Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 marca 2013 r.

Sąd Rejonowy w Opolu V Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Anna Janicka-Jerzyk

Protokolant: st.sekr.sądowy Katarzyna Bogacz

po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2013 r. w Opolu

na rozprawie

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

1. zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda M. S. kwotę 2.660,55 zł słownie (dwa tysiące sześćset sześćdziesiąt złotych 55/100 ) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 5.01.2011 r. do dnia zapłaty;

2. postanawia przyznać biegłemu sądowemu A. K. wynagrodzenie za sporządzenie w niniejszej sprawie opinii pisemnej w kwocie 425,90 zł. ( czterysta dwadzieścia pięć złotych 90/100)

i polecić Kasie Sądu Rejonowego w Opolu wypłatę biegłemu powyższej kwoty z zaliczki uiszczonej przez powoda w dniu 27.09.2012 r. zaksięgowanej pod poz.671/ 12/C;

3. zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.179,90 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu , w tym kwotę 617,00 zł. tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

4. polecić Kasie Sądu Rejonowego w Opolu wypłatę na rzecz powoda kwoty 1.074,10 zł. tytułem zwrotu niewykorzystanej części zaliczki na wynagrodzenie biegłego.

Sygn. akt: V GC 676/12

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 26 kwietnia 2012 roku, który wpłynął do Sądu dnia 08 maja 2012 roku powód M. S. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w Z. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 2660,55 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od tejże kwoty od dnia 05 stycznia 2012 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 05 grudnia 2011 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ należący do niego pojazd mechaniczny marki S. o numerze rejestracyjnym (...). Sprawcą kolizji był inny kierowca, ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Pozwany nie kwestionował przyjęcia odpowiedzialności za zdarzenie i wypłacił powodowi łącznie kwotę 3.123,52 złotych. Powód podkreślił, że pozwany nie negował zakresu naprawy uszkodzeń w pojeździe na podstawie przedłożonej ekspertyzy, które zostały wycenione na kwotę 5.584,07 złotych. Powód poniósł również dodatkowy a konieczny jego zdaniem koszt w wysokości 200 złotych w postaci sporządzenia wskazanej ekspertyzy. Pomimo weryfikacji stanowiska i uznania przez pozwanego zasadności roszczenia do kwoty 3.830,35 złotych, nie nastąpiło stosowne wyrównanie odszkodowania do wskazanego poziomu. Powód podniósł, że przed zdarzeniem pojazd posiadał wyłącznie oryginalne części, zatem zaliczenie na poczet odszkodowania kwot odpowiadających wartości tańszych, lecz niepochodzących od producenta części zamiennych uznał za nieuzasadnione. Stwierdził nadto, iż amortyzowanie wartości części jest bezpodstawne w przypadku likwidacji szkody z polisy OC sprawcy, a stawka roboczogodziny w wysokości 60 złotych jest zaniżona i stosowana w warsztatach o niskim poziomie technologicznym, co nie gwarantuje naprawy pojazdu zgodnie z rozwiązaniami przyjętymi przez producenta pojazdu. Ponadto powód wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej na okoliczność ustalenia kosztów naprawy powypadkowej pojazdu w autoryzowanym serwisie.

W odpowiedzi na pozew datowanej na dzień 29 czerwca 2012 roku, która wpłynęła do Sądu w dniu 04 lipca 2012 roku pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów procesu, włącznie z kosztami zastępstwa procesowego.

