. karę
łączną 7 lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wymiarze 150
stawek dziennych z ustaleniem wysokości jednej stawki na kwotę 50zł;
XX. oskarżonego R. K. uznał za winnego tego, że w okresie od początku lipca
2003r. do stycznia 2004r. w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry
powziętego zamiaru, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi
osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, w celu osiągnięcia
korzyści majątkowej, uczyniwszy sobie z popełniania przestępstwa stałe źródło
dochodu, czerpał korzyści majątkowe z uprawiania prostytucji przez nieustalone
osoby pracujące w tzw. agencjach towarzyskich położonych w B. przy ul. K. i ul. Z.
oraz prostytucję tym osobom ułatwiał poprzez organizowanie warunków pracy i
zapewnianie w tym celu lokalów, tj. czynu z art. 204 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 204 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w
zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności oraz 50
stawek dziennych grzywny z ustaleniem wysokości jednej stawki na kwotę 50zł;
XXI. oskarżonego R. K. uznał za winnego popełnienia czynu polegającego na tym,
że w październiku 2003r. w B., działając w krótkich odstępach czasu, w realizacji z
góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczyniwszy
sobie z popełnienia przestępstw stałe źródło dochodu, biorąc udział w obrocie
8
znacznymi ilościami środków odurzających i substancji psychotropowych nabył
celem udzielenia innym osobom łącznie nie mniej niż 100 gram kokainy o wartości
nie mniejszej niż 3.800 dolarów USA oraz 500 gram amfetaminy o wartości nie
mniejszej niż 800 dolarów USA, tj. czynu z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca
2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za
to na mocy art. 56 ust. 3 cyt. ustawy w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3
k.k. wymierzył mu karę 2 lat miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w
wymiarze 100 stawek dziennych z ustaleniem wysokości jednej stawki na kwotę 50
zł oraz czynu polegającego na tym, że w bliżej nieustalonej dacie w okresie od
sierpnia do dnia 2 września 2003r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z inną
ustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczyniwszy sobie z
popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w ramach zorganizowanej grupy
przestępczej, uprawiał handel ludźmi w ten sposób, że nabył od innej osoby 2
kobiety za kwotę łącznie 2.000 zł celem świadczenia przez nie usług seksualnych,
tj. czynu z art. 189a § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 189a § 1 kk.
w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności;
XXII. Oskarżonego R. K. uznał za winnego tego, że w okresie od początku lipca
2003r. do stycznia 2004r. w B. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej
kierowanej przez R. B., w skład której wchodziły także inne ustalone osoby, która
miała na celu popełnianie przestępstw, w szczególności czerpanie korzyści
majątkowych z prostytucji, handlu ludźmi, nielegalnej sprzedaży alkoholu i
nielegalnych gier hazardowych, tj. czynu z art. 258 § 1 k.k. i za to na mocy art. 258
§ l k.k. wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności;
XXIII. na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierzył oskarżonemu R. K.
karę łączną 4 lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wymiarze 150
stawek dziennych grzywny z ustaleniem wysokości jednej stawki na kwotą 50 zł;
XXVI. oskarżonego D. B. P. uznał za winnego tego, że w okresie od jesieni 2003r.
do dnia 20 grudnia 2005r. w B. i W., w krótkich odstępach czasu, w realizacji z góry
powziętego zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej, uczyniwszy sobie z
popełniania przestępstwa stałe źródło dochodu, biorąc udział w obrocie znacznymi
ilościami środków psychotropowych nabył w okresie od jesieni 2003r. do kwietnia
2004r. w B. wspólnie z inną ustaloną osobą, celem udzielenia innym osobom,
łącznie nie mniej niż 2.000 gram kokainy w cenie po 40 dolarów USA za gram za
łączną kwotę nie niższą niż 80.000 dolarów USA oraz w okresie od kwietnia 2004r.
9
do dnia 20 grudnia 2005r. w B., W., działając samodzielnie, nabył celem udzielenia
innym osobom łącznie nie mniej niż 600 gram kokainy w cenie po 40 dolarów USA
za gram za łączną kwotę nie niższą niż 24.000 dolarów USA, tj. czynu z art. 56 ust.
3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w
zw. z art. 65 § 1 kk. i za to na mocy art. 56 ust. 3 cyt. ustawy w zw. z art. 65 § 1 k.k.
w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę 7 lat pozbawienia wolności oraz
grzywnę w wymiarze 300 stawek dziennych z ustaleniem wysokości jednej stawki
na kwotę 50 zł;
XXVII. oskarżonego D. P. uznał za winnego tego, że w dniu 3 grudnia 2005r. w B.,
w krótkich odstępach czasu, w realizacji z góry powziętego zamiaru osiągnięcia
korzyści majątkowej, uczyniwszy sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło
dochodu, złożył w II Komisariacie Policji zawiadomienie o przestępstwie kradzieży
samochodu osobowego marki FORD Mondeo ST 220 wiedząc, że nie zostało ono
popełnione oraz fałszywe zeznania dotyczące tego czynu, a następnie poprzez
wprowadzenie w błąd, co do zaistnienia kradzieży tego pojazdu doprowadził S./…/
Towarzystwo Ubezpieczeniowe ERGO H. S.A. z siedzibą w S. do niekorzystnego
rozporządzenia mieniem poprzez wypłatę odszkodowania za ten samochód w
wysokości 66.300 zł, tj. czynu z art. 238 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k. w zw. z art.
286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § l k.k. i za to na mocy art. 286 § l
k.k. w zw. z art. 65 § l k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w z art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył
mu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 100 stawek
dziennych z ustaleniem wysokości jednej stawki na kwotę 50 zł;
XXVIII. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierzył oskarżonemu D. P.
karę łączną 7 lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wymiarze 300
stawek dziennych z ustaleniem wysokości jednej stawki na kwotę 50 zł;
XXIX. oskarżonego K. P. uznał za winnego popełnienia czynu polegającego na tym,
że w okresie od jesieni 2003r. do kwietnia 2004r. w B., działając z inną ustaloną
osobą, w krótkich odstępach czasu w realizacji z góry powziętego zamiaru, w celu
osiągnięcia korzyści majątkowej, uczyniwszy sobie z popełniania przestępstw stałe
źródło dochodu, biorąc udział w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających
i substancji psychotropowych nabył celem udzielenia innym osobom łącznie nie
mniej niż 2.000 gram kokainy w cenie po 40 dolarów USA za gram, za łączną kwotę
nie mniejszą niż 80.000 dolarów USA, tj. czynu z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29
lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § l
10
k.k. i za to na mocy art. 56 ust. 3 cyt. ustawy w zw. z art. 65 § l k.k. w zw. z art. 33 §
l, 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę 6 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze
200 stawek dziennych z ustaleniem wysokości jednej stawki na kwotę 50 zł;
XXX. oskarżonego P. S. uznał za winnego tego, że w bliżej nieustalonej dacie w
okresie od stycznia do marca 2004r. w B. brał udział w obrocie znacznymi ilościami
środków odurzających w ten sposób, że nabył od innej ustalonej osoby celem
udzielenia innym osobom 500 gram amfetaminy o łącznej wartości nie więcej niż
800 dolarów USA, tj. czynu z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o
przeciwdziałaniu narkomanii i za to na mocy art. 56 ust. 3 cyt. ustawy w zw. z art.
33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w
wymiarze 100 stawek dziennych z ustaleniem wysokości jednej stawki na kwotę 50
zł;
XXXI. oskarżonego Z. B. uznał za winnego popełnienia czynu polegającego na tym,
że w okresie od sierpnia 2003r. do grudnia 2005r. w B. i W., działając w krótkich
odstępach czasu, w realizacji z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia
korzyści majątkowej, biorąc udział w obrocie znacznymi ilościami substancji
psychotropowych nabył od innej ustalonej osoby celem udzielania innym osobom,
łącznie nie mniej niż 300 gram kokainy o wartości nie mniejszej niż 12.000 dolarów
USA dolarów, tj. czynu z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o
przeciwdziałaniu narkomanii i za to na mocy art. 56 ust. 3 cyt. ustawy w zw. z art.
33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w
wymiarze 100 stawek dziennych z ustaleniem wysokości jednej stawki dziennej na
kwotę 50 zł;
XXXII. oskarżonego Z. B. uznał za winnego tego, że w bliżej nieustalonej dacie w
miesiącu grudniu 2003r. w K., wbrew przepisom ustawy, udzielił nieodpłatnie innej
ustalonej osobie środek psychotropowy w postaci kokainy w ilości około 1,5 grama
o łącznej wartości około 60 dolarów USA, tj. czynu z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29
lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na mocy art. 58 ust. 1 cyt. ustawy
wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;
XXXIII. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § l k.k. wymierzył oskarżonemu Z. B. karę
łączną 2 lat pozbawienia wolności.
Apelacje od powyższego wyroku wywiedli obrońcy oskarżonych: R. B., A. S., T. K.,
R. K., Z. B., D. P., K. P. i P. S.
Obrońca oskarżonego R. B. wyrokowi zarzucił:
11
1. obrazę przepisu prawa materialnego, a mianowicie:
- art. 258 § 3 k.k. przez niesłuszne jego zastosowanie w kwalifikacji prawnej czynu
przypisanego oskarżonemu w pkt. VII wyroku, w sytuacji gdy z ustaleń faktycznych
przyjętych za podstawę orzeczenia nie wynika, aby którykolwiek z oskarżonych
wyczerpał swoim zachowaniem znamię „udziału w zorganizowanej grupie
przestępczej" a też przy braku wskazania, w czym miała by się przejawiać jego
kierownicza rola;
- art. 189a § 1 k.k. przez niesłuszne jego zastosowanie przy kwalifikacji prawnej
czynu przypisanego R. B. w pkt. VI wyroku, w sytuacji gdy z ustaleń faktycznych
przyjętych za podstawę wyroku nie wynika, aby oskarżony wyczerpał swoim
zachowaniem znamię „handlu ludźmi";
2. obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść wyroku, a
mianowicie:
- art. 4 k.p.k. przez pominięcie dowodów przemawiających na korzyść R. B. i
oparcie rozstrzygnięcia o winie oskarżonego wyłącznie na zeznaniach jednego
świadka, tj. M. Ł.;
- art. 5 k.p.k. i art. 7 k.p.k. przez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego
wszystkich niedających się usunąć wątpliwości wynikających z zeznań tego
świadka i błędną, sprzeczną z doświadczeniem życiowym, noszącą znamiona
dowolności, ocenę treści tych zeznań;
3. błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mające
wpływ na jego treść, a polegające na uznaniu, że oskarżony R. B.:
- czerpał korzyści majątkowe z uprawiania prostytucji;
- brał udział w obrocie znacznymi ilościami środków psychotropowych;
- uprawiał handel ludźmi, w te sposób, że nabył od innej osoby 4 kobiety;
- czerpał korzyści majątkowe z uprawiania prostytucji przez świadka M. Ł., kobiety
o imieniu S., M. oraz dwie inne nieustalone kobiety, a dodatkowo doprowadził M. Ł.
do uprawiania prostytucji poprzez grożenie jej popełnieniem przestępstwa
polegającego na uszkodzeniu ciała jej małoletnich dzieci oraz zmuszaniu jej do
obcowania płciowego wbrew jej woli.
Obrońca wniósł o uniewinnienie oskarżonego R. B. od popełnienia przypisanych
mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy
do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu.
