V CNP 34/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:08-04-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CNP 34/12
POSTANOWIENIE
Dnia 7 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Irena Gromska-Szuster
w sprawie ze skargi D. HOTELE Sp. z o.o.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego
w C. z dnia 21 stycznia 2010 r., w sprawie z
powództwa Skarbu Państwa - Prezydenta Miasta C.
przeciwko D. HOTELE Sp. z o.o., E.G.,
A. J., M. J. i H. J.
o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 7 lutego 2013 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 21 stycznia 2010 r. Sąd Okręgowy w C. oddalił apelację
pozwanej D. HOTELE spółki zoo. od wyroku Sądu pierwszej instancji
uwzględniającego powództwo Skarbu Państwa - Prezydenta Miasta C. o
uzgodnienie treści określonych ksiąg wieczystych z rzeczywistym stanem
prawnym przez wykreślenie z działu pierwszego opisanej bliżej księgi wieczystej
dwóch działek wraz z prawem użytkowania wieczystego tych działek na rzecz
strony pozwanej.
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem powyższego wyroku
strona pozwana, jako uprawdopodobnienie wyrządzonej szkody, spowodowanej
przez jego wydanie, wskazała, że w wyniku wydania tego wyroku została
pozbawiona prawa użytkowania wieczystego określonych działek i wytoczono
przeciwko niej powództwo o wydanie tych działek, zaś wartość przedmiotu sporu,
zaskarżenia, ustaliła na podstawie pisma powoda z dnia 20 listopada 2008 r.
Wskazała też, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe, brak jest ustawowej podstawy do
złożenia skargi o wznowienie postępowania, ponadto zaskarżony wyrok nie
podlega zaskarżeniu skargą kasacyjną, nie może też w trybie powództwa
przeciwegzekucyjnego zostać pozbawiony wykonalności.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt. 4 k.p.c. konstrukcyjnym wymaganiem skargi
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest
uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody spowodowanej przez jego wydanie.
Jak wielokrotnie wskazywał Sąd Najwyższy wymaganie to jest spełnione, jeżeli
skarżący przedstawi w wyodrębnionym wywodzie prawnym szkodę wyrządzoną
przez wydanie zaskarżonego orzeczenia, wskaże jej wysokość, rodzaj i postać
oraz czas powstania a także wykaże istnienie związku przyczynowego między tą
szkodą a wydaniem zaskarżonego orzeczenia i przedstawi dowody lub inne środki
uwiarygodniające jego twierdzenia w tym przedmiocie (porównaj między innymi
postanowienia z dnia 11 sierpnia 2005 r. III CNP 4/05, OSNC 2006/1/16, z dnia
3
23 września 2005 r. III CNP 5/05, niepubl. i z dnia 31 stycznia 2006 r. IV CNP
38/05, OSNC 2006/7- 8/141).
Rozpoznawana skarga nie spełnia powyższych wymagań. Strona pozwana
nie przedstawiła szkody, nie określiła jej wysokości, rodzaju, postaci ani czasu
powstania jak również nie uprawdopodobniła istnienia związku przyczynowego
między szkodą a wydaniem zaskarżonego wyroku.
Skarga nie spełnia też konstrukcyjnego wymagania przewidzianego w art.
4245
§ 1 pkt. 5 k.p.c., które - jak stwierdził Sąd Najwyższy - jest spełnione jeżeli
skarżący wykaże w wyczerpującym i nie budzącym wątpliwości wywodzie
prawnym, że wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe. Strona wnosząca skargę musi więc wykazać,
że skorzystała z wszystkich innych środków prawnych lub że są one dla niej, w
konkretnej sytuacji, niedostępne. Skarżący musi „wykazać", a nie „wskazać",
„przytoczyć", czy „uwiarygodnić" tę przesłankę, a zatem ma obowiązek
przeprowadzenia analizy przepisów dotyczących środków prawnych, których
zastosowanie jest niedopuszczalne lub które z innych przyczyn nie mogłyby
odnieść skutku. Wymaga to ujawnienia i przedstawienia tej okoliczności w sposób
wyczerpujący i nie budzący wątpliwości oraz dowiedzenia jej istnienia i
przekonywającego uzasadnienia (porównaj między innymi postanowienia z dnia 27
stycznia 2006 r. III CNP 23/05, OSNC 2006/7-8/140, z dnia 24 lipca 2008 r. I CNP
50/08, z dnia 3 czerwca 2011 r. II CNP 14/11 i z dnia 18 kwietnia 2012 r. I CNP
68/11, niepubl.).
Skarżąca poprzestała na stwierdzeniu, że skorzystanie z innych wskazanych
środków nie było możliwe, jednak nie wyjaśniła dlaczego ani nie przedstawiła
żadnego wywodu prawnego i analizy przepisów dotyczących środków prawnych,
których zastosowanie jest niedopuszczalne lub które z innych przyczyn
nie mogłyby odnieść skutku, co jak wskazano wyżej, nie spełnia wymagania
przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt.5 k.p.c.
Biorąc to pod uwagę Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1 w zw. z art.
4245
§ 1 pkt. 4 i 5 k.p.c. odrzucił skargę.