Pozwany zarzucił, iż zakresem przyjętej przez niego odpowiedzialności jest koszt niezbędny do przywrócenia stanu pojazdu sprzed zdarzenia. Do osiągnięcia tak wyznaczonego celu wystarczającym jest zastosowanie cześci nie rekomendowanych przez producenta, ale o porównywalnych z oryginalnymi właściwościach technicznych i użytkowych, gdyż ubezpieczyciel nie ma obowiązku zwrotu najwyższych kosztów przywrócenia stanu poprzedniego. Argumentował, iż w pojęciu kosztów ekonomicznie uzasadnionych nie mieści się naprawa dokonana najdroższymi rekomendowanymi przez producenta częściami, lecz możliwe jest ich zastąpienie komponentami zamiennymi. Pozwany podkreślił, że zastosowanie nowych części jest równoznaczne z bezpodstawnym wzbogaceniem powoda oraz że zwrot w ten sposób determinowanej kwoty stanowi naruszenie przepisu określającego górną granicę odszkodowawczą wyznaczoną przez wartość poniesionej szkody. Pozwany wniósł także o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia rodzaju uszkodzeń w pojeździe powoda oraz wysokości szkody, gdyż jego zdaniem zlecenie przez powoda sporządzenia opinii prywatnej było zbędne i nie pozostawało w związku przyczynowym ze szkodą.

W dalszych pismach procesowych strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 05 grudnia 2011 roku w O. przy ul. (...) miała miejsce kolizja pojazdów mechanicznych, której sprawcą był kierowca ubezpieczony u pozwanego. W wyniku zdarzenia uszkodzony został pojazd mechaniczny o numerze rejestracyjnym (...), rok produkcji 2006, którego właścicielem powód został na rok przed kolizją. Uprzednio pojazd był w stanie bezwypadkowym, a jego stan techniczny regularnie kontrolowany w autoryzowanym serwisie. Bezspornym w sprawie pozostawało przyjęcie przez pozwanego odpowiedzialności cywilnej za zdarzenie, z którego to tytułu została powodowi wypłacona pierwotnie kwota 2.871,35 złotych, uzupełniona następnie do pułapu 3.123,52 złotych na skutek zgłoszenia konieczności naprawy progu, co zostało przeoczone. N. pozwany warunkowo uznał swoją odpowiedzialność do kwoty 3.830,35 złotych, o ile powód zdoła wykazać dokonanie naprawy pojazdu fakturami uwzględniającymi zakup części z logo producenta. Powód uchylił się od żądania pozwanego, w związku z czym nie została wypłacona różnica w wysokości odszkodowania.

Dowód:

1. Pismo z dnia 09 marca 2012 roku (k. 36-37);

2. Pismo z dnia 04 stycznia 2012 roku (k. 38);

3. Zeznania powoda z dnia 29 października 2012 roku (k. 85-87);

Powód zlecił wykonanie ekspertyzy prywatnej rzeczoznawcy samochodowemu odnośnie ustalenia zakresu uszkodzeń oraz kosztów naprawy pojazdu. Wyniki ekspertyzy z dnia 20 grudnia 2011 roku wskazywały, że koszt naprawy bez VAT powinien wynosić 5.584,07 złotych, przy uwzględnieniu roboczogodziny w stawce 115 złotych, co stanowi uśrednioną cenę usługi w warsztacie posiadającym bazę technologiczną dostosowaną do wytycznych producenta samochodu. Rzeczoznawca wystawił na powoda rachunek na kwotę 200 złotych.

Dowód:

4. Kalkulacja naprawy nr (...) wraz z treścią zlecenia (k. 25-28);

5. Rachunek nr (...) (k. 29);

W opinii technicznej wydanej przez rzeczoznawcę techniki motoryzacji i ruchu drogowego z dnia 30 listopada 2012 roku przedstawiono koszt naprawy przedmiotowego pojazdu na kwotę 5.745,07 netto, która obejmowała wykonanie usługi w (...) serwisie (...) z użyciem oryginalnych części zamiennych.

Dowód:

6. Opinia techniczna z dnia 30 listopada 2012 roku w sprawie V GC 676/12 wraz z fakturą VAT nt (...) (k. 93-100, 117).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie nie podlegała badaniu kwestia uznania odpowiedzialności pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. względem powoda M. S. za szkodę na pojeździe mechanicznym, wyrządzoną na skutek kolizji drogowej. Przedmiotem badania pozostawało natomiast ustalenie wysokości należnej powodowi kwoty odszkodowania.