Obrońca oskarżonego A. S. wyrokowi zarzucił:
12
I. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na
jego treść, a polegający na stwierdzeniu, w odniesieniu do zarzutu przypisanego:
1. - w pkt. XI, że oskarżony A. S. od dnia 28 sierpnia do dnia 2 września 2003r. , w
krótkich odstępach czasu, wspólnie z inną ustaloną osobą, nabył od M. Ł. 900 gram
kokainy;
2. - w pkt.XII, że oskarżony A. S. od sierpnia do dnia 2 września 2003r., wspólnie z
inną ustaloną osobą, w celu świadczenia usług seksualnych, nabył dwie kobiety za
łączną kwotę 2.000 zł, podczas gdy zeznania jedynego świadka M. Ł., składane w
śledztwie budziły poważne wątpliwości, a jednocześnie świadek ten na rozprawie z
zeznań tych się wycofał;
3. - w pkt. XIII, że oskarżony A. S., w okresie od lipca do dnia 2 września 2003r.
brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez R. B., mającej
na celu popełnianie przestępstw wymienionych w tym zarzucie, podczas gdy
zeznania M. Ł., w oparciu o który to dowód został ustalony stan faktyczny, są
sprzeczne i pozbawione logiki;
II. - obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść wyroku, a
mianowicie art.: 4, 7, 410 i 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. wyrażającą się przez:
1. - nieuwzględnienie na korzyść oskarżonego, okoliczności wynikających z zeznań
M. Ł. złożonych w innych postępowaniach;
2. dowolną, wybiórczą i niekonsekwentną ocenę zeznań M. Ł., w wyniku czego,
część zeznań tego świadka została przez sąd pierwszej instancji uznana za
niewiarygodne, skutkiem czego niektórzy oskarżeni zostali uniewinnieni od
popełnienia zarzuconych czynów lub zostały w sposób istotny zmienione opisy
przypisanych czynów;
3. ustalenie stanu faktycznego na podstawie części ujawnionego materiału
dowodowego, a mianowicie z pominięciem wyjaśnień M. Ł. składanych w sprawie
o sygn. IV K …Sądu Okręgowego w W. i w innych postępowaniach, które to
wyjaśnienia mają związek z zarzutami postawionymi oskarżonemu A. S. (art. 410
k.p.k.);
4. niewskazanie, czy sąd uznał za udowodniony lub nieudowodniony fakt, iż M. Ł.
swoją działalność przestępczą w zakresie obrotu narkotykami rozpoczął od marca -
kwietnia 2004r., a więc w terminie gdy oskarżony A. S. był tymczasowo
aresztowany (art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k.);
III - obrazę prawa materialnego, mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art.
13
65 § l k.k. i art.101 § 1 k.k. przez uznanie, że :
1. przypisane w punktach XI i XII działania oskarżonego A. S., wyczerpują znamię
„stałego źródła dochodu” podczas gdy zostały mu przypisane jednostkowe,
przestępcze zachowania, które nie świadczyły o ciągłości i trwałości;
2. A. S. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu
popełnianie przestępstwa czerpania korzyści majątkowych z prostytucji, podczas
gdy w pkt. III wyroku, postępowanie karne, za czyn opisany w pkt. IX aktu
oskarżenia, zakwalifikowany z art. 204 § 1 i 2 k.k. na mocy art. 17 § l pkt. 6 k.p.k.,
zostało umorzone.
Obrońca wniósł o uniewinnienie oskarżonego A. S. od popełnienia zarzuconych mu
czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy
sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.
Obrońca oskarżonego T. K. wyrokowi zarzucił:
l. obrazę prawa procesowego mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art.: 4, 5 § 2, 7,
410 i 92 k.p.k., a także art. 424 § l pkt. 1 k.p.k., wynikającą z dokonania dowolnych
ustaleń i rozstrzygnięcia na niekorzyść T. K., wbrew zasadzie in dubio pro reo,
niedających się usunąć wątpliwości, co doprowadziło do ustalenia, że T. K. dopuścił
się przestępstw opisanych w pkt XIII, XIV, XV, XVI wyroku przy jednoczesnym
zaniechaniu stosownego uzasadnienia swojego stanowiska;
- odstąpienie przez Sąd Okręgowy od zasady swobodnej oceny dowodów i
przyjęcie za podstawę orzeczenia selektywnie przeprowadzonych i wybranych
dowodów z pominięciem dowodów świadczących na korzyść oskarżonego poprzez
niesłuszne nie danie wiary wyjaśnieniom T. K., który w sposób konsekwentny i
logiczny tłumaczył, że nie brał udziału w zorganizowanej grupie przestępczej
działającej na terenie B.;
- sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób pobieżny, lakoniczny i niestaranny;
- oparcie wyroku skazującego jedynie na części zgromadzonego materiału
dowodowego, a nie wszystkich dowodach, ocenianych całościowo i
przeprowadzonych na rozprawie;
- pomięciu okoliczności rodzinnych i osobistych T. K. w części przypisanych mu
przestępstw;
2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na
jego treść, polegający na:
- wadliwym przyjęciu, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i ustalone na
14
jego podstawie okoliczności dają podstawy do przyjęcia, że oskarżony ten brał
udział w zorganizowanej grupie przestępczej, działającej pod kierownictwem R. B.
Obrońca wniósł o uniewinnienie oskarżonego T. K. od popełnienia
przypisanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.
Obrońca oskarżonych R. K. i Z. B. wyrokowi zarzucił:
1. rażącą obrazę prawa procesowego mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, a
mianowicie:
- art. 5 § 2 k.p.k. poprzez uwzględnienie przy wyrokowaniu w zakresie skazania
oskarżonych wyłącznie okoliczności przemawiających przeciwko nim oraz
rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na ich niekorzyść;
- art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. polegającą na przekroczeniu granicy swobodnej
oceny dowodów poprzez wybiórczą ich ocenę i uznanie za wiarygodne tylko
dowodów przemawiających na niekorzyść oskarżonych w postaci zeznań świadka
M. Ł. i odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom obu oskarżonych, jak również
wyjaśnieniom pozostałych współoskarżonych, podważającym prawdziwość zeznań
tego świadka;
- art. 366 § l k.p.k. poprzez brak wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności
sprawy dotyczących czynów zarzuconych oskarżonym;
- art. 424 § 1 i 2 k.p.k. poprzez brak przedstawienia przez sąd w sposób
przekonywujący, logiczny i zgodny z zasadami doświadczenia życiowego sposobu
rozumowania i argumentów, jakie doprowadziły do wniosku, że oskarżeni dopuścili
się przypisanych im przestępstw;
2. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego
orzeczenia, mający wpływ na jego treść przez uznanie, że:
a) R. K. uczynił z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu w sytuacji, gdy nie
została ustalona nawet hipotetyczna wartość rzekomej korzyści, odniesionej przez
niego z tytułu popełnianych przestępstw, które mu przypisano;
b) oskarżony R. K. działał z pozostałymi ustalonymi osobami w ramach grupy
przestępczej, w sytuacji gdy:
- M. Ł. w żadnych zeznaniach nie wymienił go jako członka
b./…/ grupy przestępczej;
- żaden z pozostałych współoskarżonych nie wskazał na R. K. jako członka
wspólnego kręgu towarzyskiego, a większość nie znała go w okresie objętym
15
zarzutem;
- sąd nie ustalił, jaką rolę miał on pełnić w tej grupie;
c) oskarżony R. K. w okresie od lipca 2003r. do stycznia 2004r. czerpał korzyści z
nierządu, w sytuacji, gdy:
- nie została ustalona ani jedna osoba, która miała w tym okresie „pracować" w tzw.
agencjach towarzyskich przy ul. Z. oraz ul. K. i miała jakikolwiek kontakt z tym
oskarżonym;
- miał ułatwiać nierząd poprzez organizowanie warunków pracy i zapewnianie w
tym celu lokalu, podczas gdy z zeznań M. Ł. wynika, że umowy dotyczące wynajmu
oraz przyjmowanie kobiet oraz pozostałe czynności leżały w gestii R. B., który
również miał zatrudnić M. Ł. do pracy w takim lokalu w charakterze barmana;
- sam oskarżony nie zaprzeczał, że miał kontakt z tzw. agencjami towarzyskimi przy
ul. Z. i ul. K., ale jako kierowca podwoził kobiety i otrzymywał jedynie zwrot środków
za paliwo i czas poświęcony na tę czynność;
- czas popełnienia przestępstwa ustalony przez sąd w wyroku stoi w sprzeczności z
logiczną analizą zeznań świadka M. Ł.;
d) R. K. dopuścił się zbrodni handlu ludźmi poprzez udział w jednej transakcji
zakupu dwóch kobiet, która miała mieć miejsce na przełomie sierpnia i września
2003r., w sytuacji gdy z materiału dowodowego wynikają liczne sprzeczności co do
okoliczności rzekomej transakcji;
e) oskarżony miał dwukrotnie nabyć od M. Ł. narkotyki, w sytuacji gdy:
- zeznania świadka M. Ł. są niewiarygodne z punktu widzenia logiki oraz
doświadczenia życiowego w zakresie podawania szczegółów transakcji z
oskarżonym co do ilości oraz wartości nabywanych środków odurzających w
zestawieniu z danymi przekazanymi przez świadka o uczestnictwie w obrocie przez
okres około dwóch lat i przeprowadzeniu w tym czasie kilkuset transakcji, jak
również w kontekście braku zaufania do R. K. jako niepewnego współpracownika;
- nie został ustalony przez sąd cel nabywania tych środków oraz okoliczność, skąd
oskarżony jako osoba w tym czasie bez stałego zajęcia miałaby dysponować sumą
kilkunastu tysięcy złotych na ich zakup;
f) okolicznością obciążającą jest fakt, że oskarżony R. K. jest osobą karaną,
podczas gdy jego karta karna zawiera adnotację o braku jakiegokolwiek wpisu w
rejestrze karnym;
g) oskarżony Z. B. nabył łącznie nie mniej niż 300 gram kokainy o wartości łącznej
16
nie mniejszej niż 12.000 USD, w sytuacji gdy okoliczność ta nie została pozytywnie
zweryfikowana materiałem dowodowym.
Obrońca wniósł o uniewinnienie oskarżonych R. K. i Z. B. od przypisanych im
czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania.
Obrońca oskarżonego D. P. wyrokowi zarzucił:
I. naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść wyroku, a
mianowicie:
- art.: 4, 5 i 92 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie całości materiału dowodowego, co
powodowało, że sąd ukształtował swoje przekonanie o winie oskarżonego na
podstawie okoliczności niepełnych, sprzecznych i budzących poważne wątpliwości;
- art. 7 k.p.k. poprzez wydanie wyroku z przekroczeniem granic swobodnej oceny
dowodów oraz naruszeniu zasady in dubio po reo określonej w art. 5 § 2 k.p.k., tj.
rozstrzygania niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego,
bezzasadnemu daniu wiary zeznaniom świadka M. Ł. - mimo, że jego zeznania były
niezgodne z zaistniałym stanem faktycznym oraz były niespójne, niekonsekwentne i
wewnętrznie sprzeczne;
- art. 424 k.p.k., polegającej na sporządzeniu uzasadnienia orzeczenia w sposób
niewystarczający dla ustalenia przyczyn, które spowodowały, że sąd orzekający
uznał zeznania M. Ł. za wiarygodne i nie wskazał powodów, dla których innym
dowodom przymiotu takiego odmówił;
- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mających
wpływ na jego treść, poprzez mało obiektywne zinterpretowanie zebranego
materiału dowodowego, polegające m.in. na uznaniu, że oskarżony dopuścił się
zarzucanych mu czynów;
- art. 6 k.p.k., i art. 77 k.p.k. przez pozbawienie oskarżonego prawa do obrony;
- art. 84 § 1 k.p.k. przez pozbawienie obrońcy prawa do działania w całym
postępowaniu;
- art. 117 § 1 i 2 k.p.k. poprzez brak prawidłowego zawiadomienie wszystkich
obrońców oskarżonego o miejscu i czasie przeprowadzenia czynności procesowej,
w tym także o terminie rozprawy;
II. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:
1. art. 65 § 1 k.k. poprzez wadliwe ujęcie w opisie i kwalifikacji prawnej czynu z pkt.
XXVII wyroku, że oskarżony uczynił sobie z popełnienia tego przestępstwa stałe
17
źródło dochodu;
2. naruszenie zasad i kryteriów sądowego wymiaru kary poprzez orzeczenie kary
niewspółmiernej do stopnia winy i społecznej szkodliwości, co wynikało z
nadmiernego wyeksponowania przez sąd orzekający okoliczności obciążających,
przy jednoczesnym nieuwzględnieniu okoliczności łagodzących, a także z
nadmiernego i nieuprawnionego rozbudowania katalogu okoliczności
obciążających.
Obrońca wniósł o uniewinnienie oskarżonego D. P. od popełnienia zarzucanych mu
czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu.