4
Wobec takiego rozstrzygnięcia nie było podstaw do zasądzenia od skarżącej
na rzecz Skarbu Państwa zwrotu kosztów postępowania skargowego,
gdyż wniosek w tym przedmiocie zawarty w odpowiedzi na skargę dotyczył tylko
sytuacji odmowy przyjęcia skargi do rozpoznania i oddalenia skargi, nie obejmował
natomiast odrzucenia skargi.
es
POSTANOWIENIE
Dnia 7 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Irena Gromska-Szuster
w sprawie ze skargi D. HOTELE Sp. z o.o.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego
w C. z dnia 21 stycznia 2010 r., w sprawie z
powództwa Skarbu Państwa - Prezydenta Miasta C.
przeciwko D. HOTELE Sp. z o.o., E.G.,
A. J., M. J. i H. J.
o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 7 lutego 2013 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 21 stycznia 2010 r. Sąd Okręgowy w C. oddalił apelację
pozwanej D. HOTELE spółki zoo. od wyroku Sądu pierwszej instancji
uwzględniającego powództwo Skarbu Państwa - Prezydenta Miasta C. o
uzgodnienie treści określonych ksiąg wieczystych z rzeczywistym stanem
prawnym przez wykreślenie z działu pierwszego opisanej bliżej księgi wieczystej
dwóch działek wraz z prawem użytkowania wieczystego tych działek na rzecz
strony pozwanej.
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem powyższego wyroku
strona pozwana, jako uprawdopodobnienie wyrządzonej szkody, spowodowanej
przez jego wydanie, wskazała, że w wyniku wydania tego wyroku została
pozbawiona prawa użytkowania wieczystego określonych działek i wytoczono
przeciwko niej powództwo o wydanie tych działek, zaś wartość przedmiotu sporu,
zaskarżenia, ustaliła na podstawie pisma powoda z dnia 20 listopada 2008 r.
Wskazała też, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe, brak jest ustawowej podstawy do
złożenia skargi o wznowienie postępowania, ponadto zaskarżony wyrok nie
podlega zaskarżeniu skargą kasacyjną, nie może też w trybie powództwa
przeciwegzekucyjnego zostać pozbawiony wykonalności.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt. 4 k.p.c. konstrukcyjnym wymaganiem skargi
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest
uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody spowodowanej przez jego wydanie.
Jak wielokrotnie wskazywał Sąd Najwyższy wymaganie to jest spełnione, jeżeli
skarżący przedstawi w wyodrębnionym wywodzie prawnym szkodę wyrządzoną
przez wydanie zaskarżonego orzeczenia, wskaże jej wysokość, rodzaj i postać
oraz czas powstania a także wykaże istnienie związku przyczynowego między tą
szkodą a wydaniem zaskarżonego orzeczenia i przedstawi dowody lub inne środki
uwiarygodniające jego twierdzenia w tym przedmiocie (porównaj między innymi
postanowienia z dnia 11 sierpnia 2005 r. III CNP 4/05, OSNC 2006/1/16, z dnia
3
23 września 2005 r. III CNP 5/05, niepubl. i z dnia 31 stycznia 2006 r. IV CNP
38/05, OSNC 2006/7- 8/141).
Rozpoznawana skarga nie spełnia powyższych wymagań. Strona pozwana
nie przedstawiła szkody, nie określiła jej wysokości, rodzaju, postaci ani czasu
powstania jak również nie uprawdopodobniła istnienia związku przyczynowego
między szkodą a wydaniem zaskarżonego wyroku.
Skarga nie spełnia też konstrukcyjnego wymagania przewidzianego w art.
4245
§ 1 pkt. 5 k.p.c., które - jak stwierdził Sąd Najwyższy - jest spełnione jeżeli
skarżący wykaże w wyczerpującym i nie budzącym wątpliwości wywodzie
prawnym, że wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe. Strona wnosząca skargę musi więc wykazać,
że skorzystała z wszystkich innych środków prawnych lub że są one dla niej, w
konkretnej sytuacji, niedostępne. Skarżący musi „wykazać", a nie „wskazać",
„przytoczyć", czy „uwiarygodnić" tę przesłankę, a zatem ma obowiązek
przeprowadzenia analizy przepisów dotyczących środków prawnych, których
zastosowanie jest niedopuszczalne lub które z innych przyczyn nie mogłyby
odnieść skutku. Wymaga to ujawnienia i przedstawienia tej okoliczności w sposób
wyczerpujący i nie budzący wątpliwości oraz dowiedzenia jej istnienia i
przekonywającego uzasadnienia (porównaj między innymi postanowienia z dnia 27
stycznia 2006 r. III CNP 23/05, OSNC 2006/7-8/140, z dnia 24 lipca 2008 r. I CNP
50/08, z dnia 3 czerwca 2011 r. II CNP 14/11 i z dnia 18 kwietnia 2012 r. I CNP
68/11, niepubl.).
Skarżąca poprzestała na stwierdzeniu, że skorzystanie z innych wskazanych
środków nie było możliwe, jednak nie wyjaśniła dlaczego ani nie przedstawiła
żadnego wywodu prawnego i analizy przepisów dotyczących środków prawnych,
których zastosowanie jest niedopuszczalne lub które z innych przyczyn
nie mogłyby odnieść skutku, co jak wskazano wyżej, nie spełnia wymagania
przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt.5 k.p.c.
Biorąc to pod uwagę Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1 w zw. z art.
4245
§ 1 pkt. 4 i 5 k.p.c. odrzucił skargę.
4
Wobec takiego rozstrzygnięcia nie było podstaw do zasądzenia od skarżącej
na rzecz Skarbu Państwa zwrotu kosztów postępowania skargowego,
gdyż wniosek w tym przedmiocie zawarty w odpowiedzi na skargę dotyczył tylko
sytuacji odmowy przyjęcia skargi do rozpoznania i oddalenia skargi, nie obejmował
natomiast odrzucenia skargi.
es