Sąd w pełni przychylił się do stanowiska powoda, iż należało dokonać wyceny wartości napraw w oparciu o ceny proponowane w autoryzowanym serwisie producenta pojazdu. Zanim pojazd został uszkodzony wskutek wystapienia kolizji, należał on do grupy samochodów bezwypadkowych. W dodatku jego stan techniczny monitorowany był w (...) serwisie (...) i nie wymagał szerzej zakrojonych napraw poza wymianą elementów i płynów zużywanych w toku normalnej eksploatacji. Biorąc pod uwagę historię pojazdu, w tym fakt, że do czasu wystąpienia rzeczonej kolizji samochód powoda był wyposażony w oryginalne części producenta, należało również uwzględnić wymianę komponentów na nowe egzemplarze pochodzące od producenta pojazdu. Sąd podzielił zatem twierdzenia powoda co do prawa zastosowania – w miejsce uszkodzonych elementów – oryginalnych części dostępnych u producenta samochodu, szczególnie gdy pojazd w stanie przed wypadkiem wyposażony był właśnie w części pochodzące bezpośrednio od producenta, które gwarantują pełną kompatybilność z konkretnym modelem pojazdu. Warto nadmienić, że w niniejszej sprawie przedmiotem instytucji odszkodowania nie jest jedynie przywrócenie używalności uszkodzonego samochodu (choć jest jego skutkiem), lecz naprawienie zaistniałej szkody rozumianej szeroko i przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku – także pod względem jego jakości (por. uchwała SN z dnia 12 kwietnia 2012 roku, sygn. akt: III CZP 80/11). Tym niemniej, na mocy art. 824 ¹ § 1 K.c. wysokość poniesionej szkody stanowi górną granicę odpowiedzialności odszkodowawczej – w ramach uzgodnionej w umowie sumy ubezpieczenia.

W konsekwencji w celu przywrócenia stanu poprzedniego pojazdu należało wykonać naprawę w autoryzowanym warsztacie S., z usług którego powód korzystał w przeszłości. Za takim rozwiązaniem celowościowo i funkcjonalnie przemawia również treść art. 363 § 1 K.c., dlatego też należało uwzględnić obowiązującą u serwisanta stawkę roboczogodziny, która według rzeczoznawcy kształtowała się na poziomie 115 złotych.

Nie sposób zgodzić się z argumentacją pozwanego, że w wyniku zamontowania nowych części w miejsce uszkodzonych nastąpi bezpodstawne wzbogacenie powoda. Wydatek poniesiony w celu naprawienia szkody nie jest zasadniczym wyznacznikiem ostatecznej wartości rynkowej samochodu, na którą składają się między innymi rok jego produkcji, przebieg, stopień zadbania i ewentualny stan powypadkowy. Ostatni z wymieninych czynników co do zasady obniża, a nie zawyża wartość pojazdu, dlatego też Sąd przyjął, że użycie części oryginalnych kompensuje stratę wywołaną stanem powypadkowym pojazdu.

W związku z faktem, że zasadność żądania powoda została potwierdzona w opinii biegłego rzeczoznawcy, a wyliczenia strony powodowej, jak i biegłego w całości niemal się pokrywają, Sąd ustalił należną powodowi kwotę odszkodowania zgodnie ze zgłoszonym roszczeniem zaliczającym kwotę 200 złotych z tytułu sporządzenia opinii prywatnej na poczet dochodzonej przez powoda należności i orzekł jak w sentencji wyroku.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu uzasadnione jest treścią art. 98 § 1 K.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę zobowiazana jest na żądanie zgłoszone przez przeciwnika zwrócić mu koszty procesu, które obejmują również wynagrodzenie biegłego.

Wynagrodzenie biegłego zostało przyznane na podstawie art. 288 K.p.c. i załączonej do akt sprawy faktury nr (...) z dnia 03 grudnia 2012 roku (k. 117).

W tym stanie rzeczy, z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji wyroku.