Obrońca oskarżonego K. P. wyrokowi zarzucił:
I. naruszenie przepisów postępowania mającej wpływ na treść wyroku, a
mianowicie:
- art.: 4, 5 i 92 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie całości materiału dowodowego, co
skutkowało tym, że sąd ukształtował swoje przekonanie o winie oskarżonego na
podstawie okoliczności niepełnych, sprzecznych i budzących poważne wątpliwości;
- art. 7 k.p.k. poprzez wydanie wyroku z przekroczeniem granic swobodnej oceny
dowodów oraz naruszeniu zasady in dubio po reo określonej w art. 5 § 2 k.p.k., tj.
rozstrzygania niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego i oparcie
wyroku na zeznaniach świadka M. Ł., które nie są wiarygodne;
- art. 424 k.p.k. polegającej na sporządzeniu uzasadnienia orzeczenia w sposób
niezgodny z treścią tego przepisu;
II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mających
wpływ na jego treść, poprzez nieobiektywne zinterpretowanie zebranego materiału
dowodowego;
III. naruszenie zasad i kryteriów sądowego wymiaru kary poprzez orzeczenie kary
niewspółmiernej do stopnia winy i społecznej szkodliwości, co wynikało z
nadmiernego wyeksponowania przez sąd orzekający okoliczności obciążających,
przy jednoczesnym nieuwzględnieniu okoliczności łagodzących.
Obrońca wniósł o uniewinnienie oskarżonego K. P. od popełnienia zarzucanych mu
czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu.
Obrońca oskarżonego P. S. wyrokowi zarzucił:
I. obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na treść wyroku, a
18
mianowicie:
1. art.: 391 § 1, 391 § 2 i art. 410 k.p.k. przez zaniechanie przeprowadzenia
dowodów z wyjaśnień i zeznań świadka M. Ł. złożonych w innych postępowaniach;
2. art.: 2 § 1, 7, 413 § 2 pkt 1 i 424 § 1 k.p.k. przez to, że wbrew ustaleniom
zawartym w uzasadnieniu wyroku, w jego sentencji dowolnie uznał, że oskarżony
również w okresie od 5 lutego do dnia 3 marca 2004r., popełnił przypisany mu czyn,
podczas gdy w tym czasie przebywał on za granicą;
II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć
wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się
dokonania przypisanego mu czynu, podczas gdy brak przekonywających dowodów
w tym zakresie.
Obrońca wniósł o uniewinnienie P. S. od popełnienia przypisanego mu czynu,
ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi
Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
Wyrokiem z dnia 22 grudnia 2011r., Sąd Apelacyjny:
1. uchylił orzeczenie o karze łącznej wobec oskarżonego R. B.;
2. oskarżonego R. B. uniewinnił od czynu przypisanego w pkt. IX;
3. z czynu przypisanego oskarżonemu R. B. w pkt. VIII, wyeliminował opis
wskazujący na doprowadzenie M. Ł. do uprawiania prostytucji w tzw. „agencji
towarzyskiej” położonej w B. przy ul. R. poprzez grożenie jej popełnieniem
przestępstwa, polegającego na uszkodzeniu ciała jej małoletnich dzieci oraz
zmuszeniu jej do obcowania płciowego wbrew jej woli, które to groźby wzbudziły
uzasadnioną obawę, że będą spełnione, a za podstawę prawną skazania przyjął
przepis art. 204 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k. i na podstawie
art. 204 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę
2 lat pozbawienia wolności oraz sto stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość
jednej stawki na kwotę 50 zł;
4. z czynów przypisanych w pkt. VI oskarżonemu R. B., w pkt. XII oskarżonemu A.
S., w pkt. XVII oskarżonemu T. K. wyeliminował opis wskazujący na uczynienie
sobie z popełnienia tych przestępstw stałego źródła dochodu, a z ich podstawy
prawnej wyeliminował przepis art. 65 § 1 k.k.;
5. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierzył oskarżonemu R. B. karę
łączną 7 lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny 250 stawek dziennych
ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 zł;
19
6. w ramach czynu przypisanego w pkt. XXXII oskarżonemu Z. B. ustalił, że
opisanego tam przestępstwa dopuścił się w grudniu 2004r.;
7. orzeczoną wobec oskarżonego R. K. karę łączną pozbawienia wolności obniżył
do lat 3;
8. w pozostałej części wyrok utrzymał w mocy.
Kasacje od tego wyroku wnieśli obrońcy skazanych.
Obrońca skazanego R. B. zaskarżył wyrok w zakresie czynów przypisanych
skazanemu w pkt.: IV, V, VI, VII i VIII wyroku Sądu Okręgowego. Zarzucił rażącą
obrazę przepisów prawa mogącą mieć wpływ na jego treść:
1. w odniesieniu do czynu przypisanego skazanemu w pkt. VII
wyroku:
- obrazę art.14 § l k.p.k. a w następstwie art.439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art.17 § 1
pkt 9 k.p.k. przez skazanie R. B. za czyn nieobjęty aktem oskarżenia i
tym samym naruszenie zasady skargowości;
- naruszenie przepisu art. 7 k.p.k. przez dowolną ocenę zeznań świadka M.
Ł.;
2. naruszenie przepisu art. 4 k.p.k. przez nieuwzględnienie na korzyść
skazanego zeznań świadków G. M. i S. M., którzy twierdzili, że udali się do tzw.
agencji na spotkanie z J. C., który ich zdaniem prowadził tą agencję;
- naruszenie przepisu art.7 k.p.k. przez przekroczenie granic sędziowskiej
swobody oceny wyjaśnień skazanego R. K., który nigdy nie twierdził,
wbrew uznaniu sądu, że R. B. miał jakikolwiek związek z agencjami towarzyskimi.
3. w odniesieniu do czynu przypisanego R. B. w pkt. V:
- naruszenie przepisu art. 65 § 1 k.k. przez uznanie, że czterokrotne nabycie
narkotyku w okresie dwóch miesięcy wyczerpuje znamiona przestępstwa
opisanego w tym przepisie i stanowi, że sprawca uczynił sobie stałe źródło
dochodu z popełnienia tego przestępstwa;
- naruszenie przepisu art. 4 k.p.k. przez nieuwzględnienie na korzyść
skazanego rażących rozbieżności w zeznaniach świadka M. Ł.
zarówno składanych w przedmiotowej sprawie jak i w sprawie Sądu
Rejonowego w W. o sygn. akt. IV K …/06;
- naruszenie przepisu art.7 k.p.k. przez pominięcie treści zeznań świadków D. K. i
A. O. wykluczających możliwość nabywania kokainy przez M. Ł. we wskazanych
przez niego datach u tych świadków;
20
4. w odniesieniu do czynu przypisanego skazanemu w pkt VI:
– naruszenie przepisu art. 433 § 2 k.p.k. przez nierozważenie zarzutów
podniesionych w apelacji w zakresie tego czynu, a w szczególności czy
z treści odosobnionych zeznań M. Ł. sprzecznych z obiektywnymi dowodami
zgromadzonymi w przedmiotowej sprawie, można uznać, że skazany swoim
postępowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa opisanego w art. 189a k.k.;
5. w odniesieniu do czynu przypisanego w pkt. VIII:
- naruszenie przepisu art. 7 k.p.k. przez dowolne uznanie, że świadek M. Ł. w toku
postępowania przygotowawczego rozpoznała R.
B. jako osobę mającą związek z agencją towarzyską, podczas gdy przed sądem
zeznała, że skazanego widzi pierwszy raz w życiu - tym bardziej, że czynność
okazania jej tablic poglądowych była sprzeczna z zasadami wykonywania takich
czynności.
Obrońca wniósł o uchylenie wyroku Sądu Apelacyjnego oraz wyroku Sądu
Okręgowego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej
instancji.
Obrońca skazanego A. S. zarzucił rażące naruszenia
prawa mogące mieć wpływ na treść orzeczenia sądu odwoławczego:
I. w odniesieniu do czynu przypisanego w pkt. XI wyroku Sądu Okręgowego,
naruszenie zasady bezstronności (art. 4 k.p.k.) przez:
1. nieuwzględnienie na korzyść A. S., zeznań świadka M. Ł., który twierdził, że w
agencji towarzyskiej przy ul. K. pracował w weekendy w charakterze barmana i nie
miał zastępstwa, a zatem nie miał możliwości opuszczenia miejsca pracy w okresie
weekendu od dnia 28 do dnia 31 sierpnia 2003r.;
2. nieuwzględnienia na korzyść skazanego, zeznań M. Ł., który twierdził, że nie
miał kontaktu telefonicznego z A. S. i realizacja dostawy kokainy była wysoce
nieprawdopodobna;
3. nieuwzględnienia na korzyść skazanego, zeznań świadka M. Ł., który
wielokrotnie i z głębokim przekonaniem zeznawał, że kokainę nabywał w W.
wyłącznie od D. K. i A. O., przy czym obaj dostawcy zawsze wydawali ją wspólnie;
4. nieuwzględnieniu na korzyść A. S. tego, że D. K. w dniu 11 sierpnia 2003r.
rozpoczął odbywanie kary pozbawienia wolności w zakładzie karnym, który opuścił
na początku listopada 2003r., zatem nie mógł być jednoczesnym, z A. O. dostawcą
kokainy;
21
5. nieuwzględnieniu na korzyść skazanego, zeznań M. Ł. składanych w innych
postępowaniach;
6. rozstrzygnięcie wyłącznie na niekorzyść oskarżonego A. S., upływu czasu, jako
okoliczności uzasadniającej istotne rozbieżności w zeznaniach M. Ł.;
B. naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów (art.7 k.p.k.) przez:
1. dowolne uznanie, wbrew twierdzeniom M. Ł., że kokaina, której odbiorcą miał
być oskarżony A. S., mogła być nabyta przez niego z innego źródła aniżeli D. K. i
A. O., a w szczególności, że świadek ten mógł nabyć kokainę wyłącznie od A. O.;
2. dowolne i bezpodstawne przypisanie daty 2 września 2003r., jako końcowej daty
ewentualnego popełnienia czynu ciągłego, bowiem w godzinach rannych tego dnia
A. S. został zatrzymany do innej sprawy, a jednocześnie świadek M. Ł. twierdził, że
bezpośrednio po weekendzie wyjeżdżał do W.;
3. ukształtowaniu swojego przekonania o możliwości kontaktu A. S. i M. Ł. w
dniach 31sierpnia i w dniu 1 września 2003r. na podstawie hipotezy, oceny
dowolnej i niepopartej jakimkolwiek dowodem;
4. wbrew wiedzy i doświadczeniu życiowemu, ukształtowanie przekonania o
możliwości trzykrotnego wyjazdu M. Ł. po narkotyki, z
B. do W., w dniach i w czasie wskazanym przez tego
świadka;
C. naruszenie przepisu postępowania a mianowicie art. 410 k.p.k. przez:
1. ukształtowanie swojego przekonania na podstawie części materiału
dowodowego, z pominięciem wszystkich wyjaśnień M. Ł.;
2. uznanie, na podstawie okoliczności nie ujawnionych w toku rozprawy,
że skazany, skoro nie został wykluczony, to należy do grupy osób znanych sądowi
drugiej instancji;
D. naruszenie przepisu postępowania ,a mianowicie art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3
k.p.k. przez:
1. nierozważenie i niewyjaśnienie podstawy prawnej wyroku w części przypisującej
A. S. działanie w warunkach art. 65 §1 k.k.;
E. obrazę przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 65 § 1 k.k. przez
uznanie, że trzykrotne nabycie narkotyku, na przestrzeni dwóch i pół
dnia, wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 65 § 1 k.k. a więc, że taka
okoliczność świadczy o uczynieniu sobie stałego źródła dochodu z
popełniania przestępstw;
22
II. w odniesieniu do czyny przypisanego w pkt. XII zakwalifikowanego z art. 189a §
1 k.k. polegającego na nabyciu od innej osoby dwóch kobiet w celu odpłatnego
świadczenia usług seksualnych;
A. naruszenie przepisów prawa postępowania a mianowicie zasady
bezstronności (art. 4 k.p.k.) przez:
1. nieuwzględnienie na korzyść A. S. zeznań świadka M. Ł., który początkowo
czas sprzedaży dwóch kobiet wskazywał na miesiąc sierpień-wrzesień 2003r. i
później na sierpień 2003r. a na rozprawie wskazał nawet na październik 2003r. i
nie był pewny czy w ogóle A. S. był nabywcą tych kobiet;
2. zaliczenie na niekorzyść oskarżonego A. S. braku alibi;
B. naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.) przez:
ukształtowanie swojego przekonania o winie oskarżonego na podstawie
faktu, że A. S. musiał być obecny przy transakcji związanej z handlem ludźmi,
skoro jeszcze przebywał na wolności, bez rozważenia braku konsekwencji w
zeznaniach świadka M. Ł. i bez uwzględnienia, że jeśli nawet był obecny, to nie
mogło oznaczać tego, że był nabywcą dwóch kobiet;
III. w odniesieniu do czynu przypisanego w pkt. XIII, zakwalifikowanego z art. 258 §
1 k.k., polegającego na udziale w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej
przez R. B.:
A. naruszenie przepisów postępowania, zasady bezstronności przez:
1. nieuwzględnienie, że świadek M. Ł. zeznawał o zorganizowanej
grupie przestępczej z udziałem A. S., do której sam nie
należał, a więc z tego powodu jego wiedza o istnieniu takiej grupy, jej
składzie i hierarchii musi budzić wątpliwości;
2. nieuwzględnienie, że w/w świadek w zasadzie nie zauważył działalności
oskarżonego A. S. w ramach takiej grupy, a kontakt z tym oskarżonym miał
przez okazjonalne zauważanie go na terenie miasta B.;
3. nieuwzględnienie, że wiedza świadka M. Ł. o istnieniu zorganizowanej grupy
przestępczej, a w szczególności jej składzie, pochodziła wyłącznie od R. Bibika,
którego relacje w tym zakresie zostały przez sądy obu instancji uznane w
znacznym stopniu za niewiarygodne;
B. naruszeniu zasady swobodnej oceny dowodów ( art. 7 k.p.k.) przez dowolną
ocenę zeznań świadka M. Ł., którego wiedza o istnieniu zorganizowanej grupy
przestępczej ma swoje źródło w
23
opowieściach R. B. który, zgodnie z ustaleniem sądu, świadomie
wprowadził tego świadka w błąd.
Obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Apelacyjnego oraz
wyroku Sądu Okręgowego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania
przez sąd pierwszej instancji.
Obrońca skazanego T. K. zarzucił wyrokowi:
I. rażące naruszenie przepisów prawa procesowego mające wpływ na treść
wyroku, a mianowicie:
1. art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 368 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z
art. 170 § 3 k.p.k. (a contrario) poprzez zaniechanie rozpoznania wniosku
obrońcy T. K. w przedmiocie dopuszczenia dowodu z akt Sądu Rejonowego dla
w W. (sygn. akt. IV K …/06), w sytuacji gdy substancja psychotropowa w postaci
nie mniej niż 900g kokainy rzekomo nabyta przez T. K. od M. Ł. (pkt. XVI
sentencji wyroku Sądu Okręgowego) miała pochodzić od członków tzw. grupy
grochowskiej D. K. (pozbawionego wolności w okresie od 11 sierpnia do 5
listopada 2003r.) i A. O.;
2. art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. oraz art.: 4, 5 § 2 i 7 k.p.k. w zw.
z art. 410 k.p.k. wynikające z zaniechania dopuszczenia dowodu z akt
Sądu Okręgowego w W. (sygn. akt V K
…), Sądu Rejonowego w W. (sygn. akt IV K …), Sądu Rejonowego
w W. (sygn. akt. III K …; III K
…), co skutkowało wyrokowaniem w oparciu o niepełny materiał
dowodowy i pozwoliłoby na kompleksową oraz swobodną ocenę zeznań
M. Ł., mimo niespójności i szeregu wątpliwości wynikających z jego zeznań;
3. art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. oraz z art. 4 k.p.k., art. 5 §
2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. wobec braku w uzasadnieniu wyroku Sądu
Apelacyjnego szczegółowego odniesienia się do zarzutów apelacyjnych
w zakresie:
– okoliczności, że w toku eksperymentu procesowego w dniu 20
lutego 2008 r. z udziałem M. Ł. nie wskazał on miejsca zamieszkania T. K. w
okresie objętym zarzutami, a zgromadzony materiał dowodowy nie wskazuje na
okoliczność, aby w inkryminowanym okresie T. K. posługiwał się pseudonimem
„W.”,
– zarzutu handlu ludźmi i czerpania korzyści z nierządu przez
24
kobiety świadczące usługi w tzw. agencjach towarzyskich odnośnie okoliczności,
że będąc przesłuchiwanym na etapie postępowania przygotowawczego wskazał,
że gdy M. Ł. przywiózł do agencji towarzyskiej dwie dziewczyny kupione
uprzednio od P. K. wówczas w agencji przy ulicy K. znajdował się „... bodajże i
W.", podczas gdy w toku rozprawy pewien był wyłącznie faktu, że rozliczał się z
R. B. wskazując, iż nie wie kto poza nim był wówczas w agencji i kupował od
niego dziewczyny, co skutkowało poczynieniem ustaleń faktycznych mających
istotny wpływ na treść wyroku, wbrew wskazaniom wiedzy i doświadczenia
życiowego, z naruszeniem zasady in dubio pro reo;
II. rażące naruszenie prawa materialnego mające wpływ na treść wyroku, a
mianowicie:
- art. 258 § 1 k.k. przez jego niewłaściwe zastosowanie skutkujące przyjęciem
udziału T. K. w zorganizowanej grupie przestępczej podczas, gdy z zeznań M. Ł.
wynika, że członkowie tzw. grupy M. – R. B., A. S., T. K. i J. C. byli sobie równi i
podlegali M., co wyklucza istnienie struktury pionowej, a co za tym idzie byt
zorganizowanej grupy przestępczej.
Obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz wyroku Sądu
Okręgowego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej
instancji.
Obrońca skazanych R. K. i Z. B. wyrokowi zarzucił:
1. rażące naruszenie prawa materialnego, mające istotny wpływ na treść
orzeczenia poprzez nieprawidłowe zastosowanie art. 65 k.k., w sytuacji
gdy z treści wyroku (pkt XXI) oraz rozważań sądu drugiej instancji zawartych w
uzasadnieniu orzeczenia wynika konieczność eliminacji znamienia stałego źródła
dochodu w odniesieniu do przypisanych współsprawcom działań w ramach
handlu kobietami;
2. rażącą obrazę przepisów postępowania mającą istotnych wpływ na treść
wyroku, a mianowicie art. 457 § 3 k.p.k., w zw. z art. 433 § 2 k.p.k. oraz art. 435
§ 2 k.p.k. i art. 455 k.p.k., poprzez brak wszechstronnego i rzetelnego
rozważenia wszelkich zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy, polegający na
pominięciu przez sąd odwoławczy podnoszonego wobec R. K. zarzutu
nieprawidłowego przypisania działania w ramach art. 65 k.k. na skutek błędnych
ustaleń faktycznych w odniesieniu do zbrodni handlu ludźmi, w sytuacji gdy w
odniesieniu do pozostałych współoskarżonych o taki czyn: działającego wspólnie
25
z nim R. B. oraz działających w taki sam sposób A. S. i T. K., Sąd Apelacyjny
dokonał zmiany nieprawidłowo przyjętej kwalifikacji prawnej, eliminując z opisu
czynu stałe źródło dochodu;
3. rażącą obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść
wyroku, a mianowicie art.: 2 § 2, 8 § 2 i 452 § 1 k.p.k. poprzez pominięcie przy
dokonywaniu oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego okoliczności
wynikających z wyroku Sądu Rejonowego w W. z dnia 19 lipca 2011r. w sprawie
o sygn. IV K …/06;
4. rażącą obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść
wyroku, a mianowicie art. 386 k.p.k., w zw. z art. 452 k.p.k. poprzez brak
wydania przez Sąd Apelacyjny w toku postępowania odwoławczego
postanowienia o dopuszczeniu bądź oddaleniu wniosków dowodowych z
odczytanych przez sędziego sprawozdawcę materiałów dołączonych do
postępowania na etapie postępowania drugiej instancji, w sytuacji gdy taki
obowiązek na sąd nakłada norma art. 452 k.p.k.;
5. rażącą obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść
wyroku, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 433 § 2 k.p.k. oraz art. 457 § 3
k.p.k. poprzez brak prawidłowo przeprowadzonej kontroli odwoławczej
wyrażający się w zaakceptowaniu oceny zeznań świadka M. Ł., w kontekście
istnienia dowodów przeciwnych, podważających prawdziwość relacji tego
świadka, jak również z pominięciem wniosków dowodowych zgłaszanych przez
Z. B. przed sądem pierwszej instancji, a powtórzonych w apelacji.
Obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz wyroku Sądu
Okręgowego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej
instancji.
Obrońca skazanego D. P. zarzucił wyrokowi:
1. rażące naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na
treść wyroku, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez
dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz
nierozważenie całokształtu materiału dowodowego w szczególności:
a. faktu, że przy D. P., jak również w trakcie przeszukania w pomieszczeniach
przez niego zajmowanych, nie znaleziono żadnych narkotyków lub innych
przedmiotów związanych z obrotem środkami psychotropowymi;
b. zeznań i wyjaśnienia M. Ł. składanych w toku postępowania
26
przygotowawczego i rozprawy, które stanowią jedyny dowód popełnienia
przez D. P. zarzuconych mu przestępstw, mimo istnienia szeregu
wzajemnych sprzeczności w ich treści, braku możliwości potwierdzenia ich
wiarygodności w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale
dowodowym, w tym braku możliwości zweryfikowania ich prawdziwości z
uwagi na ich bardzo ogólny charakter niepozwalający w żaden sposób
ustalić czy świadek ten w rzeczywistości mógł mieć wiedzę i uczestniczyć w
obrocie narkotykami na terenie B., dowolności w ustalaniu i przedstawianiu
przez świadka ilości substancji narkotycznych mających być podstawą tego
obrotu oraz dysponowanie źródłem zaopatrzenia w te substancje;
c. nierozważenie i nieustosunkowanie się przez sąd ad quem do okoliczności
świadczących o braku możliwości przypisania D. P. sprawstwa czynu
określonego w punkcie XXIII wyroku;
II. rażące naruszenie przepisów prawa procesowego mające istotny wpływ
na treść wyroku, a mianowicie art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k.
poprzez brak rozważenia zarzutów wskazanych w apelacji obrońcy
skazanego i ustosunkowania się w uzasadnieniu sądu odwoławczego do ich
zasadności bądź niezasadności w zakresie poczynionych w sprawie ustaleń
faktycznych w szczególności w zakresie:
a. sposobu ustalenia ilości i czasokresu, w jakim skazany miał nabywać
środki odurzające od M. Ł., co ma istotny wpływ na ustalenie rzeczywistych
rozmiarów czynu, który zarzucono D. P.;
b. niewyjaśnienia przyczyn zakwalifikowania czynów skazanego z pkt. XXII i
XXIII wyroku, jako popełnionych w ramach uczynienia z przestępstwa
stałego źródła dochodu, mimo braku podstaw do poczynienia takich ustaleń
przez sąd;
c. nieustosunkowanie się w sposób wyczerpujący przez Sąd Apelacyjny do
zarzutów związanych z wymiarem kary orzeczonej wobec skazanego, a
także argumentów przemawiających za uznaniem, że wymierzone D. P.
kary jednostkowe, jak i kara łączna, są rażąco surowe;
d. nieustosunkowanie się do zarzutów w zakresie sposobu oceny
zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego szczegółowo opisanych
w obszernym uzasadnieniu apelacji, świadczących jednoznacznie o braku
wiarygodności głównego świadka oskarżenia M. Ł., w których wskazano
27
szereg istotnych okoliczności, tj. m.in., że świadek ten nigdy nie mógł
dysponować substancjami psychotropowymi w ilościach wskazywanych w
zeznaniach, braku możliwości dostępu do tych substancji narkotycznych w
okresie objętym zarzutem, okoliczności związanych z matematycznym
wyliczaniem prawdopodobnej ilości narkotyków dostarczonych skazanemu,
brakiem wiedzy na temat okoliczności w jakich miało dochodzić do
poszczególnych transakcji między świadkiem, a D. P.
