Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 392/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 19 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski (przewodniczący)
SSN Kazimierz Klugiewicz (sprawozdawca)
SSN Zbigniew Puszkarski
Protokolant Danuta Bratkrajc
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Barbary Nowińskiej
w sprawie K. S.
oskarżonego z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 19 lutego 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego
od wyroku Sądu Rejonowego w J.
z dnia 30 lipca 2012 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi
Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Prokurator Rejonowy skierował do Sądu Rejonowego w J. wniosek o
warunkowe umorzenie postępowania karnego prowadzonego w sprawie przeciwko
K. S. podejrzanemu o to, że w dniu 5 maja 2012 r. w J. działając wbrew przepisom
2
ustawy posiadał substancję psychotropową w postaci amfetaminy zawartej w
woreczku foliowym zamykanym na strunę o łącznej wadze 0,37 grama, tj. o czyn z
art. 62 ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.
Sąd Rejonowy w wydanym na posiedzeniu w dniu 30 lipca 2012 r. wyroku,
orzekł:
1. na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 67 § 1 k.k. warunkowo umarza
wobec K. S. podejrzanego o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu
narkomanii postępowanie karne na okres próby 1 (jednego) roku,
2. na podstawie art. 44 § 2 k.k. i art. 70 ust. 2 w/w ustawy orzeka wobec
podejrzanego przepadek środków odurzających w postaci proszku koloru białego w
woreczku foliowym o łącznej wadze 0,37 grama - wg wskazania testera
narkotykowego - amfetamina, znajdujących się w depozycie KMP zarejestrowany
pod nr /…/ - poprzez jego zniszczenie,
3. na zasadzie art. 629 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i art. 7 ustawy o opłatach w
sprawach karnych zasądza od podejrzanego na rzecz Skarbu Państwa wydatki w
kwocie 130,00 zł (sto trzydzieści złotych) i obciąża go opłatą w wysokości 60,00 zł
(sześćdziesiąt złotych).
Powyższy wyrok nie został zaskarżony przez żadną z uprawnionych stron i
uprawomocnił się w pierwszej instancji w dniu 7 sierpnia 2012 r.
Kasację od prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego z dnia 30 lipca 2012 r.
wywiódł - na niekorzyść K. S. - Prokurator Generalny, który powołując się na zarzut
rażącego i mającego istotny wpływ na treść wyroku naruszenia prawa karnego
materialnego, a mianowicie art. 66 § 1 k.k., polegającego na warunkowym
umorzeniu postępowania karnego pomimo niespełnienia określonej w przywołanym
przepisie przesłanki uprzedniej niekaralności sprawcy za przestępstwo umyślne,
bowiem oskarżony K. S. był już wcześniej karany wyrokiem Sądu Rejonowego z
dnia 10 lutego 2012 r., w sprawie o sygn. akt II K …/11, za przestępstwo umyślne z
art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, wniósł w
konkluzji o uchylenie tegoż wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do
ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Kasacja Prokuratora Generalnego jest oczywiście zasadna i zawarty w niej
postulat uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi
3
Rejonowemu do ponownego rozpoznania zasługuje w całej rozciągłości na
uwzględnienie.
Bezsprzecznie bowiem zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego zapadł z
rażącym naruszeniem prawa karnego materialnego, wskazanego w zarzucie
kasacji. Jedną z przesłanek warunkujących zastosowanie instytucji o jakiej mowa w
art. 66 § 1 k.k. jest uprzednia niekaralność sprawcy czynu za przestępstwo
umyślne.
Tymczasem K. S. wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 10 lutego 2012 r.,
sygn. akt II K …/11, który uprawomocnił się w dniu 18 lutego 2012 r., został
skazany za popełnienie przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii - a więc przestępstwa umyślnego, na karę 3
miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na
okres próby wynoszący 3 lata.
Bez znaczenia w tej sytuacji jest to, że z akt sprawy wynikało, iż K. S. nie
figuruje w Kartotece Karnej Krajowego Rejestru Karnego (k-19), albowiem warunek
wcześniejszej niekaralności za przestępstwo umyślne należy do stanu
obiektywnego i stan wiedzy sądu rozpoznającego sprawę w tym zakresie nie ma
znaczenia.
Niemniej jednak należy wskazać, że przesłuchiwany w toku postępowania
przygotowawczego K. S. podał, że był karany w lutym 2012 r. za posiadanie
marihuany (k-16), co powinno zwrócić uwagę Sądu Rejonowego i zanim ten
warunkowo umorzył postępowanie karne, winien był dokonać w tej materii
stosownym ustaleń, a nie było ku temu żadnych obiektywnych przeszkód tym
bardziej, że uprzedni wyrok zapadł zaledwie kilka miesięcy wcześniej w tym samym
Sądzie i w tym samym Wydziale. Powyższe świadczyć może tylko o niezbyt
wnikliwym zapoznaniu się z aktami sprawy i bezkrytycznym podzieleniu wniosku
prokuratora, który nie spełniał warunków do jego uwzględnienia.
Ma więc rację Prokurator Generalny, który we wniesionej kasacji twierdzi, że
wskazane powyżej rażące naruszenie przez Sąd Rejonowy prawa materialnego,
miało istotny wpływ na treść wyroku, gdyż doprowadziło do warunkowego
umorzenia postępowania karnego wobec K. S., pomimo braku ku temu przesłanek
ustawowych.
Nie sposób jednak przejść do porządku dziennego i nad rzetelnością
wniosku Prokuratora Rejonowego, a tylko wytykać Sądowi Rejonowemu, że ten
4
dopuścił się rażącej obrazy prawa materialnego, skoro u jej podstaw legł
sporządzony z obrazą tegoż prawa wniosek prokuratora o warunkowe umorzenie
postępowania karnego wobec K. S. To w pierwszej kolejności prokurator, mając
wiarygodną informację od samego K. S. o jego uprzedniej karalności za
przestępstwo umyślne, powinien dokonać stosownych ustaleń, a nie poprzestać na
informacji z Krajowego Rejestru Karnego, która - w przypadku rzetelnego
zapoznania się z materiałem dowodowym sprawy - musiała budzić wątpliwości co
do jej aktualności. Dopiero przecież w sytuacji, gdy są spełnione przesłanki
uzasadniające warunkowe umorzenie postępowania, prokurator może zamiast aktu
oskarżenia sporządzić i skierować do sądu wniosek o takie umorzenie (art. 336 § 1
k.p.k.), a przecież w przedmiotowej sprawie nie było ku temu uzasadnionych
podstaw.
W zaistniałej sytuacji oczywistym jest, że dalsze postępowanie powinno
przebiegać - jeśli nie zaistnieją inne okoliczności - po myśli art. 341 § 2 k.p.k.
Mając zatem powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak w wyroku.