Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 345/12
POSTANOWIENIE
Dnia 28 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Włodzimierz Wróbel
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 28 lutego 2013 r.,
sprawy S. K.
uniewinnionego od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 212 § 1 k.k.,
z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego
od wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 8 maja 2012 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w W.
z dnia 27 stycznia 2012 r.,
p o s t a n o w i ł:
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2) obciążyć oskarżyciela prywatnego A. P. kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 27 stycznia 2012 r. Sąd Rejonowy w W. uznał S. K. za
winnego występku z art. 212 § 1 k.k., lecz odstąpił od wymierzenia kary. Wyrokiem
z dnia 8 maja 2012 r. Sąd Okręgowy w P. uniewinnił S. K. Od tego orzeczenia
kasację na niekorzyść wniósł pełnomocnik oskarżyciela prywatnego A. P.
zarzucając rażące naruszenie prawa, tj.:
a) Art. 4 k.p.k. przez dokonanie przez Sąd II instancji, zdaniem skarżącego
nieobiektywnej oceny zebranych w sprawie dowodów ,
b) Art. 7 k.p.k. przez dokonanie przez Sąd II instancji oceny dowodów wbrew
zasadom wynikającym z tego przepisu,
2
c) Art. 212 § 1 k.k. przez jego, zdaniem skarżącego błędną wykładnię
sprowadzającą się do uznania, że na etapie postępowania w sprawie
ułaskawienia skazanemu przysługiwały takie same prawa jak oskarżonemu w
toku procesu karnego, co prowadziło do zanegowania realizacji znamion typu
czynu z art. 212 k.k. przez S. K.,
d) Art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k. przez niepoddanie, zdaniem skarżącego,
orzeczenia Sądu I instancji wszechstronnej analizie w postępowaniu
odwoławczym oraz brak wskazania w sposób kompleksowy, jakie fakty Sąd
Odwoławczy uznał za udowodnione, a jakie za nieudowodnione oraz na jakich,
w tym zakresie, oparł się dowodach,
e) Art. 457 § 3 k.p.k. przez nieprzeprowadzenie w sposób dogłębny i
wyczerpujący, czym kierował się sąd ad quem wydając wyrok i dlaczego
zarzuty i wnioski apelacji oskarżonego zostały uwzględnione.
Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia 8 maja 2012 r. i przekazanie sprawy temu
Sądowi do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniesiona kasacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym, co uzasadniało
jej rozpoznanie na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
Podkreślić wypada, dla porządku, że kasacja jest nadzwyczajnym środkiem
odwoławczym, przesłanki wniesienia którego są dużo bardziej restrykcyjnie
ukształtowane, niż ma to miejsce w przypadku apelacji. Zgodnie bowiem z
przepisem art. 523 § 1 k.p.k. kasacja może być wniesiona tylko z powodu uchybień
wymienionych w art. 439 k.p.k. lub innego rażącego naruszenia prawa, jeżeli mogło
ono mieć istotny wpływ na treść orzeczenia. O rażącym naruszeniu prawa w
znaczeniu tego przepisu można mówić tylko w odniesieniu do jego bardzo
poważnego naruszenia, zbliżonego do znaczenia o randze bezwzględnej przyczyny
odwoławczej. Te wymogi, aby uchybienia powyższego rodzaju były rażące oraz by
mogły mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, muszą być spełnione kumulatywnie.
Nie jest zatem podstawą uwzględnienia kasacji samo stwierdzenie, iż Sąd
odwoławczy dopuścił się rażącego naruszenia prawa, jeżeli w realiach danej
sprawy nie da się wykazać, że uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na treść
zaskarżonego kasacją orzeczenia.
3
Skarżący, pomimo przytoczenia w petitum kasacji pięciu zarzutów, w
uzasadnieniu odnosi się jedynie do dwóch, a mianowicie naruszenia art. 7 k.p.k. i
art. 212 k.k. Kontrola kasacyjna zatem mogła być przeprowadzona jedynie w tym
zakresie, gdyż w przypadku pozostałych zarzutów skarżący de facto nie wskazał, w
jaki sposób miało dojść od uchybień procesowych i jaki wpływ miałyby one na treść
wyroku.
Pomimo, że skarżący na wstępie uzasadnienia zarzutu naruszenia art. 7
k.p.k., w sposób stosunkowo obszerny uzasadnia samą możliwość i konstrukcję
powołania wskazanego przepisu, jako podstawy kasacyjnej, nie poświęca już
samemu zarzutowi prawie w ogóle miejsca. Nie wskazuje, w jaki sposób „ocena
aksjologiczna” treści wniosku o ułaskawienie miała zostać przeprowadzona wbrew
dyspozycji art. 7 k.p.k. Skarżący w jednym zdaniu wskazuje, że jego zdaniem Sąd
powinien orzec odmiennie. Analogicznie odnieść się należy do argumentacji w
przedmiocie oceny znaczenia dokumentu „Stosunek do popełnionego
przestępstwa”.
Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia przepisu art. 212 § 1 k.k.
skarżący podobnie, jak w przypadku zarzutu z art. 7 k.p.k. - nie uzasadnia w ogóle
swojego stanowiska prawnego w przedmiocie wykładni art. 212 k.k. w kontekście
gwarancji procesowych w postępowaniu ułaskawieniowym. Twierdzenia
skarżącego jawią się jedynie jako jego pogląd na stan prawny, który ani nie zawiera
w warstwie argumentacyjnej merytorycznych racji, ani w warstwie analitycznej nie
prezentuje jakiegokolwiek powiązania między ewentualnym przyjęciem
alternatywnego poglądu prawnego a treścią orzeczenia. Skarżący podkreśla, że nie
jest możliwe uznanie, iż subiektywne przekonanie o przysługujących gwarancjach
procesowych strony i ich realizacja w postępowaniu ułaskawieniowym prowadzić
powinno do uniewinnienia od stawianego zarzutu. Nie prezentuje jednak wywodu,
dlaczego wyklucza taką możliwość. Brak w tym kontekście rozważań o charakterze
owego „korzystania z przysługujących stronie uprawnień w procesie” (okoliczność
eliminująca bezprawność, czy winę), co mogłoby stać się kanwą dla ewentualnych
dalszych wniosków, co do wpływu przyjętej koncepcji podstawy uniewinnienia in
concreto na treść orzeczenia. Zdaniem Sądu Najwyższego, Sąd Odwoławczy swoje
stanowisko w przedmiocie wykładni art. 212 k.k. i wpływu na realizację znamion
tego typu korzystania z uprawnień procesowych przez stronę uzasadnił w sposób
odpowiadający standardowi wyrażonemu w art. 424 § 1 k.p.k. Podkreślić wypada,
4
że zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego, nie dochodzi do
obrazy prawa materialnego (a właściwie art. 424 § 1 k.p.k.), jeżeli sądy opowiedzą
się za jednym z rozbieżnych stanowisk co do wykładni przepisów prawa, jeśli tylko
swój pogląd należycie, czyli logicznie i wyczerpująco, uzasadnią (por. m.in.
postanowienie SN z dnia 25 października 2012 r., IV KK 80/12, LEX nr 1226758).
Ze względu na powyższe należało orzec jak w sentencji.