;
III. rażące naruszenie przepisów prawa procesowego, mające istotny wpływ
na treść wydanego wyroku, tj. art. 84 § 1 k.p.k. poprzez pozbawienie
obrońców ustanowionych przez skazanego jeszcze na etapie postępowania
przygotowawczego możliwości uczestniczenia i działania w prowadzonym w
sprawie postępowaniu sądowym,
IV. rażące naruszenie przepisów prawa procesowego mające istotny wpływ
na treść wyroku, a mianowicie art. 6 k.p.k. poprzez pozbawienie skazanego
prawa do obrony;
V. rażące naruszenie przepisów prawa procesowego, mające istotny wpływ
na treść wyroku, tj. art. 9 k.p.k. i art. 77 k.p.k. przez prowadzenie
postępowania wbrew przepisom ustawy ustalającym maksymalną ilość
obrońców, mogących jednocześnie reprezentować skazanego w toku
prowadzonej sprawy, co winien wziąć pod rozwagę z urzędu sąd pierwszej,
jak i drugiej instancji;
VI. naruszenie przepisów prawa procesowego mające istotny wpływ na
treść wyroku - art. 117§1 i 2 k.p.k. poprzez brak prawidłowego
zawiadomienia wszystkich obrońców skazanego o miejscu i czasie
przeprowadzanych czynności procesowych, w tym o terminie rozprawy.
Obrońca wniósł o uchylenie wyroku Sądu Apelacyjnego i wyroku Sądu
Okręgowego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi
pierwszej instancji.
Obrońca skazanego K. P. zarzucił wyrokowi rażące naruszenie prawa
procesowego, mające istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:
1. przepisu art. 4 k.p.k., zatem naruszenie zasady bezstronności polegające na:
a) nieuwzględnieniu na korzyść K. P. zeznań M. Ł., który wielokrotnie zeznawał,
że kokainę nabywał w W. wyłącznie od D. K. i A. O.;
28
b) nieuwzględnieniu na korzyść skazanego zeznań M. Ł. składanych w innych
postępowaniach wymienionych przez sąd odwoławczy;
c) nieuwzględnieniu na korzyść K. P. faktu, że w sprawie IV K … Sądu
Rejonowego, zarówno D. K., jak i A. O. zostali od zarzutów wprowadzania do
obrotu i uczestniczenia w obrocie znacznej ilości środków odurzających i
substancji psychotropowych w ramach zorganizowanej grupy o charakterze
zbrojnym kierowanej przez J. Z. w okresie od co najmniej początku 2002r. do
grudnia 2005r., uniewinnieni;
d) nieuwzględnieniu na korzyść K. P., faktu, że w w/w sprawie, zarówno D. K., jak i
A. O., zostali od zarzutów wprowadzania do obrotu i uczestniczenia w obrocie
znacznej ilości środków odurzających i substancji psychotropowych w okresie od
marca 2004r. do sierpnia 2005r. uniewinnieni, podczas gdy zarzut postawiony
skazanemu K. P. dotyczy okresu czasu od jesieni 2003r. do kwietnia 2004r.;
e) nieuwzględnieniu na korzyść K. P., zeznań świadka A. D., która była
bezpośrednim świadkiem zakupu kokainy od M. Ł., przy czym ilość przez nią
wskazana, różniła się w stopniu rażącym od ilości przez niego wskazywanych;
f) rozstrzygnięciu, wyłącznie na niekorzyść K. P., upływu czasu, jako okoliczności
uzasadniającej istotne rozbieżności w zeznaniach i sprzeczność zeznań M. Ł. z
innymi dowodami;
2. przepisu art. 7 k.p.k. przez dowolne i bezpodstawne:
a) uznanie, wbrew twierdzeniom M. Ł., że kokaina, której odbiorcą miał być K. P.,
mogła być nabyta przez niego z innego źródła aniżeli D. K. i A. O.;
b) przypisanie kwietnia 2004r., jako końcowej daty ewentualnego popełnienia czynu
ciągłego przez K. P.;
c) przyjęcie ilości i wartości kokainy nabytej przez K. P. od świadka M. Ł.;
d) całkowicie dowolne i bezpodstawne uznanie, że K.P. nabywał kokainę celem
udzielenia jej innym osobom;
e) uznanie, że M. Ł. nabywał od D. K. i A. O. kokainę w systemie komisowym;
3. przepisu art. 410 k.p.k. przez:
a) ukształtowanie swojego przekonania na podstawie części materiału
dowodowego, z pominięciem wszystkich wyjaśnień M. Ł.;
b) uznanie, na podstawie okoliczności nie ujawnionych w toku rozprawy, że K.
P., skoro nie został wykluczony, to należy do grupy osób znanych sądowi drugiej
instancji, którym w przeszłości przypisano popełnienie przestępstwa
29
przewidzianego w ustawie o zwalczaniu narkomanii, podczas gdy oskarżony ten
nie tylko nie był skazany za popełnienie tego rodzaju przestępstwa, ale w
przeszłości nie miał nawet postawionego takiego zarzutu;
4. przepisów art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k., polegające na tym,
że:
a) Sąd Apelacyjny, w wyniku nierzetelnego rozpoznania środka odwoławczego,
nie poddał wszechstronnej i wnikliwej analizie zarzutów sformułowanych w
apelacji obrońcy;
b) sąd odwoławczy nie ustosunkował się do nich w uzasadnieniu w stopniu
umożliwiającym zrozumienie podstaw rozstrzygnięcia zawartego w tym
orzeczeniu;
5. przepisu art. 6 § 1 k.k. przez:
a) jego niezastosowanie,
b) uznanie, że wskazanie czasu popełnienia przestępstwa przez oskarżonego K.
P. od jesieni 2003r. wyczerpuje znamiona art. 6 § 1 k.k., jako czasu
dookreślonego;
6. obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 53 § 1 i 2 k.k., przez
nieprawidłowe zastosowanie i uznanie, że czyn przypisany K. P. obejmuje swoim
zakresem udzielenie kokainy osobom nieletnim.
Obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i wyroku Sądu Okręgowego i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.
Obrońca skazanego P. S. zarzucił orzeczeniu rażącą obrazę przepisów prawa
procesowego mogącą mieć istotny wpływ na treść wyroku, tj.:
1. art. 433 § 2 k.p.k. poprzez nierozważenie zarzutów wskazanych w apelacji od
wyroku Sądu Okręgowego, a w szczególności:
– pominięcie istotnych zarzutów procesowych apelacji odnoszących się do
zaniechania analizy wyjaśnień P. S., zeznań świadka M. L . złożonych w dniach
10 marca,17 marca i 20 kwietnia 2006r., które zasadniczo różniły się od jego
zeznań złożonych na rozprawie w sprawie niniejszej, co skutkowało niepełnym
wykorzystaniem całości oświadczeń wiedzy owego świadka i w konsekwencji
uniemożliwiało poczynienie prawidłowych ustaleń faktycznych;
– nieustosunkowanie się do apelacyjnych zarzutów podnoszących naruszenie
art.: 2 § 1, 7, 413 § 2 pkt l i 424 § l k.p.k. przez to, że wbrew ustaleniom
zawartym w uzasadnieniu wyroku, w jego sentencji zupełnie dowolnie uznano,
30
że P. S. również w okresie od 5 lutego do dnia 3 marca 2004r., w dacie bliżej nie
ustalonej popełnił lub mógł popełnić przypisany mu czyn, podczas gdy w
wymienionym czasie przebywał on za granicą;
2. art. 457 § 3 k.p.k. poprzez niewskazanie w uzasadnieniu zaskarżonego
orzeczenia czym kierował się sąd wydając wyrok, dlaczego uznał za bezzasadne
zarzuty apelacji.
Obrońca wniósł o uchylenie wyroku Sądu Apelacyjnego i przekazanie sprawy
temu sądowi do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
W pisemnej odpowiedzi na wniesione kasacje prokurator wniósł o ich oddalenie i
uznanie za oczywiście bezzasadne.
Na rozprawie kasacyjnej prokurator Prokuratury Generalnej wniosła o uchylenie
wyroku Sądu Apelacyjnego co do skazanego R. K. w części utrzymującej w
mocy wyrok Sądu Apelacyjnego w zakresie czynu przypisanego w pkt XXI oraz
odnośnie skazanego D. P. co do czynu przypisanego w pkt XXVII i przekazanie
w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi drugiej instancji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacje obrońców skazanych A. S., R. K. oraz D. P. w zakresie rażącego
naruszenia przez Sąd Apelacyjny przepisów postępowania, mającego istotny wpływ
na treść wyroku, są w części zasadne. Odnosi się to do nierozważenia przez sąd
drugiej instancji zarzutów zawartych we wniesionych przez tych obrońców
apelacjach, a dotyczących przypisanych w wyroku Sądu Okręgowego - w pkt. XI,
XXI oraz XXVII - czynów przestępczych, z których popełnienia w/w skazani mieli
uczynić sobie stałe źródło dochodu i w konsekwencji zastosowano w podstawie
prawnej skazania oraz wymiaru kary za te czyny art. 65 § 1 k.k. Sąd ad quem
dokonał w pkt. 4 wyroku zmiany, dotyczącej co prawda skazanego A. S., ale tylko
odnośnie czynu przypisanego mu w pkt. XII zaskarżonego apelacją orzeczenia. Z
kolei co do skazanego R. K., w zaskarżonym kasacją wyroku jedynie obniżono karę
łączną pozbawienia wolności. Zarzuty odnoszące się do wskazanych
jednostkowych rozstrzygnięć sądu meriti zawarte były w:
- pkt. III - 1 apelacji obrońcy A. S.;
- pkt. 2 - a zwykłego środka odwoławczego obrońcy R. K.;
- pkt. II - 1 apelacji obrońcy D. P.
Brak odniesienia się do tych zarzutów stanowi naruszenie prawa w stopniu
jakim traktuje przepis art. 523 § 1 k.p.k., albowiem w tym zakresie zignorowane
31
zostały wymogi ustawowe jakie dotyczą procedowania w sądzie odwoławczym,
wynikające jednoznacznie z treści art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. Ocena
wpływu wadliwości uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego, polegającej na
pominięciu i nierozważeniu chociażby jednego z zarzutów apelacji, na treść
orzeczenia nie budzi wątpliwości co do istotnego znaczenia, gdyż opisywana
wadliwość motywów rozstrzygnięcia uniemożliwia poznanie oraz jakąkolwiek
weryfikację argumentów, które legły u podstaw zaskarżonego wyroku. Przepis art.
457 § 3 k.p.k. wprost stanowi, że w uzasadnieniu należy podać czym kierował się
sąd wydając wyrok oraz dlaczego zarzuty i wnioski apelacji uznał za zasadne, bądź
nie. Prawidłowe wypełnienie tych zadań ma zasadnicze znaczenie nie tylko z
punktu widzenia realizacji uprawnień strony wnoszącej środek odwoławczy, ale
także w aspekcie kontroli kasacyjnej, która w wypadku wadliwego, w tym
niekompletnego uzasadnienia sądu odwoławczego nie jest możliwa.
Odnośnie skazanego D. P. Sąd Okręgowy w pisemnych motywach wyroku
wprost podważył zasadność przyjęcia, w zakresie czynu przypisanego w pkt. XXVII
swojego rozstrzygnięcia przepisu art. 65 § 1 k.k., stwierdzając, że nastąpiło to
„omyłkowo” i przedstawił stosowną argumentację w tym zakresie (uzasadnienie - s.
50). Sąd odwoławczy, pomimo wydania w części orzeczenia reformatoryjnego, nie
odniósł się w ogóle do tej kwestii. Obrońca, przy tym, zakwestionował w złożonym
środku odwoławczym przyjęcie w kwalifikacji prawnej przepisu art. 65 § 1 k.k. tylko
odnośnie czynu przypisanego w pkt. XXVII wyroku Sądu Okręgowego, co jasno
wynika z treści powołanego wyżej zarzutu z apelacji, jak i treści jej uzasadnienia (s.
21). Natomiast sąd pierwszej instancji uzasadnił przyjęcie znamienia
kwalifikującego w postaci „uczynienia sobie z popełnienia przestępstwa stałego
źródła dochodu”, co do czynu przypisanego w pkt. XXVI (czyn XXII z aktu
oskarżenia), a Sąd Apelacyjny zaakceptował te ustalenia (uzasadnienie - s. 58).
Z tych też względów, we wskazanym wyżej zakresie, postępowanie
odwoławcze w Sądzie Apelacyjnym musi zostać ponowione. Przyjęcie w
podstawnie prawnej skazania przepisu art. 65 § 1 k.k. ma tak doniosłe
konsekwencje, na co zwrócono uwagę w kasacjach, że brak rozpoznania w tym
zakresie zarzutów odwoławczych jawi się jako szczególnie rażące. W
szczególności przyjęcie art. 65 § 1 k.k. w kwalifikacji prawnej czynu rodzi ujemne
konsekwencje na etapie postępowania wykonawczego, skoro w grę wchodzi wtedy
stosowanie reguł dotyczących sprawców określonych w art. 64 § 2 k.k. (m. in. przy
32
ewentualnym stosowaniu instytucji warunkowego przedterminowego zwolnienia -
art. 78 § 2 k.k.).
W pozostałym zakresie kasacje są niezasadne i to w stopniu oczywistym.
Przedmiotem kasacji, zgodnie z treścią art. 519 k.p.k., jest prawomocny wyrok
sądu odwoławczego kończący postępowanie. Z kolei z regulacji zawartej w art. 523
§ 1 k.p.k. wynika, że kasacja może zostać wniesiona jedynie z powodu uchybień o
charakterze bezwzględnym wymienionych w art. 439 § 1 k.p.k. lub innego rażącego
naruszenia prawa, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na treść orzeczenia.
Zestawienie powołanych wyżej przepisów przesądza o tym, że:
- zarzuty sformułowane w skardze kasacyjnej powinny wskazywać na rażące
naruszenie prawa przez sąd odwoławczy;
- przedmiotem kontroli kasacyjnej nie mogą być dokonane w sprawie ustalenia
faktyczne, a jedynie sposób ich dokonania, albowiem Sąd Najwyższy jest sądem
prawa, a nie faktu;
- dla skuteczności zarzutów wywiedzionych w nadzwyczajnym środku zaskarżenia
nie jest wystarczające nazwanie ich naruszeniem prawa, konieczne jest także
wykazanie, że było to rzeczywiste naruszenie prawa i to o charakterze rażącym, a
co więcej, mające istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku.
Wszystkie wywiedzione kasacje wskazanym wyżej wymogom nie sprostały. W
przeważającej mierze odnoszą się głównie do orzeczenia sądu a quo, kwestionując
przyjęte przez ten sąd ustalenia faktyczne. W zakresie żadnego z
zaprezentowanych naruszeń prawa skarżący nie wykazują rzeczywiście rażącego
ich charakteru, jak i ich wpływu na treść zaskarżonego wyroku sądu odwoławczego.
Adresowany do strony wnoszącej kasację ustawowy nakaz wskazania zarzutu
rażącego naruszenia prawa nie może służyć ominięciu zakazu podnoszenia w
kasacji zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Autorzy kasacji zaś, jedynie
określili sformułowane przez siebie zarzuty jako kasacyjne, gdy w istocie są to
zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych oraz dowolności w ocenie dowodów i to
zarzuty skierowane nie do sądu odwoławczego, lecz właśnie sądu pierwszej
instancji. Zarzuty takie, podlegają zaś rozważeniu przez sąd kasacyjny tylko w
takim zakresie, w jakim jest to niezbędne dla należytego rozpoznania zarzutów
stawianych orzeczeniu sądu odwoławczego, skoro kasacja wnoszona jest od
wyroku tego sądu (art. 519 k.p.k.). Rolą sądu kasacyjnego nie jest przecież
ponowne, powielające kontrolę apelacyjną, rozpoznanie stawianych przez
33
skarżącego (skarżących) zarzutów orzeczeniu sądu a quo. W przeciwnym razie
Sąd Najwyższy stałby się sądem trzeciej instancji rozpoznającym kolejne zarzuty o
charakterze stricte apelacyjnym, co byłoby sprzeczne z obowiązującym modelem
postępowania kasacyjnego. Oczywiście nie można nie dostrzegać tego, że
wyznaczenie granicy między zarzutem dotyczącym ustaleń faktycznych i zarzutem
obrazy przepisów postępowania, której skutkiem jest błędne ustalenie (ustalenia),
jest w realiach konkretnej sprawy, zwłaszcza złożonej pod względem
przedmiotowym i podmiotowym, zagadnieniem wymagającym szczególnej uwagi.
Dotyczy to także wyznaczenia tej granicy przy formułowaniu zarzutów odnoszących
się do orzeczenia sądu pierwszej instancji i sądu odwoławczego. Podnosi się
wtedy, że uchybienia sądu pierwszej instancji przeniknęły do postępowania
odwoławczego i skutkiem tego jest wadliwe orzeczenie sądu ad quem. Jednakże,
wskazana już ustawowa regulacja podstaw kasacji, nie upoważnia Sądu
Najwyższego do badania w postępowaniu kasacyjnym, pod pozorem
rozpoznawania zarzutu „naruszenia prawa”, zasadności ustaleń faktycznych. Sąd
Najwyższy orzekając w trybie kasacji nie jest legitymowany do dokonywania
ponownej oceny dowodów i na podstawie własnej oceny kontrolowania
prawidłowości ustaleń faktycznych dokonanych w sprawie. Kontroli kasacyjnej
podlegają, więc nie same ustalenia faktyczne, ale sposób ich dokonania, który w tej
sprawie był prawidłowy. Kontrola kasacyjna nie obejmuje też sfery przekonania
sędziowskiego, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena dowodów nie
wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu) lub logicznej
(błędności rozumowania i wnioskowania) oraz czy nie jest sprzeczna z
doświadczeniem życiowym i wskazaniami wiedzy. Dlatego też sąd kasacyjny nie
jest uprawniony do weryfikowania prawidłowości ustaleń faktycznych dokonanych
przez sąd pierwszej instancji, które następnie zostały zaakceptowane w toku
kontroli instancyjnej. Odnosi się to nie tylko do ustaleń w zakresie okoliczności
przedmiotowych przypisanych relewantnych prawnie zachowań, ale i
podmiotowych. Nawet głębokie przekonanie skazanych i ich obrońców, o
niezbędności kontroli kasacyjnej, nie może podważać obowiązujących przepisów
prawa procesowego, w tym istoty i kognicji kontroli kasacyjnej. Standard
konstytucyjny przewiduje model postępowania dwuinstancyjnego (art. 176 ust. 1
Konstytucji RP). Kasacja nie jest jednak zwykłym środkiem odwoławczym, lecz
nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia od prawomocnego wyroku sądu
34
odwoławczego, z którego strona ma prawo skorzystać przy spełnieniu ściśle
określonych rygorów, co w świetle rzeczywistej treści zaprezentowanych wywodów
przez autorów kasacji należało ponownie zaznaczyć.
Powyższe uwagi były niezbędne w związku z tym, że w kasacje są po prostu
wiernym powtórzeniem stanowisk zawartych w wywiedzionych uprzednio
apelacjach, w których postawiono szereg zarzutów „błędów w ustaleniach
faktycznych” przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, po czym w kasacjach
te same niemal zarzuty „przekwalifikowano” już na „rażące naruszenie przepisów
prawa”, aby takim zabiegiem procesowym doprowadzić do ponownej weryfikacji
ustaleń faktycznych, które stały się podstawą prawomocnych skazań. W związku z
powyższym, co jeszcze raz należy podkreślić, z uwagi na treść wszystkich kasacji,
a także wobec wiążącej Sąd Najwyższy zasady rozpoznania kasacji w granicach
zaskarżenia i podniesionych zarzutów, wyrażonej w art. 536 k.p.k., postępowanie
kasacyjne nie może polegać na ponownej, apelacyjnej kontroli orzeczenia. Nie
stwierdzono ponadto powodów do wzruszenia zaskarżonego wyroku z urzędu w
oparciu o podstawy wskazane w końcowej części powołanego wyżej przepisu.
W sprawie tej obrońcy, co wynika jednoznacznie ze zdecydowanej większości
sformułowanych w kasacji zarzutów, ale głównie i to już zupełnie jednoznacznie z
uzasadnień kasacji, kwestionują ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego i dokonaną
przez ten sąd ocenę przeprowadzonych dowodów, a następnie formułują - w
istocie, generalny i wiodący, zarzut wobec sądu odwoławczego, że zaaprobował te
ustalenia i ocenę dowodów. Autorzy kasacji podnieśli zarzut naruszenia przez Sąd
Apelacyjny przepisu art. 457 § 3 k.p.k. w. zw. z art. 433 § 2 k.p.k. Rzetelna i
staranna lektura pisemnego uzasadnienia sądu drugiej instancji prowadzi jednak do
niewątpliwego wniosku, że sąd odwoławczy nie tylko przekonująco, zgodnie z
wymogami określonymi w powołanym art. 457 § 3 k.p.k., odniósł się do wszystkich
zarzutów apelacji, ale także obszernie przedstawił jeszcze raz całość argumentacji
przemawiającej, niemal w całości, za oceną dowodów i ustaleniami dokonanymi
przez sąd pierwszej instancji. W systematyczny, pełny i logiczny sposób sąd
odwoławczy odniósł się - w zakresie przeprowadzanej instancyjnej kontroli - do
podniesionych w skargach etapowych zarzutów naruszenia przepisów prawa
procesowego, w tym art.: 4, 5, 6, 7, 92, 410 i 424 § 1 k.p.k., które to naruszenia,
zdaniem skarżących, miały mieć wpływ na treść zakwestionowanego
rozstrzygnięcia. Wykazane zostało, że w istocie, co do zasadniczych ustaleń
35
faktycznych, argumenty wskazane w apelacjach stanowiły jedynie polemikę z
prawidłowym w treści wyrokiem Sądu Okręgowego i jego pisemnymi motywami.
Poddano gruntownej analizie wszystkie istotne okoliczności rzutujące na wydanie
prawidłowego rozstrzygnięcia, w tym szczególnie wnikliwie przeanalizowano
zeznania i wyjaśnienia M. Ł. Odniesiono się też do szeregu zagadnień prawno –
materialnych w zakresie realizacji zarówno znamion przedmiotowych, jak i
podmiotowych przypisanych skazanym przestępstw.
W skargach kasacyjnych, jak wskazano, podniesione zostały zarzuty naruszenia
przez sąd odwoławczy całej grupy przepisów prawa procesowego, tj. art.: 2 § 1, 4,
5, 6, 7, 410, 424 § 1 i 452 § 2 k.p.k. W związku z tym należy w kolejności odnieść
się do tych zarzutów na gruncie funkcji ustawowo zaprogramowanej kontroli
kasacyjnej.
Przepis art. 4 k.p.k. statuujący zasadę obiektywizmu, która wymaga od organów
prowadzących postępowanie karne, aby badały i uwzględniały w jego toku
okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego.
Na tle powyższej zasady Sąd Najwyższy wielokrotnie przedstawiał pogląd, że
powołana naczelna zasada procesu karnego należy do dyrektyw o charakterze
ogólnym, stąd też naruszenie tego przepisu nie może stanowić samodzielnie
podstawy kasacji. Respektowanie zasady bezstronności gwarantowane jest w
przepisach szczegółowych i wskazanie ich obrazy może uzasadniać zarzut
kasacyjny (vide: postanowienie z dnia 16 maja 2003r., II KK 31/03, Lex nr 78381;
wyrok z dnia 1 października 2002r., V KKN 238/01, Lex nr 56826; postanowienie z
dnia 13 maja 2002r., V KKN 90/01, Lex nr 53913). Powyższe uwagi w pełni się
odnoszą także do wskazanego w kasacji obrońcy skazanego P. S. przepisu art. 2 §
1 k.k.
Chybiony jest zarzut rażącego naruszenia norm postępowania, w tym art. 7 k.p.k.,
przez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zgromadzonego w
sprawie. Formułując ten zarzut, obrońcy zmierzają do kolejnego podważenia
ustaleń faktycznych dokonanych w toku postępowania. Przepis art. 7 k.p.k. stanowi
zasadę swobodnej oceny dowodów, zatem zarzut jego naruszenia wymaga
wykazania wad w ocenie konkretnych dowodów dokonanej przez sądy orzekające i
prowadzących do wniosku, że ocena ta przekracza granice sędziowskiej swobody.
Znaczy to, że zarzut naruszenia tego przepisu może być skierowany przeciwko
orzeczeniu sądu odwoławczego tylko wtedy, gdy zaakceptował on wadliwą ocenę
36
dowodów dokonaną przez sąd pierwszej instancji przekraczającą granice
wskazanej oceny. W tej sprawie sądy, zarówno pierwszej, jak i drugiej instancji, nie
przekroczyły ram wyznaczonych zasadą swobodnej oceny dowodów. Tak więc,
niezależnie od tego, jakie ostatecznie ustalenia faktyczne zostały dokonane w
przedmiotowej sprawie, Sąd Najwyższy konstatuje, że poczyniono je zgodnie z
obowiązującymi przepisami prawa karnego procesowego. Dotyczy to zarówno
wyjaśnień skazanych, zeznań świadków, jak i innych dowodów.
Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu swojego wyroku wnikliwie odniósł się do zarzutu
naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 5 § 2 k.p.k. (uzasadnienie - s. 42).
Podkreślono, że nie można zasadnie stawiać zarzutu obrazy tego przepisu,
podnosząc wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub co do sposobu wykładni
prawa, gdyż dla oceny, czy nie została naruszona reguła in dubio pro reo istotne
jest to, czy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści
ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec braku możliwości ich usunięcia
rozstrzygnął te wątpliwości na niekorzyść oskarżonego. Tego zaś nie można w tej
sprawie stwierdzić. Faktycznie, w toku postępowania odwoławczego formalnie nie
wydano postanowienia o dopuszczeniu dowodu z dokumentów, to jednak je wprost
ujawniono, przez odczytanie, i uchybienie takie nie miało żadnego wpływu na treść
wyroku sądu odwoławczego. Złożenie określonych wniosków dowodowych nie
oznacza, że sąd ad quem zobligowany był dokonać nowych ustaleń faktycznych w
kierunku postulowanym w zwykłych środkach zaskarżenia, skoro generalnie
podzielił stanowisko sądu meriti odwołujące się do tych dowodów, których treść
uznana została za wiarygodną i nie podzielił, w ramach kontroli odwoławczej,
zdecydowanej większości zarzutów apelacyjnych zmierzających de facto do
całkowitego zdyskredytowania zaskarżonego orzeczenia. Sąd odwoławczy nie
przeprowadził postępowania co do istoty sprawy (arg. ex art. 452 § 1 k.p.k.), zatem
nie był on zobowiązany do powtórnego odtwarzania podstaw faktycznych wyroku,
zaś jego obowiązkiem było m.in. rozważenie w ramach kontroli odwoławczej
zarzutów zawartych w apelacjach i z tego organ procesowy wywiązał się należycie.
Ponadto przekonująco umotywował wyrok także w części, w której doszło do
wydania orzeczenia o charakterze reformatoryjnym. Sąd Apelacyjny w rzetelny
sposób odniósł się do argumentacji zawartych w apelacjach, a wobec tego, że
większość zarzutów podniesionych w pismach procesowych obrońców była w treści
zasadniczo zbliżona, sąd odwoławczy uprawniony był do odniesienia się do nich
37
zbiorczo. Dotyczy to przede wszystkim zarzutów związanych z treścią wszystkich
supozycji procesowych świadka M. Ł., którego zeznania i wyjaśnienia istotnie miały
charakter dowodu o kluczowym znaczeniu dla prawidłowego rozstrzygnięcia
sprawy. Wywody sądu drugiej instancji przeprowadzono w obszernym
uzasadnieniu, a zupełnie chybiony jest zarzut wadliwej konstrukcji uzasadnienia
Sądu Okręgowego, gdzie wręcz w drobiazgowy - rozbudowany sposób odniesiono
się do wszystkich dowodów, w tym treści zeznań świadków: /…/, do których
odwołano się w uzasadnieniach kasacji. Szczególnie wnikliwej i krytycznej ocenie
poddano utrwalone relacje procesowe świadka M. Ł., a ocena ta została
zasadniczo podzielona w toku kontroli instancyjnej i nie można zasadnie twierdzić,
że naruszone zostały powołane w skargach kasacyjnych przepisy prawa
procesowego. Dokonano oceny zeznań tego świadka złożonych w niniejszej
sprawie, a sądy obu instancji dokonały wartościowań tego dowodu z
uwzględnieniem faktu występowania M. Ł. również w innych postępowaniach
karnych, co wynika z treści uzasadnienia zarówno sądu pierwszej, jak i drugiej
instancji. I tak, Sąd Apelacyjny zaznaczył, że poddano wszechstronnej analizie
całość supozycji M. Ł., a odnosząc się do istniejących różnic w jego relacjach, w
tym złożonych w innych sprawach karnych, wprost wskazano powody akceptacji
oceny tego dowodu dokonanej przez Sąd Okręgowy (uzasadnienie – s. 45 - 46).
Sąd drugiej instancji, podzielając zasadniczo wyprowadzone wnioski przez Sąd
Okręgowy, podkreślił, że M. Ł. (uzasadnienie – s. 47):
- nie umniejszał swojej roli w zrekonstruowanych zdarzeniach;
- wskazywał na swój udział w handlu narkotykami i czerpaniu korzyści z nierządu;
- dobrowolnie składał zeznania i wyjaśnienia;
- rozpoznał wspólników przestępczego procederu, w tym także tych których znał z
pseudonimu;
- wskazał trafnie miejsca, gdzie popełniano czyny zabronione.
Sąd Apelacyjny odniósł się też do przeprowadzonej przez sąd meriti oceny
eksperymentu procesowego, który miał miejsce z udziałem w/w świadka.
Zarzut naruszenia prawa do obrony (art. 6 k.p.k.) w kontekście powołanych w
kasacjach przepisów art. 457 § 3 k.p.k. i art. 433 § 2 k.p.k. jest w treści dowolny i
zresztą nie został on rozwinięty przez skarżących w uzasadnieniu skarg. Nie jest
też trafny zarzut obrońców o naruszeniu przez sąd odwoławczy art. 424 § 1 k.p.k.,
skoro przepis ten jest adresowany do sądu pierwszej instancji, a odpowiednie jego
38
stosowanie w instancji odwoławczej ma miejsce tylko wtedy, gdy sąd drugiej
instancji wydaje orzeczenie zmieniające i powinien wtedy swoją decyzję procesową
uzasadnić zgodnie z regułami wytyczonymi w powołanej jednostce normatywnej.
To zaś zostało, w części zmieniającej wyrok sądu a quo, niewątpliwie prawidłowo
zrealizowane przez sąd ad quem i czytelnie zostały wyodrębnione - wskazane w
sporządzonych pisemnych motywach powody, które zadecydowały o zmianie
orzeczenia sądu pierwszej instancji (część I. - „Kwestie związane ze zmianą
wyroku”, s. 39 i n.). Dokładnie, także w kontekście zarzutów apelacyjnych i zadań
kontroli odwoławczej, odniesiono się do poszczególnej grupy dowodów związanych
kolejno z procederem narkotykowym, czerpaniem korzyści majątkowych z
uprawiania prostytucji przez osoby pracujące w agencjach towarzyskich i
pozostałych jednostkowych przestępstw przypisanych skazanym. Twierdzenia,
więc o wadach konstrukcyjnych i merytorycznej zawartości pisemnych motywów
wyroku sądu odwoławczego w żadnym razie nie potwierdziły się.
Nie można również zgodzić się ze stanowiskiem dotyczącym naruszenia przez sąd
odwoławczy przepisów art. 410 i art. 92 k.p.k. Pierwszy z przepisów jest
zamieszczony w Rozdziale 47 k.p.k. zatytułowanym: „Wyrokowanie” i nie
pozostawia wątpliwości co do tego, że reguluje on wymagania odnoszące się do
merytorycznych przesłanek takiej postaci końcowego rozstrzygnięcia, jakim jest
wyrok, jak również co do tego, że chodzi w nim o okoliczności ujawnione w toku
rozprawy głównej (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 września
2001r., V KKN 443/99, Lex nr 51662). W świetle treści przepisu art. 410 k.p.k.,
adresowanego głównie do sądu pierwszej instancji, sąd powinien opierać swoje
ustalenia faktyczne jedynie na dowodach przeprowadzonych podczas rozprawy
głównej co oznacza, że sąd może czynić ustalenia faktyczne tylko na podstawie
tych dowodów, do których strony mają dostęp w toku rozprawy, wskutek czego są
w stanie realizować swoje uprawnienia procesowe. To, że Sąd Okręgowy dokonał
oceny materiału ujawnionego w sposób nieodpowiadający interesowi skarżącego,
nie uchybia wskazaniom zawartym w art. 410 k.p.k. Sąd odwoławczy nie naruszył
tego przepisu, gdyż nie czynił własnych ustaleń fatycznych, a jedynie w części
odmiennie ocenił już przeprowadzone wcześniej dowody. Natomiast przepis art. 92
k.p.k. jest ujęty w Dziale IV karnej ustawy procesowej, zatytułowanym: „Czynności
procesowe” i w Rozdziale 11 regulującym: „Orzeczenia, zarządzenia, polecenia”.
Ma on więc charakter ogólny i odnosi się wprost do orzeczeń, których podstawę
39
stanowić może tylko całokształt okoliczności ujawnionych w postępowaniu,
mających znaczenie dla rozstrzygnięcia. Oznacza to, że dyrektywy wynikające z
przepisu art. 92 k.p.k. powinny być przestrzegane w wypadku wydawania przez
organy procesowe wszelkich rozstrzygnięć, a więc wyroków, postanowień i
zarządzeń. Wynika z tego, że nie może on być powoływany jako podstawa prawna
zarzutu w nadzwyczajnym środku zaskarżenia.
Nie doszło także do żadnej rażącej obrazy norm procesowych i to o rzekomo
istotnym znaczeniu dla treści wyroku sądu drugiej instancji, co bezzasadnie starano
się wykazać w kasacjach, a odnoszącej się do uregulowań prawnych zawartych w
przepisach art.: 8 § 2, 9, 77, 84 § 1, 117 § 1, 435 § 2, 452 § 1 i 455 k.p.k. Jako za
zupełnie niezrozumiały ocenić należy zarzut zaprezentowany w pkt 4 kasacji
obrońcy skazanych R. K. i Z. B., a dotyczący obrazy przez Sąd Apelacyjny treści
art. 386 k.p.k. Przepis ten odnosi się przecież do przesłuchania oskarżonego we
wstępnej fazie przewodu sądowego w sądzie pierwszej instancji i do obowiązków
przewodniczącego rozprawy głównej, a związanych z koniecznością pouczenia
oskarżonego o jego uprawnieniach procesowych. Zarówno Sąd Okręgowy, jak i
Sąd Apelacyjny wyrokowały z pełnym poszanowaniem autonomii jurysdykcyjnej
orzekania wynikającej z treści art. 8 § 1 k.p.k. i zarzut naruszenia art. 8 § 2 k.p.k.,
wobec niezaistnienia, w realiach rozpoznawanej sprawy, wynikających z niego
ograniczeń, nie potwierdził się. Odnosi się to także do zarzutu naruszenia prawa do
obrony w ujęciu formalnym (pkt III kasacji obrońcy skazanego D. P.), albowiem
stwierdzone uchybienie o charakterze względnym, związane z wymogiem
doręczenia zawiadomień o terminie rozprawy obrońcy, słusznie uznane zostało za
takie, które nie miało wpływu na treść wyroku sądu pierwszej instancji. Zaznaczono
wyraźnie (uzasadnienie - s. 61 - 62), że faktycznie D. P. był reprezentowany przez
dwóch obrońców w dniu otwarcia przewodu sądowego, trudno więc zasadnie
przyjąć, że zaistniało naruszenie standardów rzetelnego procesu przez
pozbawienie, czy rażące ograniczenie skazanemu prawa do obrony. Skazany
podjął obronę, a wyjaśnienia złożył odpowiadając również na pytania jednego z
jego obrońców, co zostało utrwalone w protokole rozprawy z dnia 7 grudnia 2009r.
(tom VIII akt sprawy).
W kasacjach obrońców wskazano też zarzut rażącej surowości wymierzonych
kar pozbawienia wolności. W uzasadnieniu części nadzwyczajnych środków
zaskarżenia (kasacje obrońców skazanych: K. P. i D. P.) sprecyzowano podstawę
40
prawną tego zarzutu, podnosząc, że wymierzone kary pozbawienia wolności
pozostają w sprzeczności z zasadami wymiaru kary, w szczególności z art. 53 § 1
k.k., czyli przepisem prawa materialnego. Zarzut dotyczący wymierzenia kary
nieodpowiadającej dyrektywom wymiaru kary jest jednak zarzutem, o jakim mowa
w art. 438 pkt 4 k.p.k., tj. zarzutem rażącej niewspółmierności kary, a nie w
przepisie art. 438 pkt 1 k.p.k., który odnosi się, w ramach katalogu względnych
przyczyn odwoławczych, do obrazy prawa materialnego (vide: postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 13 października 2010r., IV KK 307/10, OSNwSK 2010/1/1952
oraz z dnia 29 sierpnia 2012r., II KK 181/12, Lex nr 1220789). Zgodnie z
wyrażanym, niejednokrotnie stanowiskiem Sądu Najwyższego, co już w części
wskazano, postępowanie kasacyjne nie tylko nie jest postępowaniem, które
ponawiać ma kontrolę odwoławczą, ale w toku tego postępowania z założenia nie
weryfikuje się zasadności ustaleń faktycznych i nie bada współmierności
orzeczonej kary (vide: postanowienie z dnia 20 kwietnia 2011r., IV KK 78/11, Lex nr
847135). Do ostatniej z poruszonych kwestii odniósł się sąd odwoławczy
rozpoznając w tym zakresie podniesione w apelacjach zarzuty co do
niewspółmierności orzeczonych kar izolacyjnych. Nie można zasadnie twierdzić, że
wyprowadzone wnioski w tym względzie są wadliwe i naruszone zostały przepisy
prawa.
Sąd Apelacyjny, w zakresie w jakim podzielił zarzuty zaprezentowane w
apelacjach, dokonał zmiany zakwestionowanego rozstrzygnięcia i precyzyjnie
opisał w uzasadnieniu, dlaczego orzeczenie reformatoryjne było konieczne.
Dotyczyło to także „obszaru” kary, albowiem skazanemu R. B. wymierzono
łagodniejszą karę łączną pozbawienia wolności, tj. w rozmiarze lat 7 oraz
łagodniejszą karę łączną grzywny, tj. 250 stawek dziennych, po 50 zł każda z nich
(pkt I – ppkt 5 w/w wyroku), zaś stwierdzony brak uprzedniej karalności R. K.
skutkował obniżeniem orzeczonej w stosunku do niego kary łącznej pozbawienia
wolności z lat 4 (pkt XXIII wyroku Sądu Okręgowego) do lat 3 (pkt I - ppkt 7 wyroku
sądu odwoławczego).
Przechodząc do zarzutów zaprezentowanych w kasacjach, a eksponujących rażące
naruszenie przepisów prawa materialnego, mające mieć istotny wpływ na treść
wyroku sądu ad quem, zaznaczyć należy, że niejednokrotnie były te zarzuty ściśle
powiązane z równolegle przyjętym zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych, co
jednoznacznie wynika z treści części motywacyjnej skarg obrońców. Ugruntowany
41
jest pogląd, że obraza prawa materialnego zachodzi wtedy, gdy prawo to zostało
wadliwie zinterpretowane przez sąd, bądź nieprawidłowo zastosował organ
procesowy przepisy tego prawa - pomimo, że w układzie okoliczności sprawy nie
było to dopuszczalne, albo wówczas, gdy sąd nie zastosował obligatoryjnego
przepisu prawa materialnego. Podniesienie zarzutu obrazy prawa materialnego jest
wtedy tylko uprawnione, gdy nie kwestionuje się treści samych ustaleń faktycznych
poczynionych przez sąd, albo - kwestionując je - zajmuje się stanowisko, że nawet
w stosunku do faktów, które sąd ustalił, prawo materialne zastosowano wadliwie. W
rozpoznawanej sprawie sąd drugiej instancji niejednokrotnie poddał analizie
dokonane akty subsumcji odtworzonych w toku procesu czynów i na kanwie
poczynionych ustaleń faktycznych, które podzielono, nie stwierdził naruszeń prawa.
Tam zaś, co należy przypomnieć, gdzie nastąpiła odmienna ocena dowodów i w
konsekwencji zmiana podstaw faktycznych wyrokowania, doszło bądź do
uniewinnienia oskarżonego R. B. od dokonania jednego z przypisanych mu w
pierwszej instancji przestępstw, bądź też do istotnego ograniczenia zakresu
odpowiedzialności karnej (pkt I – ppkt 3 - 4 wyroku sądu ad quem). W części
dotyczącej zmiany oceny dowodów Sąd Apelacyjny respektował reguły prawa, były
to przy tym zmiany ewidentnie na korzyść skazanych. Jednakże zaznaczyć trzeba,
że naruszenie reguł dowodowych określonych w treści art. 7 k.p.k. jest możliwe
przez sąd odwoławczy jedynie wówczas, gdy sąd ten ocenia dowody
przeprowadzone w instancji ad quem, natomiast gdy tenże organ procesowy
weryfikuje ocenę dokonana przez sad a quo, należy w skardze kasacyjnej wykazać
wadliwość argumentacji sądu drugiej instancji, albo też brak takiej argumentacji.
Nie doszło także do naruszenia zasady skargowości określonej w art. 14 § 1 k.p.k.,
co starał się dowieść w kasacji obrońca skazanego R. B. Ustalono wiodącą,
kierowniczą rolę tej osoby w zawiązanej zorganizowanej strukturze przestępczej
(grupie) i dlatego kwalifikacja prawna z art. 258 § 3 k.k. była prawidłowa. I do tego
zagadnienia sąd odwoławczy odniósł się w pisemnym uzasadnieniu (s. 44), gdzie
wyliczono dziewięć dokonanych przez sąd meriti ustaleń faktycznych, które
zadecydowały o ocenie zachowania R. B. w aspekcie wskazanego typu
przestępstwa. Nie ma, więc jakichkolwiek podstaw do uwzględnienia zapatrywań
autora nadzwyczajnego środka zaskarżenia, a dotyczących ziszczenia się w
sprawie bezwzględnej przyczyny odwoławczej w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k.
w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. Akt oskarżenia, jako skarga zasadnicza, nie tylko
42
inicjuje postępowanie sądowe, ale także zakreśla jego ramy, co ściśle wiąże się z
problematyką tożsamości czynu zarzucanego i przypisanego sprawcy. Ram tych
nie wyznacza jednak przyjęty w akcie oskarżenia opis czynu zarzucanego
oskarżonemu ani też wskazana tam kwalifikacja prawna. Granice oskarżenia
wyznacza bowiem zdarzenie historyczne, na którym opiera się oskarżenie. Istotna
jest zatem tożsamość czynu wyznaczona faktycznymi ramami tego właśnie
zdarzenia. Za elementy wyznaczające tożsamość „zdarzenia faktycznego” należy
przyjąć: identyczność przedmiotu zamachu, identyczność kręgu podmiotów
oskarżonych o udział w zdarzeniu, tożsamość miejsca i czasu zdarzenia, jak też
zachowanie choćby części wspólnych znamion w opisie czynu zarzuconego i
przypisanego, które winny się ze sobą pokrywać, mając jakiś wspólny zakres. Nie
stanowi wyjścia poza granice oskarżenia i związane z tym naruszenia zasady
skargowości dokonanie w toku przewodu sądowego odmiennych niż przyjęte w
zarzucie ustaleń faktycznych co do tego samego zdarzenia - np. w zakresie
zachowania sprawców (vide: postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 19
października 2010r., III KK 97/10, OSNKW 2011/6/50 oraz z dnia 21 czerwca
2012r., III KK 217/12, Lex nr 1227748). W świetle treści art. 2 § 2 k.p.k., który
statuuje zasadę prawdy materialnej, sąd merytorycznie rozpoznający sprawę był
zobligowany do ustalenia rzeczywistej roli R. B. w zorganizowanej grupie
przestępczej. Ustalenia te zostały oparte na całości materiału dowodowego, czyli
także na wynikach przewodu sądowego. Z oczywistych względów postępowanie
sądowe w zakresie rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu miało miejsce po
wniesieniu aktu oskarżenia, który pełni przecież funkcję obligującą do wszczęcia
tego postępowania, w którym rola skazanego została opisana przez oskarżyciela
publicznego w takim zakresie, jak oceniono to w fazie śledztwa.
Nie ma podstaw do zasadnego twierdzenia, że doszło do obrazy prawa
materialnego, tj. przepisów art.: 189a § 1, 204 § 1 i 2 oraz 258 § 1 k.k. W zakresie,
w jakim rozstrzygnięto w instancji odwoławczej, w tym odnoszącym się do
utrzymania w mocy wyroku sądu a quo, akty subsumcji poszczególnych
relewantnych prawnokarnie zachowań skazanych były prawidłowe, a co trzeba
ponownie wskazać, w istocie autorzy zakwestionowali w kasacjach treść samych
ustaleń faktycznych, które - jak wykazano - nie mogą stanowić przedmiotu analizy
w postępowaniu kasacyjnym. Odnosi się to także do kwestii miejsc oraz okresów
popełnienia przyjętych działań (możliwie najprecyzyjniejszego ich dookreślenia),
43
ilości narkotyków, wartości uzyskanych korzyści majątkowych, składów osobowych
popełnianych przestępstw i roli w nich poszczególnych sprawców. Brak akceptacji
tych niekorzystnych ustaleń, co wprost wynika z treści wszystkich kasacji, stanowi
w istocie kolejną, tym razem z wykorzystaniem nadzwyczajnego środka
zaskarżenia, polemikę ze stanowiskiem zwłaszcza sądu pierwszej instancji.
Skoro zatem prawomocny wyrok Sądu Apelacyjnego, we wskazanej części, nie
narusza powołanych przez obrońców przepisów, ani też nie jest obciążony
uchybieniami, które są brane pod rozwagę niezależnie od granic zaskarżenia (art.
536 k.p.k.), kasacje jako oczywiście niezasadne, należało oddalić. Oczywista
niezasadność wywiedzionych nadzwyczajnych środków zaskarżenia, we
wskazanym zakresie, wynika z tego, że już „na pierwszy rzut oka” można było
uznać, że podniesione w nich zarzuty miały charakter wyłącznie apelacyjny, a nie
kasacyjny.
Sąd Apelacyjny, co należy na zakończenie również podnieść, zaakceptował
wielokrotne przyjęcie w wyroku sądu pierwszej instancji (pkt.: V, XI, XVI, XXI, XXVI,
XXIX, XXX i XXXI) za podstawę prawną wymiaru kary grzywny za przestępstwo z
art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii - art. 33 § 2 k.k., co było
błędne, gdyż w ustawowym zagrożeniu tego przepisu kara majątkowa jest
przewidziana obligatoryjnie (vide: W. Kotowski, B. Kurzępa, A. Ważny, „Ustawa o
przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz”, Warszawa 2013, s. 373 i n. z
powołanymi tam judykatami). Stwierdzone uchybienie nie miało jednak żadnego
wpływu na treść zaskarżonego wyroku i nie była też ta kwestia podniesiona w
nadzwyczajnych środkach zaskarżenia, a wcześniej w apelacjach.
Na podstawie art. 527 § 4 k.p.k. zarządzono zwrot trzech opłat od kasacji
wobec uwzględnienia ich w opisanych częściach.
W pozostałym zakresie o kosztach sądowych postępowania kasacyjnego
orzeczono zgodnie z art. 636 § 1 k.p.k. w związku z art. 518 k.p.k.